Heb je iemand lief? Laat hem/haar dan los. Komen ze terug met koffie, dan weet je dat het de ware is. Al kunnen ze bij mij beter met boeken aan komen zetten.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Fijn om te zien dat je ook deze keer weer aanschuift aan mijn vuur, om mijn verhaal te lezen. Het doet me goed te weten dat er mensen zijn die er wat mee kunnen. Soms zal het herkenning zijn, soms een diepgewortelde connectie. En met een ander verhaal zul je niets hebben. Omdat het onderwerp je niet interesseert, of simpelweg omdat jij het anders ervaart dan ik. Allemaal mogelijk en het mag er allemaal zijn.

Ik hoop zelfs /stiekem niet zo stiekem/ dat je af en toe met een glimlach naar mijn gestuntel kunt kijken. Dan is er in ieder geval nog iemand die erom kan lachen.

Ik probeer te aarden. Aarden in het ´Zijn´.

Misschien klinkt dit wat zweveriger dan dat het is. Het is simpelweg een soort van thuiskomen. Zonder dat al je ikken en het ego er nog iets mee te maken. Tijd is iets ongrijpbaars. Je leeft enkel in het nu en bent je gewaar van allerlei sensaties en emoties.

Wij mensen maken daar allerlei verhalen mee, waardoor we de emoties en de gewaarwordingen een waarde meegeven, ergens plaatsen en ons eigen maken. Dat doen we met zo´n beetje alles. Alles wat positief is, maar ook alles wat negatief is. het negatieve misschien nog wel meer. Simpelweg omdat dit is wat je niet wilt en wat je te allen tijde wenst te voorkomen.

In ´negatieve´ ervaringen worden we geconfronteerd met de ongrijpbaarheid van het leven. En in een wereld waarin wordt beweert aan alle kanten dat het leven maakbaar zou zijn, is dit natuurlijk iets onwenselijks.

Voor mijzelf is het een confrontatie. Kneppel-harde confrontatie.

Met mijn vastomlijnde ideeën over wie ik (niet) ben, waar mijn limitaties liggen, wat ik zou moeten bereiken en hoe ik me zou moeten gedragen. En vooral: het moeten loslaten van mijn onkunde en mijn zwarte kanten. Moeten toegeven dat ik echt niet zo zwart en gemeen ben als dat mij altijd is opgelegd en waar ik mezelf mee heb vereenzelvigd.

Maar Mystic... Inzien dat je eigenlijk helemaal zo slecht niet bent is toch een bevrijding? Er achter komen dat je wel een liefdevol mens bent is toch schitterend?

Is dat zo? Het houdt ook in dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen helingsproces. En ondanks dat ik daar al tijden mee bezig ben en daar stappen zet, geeft het me nu ook meer verantwoordelijkheid. Want bij elk stapje vooruit, had de 'zwarte' Mystic altijd een excuus voor wanneer er iets niet lukte. Ik ben immers een egoïst. Dus het is leuk dat ik ertegen probeer te vechten, heel edelmoedig en zo, maar het zit nu eenmaal in mijn kern. Daar kan ik niets aan doen.

Nu kan ik niet meer zeggen dat iets in mijn kern zit. (En wanneer een ander zo'n zelfde weg van 'Zijn' probeert af te leggen, zal hij of zij daar ook mee om mogen gaan.) Die kern wordt immers veel meer vloeibaar. Dit omdat je terug gaat naar waar het nu echt om gaat. Naar de kern emoties. En wanneer je die kern emotie eenmaal hebt, naar de achterliggende gedachte en het verhaal.

Neem bij mij bijvoorbeeld angst. Angst, paniek en paniekaanvallen zijn niet meer dagelijkse kost. Het is niet eens meer maandelijkse kosten. Er gaan tegenwoordig gelukkig weken en weken voorbij, zonder dat ik er last van heb. Dat is in het verleden wel eens anders geweest.

Maar goed. Ik heb een angst-aanval. De alles omvattende emotie is dan angst, paniek. Ik moet weg van 'hier', alle sensoren draaien overuren en schreeuwen moord en brand. Het liefst kruip ik in een hoekje weg, waar het donker is en waar ik alleen ben. Daar wacht ik wat er eerder komt. Het einde van de aanval, het einde van mijn leven of het einde der tijden. In het slechtste geval komen de drie tegelijkertijd.

Wat is de basis van mijn paniek aanval? Vaak een overload aan indrukken. Ik ben over mijn grens heen gegaan om aan de sociale wens te voldoen. En waarom heb ik over mijn grens laten gaan? Niet zozeer omdat die ander het wilde. Het was een druk die ik mezelf oplegde. Namelijk lief gevonden willen worden en mee willen doen.

Waarom wil ik zo graag meedoen? Omdat ik dan het idee heb van waarde te zijn. En ik heb nog steeds het idee waarde te moeten verdienen.

Ergo: deze paniekaanval kwam uit mijn minderwaardigheidscomplex. Dat is dus de basis ervaring. De minderwaardigheid. En daar kan ik wat mee.

Het is evengoed nog gevaarlijk hoor. Want niet al mijn paniekaanvallen komen uit dat complex. Soms is het een herbeleving van één van mijn vele trauma's, soms uit een andere behoefte. En al deze trauma's, angsten en behoeften haken vakkundig op elkaar in.

