De laatste haiku's van september 2024

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vanaf half september heb ik geen haiku meer online gezet.
Dat betekent niet dat ik niet geschreven heb. Er zitten wat gaten in de frequentie, maar ik doe nog steeds mijn best geregeld te schrijven. Zeker omdat ik al vanaf ergens augustus 2024 geregeld te kampen heb met zwarte gedachten en sinds december gewoonweg in een depressie zit. Al sinds jaar en dag weet ik dat schrijven mijn houvast is. Het zorgt ervoor dat de paar momenten van helderheid geordend worden en als lichtend baken mij door mijn zwarte wereld leiden. Voor mij zorgt het ervoor dat ik niet volledig verzand in zelfdestructief gedrag en slechte gewoontes.
Maar ik heb dus niets online gezet. Ik had er de energie niet voor. En daar wil ik nu verandering in brengen. Ik hoop weer stukjes online te zetten. Ter overdenking voor anderen, ter herinnering voor mij.

Ik bezie mezelf

En de stappen die ik zet

Wankel op mijn pad

14-09-2024

Status van de geest

Gaat op in het ultieme

Laat los in het nu

16-09-2024

Ik pijnig mijn brein

Om verlichting te vinden

In mijn schaduwwerk

16-09-2024

Gedachten vliegen

Als duiven vrij in het rond

Komen tot wasdom

19-09-2024

Beroer mijn gezicht

En glijd zachtjes langs mijn nek

Dans van extase

19-09-2024

Denkend als de wind

Vliegend als de kraanvogel

Opgaand in het niets

20-09-2024

Donder en bliksem

Flitsend door een revend zeil

Smekend aan Goden

21-09-2024

Tint grijs bruin en zwart

Op de bodem van de zee

Zangstem van mijn stem

21-09-2024

Met bloed gegraveerd

Littekens diep in mijn huid

Ode aan Leven

22-09-2024

De woelige zee

Navigeer ik met kalm hart

Volg de Noorderster

22-09-2024

Ik ben niemands vrouw

Lopend over eenzaam pad

Stem zonder klankbord

23-09-2024

De hemel ontvangt

Emoties zonder oordeel

Als zijnde het weer

24-09-2024

Innerlijk bestaan

Dimensie zonder meetlat

Rijk van mysterie

25-09-2024

Stukje regenboog

In een donkergrijze lucht

Teken van de hoop

28-09-2024

Bergen in de lucht

Miljarden druppels water

Vloeibare reuzen

28-09-2024

Druppels van regen

Blad wervelt kleuren strooiend

Slingers van de herfst

30-09-2024

Geheel de Uwe, Mystic M

Ik heb de energie niet meer

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik trek het gewoon even niet meer. De energie is op.

Zoveel dingen die niet lekker lopen. De meesten zouden op zichzelf te overkomen zijn. Het is niet moeilijk om een enkel probleem op te lossen. Maar het is altijd een kettingreactie van allerlei gebeurtenissen waardoor het niet lukt. En een chronisch gebrek aan slaap. Dan hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren, waardoor de waterlanders komen en ik het niet meer zie zitten.

Zo ook vandaag. Ik had al slecht geslapen. Ik kwam eigenlijk al met drie-nul in het nadeel beneden. Op wilskracht heb ik de twee was-tassen weggevouwen, überhaupt iets gegeten en vanmorgen doodmoe een kwartier zitten mediteren. Ik pakte de fiets om dochterlief op te halen van school. Ging goed, tot ik bij het stoplicht kwam. Ik kwam mijn fiets niet op. En het licht ging weer op rood. Met pijn en moeite ben ik naar de overkant gerend met mijn fiets, toen het weer groen was. Maar het lukte me pas 400 meter verder, met tranen in mijn ogen, pijn in mijn been en heel veel moeite om weer op te stappen. Ik zag niet meer hoe i k terug moest komen. De kracht in mijn rechterbeen is weg. Wil niet lang genoeg meewerken om mij op te laten stappen.

Wordt het dan toch tijd voor een driewiel fiets? Geen idee waar ik die zou moeten stallen. In de voortuin is heen ruimte. En ik zou überhaupt dat ding de schuur (waar ook geen ruimte is) in krijgen. Die fiets kan de draai niet maken die nodig is om de fiets door de deur te krijgen. En dan is er nog te weinig ruimte.

Dochterlief kreeg de instructie zo goed mogelijk door te rijden. We reden een andere route terug, waardoor we niet langs de verkeerslichten kwamen. Maar uiteindelijk moesten we een weg weer op.

