woensdag 7 februari 2024

Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader stierf. Voor de familie onverwacht besloot hij een einde te maken aan zijn leven en hij sprong van een flat af.
Voor het geval dat je nu allerlei nare beelden in je hoofd hebt... Aan zijn uiterlijk is het nauwelijks te zien geweest. Hij had een schaafwond op zijn voorhoofd en iets op zijn hand, waardoor daar pleisters zaten. Verder helemaal niets. Hij was nog steeds herkenbaar als mijn vader, hij lag er best wel vredig bij.
Maar goed.... Hij is dus tien jaar dood. Destijds was het een sneltrein van allerlei dingen die op je af komen en die je regelen moet. Ook een muur van onbegrip waar je tegenaan loopt. Überhaupt wordt de dood weggemoffeld in de westerse maatschappij, maar voor zelfdoding is er nog minder begrip. Wanneer je verteld nabestaande te zijn van een zelfdoder, word je met de nek aangekeken. Of mensen worden onwennig en weten even niet meer wat ze tegen je moeten zeggen. (Niets. Er is niets dat je kunt zeggen om het beter te maken, het komt immers nooit meer goed. Een arm om me heen zou echter wel fijn zijn, misschien een kus op mijn voorhoofd als we elkaar wat beter kennen.) Hoe het ook zij.. Een paar weken maakt men zich druk om je, maar snel genoeg gaat men ook weer over op de orde van de dag.

Tijden lang leek de wereld voor mij te branden. Ik besefte en begreep dat de wereld voor de rest van de wereld door draaide. Maar voor mij stond ze stil en gilde en krijste er alleen maar van alles in mijn hoofd. En wanneer ik er iets over zei, kreeg ik geen antwoord. Men ging het onderwerp uit de weg, of zei mij dat het vanzelf minder zou worden. Dat ik het vanzelf een plek zou geven.
Je leest vanzelf allerlei dingen over de verschillende stadia van rouw. De woede, de ontkenning, verwerking en berusting. Er zijn meerdere termen voor en vaak nog wel adviezen ook.
Feit blijft dat die stadia niet achter elkaar doorlopen worden. Het is handig dat ze apart worden uitgelegd, maar je loopt ze lukraak door elkaar en tegelijktijdig door. En soms keer je weer terug in een stadium, waarvan je dacht dat je er klaar mee was.
En wat de adviezen betreft.... Het enige advies dat bij mij hout sneed was 'neem de tijd'. Er is geen eindtijd voor rouw. Het is niet iets dat je in een aangegeven periode kunt doorlopen. Er spelen vele verschillende factoren die allemaal van invloed zijn.

Maar nu ga ik alweer op de stoel van een therapeut zitten, soort van. Ik moet eindelijk terugblikken op wat vandaag voor mij betekent. Het is een dag als alle anderen. Ja, mijn depressie heeft vandaag meer invloed dan andere dagen. Mijn psychologisch weergericht: Grijze lucht met miezer, kleine kans op extra wind en in de avond kans op buien.
Maar ondertussen gaat mijn leven door. Ja, ik ben een beetje wazig. Ik ben een bepaalde afspraak straal vergeten, maal over het zijn van het zwarte schaap in de familie. Maar verder loopt mijn dag gewoon door.

Wat zegt dit over mij? Begin ik mijn leven dan toch eindelijk weer op te pakken? Begin ik dan toch meer balans in mijn leven te krijgen; dat een dag als vandaag niet meer volledig op donder, bliksem en zwart staat? Of ben ik een in en in slechte dochter, die niet denkt aan het verdriet van haar ouders en familie? Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?




Geheel de Uwe,

Mystic M

dinsdag 6 februari 2024

Ik voel mij net een bakvis

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het bevloog me in ene. De impasse waar ik me in bevind. Als een tiener weer vastzitten.

Ik voel me zo vrij, wanneer ik alleen ben of op pad. Ik durf te zeggen wat ik denk, maak soms best schuine opmerkingen. Sensuele opmerkingen, wanneer die niet op één persoon gericht zijn, kunnen geregeld uit mijn mond komen. Ik denk er domweg niet meer over na. Het enige filter is dat het niet in een werksituatie mag voorkomen want ik loop stage op een plek waar de mensen mentaal wat teer zijn. Zij kunnen het verschil tussen grap en persoon gerichte opmerking slecht onderscheiden en kunnen het dus opvatten als een uitnodiging. Tsja, dat is dus weer niet de bedoeling. Dus daar zijn we professioneel bezig.
Maar op school en ook in de vlogs die ik tegenwoordig met twee dames aan het opnemen ben, ben ik een stuk gedurfder. De opmerkingen vliegen nogal mijn mond uit. En die liegen er soms echt niet om. Gelukkig nemen de meeste mensen het op als grap en niet echt serieus. Voordeel van een vreemde eend in de bijt zijn. Je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus. (Nadeel: je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus.)

En thuis... Ik lijk wel een kluizenaar. Ik durf niet meer. En elke vorm van affectie die er nog getoond wordt, bekijk ik of met angst of met argwaan. Simpelweg omdat ik niet meer weet wat er van me verwacht wordt en hoe ik dien te handelen. Er zijn geen kaders. En de laatste keer dat er iets spannends gebeurde hier, kan ik me niet heugen. Dat zal wel ergens in oktober geweest zijn. Als ik mazzel heb december. Maar omdat ik het me niet eens meer kan herinneren, zie jij ook wel dat ik daar geen lol aan beleefd heb. Dat herinnert men zich immers over het algemeen wel.

