maandag 18 maart 2024

Haiku van de Dag

 Mijn ziel is zo moe

Kleed zich in onrust en leed

Zit in niet weten

Het kan bijna niemand iets schelen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben altijd een schrijver geweest, Vanaf het moment dat ik genoeg kennis had om iets meer te doen dan alleen wat losse woorden op papier te zetten, ben ik de door mij verzonnen verhaaltjes op gaan pennen. Des te ouder ik werd, hoe meer ik me terugtrok in dat zelf gecreëerde wereldje. De wereld om mij heen was domweg te hard en ik kon het niet aan.
Schrijven is iets dat ik altijd zal blijven doen. Ik kan er domweg alles in kwijt en het helpt me met ordenen. Door op te schrijven geef ik het een plek. En hoe irritant het ook is, het houdt nogal eens in dat ik in meerdere variaties hetzelfde verhaal 100 keer opschrijf. Boeiend is dat niet. Aan de andere kant.... Mensen vertellen ook 100 keer hetzelfde verhaal. Ik schrijf het op.
Maar sinds een jaar zwijg ik ook geregeld.
Op school was er een dag waarin er lessen werden georganiseerd door de leerlingen zelf. Één daarvan was een uur stiltemeditatie. Aangezien er 'zogenaamd grappig' tegen mij gezegd werd dat ik geen uur mijn mond dicht zou kunnen houden, volde ik mij geroepen. Er kwam een boosheid los die mij dreef het tegendeel te bewijzen. Nou was dat uur mijn waffel houden het probleem niet. Stil zitten. Dat is iets waar ik nog steeds moeite mee heb. En die stemmen in mijn hoofd de kop indrukken.
Ik had al een app geïnstalleerd om te kijken of ik mezelf wat rust kon geven, maar dit was wel iets anders, zo'n uur stilzitten en niets doen.
Het brengt wel een hoop inzichten, die stilte. Er komen varianten van mijzelf naar voren waarvan ik dacht dat ze er al heel lang niet meer waren. Dat ze verloren waren gegaan in de mist van de tijd, gestorven. En van een deel dacht ik dat het verwerkt was. Maar niets blijkt minder waar.
Door de opleiding ben ik een hoop verloren. Ik heb een stuk autonomie en authenticiteit terug gekregen, maar dat heeft mij onder andere mijn familie gekost. En dan met name mijn moeder. Ik kwam erachter dat we een erg ongezonde band hadden, waar ik niet goed uit kwam. Daarin is het niet de vraag wie er schuld heeft. Het gaat erom at het niet gezond is. Voor haar waarschijnlijk ook niet, maar in ieder geval niet voor mij. En ik heb haar dus losgelaten. Ik merkte dat dit beter is voor mij.
In mij maakt dit van alles los. Er kwam wat onverwerkt leed. En eentje ervan blijft terugkomen.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik het zwarte schaap ben van de familie. Dat ik me had moeten aan de geldende norm, hoe toxisch deze ook is. En dat ik dat niet deed, heeft als gevolg dat men mij een soort van verstootte, wat tot gevolg heeft dat ik zelf heb gezegd dat het klaar was.
De jonge gewonde vrouw huilde daarom. Ik heb haar laten huilen. Ik hield haar vast, streelde af en toe door haar haren heen. En ze werd weer stil. Ze droogde haar tranen en leek daar vrede mee gekregen te hebben.
De obstinate tiener wilde gillen en krijsen. Schreeuwen hoe gemeen de mensen zijn en dat het niet is gegaan zoals het hoorde. Dat er veel leugens over haar de ronde doen en dat men weigert te luisteren naar haar versie. Ik liet haar. Knikte, was het grotendeels met haar eens. En legde haar uit dat men nu echt niet meer zou gaan luisteren. Dat het nu eenmaal zo is, hoe verwrongen ook. Maar dat wij in ons leven al wat keren zijn opgeofferd om de blaam te ontvangen, al was het niet onze schuld. Leg je erbij neer, dat veranderd nu niet meer. Mokkend en met veel gekrakeel. Maar uiteindelijk legde ook de tiener zich erbij neer.
Maar het kleine meisje. Dat meisje van de lagere school, dat naar haar moeder keek voor een veilige haven. Dat nog steeds wil weten wat ze nu precies verkeerd deed. Waar ze nu voor gestraft moest worden. Ze begrijpt dat zij de fout is. Dat -wat het ook is dat er gebeurde- haar schuld is, maar ze snapt niet wat het is dat ze dan gedaan heeft. En waarom de hele familie haar nu steeds aan het kruis moest nagelen. En als ze dan zo slecht is, waarom ze haar dan niet gewoon hebben laten sterven, op één van de momenten dat ze bezig was dood te gaan.
Ik blijf het proberen. Uitleggen dat het inderdaad niet eerlijk is, maar dat er niets aan te doen is. Dat ze het beste het verdriet eruit kan gooien en dat ik haar wil vasthouden. Dat ik voor haar zal zorgen en haar de liefde wil geven die ze nodig heeft.
Maar ze huilt door. Ze is niet stil te krijgen. Ik kan in mezelf keren tijdens mijn meditaties tot ik een ons weeg. Ik probeer vrede te vinden met het niet weten en de onmetelijke pijn die door me heen snijdt, omdat dit kleine meisje zich zo in de kou gezet voelt. Ik kan het niet uitleggen.
Ergens ben ik blij dat ik het niet begrijp. Hopelijk doe ik het daardoor mijn eigen dochter niet aan, al zal ik andere fouten maken.
Maar dat meisje in mij huilt. Ze begrijpt het niet en ik krijg haar niet stil. Iedere keer als ik haar een knuffel geef, lijkt ze bozer te worden. Iedere keer wanneer ik er zwijgend naast zit, lijkt ze harder te gaan huilen.

