Nieuwe vaardigheid

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms begint het gewoon met een brainstorm. Een gesprekje dat je aangaat over wat je dwarszit.

Van beide verslagen is de ruwe versie af. Dat mag even een weekje sudderen, terwijl ik op vakantie ben. En na de vakantie doe ik de opmaak, leg ik de laatste hand eraan en lever ik de boel in op school.

Maar al twee weken knaagde mijn praktijkvoorbeelden die ik verwerkt had. Het loopt niet, ik ben er niet tevreden mee. En ik loop ergens op vast.

Daar heb ik het over tijdens het boodschappen doen. Ik vertel wat er niet lekker loopt en wat voor soort vragen ik erin wil verwerken.

Ook thuis ga ik ermee door. Het zit me echt dwars.

En dan, gewoon door het overleg, komt ineens het sprankje inspiratie. Het gesprek dat ik een paar weken terug had, over het leren van een nieuwe vaardigheid.

Tuurlijk kunnen we het gaan hebben over levens-veranderende inzichten, daar wil ik uiteindelijk ook naar toe. Maar dat begint simpelweg met het leren van een nieuwe vaardigheid. En je ervan bewust zijn dat die vaardigheid ontstaan is.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Wie redt mij van dit brandend schip?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van mijn tentamens gaat goed, ondanks dat ik een beetje achter lig op mijn zelf verklaarde verslag. Er snel wat vaart achter zetten gaat ook even niet. Dit omdat, wanneer ik echt tijd heb, mijn dochter aanwezig is, die ieder moment dat ik goed in mijn werk zit een vraag komt stellen. Weg concentratie dus. 'Waar was ik ook alweer? Ik wilde het hebben over Sartre. Of was het toch al zo ver dat ik het verschil tussen Sartre en Frankl kon bespreken? Euhm... Hè, ik ben het kwijt.' Dat idee.

Maar in de middag ben ik dus met andere dingen bezig. Het schrijven van blogs bijvoorbeeld. Of panisch een paar haiku's verzinnen. Dat laatste komt natuurlijk alleen uit zichzelf. En oktober toont zich tot nu toe als abominabel slechte maand. Veel heb ik er nog niet weten te schrijven.

Waarschijnlijk komt het ook omdat de eerste tekenen van mijn herfst depressie weer voor de deur staan. Ik denk in cirkeltjes aan hen die ik mis en waarom ik ze niet meer zie. enerzijds wil ik ze bellen en mailen. Het uitschreeuwen dat ik ze mis en waarom. Dat ik hun stem wil horen, ze tegen mijn borst wil drukken, in een doosje wil stoppen en nooit meer los wil laten. Anderzijds kruip ik volledig in mijn schulp en bedenken de duistere gedachten die op de achtergrond van mijn gedachten leven het ene scenario na het andere waarom ik niet eens zou moeten bestaan.

Omdat ik ook wel snap dat dit geen helpende gedachten zijn, probeer ik mezelf af te leiden. Ik merk dat ik snel geneigd ben om de leegte op te vullen met het kopen van dingen. Dus dat probeer ik niet te doen. Ik heb wel dingen gekocht, maar zoveel mogelijk dingen die tot nut zijn, of hobby's ondersteunen die me afleiden. Maar ja, soms heb je ook gewoon dingen nodig.
Mijn kast vraagt om een aantal nieuwe bh's, dus ik ga op jacht. En dan kom ik iets tegen. Dit is het. Mijn droom. Lak, leer, touwtjes, bandjes, stalen ringen. Het is waarschijnlijk onschuldiger dan dat het nu klinkt (gewoon te koop bij één der standaard lingerie-ketens), maar het is wel in lijn met wat ik mooi vind

Als ik dat zie, weet ik dat de kat in mij nog steeds ergens is. Ze huist nog steeds ergens, sluimerend in de krochten van mijn zijn, ergens op de achtergrond, weggestopt in het stof. Dit zijn de momenten dat ik het weet. Want ik kijk naar die bh en droom. Ik zie het weer, kom weer in herinneringen terecht. Diep op de bodem van mijn lendenen hoor ik een zacht gegrom. een oer-verlangen om het te hebben, te dragen, te verleiden.

En twee seconden later zit ik half te grienen achter dat scherm. Het heeft nul zin om dat aan te schaffen, want ik heb geen reden om het aan te trekken. het wordt hier toch niet gewaardeerd en voor de praktische kant hoef je het ook niet te kopen.

