'Doe iets voor jezelf. Iets dat geen doel heeft, geen resultaat dat behaald moet worden. Gewoon voor jezelf.'
Dat is de opdracht die ik voor deze week meekreeg tijdens de cursus.
Een beetje paradoxaal is het wel, dat geef ik toe. Want als ik straks iets voor de leuk ga doen, doe ik het deels om de leraar tevreden te stellen, merkt mijn tweede of derde gedachte op.
De eerste wordt gelijk beheerst door: Wàt ga ik in vredesnaam doen? Mijn hele leven, inclusief mijn hobby's, is ingericht op nut.
Breien en haken vind ik leuk, daar kan ik een warme trui mee maken. Koken en bakken is leuk... Het nut lijkt me duidelijk.
Ik speel Dungeons and Dragons. Nou is dat een spel, maar het nut is dat het verbindend werkt. Het heeft mijn sociale leven een breder perspectief gegeven. Ik heb er vrienden door gekregen. Mijn dochter bestaat dankzij dit spel, want ik heb haar vader daardoor ontmoet.
Eigenlijk best verdrietig, dat alles maar een doel heeft. De vreugde in het leven is immers spelen. Spelen is nodig om nieuwe verbindingen te leggen, nieuwe ontdekkingen te doen. En omdat je aan het spelen bent zonder vooropgezet doel, kan er eigenlijk ook niets misgaan. En het creëert een luchtige ruimte in je geest. Een frisse wind waardoor je vrijheid en sereniteit ervaart, wat weer goed is voor je geestelijke gezondheid.
Hopelijk voldoet 'borduren' aan de opdracht. Ondanks dat het volgens een patroon werkt èn een boekenlegger betreft. Dat heeft dan wel een doel, voor mijn gevoel is borduren niet echt nuttig. Maar ik vind het wel leuk en ik word er blij van. Dus dat voldoet weer wel.
Ik word blij van de zen cursussen die ik volg. Ze geven mij een nieuwe kijk op het leven en dan met name het mijne.
Geheel de Uwe,
Mystic M
#stapjesnaarsereniteit