Hoe lang zal ik nog moeten zitten? Hoe lang moet ik haar nog laten huilen? Hoe lang nog voordat ze doorheeft dat een antwoord niet komt? Hoe gewond ben ik nu echt?

Ik zit, haal adem. Ik zit in het niet weten. Daar heb ik vrede mee. Waar ik geen vrede mee heb? Dat huilende kind. Ik begrijp haar zo goed. Ik wil haar zo graag laten uithuilen. En ik hoop zo dat ze zal begrijpen, dat er nooit een antwoord komt. Het is zij en ik, samen met al die andere vrouwen die ik herberg. Wij tegen de rest van de wereld. Wij zullen het samen moeten doen, wij zullen het zelf moeten doen. Er kijkt verder toch niemand naar. En het kan bijna niemand iets schelen.


Geheel de Uwe,

Mystic M

zaterdag 16 maart 2024

Twee Haiku´s

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Bij Mystic draait het echt niet altijd alleen maar om seks. (Al doet het dat wel vaak, eerlijk toegegeven. Maar hé. Wat wilde je daar aan doen dan? Me naar je kamer sturen? Dat maakt het er niet beter op hè?)


Soms schrijf ik zelfs ook nog over andere dingen dan over mijn depressies. Zoals bijvoorbeeld in mijn  vorig blog, over werk.

Vannacht ben ik echter wezen krabbelen. Sinds juni 2023 heb ik de wondere wereld van de haiku ontdekt. En zo af en toe vloeit er wat uit mijn brein. Zoals vannacht. En ik wil je ze niet onthouden:


Iedere dag weer
Sterft een minuscule ik
In mijn groots klein zijn


16/03/2024


Donder en bliksem
Te saam in aarde en lucht

Oorlog in hartstocht


16/03/2024


Geheel de Uwe,
Mystic M


dinsdag 12 maart 2024

Wankele stappen naar werk

Lieve leukerds, leuke lieverds.

Mystic is de wondere wereld van de stage lopen in gegaan. Althans.... Op dit moment ben ik bezig wat ervaring op te doen binnen het beroep dat ik uit wil gaan voeren.
En ik mag dus meekijken. Naar twee keer meekijken ontstond een variant op het volgende gesprek, met gevolgen.


