Gapend gat in mij.

En als een stille sluiper,

Gleed jij mijn wereld uit.

Liet achter,

Een gapend gat,

Van eenzaamheid.

Ik vul dat op,

Met plaatjes van jou.

Met geluidsfragmenten,

Van jou klanken.

Ik mis je zo,

Ik mis je zo.

Ga iemand anders pesten!

Misschien dat je het kent. zo'n ex die je maar niet met rust wil laten. helaas heb ik er ook eentje.

Ik heb twee keer samen gewoond. En de eerste laat me niet met rust. In 2009 was er al heibel. Gezanik en gezeik, hoofdzakelijk over geld. Er werden allerlei aanverwante zaken bij gehaald. Beide kanten hebben zich misdragen. Ik ben niet netjes geweest, geef ik grif toe. Hij ook niet, maar hij denkt de zielige kant te zijn. Daar komt het op neer en meer wil ik er ook niet over kwijt. Ik ben geen riool-rat.

Maar goed. ik heb een bedrag betaald, op voorwaarde dat hij me voortaan met rust zou laten. Daar is hij mee akkoord gegaan.

Via een wederzijdse vriend neemt hij weer contact met me op. Althans.. Aan de vriend vraagt hij om mijn gegevens. En volgens de vriend ging dit gepaard met een hoop verwijten. Hij wil het me niet laten lezen, want het is te beledigend. De kans dat dezelfde oude koeien uit de sloot gehaald worden, is dus groot.

De ex heeft een aanslag van de belasting gekregen. Over een tijd dat het misschien, eventueel nog wel eens over ons beiden zou kunnen gaan. Of ik maar weer even wil dokken. Neem aan dat je begrijpt, dat ik dat echt niet van plan ben. En dat ik ook niet wens dat hij nog met mij in contact treedt.

We hebben een afspraak, houd je eraan. Bewijs maar dat ik inderdaad mede schuldig ben aan dat bedrag van de belasting. En doe het dan via de weg die erbij bewandeld dient te worden. En niet via via. Toon je eens een man. (Dan zou het dus inhouden dat ook jij je verlies neemt en het verder laat rusten. Je hebt immers een laatste verbond gesloten.)

Ik verbaas me er een beetje over, dat hij weer met verwijten komt over bijkomende zaken. geld kan ik, met moeite, nog in komen. Als je niet veel hebt, kun je in de stress raken. Al vraag ik me af hoe hij dat dan op mij wil verhalen. Ik heb immers ook niets. Dat is te bewijzen. Had ik toen niet, heb ik nu niet. En de kans dat ik het ooit krijg, is klein.

Maar waarom zeurt hij nu WEER over wat er toen en toen, daar en daar gebeurd is? Mij zijn ook nare dingen aangedaan. Welnu, gedane zaken, nemen geen keer. Kont in het verleden en focussen op de toekomst.

Hij heeft een nieuwe vriendin en is, volgens zeggen, gelukkig met haar. Dus waarom blijft hij dan hangen? Wordt eens volwassen!

Mocht je mij nog willen hebben, doe dat dan volgens de juiste wegen. En bereid je erop voor te verliezen. Vervolgens kun je een claim verwachten. Voor de geleden hedendaagse mentale schade.

Respectloos

Hoeveel borden kan een mens voor het hoofd hebben? Als ik M. zo beluister, de gehele geschiedenis van Wegdewood en Ikea te samen, vermenigvuldigd met het oneindige getal van Pi.

Ik heb, zoals wel meer mensen, nog een blog. Daarop had ik een aantal keren aangegeven dat ik dit blog ook heb, maar dan als veilig voor mezelf. Ik gaf geen gegevens.
Ook heb ik daar ooit eens geblogd dat er iemand was die het heeft opgezocht en dat ik daar niet blij mee was. Het gaat mij erom, dat ik hier op kan schrijven wat ik wens, zonder na te hoeven denken. Degene die mijn blog toen toch gelezen heeft betuigde spijt, zei dat ik mijn blog-url moest veranderen en niet meer zou zoeken.