Ik brulde dat ze door moest fietsen. Ik kon even niet remmen. (Want dan kom ik mijn fiets niet meer op)

Het liep niet helemaal lekker, ik denk dat we wat mensen dwars hebben gezeten.

Één meneer die ons voorbij reed vond het in ieder geval nodig om te zeggen dat zij het ook nog moest leren en dat ik best mocht remmen.

Dat was de druppel. Waarom oordelen mensen zo? Waar bemoeien ze zich mee? De tranen sprongen me in de ogen. En dochterlief voelde zich schuldig. Dat was ook weer niet de bedoeling. Maar ik weet niet wat ik erger vond. Die kerel die zich er tegenaan bemoeide, of de opmerking van dat kleine meisje dat ze een want had laten vallen. Dus ik moest alsnog afstappen.

Ze beweerde te denken dat ze een lila want had zien liggen, in de bocht van de rotonde. Ze wilde terug.

Ik heb haar verteld dat ik het even niet trek. Opstappen lukte niet meer. Fiets aan de hand maakt de pijn in mijn been niet minder, ze moet maar kijken met papa.

Ik wil dit niet. De kleinste dingen lijken mij tegen gemaakt te worden. Aan alle kanten wordt duidelijk dat mijn lijf me  steeds meer tegenwerkt, door de kilo's die ik meesleep. En ik doe mijn best om daar wat aan te doen. Maar gelukkig word ik niet zo.

Ik wil slapen. Fatsoenlijk kunnen slapen. Zodat ik de energie ook weer heb om in beweging te komen. het is zo'n cirkel. Ik kan niet bewegen omdat ik te moe ben, ik kan niet ontspannen omdat de vele kilo's me in de weg zitten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Brein op zwart

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het lukt niet. Ik krijg dat brein van mij niet aangezwengeld.

Wat ik moet doen is duidelijk. De stappen die ervoor ondernomen moeten worden overzichtelijk en over het algemeen is het echt geen hogere wiskunde. Schrijf op wat jij toevoegt als persoon op je werkveld. Wie ben je, waar kom je vandaan, wat is je expertise. Stel deze vragen eens aan jezelf. Binnen drie minuten moet je toch wel een idee hebben weten te vinden om op papier te kalken; is het niet?

Welkom in het depressieve brein: Ik sta op zwart. Ik blader door mijn aantekeningen, kijk in mijn computer naar oude verslagen ter inspiratie. Ik lees nog maar eens mijn oude autobiografie door.

Geen. Zinnig. Woord. Niets komt er tot mij, behalve tranen. Een stemmetje dat eerst ergens op de achtergrond aanwezig was begint steeds duidelijker naar voren te komen en te roeptoeteren.

Wil ik dit vak serieus gaan uitoefenen? Denk ik echt daar geschikt voor te zijn? Denk ik zelf ook niet dat ik maar beter op de patiënten-stoel plaats kan gaan nemen? Waar haal ik het lef vandaan te denken dat ik hier iemand zou kunnen helpen? Ik ben immers zelf een wrak.

Gezellig he; depressie. Of is het -zoals mijn psycholoog best terecht opmerkte- misschien toch rouw? Ik heb nu 9 sessies gehad. Steeds komen dezelfde emoties naar voren:

1, wat ik wil doet er niet toe

2, wat ik denk is niet belangrijk

3,wat ik wil is niet van belang

4, ik moet dankbaar zijn voor elke druppel genegenheid en aandacht die ik krijg

5, wat er van mij komt is niet belangrijk.

Simpel gezegd: 'Who cares'?

En dat is inderdaad wel wat ik gewend ben. En in allerlei relaties, zowel persoonlijke als professionele, steeds gewend ben. Ik pas me aan, dans zoals eer wordt verwacht en wanneer ik het niet meer kan -door depressie, verdriet of domweg het niet meer kunnen opbrengen- gaat men zonder mij verder. Men check mentaal uit, gaat eigen weg en ik hang daar bij. Of ik vertrek, wat ik meerdere keren heb gedaan. Of de ander laat niets meer van zich horen. Het verwatert.

Dat heeft veel invloed op mijn gestel. Mijn psyche doet het niet meer. En dat slaat door op mijn kunnen. Ik raak in paniek, verstijf en kan niet meer nadenken. Dus ik zat de halve ochtend naar een scherm te staren, waar niet veel op gebeurde.