Ik mis het zo erg. De nachten van passie en hartstocht. Ik wil nog steeds heel graag weten wat ik heb misdaan dat ik zo gestraft moet worden. Ik draag en verdraag. Maar ik wil zo graag de meerwaarde weten. Het waarom, de diepere betekenis. En vooral hoe ik het tij kan keren.

Ik wil weten wat ik kan doen om -als ik het al ooit in mijn hoofd haal om weer aan een relatie te beginnen- mijn wensen zo te kunnen uiten dat daar ook aan voldaan kan worden. En de grens zo te stellen dat wanneer er niet aan mij gedacht wordt, ik er bijtijds een eind aan kan maken. Ik voel mij een dorstige op open zee, bevroren in de woestijn.

Ik had me zo iets anders voorgesteld van het huwelijk. Wilde zo veel in mijn leven. Ik heb het idee dat ik al mijn wensen en dromen heb opgeofferd in het kader van de liefde. En ik sta nu met lege handen en heel veel gebroken dromen. Want wat ik al die tijd vergat -en dat kan ik niemand anders voor te verwijten dan mezelf- is dat blijven offeren niet automatisch betekent dat die ander dat ook doet. Ik geef veel, misschien wel te veel. En dat is mijn fout. Misschien moet ik daar wat aan doen.

Maar tot die tijd zit ik wel op het brandend schip dat mijn huwelijk heet. Te verlangen naar dingen die niet meer dan dat zijn, een verlangen. En langzaam te verworden tot iets en iemand die ik nooit wilde zijn er waar ik nog steeds geen behoefte aan heb. Ik wil mijn sensualiteit niet opofferen, maar de betreffende dame wordt wel langzaam gewurgd.




Geheel de Uwe


Mystic M

"Hurry to meet death , before your place is taken "(13th warrior ) Laat de wereld beter achter dan je haar gevonden hebt.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik kreeg een tekst te lezen, om even over na te denken. En ik ben de kwaadste niet (en in opleiding), dus ik lees en denk erover na. Nu ja, eigenlijk vlogen mijn vingers al over de toetsen in een antwoord, nog voordat ik echt doorhad wat er gebeurde. De liederlijke teksten vloeien weer.

De tekst was: "Hurry to meet death , before your place is taken "(13th warrior )

En mijn gedachten vloeiden, citeerden en wilden antwoorden. Dat heb ik dan ook gedaan.

Hoe je met je dood om kunt gaan, determineert je visie op het leven. (Vrije vertaling van een tekst van Dag Hammarskjöld. Boek: Merkstenen)

Omdat het leven eindig is, wordt je gevraagd er betekenis aan te geven. En betekenis kun je geven aan elke situatie. Soms door de situatie aan te passen, soms door jouw attitude ten opzichte van de situatie te veranderen. Dat is niet makkelijk, maar werkelijk elke situatie heeft betekenis en vraagt jou er betekenis aan te geven. De ene keer groter dan de andere keer. Maar het leven is hier om de betekenis ervan te vinden, te doorvoelen en uit te voeren.

Ik ben sterfelijk, dus ik vier het leven zo goed mogelijk. In elke situatie die mij is gegeven. Zowel de leuke als de verschrikkelijke situaties. Ik probeer er lessen uit te leren, de diepere betekenis. En deze betekenis mee te nemen in alles wat ik doe.

En straks treed ik de dood tegemoet. Niet vol angst, of afkeer. Noch met weerzin of ongewillig. Ik begroet hem, als de oude vriend die hij is en wandel met hem mee, zoals hij ook mijn hele leven lang met mij meeliep. En waar ik ook gebracht word - een hiernamaals, een wedergeboorte of het Eeuwige Niks- ik weet dat ik mijn best heb gedaan om een zo goed mogelijk leven te leiden. Een leven dat van betekenis is geweest. Een leven waarmee ik de wereld een mini beetje beter achterlaat, dan hoe ik haar heb gevonden.

Geheel de Uwe, 

Mystic M

Dualiteit

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Er breekt iets in mij.

En ik weet niet of dat een ineenstorting is, of juist iets dat open breekt.