Als een angstige autist lijk ik het ook uit de weg te gaan. Ik vlieg naar boven wanneer hij nog ergens mee bezig is, om in mijn meditaties te duiken. Dan ben ik vaak al in slaap nog voordat hij de slaapkamer in komt. Of ik blijf beneden zitten en wacht minstens een half uur nadat hij naar boven is gegaan. Dan is de kans dat hij al slaapt heel groot. Hoe het ook zij.. Ik ontwijk dat rare moment van de avondkus, waarin ik als een trillend rietje mag gaan liggen afwachten wat hij nou van me wil.
Ergens wordt de angst minder. Hij heeft al weken niet meer naar me omgekeken. Ik heb het idee dat hij op me uitgekeken is. En dat snap ik wel. Ik ben niet meer zo slank als toen we elkaar net leerden kennen. En de spontaniteit is er door al het gedoe met huishouden, kind opvoeden en studeren ook wel van af.

Maar ik merk dat, na het geruzie zo lang geleden dat ik te veel aandacht vroeg, ik me als een gewond dier heb teruggetrokken. En dat verdriet is omgeslagen in boosheid. Boosheid en een kwetsuur die tussen ons in is gaan staan in de slaapkamer. (Nu ja, niet alleen de slaapkamer. Ook mentaal, maar dat kan ik iets beter verbloemen, denk ik.) Ik durf me niet meer te openen.
Ik voel onrust, wanneer hij mij aanraakt. Ik voel schaamte, wanneer ik op tv een stel zie dat innig kust. Ik merk dat ik dan wegkijk, met rode koontjes. En ik voel me weer een onwennige tieners, bij wie de hormonen door het lijf gieren, maar waarvan het brein niet zo goed weet hoe dit aan te pakken.
En bovenal: Ik schaam me voor mezelf. Ik voel me niet goed genoeg. Ik kijk in de spiegel en zie mijn haren, die langzaam grijs beginnen te worden. Ik zie al mijn imperfecties en heb het idee dat ik verander in de zuurpruim, waar ik al die jaren tegen gevochten heb. Door mijn mond dicht te houden over de kleine irritaties, niet te zeggen wat ik wilde. Of op de verkeerde manier te zeggen wat ik wilde.
Want is het nu echt zo gek wat ik vraag? Ik hoef niet de hemel in geprezen te worden voor alles wat ik doe in huis. Ik zeg immers ook niet elke dag dat ik het zo geweldig vind wat hij allemaal doet op zijn werk. Ik wilde gewoon een regelmatig seksleven. Een bovengemiddeld seksleven. Mijn lijf heeft dat nodig, mijn geest vraagt om die verbintenis. Ik houd van lichamelijke en mentale connectie. Het liefst ervaar ik dat elke dag.
En ik krijg hem niet aan het verstand dat dit geen opdracht is. Dat dit een diepgeworteld verlangen is. Dat masseren, elkaar aanraken, dat dit onderdeel is van de verbintenis. Men heeft het regelmatig over de term Love-Lanquage. Mijn talen zijn eten maken en seks. Ik stop je vol met van alles dat ik aan het kokkerellen en bakken ben, als je mijn partner bent stop ik je ook nog het liefste vol met interessante boeken om te bespreken en ik neuk je suf.
Koken doe ik om de één of andere vage reden niet zo vaak meer, bakken nog wel. Maar dit beiden is voor iedereen die zich aan mijn eettafel neer laat zijgen. Boeken heb ik ook nog wel te lezen gegeven. Maar de laatste gaf ik anderhalf jaar terug, het is niet dik, leest redelijk makkelijk weg en hij heeft het nog steeds niet uit. De interesse lijkt weg te zijn. Te druk, andere prioriteiten, te moe, nu even geen zin. En wat dat suf neuken betreft... Na zo veel afwijzingen houd je het vanzelf wel voor gezien.

Hoe ik dit oplos? Geen idee. Ik weet niet eens of dit nog op te lossen is en of ik niet beter als een muis of rat dit zinkend schip moet verlaten. Al was het maar om dan mijn eigen heling op te zoeken, mijn seksualiteit weer te ontdekken in en voor mezelf en vervolgens ergens anders voorzichtig een nieuwe verbinding aan te gaan. Hopelijk met iemand die begrijpt dat wat werkt in de slaapkamer grotendeels afhankelijk is van waar de vrouw op dat moment zit in haar cyclus.


Geheel de Uwe,

Mystic M

donderdag 1 februari 2024

Creator and Lover

"Creator and Lover"
 
I am you
And you are me
With this whispered words
I bind you to me
 
You are mine
Forever to hold
I am thine
This lifetime foretold
 
Our future together
Unsure to behold
Is written in time
Proof our bond will hold
 
The songs in your silence
Your laughter in pain
The dance in a misstep
The lessons to gain

We both fought our battles
Our demons, our past
It’s time for our future
Our bond to stead fast
 
Come to me my loved one
My darkness in light
We’ve wondered enough
Our bonds should be tight
 
Sing songs of the Soul
Dance rhythms of mind
Make broken hearts whole
Harsh thoughts ever kind
 
Creator of havens
Of peace, space and life
A tranquil soft leader
A strong steadfast guide
 
A land of meditation
Serenity and peace
For people to come
And heal their decease
 
My master my pupil
My sun, moon and stars
My northern light and guideline
In mental dark wars
 
I will be your lady
Both darkness and light
Death and destruction
Life ever so bright
 
To create our safe haven
For the anxious of mind
The lost ones, the outcasts
Here’s their family to find
 
A haven of nature
A world full of arts
For the weary of mind
To lay down their guards
 
Our grounds are the homelands
For the lost to be found
To create their new families
Forever be bound
 
Founder of families
To come and to be
A new way of living
Starts with you and me
 
Come home to your queen
Claim wife, daughter, throne
Create the abundance
A place to come home
 
Come home to me lover
My bringer of light
I’ll hold you a lifetime
Our love will burn bright
 
01-02-2024