Ook daarover blogde ik op de andere site. Dat ik mijn vrijheid weer terug had en dat het nu dan over is. Zou aannemen dat je dan begrijpt, dat je mij gewoon mijn gang moet laten gaan en niet naar mij op zoek. Dat had ik immers ook geschreven. Moeilijk lijkt mij dat ook niet.

Een mens met intellect en respect, zou dan ook zeggen: Laat haar maar. Maar nee, M. moet (control-freak die hij is) op zoek naar mijn blog. Hij wil bewijzen dat het te vinden is. (Wat ik ook nooit ontkent heb. Heb enkel aangegeven dat men het moet laten rusten.) En hij geeft aan mijn zus aan mij gevonden te hebben. Ik reageerde bij mijn zus redelijk coulant. Zij kan er immers weinig aan doen. Maar mijn hemel, mijn bloed kookt! Zij geeft aan dat hij mij niet wil zien, door mijn blog 'Boos' alhier waarschijnlijk. Welnu, gelijk heeft hij.

Dat hij nu ook gewoon mijn blog zoekt in het algemeen en denkt dat hij daar het recht toe heeft. Waarom gaat hij over mijn wens heen? Ik heb immers aangegeven het niet te wensen. Wat geeft hem het recht daartoe?

Dus, M. Mocht je dit lezen. Dan weet je dat jij je aangesproken moet voelen. Wat je doet is fout, respectloos en heel veel zeggend over jou. Jij denkt alles maar je kunnen maken, zonder dat er iets tegenover staat. Zo komt het in ieder geval wel op mij over. Je bent mijn respect en waardering kwijt. Volledig.
Ik vind wat je doet getuigen van wansmaak. Zo erg, dat zelfs de meest wanstaltige roddelpers netjes is, in vergelijking met jou gedrag.

Ik durf niet eens meer wat te zeggen, want ik ben bang dat er geen gehoor wordt gegeven aan mijn wensen. En je bewijst keer op keer dat deze angst terecht is.

Jij beweert intelligent te zijn. Welnu, je hebt trucjes. Je vindt dingen snel en weet veel omdat je lezen kunt. Maar enige vorm van emotie heb je niet. Noch een gevoel van medemenselijkheid. Dat is een armoede, waar geen intellect tegenop kan. Want het simpele 'neen' begrijp je niet.

Storm op de zee van emoties

Een soort van kilte.

Twee onzichtbare handen die mijn keel dicht knijpen. Enkel omdat ik een beetje aan mezelf begin te twijfelen.

De eerste barstjes in mijn herwonnen zelfvertrouwen zijn een feit. Maar ik zal me niet laten  kisten.

Waarom ik zo vroeg in het jaar al een beetje depri ben, hoor ik je vragen? Ach, het is simpel. Omdat ik mezelf en mijn emoties niet meer begrijp.

Ik was zo zelfverzekerd van plan op mezelf te wonen. Onafhankelijk en niet samen met een partner. Ik zou het even zelf gaan uitvogelen, op eigen krachten doen.

Alles goed en wel. Ik woon op mezelf maar dat zonder partner gedeelte ging uiteraard niet door. Ik heb nu weer een partner.

En begrijp me goed, ik ben dol op hem. Heel erg zelfs. Geloof dat ik nog nooit zo blij ben geweest. Ik heb me nog nooit zo vrij heb gevoeld in een relatie. Een soort basis begrip van vertrouwen en respect. Gelijkheid en warmte. Dat alles is in deze relatie blijkbaar normaal. Voor mij is het dat niet, helaas. Voor mij is het een wonder.

En dat helaas is dan in: niet eerder ervaren. Ik dank de Goden op mijn knietjes dat ik het nu eindelijk wel mag ervaren. Dat ik iemand naast me heb staan die me aan alle kanten gruwelijk verwend en in het zonnetje zet.