De wereld is hectisch. Ik moet twee tentamens schrijven en heb een voorbereiding gedaan om de groep vandaag te leiden. Les: Ga het in een groep niet hebben over geloven. Je kunt er 100 keer de bedoeling mee hebben te verbinden en iets te hebben om je aan vast te houden. En 1000 keer daar niet per sé een religie mee te bedoelen. Maar daar draait het wel op uit. En dan heb je de poppen aan het dansen.

Ook vandaag dus alom chaos. En ik kan dat nog niet aan. Ik heb de kennis nog niet, om de ruimte in mezelf te vinden en daar vandaan de rust te bewaren.

Ik merk dat dit van alles met mij doet. En dan met name op negatief vlak. De twijfel slaat weer toe. Of ik hier wel klaar voor ben, of ik niet beter weer zelf in therapie kan gaan. Of ik niet beter de handdoek in de ring kan gooien en braaf het volgzame vrouwtje moet gaan spelen.

Er komt zoveel zeer omhoog. Want ik zie dat het een reflectie is van mezelf. Van iets dat zich in mij afspeelt en slechts getriggerd is door wat er buiten gebeurt.

En aan de andere kant wordt er een pitbull wakker. Een interne drive van een innerlijke stem die zegt: 'Dit is slechts tijdelijk. Dit is het leerproces. Ja, het is nu chaos. Maar wanneer je de chaos hebt leren sturen, is dit het mooiste vak ter wereld en zou je niets anders willen doen. Je voelt het in elke vezel van je lijf. Dit is het. Dit is je roeping, dit is je lot.'

En ik ken die stem. Ik herken die stem. Dat is inderdaad mijn hoger zelf die probeert door dat drama van oude copings-mechanismen heen te komen. De stem van wie ik ten diepste ben.

Ik geef het ook niet op. Ik ben nog lang niet uitgevochten. Maar ik heb wel even de behoefte mij op te rollen en te huilen. Want het mag het mooiste vak ter wereld zijn, het leren van dit vak kost veel. Tijd, geld, soul-searching, zelfreflectie, je kapot lezen, nadenken, observatie en nog een heel aantal dingen.

De chaos breekt ook in mij uit.

Ik hoop maar dat het de scheur is, waardoor de zon naar binnen komt. 

Geheel de Uwe,

Mystic M

Het mooiste vak ter wereld

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Eerste blok lessen op school is klaar.

De stress omwille van de tentamens giert als een malle door mijn lijf. De angst dat ik het niet kan, de gillende stemmen dat ik te dom ben. Het is allemaal ook best zwaar.

Maar ik kijk naar de angst, luister naar de stemmen en weet in mijn kern: Dit is een oude ik. Een oud mechanisme waarop ik overleefde.

Ik kan er met mildheid naar kijken en weet dat ik loslaat. en daarom schreeuwt de boel nog harder.

Maar weet je.... Ik druk mezelf door de spleet, wring mezelf door het smalste gaatje. Omdat elke vezel van mijn lijf en essentie brult dat ik eindelijk het pad heb gevonden dat ik moet bewandelen.

Geen idee waar ik over vijf jaar ben, of waar ik over tien jaar mijn geld mee verdien. Als ik ondertussen iets heb geleerd, dan is het wel dat de wereld raar in elkaar steekt. En dat bijna niets loopt zoals jij het gepland hebt. (Bij mij in ieder geval niet.) Maar dat het ergens in deze richting ligt, dat weet ik nu wel.

Ik ben zo dankbaar voor de mensen die de afgelopen twee jaar op mijn pad kwamen. Voor hen die met mij meeliepen, al was het maar even.

En dankbaar voor hen die ik nu mag leren kennen en nog steeds mee oplopen.

Ieder blok weer is een bron van kennis, een wereld vol cadeautjes aan wetenswaardigheden over mijzelf en mijn omgeving. De wereld is lang zo onbegrijpelijk niet meer voor mij als dat hij twee jaar geleden was.

Dat zegt niet dat alles nu in ene klip en klaar is, helemaal niet zelfs. Maar ik heb wel meer beschikking over hoe ik mij ertoe verhoud, hoe ik ernaar kijken wil en te articuleren wat ik nodig heb.

En als het mij gegeven is, mag is straks mensen bijstaan in hun eigen proces dit allemaal te mogen ontdekken.

Wat een prachtig toekomstig vak heb ik toch.

Geheel de Uwe, Mystic M

Synchroniciteit

Liever leukerds en leuke lieverds,

Synchroniciteit

Een term die de laatste tijd in mijn omgeving veel voorkomt. Zowel in mijn algoritme, als in termen op mijn opleiding. Dingen moeten synchroon gaan en vloeien. En soms gaat dit met horten en stoten.