'Lijkt het je leuk om één van de volgende groepen te leiden?'


Deze vraag kreeg ik na mijn tweede dag in de groepen al voor mijn kiezen.

Verschrikt keek ik de begeleider aan. Nu al?

'Euhm... Ik heb nog geen ervaring . En ik ben nog bezig met de vooropleiding,' probeerde ik zwakjes. Maar in mijn hoofd draaiden de raderen al.

'Dat is waar,' zei hij. 'Maar je observeert en ik denk dat je het wel kunt.'


Afgelopen week kwamen er al twee onderwerpen waar we het over zouden kunnen hebben, als de groep zelf niet met een onderwerp komt. En bij mij was het zaadje geplant. De groep leiden, een onderwerp aandragen en eventueel sturen.


Ik heb plaatjes gezocht, een paar mooie gedichten erbij gehaald.


Aanstaande donderdag zet ik mijn eerste stappen.

Geheel de Uwe, Mysstic M

dinsdag 5 maart 2024

Levensboom

 
Levensboom
 
Kalm en krachtig
Teken van het leven zelf
Maar ook van dood en wedergeboorte
Haar eeuwige kringloop
 
Altijd in beweging
Door een ritselend bladerdak
In contact met Goden
Kosmos en hemelse energie
 
Standvastig en geaard
Punt van rust en regelmaat
Stevig verankerd in de grond
Punt van groei en ontwikkeling
 
Kleine zaadjes in de grond
Vruchtbaar gemaakt door gevallen blad
De resten van de voorouders
Zijn de voeding voor de kinderen
 
Door takken verbonden
Met de wereld om ons heen
Met voorouders en nazaten
Eenieder, die je liefhebt
 
Je voeten als wortels
Stevig in de aarde
Je armen rijkend naar de hemel
Je haren in contact met de omgeving
Als zijnde takken en bladeren
Tekenen van persoonlijke groei
 
Alles is energie
Constant in beweging
Constant creërend
Constant aan het veranderen
 
De levensboom
Symbool van groei, geboorte en leven
Dood, wedergeboorte en verandering
Alles is energie
Creërend in liefde


22-02-2024

woensdag 7 februari 2024

Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader stierf. Voor de familie onverwacht besloot hij een einde te maken aan zijn leven en hij sprong van een flat af.
Voor het geval dat je nu allerlei nare beelden in je hoofd hebt... Aan zijn uiterlijk is het nauwelijks te zien geweest. Hij had een schaafwond op zijn voorhoofd en iets op zijn hand, waardoor daar pleisters zaten. Verder helemaal niets. Hij was nog steeds herkenbaar als mijn vader, hij lag er best wel vredig bij.
Maar goed.... Hij is dus tien jaar dood. Destijds was het een sneltrein van allerlei dingen die op je af komen en die je regelen moet. Ook een muur van onbegrip waar je tegenaan loopt. Überhaupt wordt de dood weggemoffeld in de westerse maatschappij, maar voor zelfdoding is er nog minder begrip. Wanneer je verteld nabestaande te zijn van een zelfdoder, word je met de nek aangekeken. Of mensen worden onwennig en weten even niet meer wat ze tegen je moeten zeggen. (Niets. Er is niets dat je kunt zeggen om het beter te maken, het komt immers nooit meer goed. Een arm om me heen zou echter wel fijn zijn, misschien een kus op mijn voorhoofd als we elkaar wat beter kennen.) Hoe het ook zij.. Een paar weken maakt men zich druk om je, maar snel genoeg gaat men ook weer over op de orde van de dag.