Ik hoop dat de verlamming snel ophoudt. Ik kan het me niet permitteren om een achterstand op te lopen. Ik wil het liefst binnen twee jaar afstuderen. Gewoon de twee jaar die er voor staan. (Al heb ik vele studiegenoten die uitlopen op het schrijven van hun scriptie en het draaien van hun stage uren)

Maar als dat brein niet meewerkt, kom ik niet veel verder dan doelloos voor me uitstaren en naar podcasts luisteren.

Odin geef mij wijsheid. Ik moet ergens de energie weer weten op te wekken.

Eir wees vriendelijk. heel de geest van uw volgelinge. Zij is uw trouwe dienares.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stilte in de storm

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het hebben van een depressie zelf is niet zo zwaar. Je gaat er automatisch doorheen. Wat moeilijk is, is doen alsof het goed met je gaat, terwijl dat helemaal niet het geval is. Dat vreet energie en vraagt veel van je oplettendheid. Want je wil niet de illusie wekken dat je zeurt, of aandacht wilt.

Ik ga in isolatie, in dat soort gevallen. Ik wil niet blijven vertellen dat mijn wereld op zwart staat. Dat de zon wel schijnt, maar zijn stralen raken mijn hart niet. En zelfs het schrijven van haiku's en gedichten lukt slecht. Alles vreet.

En hoe vaak wil iemand aanhoren dat je verdriet hebt? Dat je aan het rouwen bent om alles wat je verwerkt. Dat je het zelf ook wel zat bent, dat het altijd om hetzelfde thema gaat.

Na iedere sessie bij de psych weer, komt hetzelfde thema boven: Geen zelfbeschikking. Er is geen aandacht voor mijn grenzen, er wordt niet geluisterd naar wat ik wil. Ik moet mij aanpassen aan de ander, doen wat de ander wil. Wat ik wil is niet belangrijk. Wanneer ik een grens aangeef, wordt deze aan de kant gezet.

Ik ben er volledig op gedresseerd. Ik loop in de pas, afwachtend wat een ander wenst en wat ik kan doen om de ervaring van de ander zo goed mogelijk te maken. Wat ik wil is van ondergeschikt belang.

Omdat ik het domweg niet meer kan opbrengen, moet ik grenzen gaan stellen. Maar ik merk dat ik me er dus wel egoïstisch door ga voelen. En al jaren heb ik het idee dat ik faal. In het zijn van moeder, vrouw, vriendin.

Het zal langere tijd stil zijn hier. Ik wil wel, maar ik heb de energie niet om te schrijven. En ik heb nog een weg te gaan met therapie en een aantal andere zaken die lopen in mijn leven. Misschien zal ik zelfs weer van een aantal zaken afscheid moeten nemen. En dan moet ik terug naar de tekentafel.

Ik hoop dat ik snel weer gedichten en haiku's kan maken. Dat mis ik het meest.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stapje vooruit

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag kan ik nu al bestempelen als een redelijke dag.

De laatste weken heb ik het zwaar. EMDR, winter depressie, de elfde verjaring van de dood van mijn vader. Het hakt erin en zorgt ervoor dat ik met moeite mijn bed uit kom. Zelfs het 'maak je bed op' is een zware opgave. Heb ik niet met iemand een afspraak, dan duik ik het liefste mijn bed in, om er niet uit te komen. Zelfs school was de laatste weken niet toereikend om een glimlach op mijn lippen te toveren. De lach op mijn gezicht was/is een masker. Niet echt. Iets dat ik veins om lastige vragen te voorkomen en zo min mogelijk aandacht te trekken.

Begrijp me goed, school gaat goed. En op het stage-gerommel en eventuele wisseling van opleiding na, ben ik er gelukkig mee. Geen idee hoe of waar, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit voor mij het juiste beroep is.

Maar mijn hoofd werkt niet mee. Ik ben er al sinds december mee aan het vechten. Ergens in die tijd is EMDR begonnen en heb ik een pijnlijk punt beseft, dat ik nog niet op durf te schrijven. Maar het heeft invloed. Sporten is moeilijk, afvallen ook. Überhaupt mezelf aanzetten om ook maar iets te doen.

Maar vandaag ging redelijk. Ik heb mijn bed opgemaakt, de tweede was zit in de machine, ik heb papier en plastic in de kliko gegooid, het gasfornuis gepoetst, afwasmachine uitgeruimd en opnieuw ingedeeld en aangezet en de wc gesopt. Veel is het niet, maar het is meer dan wat ik de laatste weken verzet heb. Ik heb zelfs wat rotzooi van de trap opgeruimd.

Allemaal kleine dingetjes. Maar het gebeurt. En dat is meer dan de laatste tijd.

