Vat vol Tegenstrijdigheden

Goed. Ik heb er nog even over na gedacht. 

Conclusie? Ik ben gewoon maf, geen nerd. 

Maf is ook niet helemaal het juiste woord, maar komt dicht in de buurt. Ik bedoel, even een lijstje Maartje: 

1: gamen 

2: lezen 

3: breien 

4: bakken 

5: muziek luisteren (en dan van Rammstein naar Mozart en van BB King naar de Dijk.) 

6: borduren. 

Duffe hobbies, maar de dame doet dat rustig in een Gothic jurk. En grunt vrolijk mee met Blind Guardian en Haggard, terwijl ze nog maar eens een kruisje borduurt. 

Ik ben nog steeds een vat vol tegenstrijdigheden. Al die jaren therapie hebben daar niets aan kunnen doen. 

Men zei dat tegenstrijdigheden niet kon. Dat ik vroeg of laat wel een keuze zou maken. Of moest maken. Welnu, ik zit nog steeds te wachten op dat laat. Ik moet nog steeds een keuze maken. En aangezien ik dit jaar 30 wordt en lange tijd maar wat graag wat rust wilde, heb ik gezocht. O wat wilde ik graag geen tegenstrijdigheden meer. Wat heb ik een keuze's gemaakt, om de schijn op te houden. En wat heb ik mezelf verloochend! 

Ik ben nu eenmaal een vat vol tegenstrijdigheden! Ik heb geleerd om het voor mijn werk gemakkelijk te maken. Maar wat ik thuis doe.. Moet ik zelf lekker weten. 

Jezelf verloochenen is nog erger dan het zijn van een vat vol tegenstrijdigheden. Want dan ben je niet eerbaar aan jezelf. En uiteindelijk kwets je daar jezelf en diegenen die je lief hebt nog het meeste mee. 

De Goden hebben mij gemaakt zoals ik ben. Met alle kleuren die mijn ziel rijk is. Haaks op elkaar en tegen elkaar in schreeuwend. Voor een psychiater is het misschien een chaos. Voor mij is het een symfonie. Een klankbord waar ik melodiën in heb gecreëerd. Ik zie de grootste en bloederigste veldslagen. De mooiste en meest erotische liefdes taferelen. Helse pijnen en euforische overwinningen. 

De drama-queen in mij is er nog steeds. Ik heb geleerd haar aan te trekken als een jas. Wanneer ik dat wil. En haar niet te laten heersen over mij. 

Maar wat ben ik haar dankbaar. Want zeg nou zelf. Het geeft de prachtigste verhalen. En mooie gedichten. 

Blessed be, the Drama-Queen in me.

Ik ben bang

Wat er precies aan de hand is weet ik niet. Ik heb gewoon de P in mijn lijf.

Misselijk, het gevoel dat er golven bloed omhoog komen via mijn slokdarm. (Wat denk ik een psychisch iets is van een millennium terug. Weet niet beter dan dat ik dat soms heb.)

Draaierig, hangerig en het gevoel dat de hele wereld tegen me is. 

Ik weet dat ik weer naar de arts moet. En daar zie ik erg tegen op. Want hij zal me waarschijnlijk moeten onderzoeken. En ik heb het niet zo op vreemde mannen daar. Dat is dus echt een mega stress factor.

De stemmen in mijn hoofd dicteren dat niemand op stage mij aardig vindt. (In ieder geval niet uit de groep waar ik mee moet werken.) En dat men bij mijn ‘echte’ baan zit te wachten op een smoes om me eruit te gooien.

Misschien komt bij me binnen waar ik allemaal mee bezig ben.

Die online game waar ik mee bezig ben.. Daar stort men zich erg op. Ik krijg van spelers allerlei input. Dat is leuk, maar veel meer dan wat ik zelf verwacht en bedacht had. Daarnaast is er iemand bezig met verschillende versies van en erg zijn eigen mening aan het verkondigen. Niks mis mee, maar ik heb het idee dat dit de nieuwelingen erg beïnvloed wat betreft hun ideetjes. En ik wilde nu juist dat iedereen zo vrij mogelijk denkt en vooral met nieuwe input komt.

Daarnaast lukt het maar niet om een letter op papier te krijgen wat betreft mijn levensloop. Ik moet dat schrijven om toe te treden tot een bepaalde (religieuze) orde. Dat wil ik graag. Er staan een paar ideetjes in mijn hoofd. Maar iedere keer wanneer ik achter dit toetsenbord kruip om er wat over op te schrijven, blokkeert de zooi. Ik staar naar een leeg scherm en er komt niets zinnigs uit. Is dat een teken? MAG ik niet toetreden? Ligt mijn pad elders?

Ik heb niets om over te klagen. Het gaat goed met de huizen jacht. Ik zie dat best zonnig in en denk dat ik kerst wel vier in een nieuw huis. Ik heb een leuke baan en wanneer ik die stem in mijn hoofd achter slot en grendel zet (wat een enkele keer lukt, maar de laatste tijd vaker niet), zit het er in dat ik gewoon blijf hangen bij dat bedrijf. En dat wil ik graag, want dan zit het erin dat ik en weer naar school mag en een rijbewijs kan gaan halen. Welnu, daar zeg ik geen nee tegen. O, uiteraard wat loonsverhoging. (Zonniger kan toch niet?)

Ik heb een lieve vriend, gezonde familie en een paar goede vrienden. Dat zijn er niet veel (helaas de laatste jaren wat uitgedund, door allerlei redenen), maar die paar die ik nog heb, houden stand.

Waarom kan ik nu niet de leuke dingen zien? Wat houd me tegen?