Tijden lang leek de wereld voor mij te branden. Ik besefte en begreep dat de wereld voor de rest van de wereld door draaide. Maar voor mij stond ze stil en gilde en krijste er alleen maar van alles in mijn hoofd. En wanneer ik er iets over zei, kreeg ik geen antwoord. Men ging het onderwerp uit de weg, of zei mij dat het vanzelf minder zou worden. Dat ik het vanzelf een plek zou geven.
Je leest vanzelf allerlei dingen over de verschillende stadia van rouw. De woede, de ontkenning, verwerking en berusting. Er zijn meerdere termen voor en vaak nog wel adviezen ook.
Feit blijft dat die stadia niet achter elkaar doorlopen worden. Het is handig dat ze apart worden uitgelegd, maar je loopt ze lukraak door elkaar en tegelijktijdig door. En soms keer je weer terug in een stadium, waarvan je dacht dat je er klaar mee was.
En wat de adviezen betreft.... Het enige advies dat bij mij hout sneed was 'neem de tijd'. Er is geen eindtijd voor rouw. Het is niet iets dat je in een aangegeven periode kunt doorlopen. Er spelen vele verschillende factoren die allemaal van invloed zijn.

Maar nu ga ik alweer op de stoel van een therapeut zitten, soort van. Ik moet eindelijk terugblikken op wat vandaag voor mij betekent. Het is een dag als alle anderen. Ja, mijn depressie heeft vandaag meer invloed dan andere dagen. Mijn psychologisch weergericht: Grijze lucht met miezer, kleine kans op extra wind en in de avond kans op buien.
Maar ondertussen gaat mijn leven door. Ja, ik ben een beetje wazig. Ik ben een bepaalde afspraak straal vergeten, maal over het zijn van het zwarte schaap in de familie. Maar verder loopt mijn dag gewoon door.

Wat zegt dit over mij? Begin ik mijn leven dan toch eindelijk weer op te pakken? Begin ik dan toch meer balans in mijn leven te krijgen; dat een dag als vandaag niet meer volledig op donder, bliksem en zwart staat? Of ben ik een in en in slechte dochter, die niet denkt aan het verdriet van haar ouders en familie? Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?




Geheel de Uwe,

Mystic M

dinsdag 6 februari 2024

Ik voel mij net een bakvis

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het bevloog me in ene. De impasse waar ik me in bevind. Als een tiener weer vastzitten.

Ik voel me zo vrij, wanneer ik alleen ben of op pad. Ik durf te zeggen wat ik denk, maak soms best schuine opmerkingen. Sensuele opmerkingen, wanneer die niet op één persoon gericht zijn, kunnen geregeld uit mijn mond komen. Ik denk er domweg niet meer over na. Het enige filter is dat het niet in een werksituatie mag voorkomen want ik loop stage op een plek waar de mensen mentaal wat teer zijn. Zij kunnen het verschil tussen grap en persoon gerichte opmerking slecht onderscheiden en kunnen het dus opvatten als een uitnodiging. Tsja, dat is dus weer niet de bedoeling. Dus daar zijn we professioneel bezig.
Maar op school en ook in de vlogs die ik tegenwoordig met twee dames aan het opnemen ben, ben ik een stuk gedurfder. De opmerkingen vliegen nogal mijn mond uit. En die liegen er soms echt niet om. Gelukkig nemen de meeste mensen het op als grap en niet echt serieus. Voordeel van een vreemde eend in de bijt zijn. Je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus. (Nadeel: je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus.)

En thuis... Ik lijk wel een kluizenaar. Ik durf niet meer. En elke vorm van affectie die er nog getoond wordt, bekijk ik of met angst of met argwaan. Simpelweg omdat ik niet meer weet wat er van me verwacht wordt en hoe ik dien te handelen. Er zijn geen kaders. En de laatste keer dat er iets spannends gebeurde hier, kan ik me niet heugen. Dat zal wel ergens in oktober geweest zijn. Als ik mazzel heb december. Maar omdat ik het me niet eens meer kan herinneren, zie jij ook wel dat ik daar geen lol aan beleefd heb. Dat herinnert men zich immers over het algemeen wel.