Maar ik ben me nu dus verschrikkelijk aan hem gaan hechten. Waar ik eerst de angst had om te binden, omdat alles te mooi klonk om waar te zijn, ben ik gaan accepteren. Ik mag ervan genieten en ik ben een gelijke. Geen voetveeg meer, geen matras of ondergewaardeerd en vanzelfsprekend. Eigenlijk heb ik dus alles gekregen wat ik wens: Iemand die mij ziet staan en waardeert. En ik ben dus gaan hechten. Je kunt nu rustig zeggen dat ik op emotioneel vlak van hem afhankelijk ben. Ik mis hem nu al verschrikkelijk, terwijl hij mij vanmorgen pas heeft afgezet op het station. En ik zie hem niet voor aanstaande vrijdag. Ik heb dus nog een hele week in mijn eentje te overbruggen. Geloof me, het liefste pak ik de eerste trein die zijn richting uit gaat.

Maar nu moet ik dus los laten. Neem de ruimte. En deze ook geven, want hij is niet gewend continu met iemand in één huis te wonen.

Dat valt mij een beetje zwaar. Raar eigenlijk, dat ik dat na twee maanden al heb. En als ik het rationeel bekijk ook onzinnig. Ik heb wel vaker in mijn eentje gestaan. Vooral op emotioneel vlak. Dus waarom zou ik me nu in ene afhankelijk opstellen ten opzichte van een ander?

En daarnaast veranderd mijn lijf. Het reageert anders op alle dingen om mij heen.

Al sinds mijn 25e heb ik een Mirena. Dat is een anti-conceptie middel. Voor details kun je Wikipedia raadplegen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Spiraal_(anticonceptie)

Jaren werd ik niet tot nauwelijks ongesteld. Ik deed gewoon vrolijk mijn ding en misschien werd ik eens per half jaar eens ongesteld. Er  was bijna nooit wat aan de hand. Slechts een enkele keer vond ik sporen van iets dat ooit een bevruchting geweest zou kunnen zijn. Ik keek er dan even naar, zei in mezelf een klein gebed van afscheid en ging over op de orde van de dag. Geen haar op mijn lichaam (dat zijn er wat mee dan op mijn hoofd) dat er dan nog verder over dacht. Moeder worden was een uitgesproken nee. Discussie was niet mogelijk, ik wilde ze niet. Ik was er niet klaar voor. Mijn toenmalige partner al helemaal niet. Er was dus niets om over na te denken.

Van het weekend zat ik op de wc. Wederom kom ik iets tegen. En er gaat even een schok door me heen. Iets in mij vindt het erg. Ik ben iets kwijt. Iets waarvan ik niet weet, of het echt niet welkom is. Ik weet in ene niet meer zo zeker, of het een uitgesproken nee is tegen kinderen. Het lijkt er in ieder geval op, dat mijn lichaam iets aan het vertellen is. Hoe ik het ook negeer, mijn lichaam heeft last van een biologische klok. Het heeft een sterke combinatie gevonden in de genen (partner) en wil voortplanten. Of ik dat wil is nog steeds niet duidelijk, maar de uitgesproken nee is nu al omgeslagen in een twijfelachtige misschien.

En daarin is één ding dan weer heel duidelijk: ALS het moet, dan met hem. Klaar. Uit.

Als ik mezelf dit zie tikken, heb ik echt zoiets van: Ben IK dit? Hoe kun je dat na twee maanden nou al zeggen? Hoe ben je zo zeker van als en dan? En waarom schreeuwt mijn lichaam dat het treurt om een verloren vrucht, dat waarschijnlijk toch niet levensvatbaar was? Anders was ik het immers niet verloren.

Dit alles is verwarrend. Omdat het in ene een heel ander perspectief geeft op alles wat ooit zo duidelijk was. Zo uitgelijnd. Ik weet op dat punt in ene helemaal niets meer zeker.

En dat maakt mij onzeker. En bang. Het voelt alsof mijn bootje genaamd emoties een beetje los slaat op de zee, die een beetje last heeft van stormachtig weer. Het komt allemaal echt wel weer goed. En dat zal snel zijn ook. Ik moet enkel wennen aan de complete nieuwe vorm waarin mijn leven zich aanbiedt. En dat gaat niet zonder slag of stoot.

Maar op het moment is het dus een beetje druistig en donker.