Dat ik vanmorgen mijn bed uit kwam, zat ik een beetje in de stress.
Na vanmiddag heeft mijn dochter vakantie.
Helemaal fijn, maar dat betekent dus dat ik geen tijd meer heb voor eigen huiswerk. Want iedere keer dat ik me probeer te concentreren, gaat zij om aandacht vragen. Daar kan ik boos om worden, maar een kind is gewoon een kind. Die doen dat. Dus ik accepteer dat ik minder tijd heb voor de verslagen.
Ik liep echter achter op mijn schema. Ik had van dat ene tentamen nog maar een kwart af, in de planning moest ik toch wel iets over de helft zijn. En ik vermoedde dat ik er nog wel even mee bezig zou zijn. Er borrelt van alles, maar het is nog onsamenhangend en er zit geen structuur in. Het verhaal is er nog niet.
Eerst maar eens mediteren, zoals elke ochtend. Nog steeds ben ik erg blij dat ik door die oud klasgenoot ben uitgenodigd. Ik doe vaker wel dan niet mee en het helpt. Het is een dagelijks ankerpunt, een moment van rust.
Nog even liggen, even niets. Nog even doorgaan met het leegmaken van de geest, zodat er ruimte is voor het verslag. Dan aankleden, was in de machine en aan de slag. En vul gewoon in wat je wèl weet. Dan komt de rest vanzelf. Breek alles op in kleine stukjes en kijk wat je ermee kunt.
Blijkbaar helpt in stukjes breken zo veel, dat het verslag nu dus klaar is voor correctie. Ik heb het gewoon zonder koffie en in 2,5 uur af gekregen.
Er hoeft alleen nog een voorblad bij. Maar dat lukt me tussendoor wel.
#Dankbaar
Is het al 30 augustus? Dan kunnen we weer naar school.