Betekend dit dat de grijze wolk in mijn hoofd aan het optrekken is? Nee. Ik ben gisteren vergeten iemand te bellen, ik weet negen van de tien keer niet wat ik moet doen en stel nog steeds tig keer dezelfde vraag, omdat ik het antwoord vergeet. Dat zegt iets. Iets over verwerking.

Ik durf lichtelijk te hopen. Zeker nu de opdrachten voor mijn gezondheid wat worden aangepast. Het wordt in kleinere stappen opgesplitst.

Voor vandaag ben ik klaar. Ik eet wat en ga verder haken en borduren. Het is klaar. Maar ik ben tevreden.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stilte in een grote storm

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De laatste tijd schrijf ik nou niet echt meer. Ik ben me daarvan bewust. De haiku's komen ook niet echt meer online, al schrijf ik ze nog wel. Minder dan ik zou willen, maar ze komen nog wel. Ik heb alleen de kracht niet om ze online te zetten.

De depressie is behoorlijk aanwezig. En eenieder die mijn stukjes met regelmaat leest en mij een beetje kent, weet dat ik daar geregeld door gekweld word. Door therapie, de winter en een paar tegenslagen in mijn leven, zijn de poppen weer aan het dansen.

Ik zit er een beetje doorheen, eerlijk gezegd. De twijfel of ik mijn opleiding wel door moet zetten waar ik nu zit, of over moet stappen naar de universiteit. Of ik überhaupt dit van nog wel uit moet sturen, of dat ik er toch niet geschikt voor ben, omdat ik zogezegd bepaalde kwaliteiten niet beschik. En ja, kwaliteiten kun je kweken. Maar ik denk dat -gezien mijn leeftijd- zogezegd 'beter leren luisteren' er stomweg niet meer in zit.

Op de één of andere manier gaat mediteren ook niet goed. Oké, mijn meditatie-maatje is er even niet, omdat hij nu op vakantie is. Prima, ik hoop dat hij geniet. Maar al voor dat hij weg ging was mijn discipline ver te zoeken. Ik zak af en toe weg. Op gebied van meditatie, sport, zelfzorg.
Ik ga uit mijn dak tegen iedereen en alles, over de stomste en de kleinste dingen. Ik raak langzaam de grip kwijt. En ik heb het idee langzaamaan ook op de realiteit.

Op het moment kom ik niet verder dan uithouden. Kleine taken doen die voor mij liggen, kijken of ik zo vroeg en goed mogelijk mijn bed uit kan komen, mijn bed opmaken, één extra huishoudelijke taak kan doen en mijn huiswerk op tijd klaar kan hebben. Verder haak ik en luister ik boeken.
Half verzinkend in gedachten. Over vroeger, over wat er gebeurd is. En dan niet de gebeurtenis zelfs, maar de impact die het heeft gehad op mijn essentie en ervaringen. En de manier hoe het mijn keuzes heeft beïnvloed. Ik heb behoorlijk in een carrousel van pijn en stress gezeten, die invloed heeft gehad op mijn volledige belevingswereld.
Dat laat ik door EMDR nu los, met veel moeheid tot gevolg. En dus woede uitbarstingen, huilbuien en paniek. Geen idee hoe lang dit nog blijft gebeuren. En ik hoop te kunnen leren hoe ik mijn emoties moet reguleren. Geen idee hoe ik er nu mee om moet gaan. Maar ik weet niet of ik dat nog kan leren. Ooit ben je immers te oud om nog bij te leren. Om je karakter aan te passen.

Ik geef het nog niet op. Opgeven kan ik niet. Er is een klein meisje dat mij nodig heeft, dat mij ziet als voorbeeld.  Maar dodelijk vermoeiend is het wel. Er komt vast een dag waarop het allemaal goedkomt. Daar ben ik van overtuigd. Maar ik weet niet wanneer. En of ik er dan nog ben om het te zien.



Geheel de Uwe,

Mystic M

Gesnotter en verlamming

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wilde zo veel. Maar tegelijkertijd zo weinig.

Net als iedereen zou ik geen nee zeggen tegen een groot geldbedrag, een baan die dik verdient. Wanneer het werk is waar ik voldoening uit haal en die in lijn is met mijn visie (laat de wereld een beetje beter achter dan hoe je haar gevonden hebt) is dat helemaal prima.

Ik verzoende me met het feit dat je over het algemeen niet veel geld verdient met het uitvoeren van werk dat er echt toe doet (op artsen en chirurgen na).

Ik wilde een baan waar ik verschil mee maak. Dat wil ik nog steeds. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit de weg van de Geestelijk Verzorger is. Geen idee waar het pad me heen brengt, geen benul wat de Goden van me willen. Ik had een jaar of drie helemaal een idee waar ik heen moest en ik dacht te weten wat er van me verwacht werd.

