De geest als Gevangenisbewaarder

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn brein is mijn grootste vijand. En ondertussen doet mijn lijf ook een aardige duit in het zakje.

Voor de zomer gaat het niet zo goed met mij. Het spelen van huismoeder en lieve vrouw gaat mij niet goed af. En dan is er nog steeds het knagende probleem van de stage-plek. Ik twijfel aan mezelf en mijn capaciteiten. Op exorbitante manieren.

Mijn leven is een puinzooi! Mijn huwelijk stelt al jaren niets meer voor, de gemiddelde vrijgezel heeft vaker en intenser seks dan ik, mijn brein is mijn eigen gevangenisbewaarder, ik ben te zwaar en sporten lijkt niet te helpen. Nou kan dat niet afvallen ook liggen aan het feit dat ik eens in de week een soort terugval heb en òf te veel drink, òf te veel en fout eet. Alles omwille van de stress.

Ik kan gewoon niet tegen stress. En dat had ik de laatste weken in overvloed. School mag dan klaar zijn, genoeg andere problemen en situaties die aan mijn mouw staan te trekken.

Ik wil rust. Ooit wilde ik de liefde. Samen oud worden en weten bij wie je hoort. Dat wil ik op zich nog steeds, maar ik begin ondertussen ook te leven met de overtuiging dat dat niet voor mij is weggelegd. Vroeg of laat loopt iedere relatie stuk. En ontstaat onrust, angst, verdriet en verwijten. Ik doe aan alle kanten mijn best om het te laten werken, maar de andere kant denkt er anders over of doet niet mee. Ik raak gefrustreerd, word bang en kruip in mijn schulp. En voor we het weten, leven we in stilte naast en langs elkaar en vervreemden we steeds meer. Ik probeer dat nog te verbeteren door mezelf opnieuw uit te vinden, maar dat werkt zelden. En uiteindelijk gooi ik de handdoek in de ring en vertrek.

Ook nu mag ik weer opnieuw proberen. Al gaat het nu een stuk moeilijker, want er is een huwelijk dat ontbonden moet worden en een kind dat ergens heen moet. En de huidige huizenmarkt gaan we het maar even niet over hebben. Dat kennen we allemaal wel.

Geen idee of de druk in mijn geest er nu ook voor gaat zorgen dat ik weer wat consistenter word in schrijven. Ik hoop het. Alles om de combinatie van whisky en Tramadol uit mijn hoofd te krijgen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

De stress de baas

Dat ik vanmorgen mijn bed uit kwam, zat ik een beetje in de stress.

Na vanmiddag heeft mijn dochter vakantie.

Helemaal fijn, maar dat betekent dus dat ik geen tijd meer heb voor eigen huiswerk. Want iedere keer dat ik me probeer te concentreren, gaat zij om aandacht vragen. Daar kan ik boos om worden, maar een kind is gewoon een kind. Die doen dat. Dus ik accepteer dat ik minder tijd heb voor de verslagen.

Ik liep echter achter op mijn schema. Ik had van dat ene tentamen nog maar een kwart af, in de planning moest ik toch wel iets over de helft zijn. En ik vermoedde dat ik er nog wel even mee bezig zou zijn. Er borrelt van alles, maar het is nog onsamenhangend en er zit geen structuur in. Het verhaal is er nog niet.

Eerst maar eens mediteren, zoals elke ochtend. Nog steeds ben ik erg blij dat ik door die oud klasgenoot ben uitgenodigd. Ik doe vaker wel dan niet mee en het helpt. Het is een dagelijks ankerpunt, een moment van rust.

Nog even liggen, even niets. Nog even doorgaan met het leegmaken van de geest, zodat er ruimte is voor het verslag. Dan aankleden, was in de machine en aan de slag. En vul gewoon in wat je wèl weet. Dan komt de rest vanzelf. Breek alles op in kleine stukjes en kijk wat je ermee kunt.

Blijkbaar helpt in stukjes breken zo veel, dat het verslag nu dus klaar is voor correctie. Ik heb het gewoon zonder koffie en in 2,5 uur af gekregen.

Er hoeft alleen nog een voorblad bij. Maar dat lukt me tussendoor wel.

#Dankbaar

Is het al 30 augustus? Dan kunnen we weer naar school.

Geheel de Uwe,

Mystic M