Soms lijkt het leven net een snelweg. Soms blaas je lekker door en gaat alles voor de wind, soms kom je in een file terecht en daar lijkt geen einde aan te komen. Dan rijd je weer een stukje, om vervolgens weer op de rem te mogen staan en een minuut voor je uit te dromen.

Die horten en stoten zijn hier de laatste tijd ook weer veelvuldig aanwezig. Water dat de meterkast inliep, waardoor de stoppen om je oren vlogen. Uiteindelijk bleek dat dus door water te komen afkomstig uit de badkamer. Badkamer onderzocht... de kitranden van het bad laten steeds los, waardoor er water langs de muren in leidingen loopt. Gevolg... Het druipt langs benoemde leidingen de meterkast in.

Oplossing? Nieuwe badkamer. (Lees: tussen de 6000 en 15000 Euro verder) Maar het moet wel. Wat dit is gewoon gevaarlijk.

Nog meer nieuws: De verwarmingsketel heeft niet genoeg druk. Daar moet water bij en dan moeten alle radiatoren ontlucht worden. Leuk, maar de radiatoren in de huiskamer zitten in van die kasten. Hoe krijg je die open zonder te slopen?

Dan loop ik ook nog vast op mijn tentamen. Begrijp me goed... Het is hartstikke interessant. Ik leer een heleboel en we zijn echt toegepast op de praktijk. Ik ben al dingen die ik geleerd heb aan het uittesten in de groepen. Maar dat tentamen..... Mijn hoofd explodeert.

De stress vliegt weer alle kanten uit, wat voor de negatieve stemmen in mijn hoofd een bron is. Er wordt daar weer heerlijk geschreeuwd dat ik dom ben, het niet kan en het beter op kan geven.

Wat het dan te maken heeft met synchroniciteit:

Het feit dat ik adem haal en rustig kijk naar wat er nu echt aan de hand is. Wat gebeurt ere nu werkelijk? En wat is er zo moeilijk?

Ja, die badkamer en meterkast zijn niet leuk, inclusief die ketel. Maar heeft daarover stressen echt veel zin?

Kun je het echt niet? Of komt het gewoon allemaal een beetje op je af en maak je het weer eens veel te moeilijk voor jezelf? Moet je die les en aantekeningen niet gewoon nog eens afgaan?

O wacht... Die ene vraag kun je wel beantwoorden . En kijk.... Je hebt ook al een idee over de andere vraag. Maar nu ben je moe? Snel wat aantekeningen maken en voor vandaag is het klaar. Morgen gaan we weer verder.

En vervolgens log ik in op de computer om 06.06, om 10.01 en om 11.11

Nou konden die cijfers me vroeger nooit zo boeien. Maar ik heb me voorgenomen om te blijven mediteren (was even gestopt)en om mijn tentamen steeds zoveel kleiner te maken in kleinere taken, dat ik die taakjes kon doen en zo het tentamen op kon bouwen. (Van één immens tentamen, meerdere grote vragen. Al doe grote vragen stuk voor stuk in meerdere moeilijke vragen, en eventueel nog een stapje kleiner.) En zie hier, de ideeën, uitwerkingen en antwoorden ontstaan.

Het universum wil mij dus overduidelijk vertellen dat ik de taken dus inderdaad beter op kan delen in meerdere kleinere taken. Makkelijk is het niet, maar het is wel te doen.

Dank je wel, universum. Zelfs voor zoiets als 'angelnumbers'. Of misschien wel juist daarvoor.

Geheel de Uwe, Mystic M

Zowaar weer eens gewoon een gedicht ipv haiku

'Kunst'

Een stem verlangd ernaar
Gebruikt te worden
In verhaal en zang

Een ritme laat horen
Hoe de voeten te zetten
In de muziek die het leven verwelkomd

Leven verwelkomd de dood
Als getrouwe vriend
Omdat ze zich verbonden weten

Verbinding kust de stem
In verhaal en zang
Ritme en voeten
Muziek en leven

Dood uit zich in kunst
Vergankelijk, constant
Gebonden aan penseel en lijf
Papier, pen en dans

Smekend om een antwoord
In de ruwe kern
Nodigt het je uit
Je te laten verleiden

06/10/2024