Ik zit nu al anderhalve week te blokken op twee tentamens. Ik raak afgeleid, weet niet wat ik antwoorden moet, raak volledig in verlamming. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik barst in tranen uit en ik geloof dat ik nog nooit zo onzeker van mijn zaak ben geweest als nu. Of überhaupt over mijn eigen leven.

Ik voel me weer die onzekere jongeling, vol van pijn. Alsof er een cocon is opengebroken die jaren lang dicht zat en nu leegloopt. En er komt weer een hoop uit.

Op zich is dat echt niet erg. Wil ik een goed verzorger zijn, dan dien ik ook voor mezelf te zorgen. Wat mij wel frustreert is dat een hoop van wat er dwars zit, daar al vaak uit is gekomen. Het is niet de eerste keer dat ik het aanpak. En iedere keer weer dacht ik het nu eindelijk eens goed te hebben aangepakt. Ik dacht dat ik met een hoop al had afgerekend. En toch komt het weer aan het oppervlak.

Bovenal het feit dat ik mij -als ik eerlijk ben- nog steeds ongewenst en ongeliefd voel. Het maakt niet uit wat ik doe, het is niet goed genoeg. Ik zal altijd moeten verklaren wat ik kom doen en waarom ik recht heb op mijn plekje. Ik zal een reden moeten geven om van mij te houden. En jij mag fouten maken, ik zal er liefdevol mee omgaan. Maar zelf zal ik geen stap buiten de lijnen moeten zetten, want dan ben ik verloren.

Het is vermoeiend. Ik wil niet meer uitleggen waarom jij van mij zou moeten houden. Naast het feit dat dit vermoeiend is, komen de redenen die ik gaf op mij niet authentiek over. En ik wil het gewoon niet meer.

Maar ik merk wel dat ik zo een hoop mensen kwijt ben geraakt. Ik mis een hoop genegenheid. Een hoop warmte die ik niet meer kan geven, al was de genegenheid niet wederkerig.

Misschien is het wel de schrik van hoe egocentrisch en oppervlakkig mensen kunnen zijn. Ik ben even uit de roulatie, of lig even op mijn gat. Ben een paar weken niet in staat mijn emoties goed te reguleren en mensen zetten mij buiten spel. Ik wordt weggezet als (te) dramatisch en te veeleisend. Wat op zich apart te noemen is, want ik houd het ook uit met hun drama. En dat is niet verwijtend bedoeld, maar gewoon zoals het is. Ik weet dat ik niet een makkelijke dame ben, dus ik houd het ook uit met de moeilijkheden van anderen. Als ik je niet laat zien dat jij volledig jezelf mag zijn; hoe kan ik dan van jou verwachten dat ik mezelf mag zijn?

En waarom mogen we alleen de mooie kanten laten zien? Waarom mogen we niet kwetsbaar zijn en lelijk? Met stront, snot, pijn, tranen, bloed en etterende wonden? Waarom mogen we de scheuren niet laten zien? En waarom bestempelen we het als zwak wanneer we dat wel tonen of überhaupt hebben?

In ieder geval... Ik merk dat ik overal en nergens in janken uitbarst, inclusief snot en ellende. Ik doe hard mijn best om nergens therapie van te maken. Ook begrijp ik het wanneer je mijn gejammer volledig negeert. Je zult de eerste niet zijn die dat doet, ook de laatste niet. Ik kom er wel weer uit, maak je maar geen zorgen.

Maar mocht je nog ergens tijd hebben. Ergens genegenheid voelen en een kaarsje willen branden. Ik kan het wel gebruiken. Je hoeft niet 24/7 voor me klaar te staan, ik heb niet 15 pakken zakdoeken nodig. Je hoeft me niet op de divan te leggen, of zelfs maar een arm om me heen te leggen.

Zend een kaarsje, doe een schietgebed. Ik kan de energie gebruiken. Stuur wat liefde. Een kaarsje in het duister, met een klein beetje warmte. Zodat ik inspiratie mag krijgen voor mijn verslagen. Energie voor mijn opleiding, inzichten in mijn zijn. Zodat ik door mijn crisis mag komen, waarvan ik weet dat hij onderdeel is van mijn opleiding.

Ik moet door de crisis, zodat ik een goed geestelijk begeleider kan worden.

Ik hoop alleen wel dat dat gehuil en die verlamming snel weggaan. Ik heb meer te doen met mijn tijd.

Geheel de Uwe,

Mystic M