Als een angstige autist lijk ik het ook uit de weg te gaan. Ik vlieg naar boven wanneer hij nog ergens mee bezig is, om in mijn meditaties te duiden. Dan ben ik vaak al in slaap nog voordat hij de slaapkamer in komt. Of ik blijf beneden zitten en wacht minstens een half uur nadat hij naar boven is gegaan. Dan is de kans dat hij al slaapt heel groot. Hoe het ook zij.. Ik ontwijk dat rare moment van de avondkus, waarin ik als een trillend rietje mag gaan liggen afwachten wat hij nou van me wil.
Ergens wordt de angst minder. Hij heeft al weken niet meer naar me omgekeken. Ik heb het idee dat hij op me uitgekeken is. En dat snap ik wel. Ik ben niet meer zo slank als toen we elkaar net leerden kennen. En de spontaniteit is er door al het gedoe met huishouden, kind opvoeden en studeren ook wel van af.

Maar ik merk dat, na het geruzie zo lang geleden dat ik te veel aandacht vroeg, ik me als een gewond dier heb teruggetrokken. En dat verdriet is omgeslagen in boosheid. Boosheid een een kwetsuur die tussen ons in is gaan staan in de slaapkamer. (Nu ja, niet alleen de slaapkamer. Ook mentaal, maar dat kan ik iets beter verbloemen, denk ik.) Ik durf me niet meer te openen.
Ik voel onrust, wanneer hij mij aanraakt. Ik voel schaamte, wanneer ik op tv een stel zie dat innig kust. Ik merk dat ik dan wegkijk, met rode koontjes. En ik voel me weer een onwennige tieners, bij wie de hormonen door het lijf gieren, maar waarvan het brein niet zo goed weet hoe dit aan te pakken.
En bovenal: Ik schaam me voor mezelf. Ik voel me niet goed genoeg. Ik kijk in de spiegel en zie mijn haren, die langzaam grijs beginnen te worden. Ik zie al mijn imperfecties en heb het idee dat ik verander in de zuurpruim, waar ik al die jaren tegen gevochten heb. Door mijn mond dicht te houden over de kleine irritaties, niet te zeggen wat ik wilde. Of op de verkeerde manier te zeggen wat ik wilde.
Want is het nu echt zo gek wat ik vraag? Ik hoef niet de hemel in geprezen te worden voor alles wat ik doe in huis. Ik zeg immers ook niet elke dag dat ik het zo geweldig vind wat hij allemaal doet op zijn werk. Ik wilde gewoon een regelmatig seksleven. Een bovengemiddeld seksleven. Mijn lijf heeft dat nodig, mijn geest vraagt om die verbintenis. Ik houd van lichamelijke en mentale connectie. Het liefst ervaar ik dat elke dag.
En ik krijg hem niet aan het verstand dat dit geen opdracht is. Dat dit een diepgeworteld verlangen is. Dat masseren, elkaar aanraken, dat dit onderdeel is van de verbintenis. Men heeft het regelmatig over de term Love-Lanquage. Mijn talen zijn eten maken en seks. Ik stop je vol met van alles dat ik aan het kokkerellen en bakken ben, als je mijn partner ben stop ik je ook nog het liefste vol met interessante boeken om te bespreken en ik neuk je suf.
Koken doe ik om de één of andere vage reden niet zo vaak meer, bakken nog wel. Maar dit beiden is voor iedereen die zich aan mijn eettafel neer laar zijgen. Boeken heb ik ook nog wel te lezen gegeven. Maar de laatste gaf ik anderhalf jaar terug, het is niet dik, leest redelijk makkelijk weg en hij heeft het nog steeds niet uit. De interesse lijkt weg te zijn. Te druk, andere prioriteiten, te moe, nu even geen zin. En wat dat suf neuken betreft... Na zo veel afwijzingen houd je het vanzelf wel voor gezien.

Hoe ik dit oplos? Geen idee. Ik weet niet eens of dit nog op te lossen is en of ik niet beter als een muis of rat dit zinkend schip moet verlaten. Al was het maar om dan mijn eigen heling op te zoeken, mijn seksualiteit weer te ontdekken in en voor mezelf en vervolgens ergens anders voorzichtig een nieuwe verbinding aan te gaan. Hopelijk met iemand die begrijpt dat wat werkt in de slaapkamer grotendeels afhankelijk is van waar de vrouw op dat moment zit in haar cyclus.


Geheel de Uwe,

Mystic M