Dit complete plaatje is dus ook enkel op mij van toepassing. Anderen zullen er dingen in kunnen herkennen, maar neem die alsjeblieft niet aan als de absolute en totale waarheid, laat staan de enige mogelijkheid.

Maar dat 'Zijn' confronteert mij dus met mijn eigen onrusten. Met de verhalen die ik gecreëerd heb in mijn hoofd. Verhalen waarvan ik bij sommigen niet eens meer weet of ze wel (helemaal)  waar zijn. En dat toegeven is al een hele stap. Ik merk dat mijn maag zich omdraait en tegenwerkt, bij het idee. Dus dat is een punt om aan te werken. Komen we toch weer op loslaten uit. Alles is loslaten, altijd en eeuwig loslaten. Ik word er een beetje simpel van.

Zal ik er ooit komen? Dat ik regelmatig ergens ben en verdwijn in het grote Zijn? Enkel liggen en de grassprieten voelen kriebelen, de zon op mijn huid voelen branden, de wind horen ruisen in de bomen en weten dat ik met alles verbonden ben? Zonder ego, zonder dat daar een vorm van een gestalte bij komt kijken die 'ik' ben. (Hè, nu ben ik mijn eigen punt alweer voorbij, ik heb het over ik.)

Misschien moet ik er ook iets minder zwaar aan tillen.

Laat ik eens gaan onderzoeken wie mij koffie brengt. Of boeken. Ik prefereer boeken.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Waarom kan mijn leven nooit drama-vrij zijn?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wie houd ik hier voor de gek?! Het eerlijke antwoord: Alleen mezelf. En zelfs dat lukt al maanden niet meer.

Ik. Ben. Verliefd.

Op iemand anders dan mijn man. En of het wederzijds is, geen idee. Hij speelt leuke 'aantrekken en afstoten' spelletjes. Of ik interpreteer het zo. Mensen uit mijn omgeving zeggen dat ik er vaak meer lading aan geef dan noodzakelijk is. En over hem wil ik het ook helemaal niet hebben, want hij moet mijn hoofd en mijn hart uit. Al denk ik dat hij een soort van soulmate van mij is.

Maar als dat echt zo is en wij horen bij elkaar, dan komt dat vanzelf.

Ik wil helemaal niet bezeten zijn van een idee. Want dat is wat het tot nu toe is, enkel een idee. En al is het idee vermakelijk - wat zeg ik, het mag  in theorie zelfs een wederzijds verlangen zijn- dan nog kan ik er niet naar handelen. Ik ben getrouwd. Ik heb een eed afgelegd, ik ben hem mijn lijf, leven en liefde verschuldigd. Zeker zo lang als dat hij bereidt is voor mij werk te verzetten.

Waarom schreeuwt de heks in mij dan dat ik een deur open moet houden? Dat er hier een toekomst ligt en dat ik er een les uit moet trekken?

En dat terwijl de rest van mijn omgeving verder zegt dat het of een obsessie aan het worden is, of dat ik er meer waarde aan hecht dan dat nodig is. Dat ik er meer waarde aan hecht dan dat hij doet..... Weet ik eigenlijk niet. Hij leek er niet blij mee te zijn dat hij erachter kwam dat ik getrouwd ben. Maar ook dat kan weer een invulling zijn.

En dit soort gedonder overkomt mij zo vaak. Het gebeurde me een aantal jaren geleden ook al. Toen was het een collega waar ik verliefd op werd. Overduidelijk niet wederzijds en dat begreep ik toen ook wel, maar toch dromen. Ik zei enerzijds dat ik ermee op moest houden. Dit waas alleen maar ongezond en ik kwam er geen steek verder mee. Verder zag ik het ook gewoon niet. Met die man zag ik niets.
En dat is wel een verschil. Want met deze zie ik het wel. En daarom is het nu nog steeds moeilijk om hem uit mijn hoofd te zetten. Geen idee of het ook wat wordt. Ik wil het niet, er over nadenken. Ik probeer te verbannen. En hoe harder ik het probeer, hoe vaster hij in mijn hoofd zit.

Mag ik een ander leven? En een andere ziel? Mag ik het leven van iemand die gewoon 'haar' liefde heeft gevonden, daar volledig van overtuigd is en haar leven leidt zoals het moet? Gewoon in harmonie met haar partner en kind. Blij zijn dat ze een leuke opleiding volgt en in een mooi en gezellig huis woont, in een mooie en leuke veelzijdige stad. Dat gezeur over liefde... Ik heb daar helemaal geen trek meer in.

Ik dacht serieus dat ik een afspraak had gemaakt met mijn Goden, mezelf en het universum. Dat ik de juiste tegen zou komen en daar de rest van mijn leven gelukkig mee zou kunnen zijn, zonder meer drama dan strikt noodzakelijk.

Dat gelukkige kind is er. Die opleiding loopt ook op rolletjes en ik ben op zich gelukkig in stad, omgeving en mijn leven. Maar dat liefdesleven... Het liefste schiet ik mezelf naar Volkvangr.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Christendom. -God dienen uit naam van Jezus Christus

Lieve leukerds en leuke lieverds,


Ik had beloofd mijn verslagen van school met jullie te delen.
Nou had ik geloof ik al een deel gedeeld aangaande mijn proefschrift. En dan bedoel ik het stuk over Heidendom. Maar de andere twee delen nog niet.
Dus ik ga nu maar een deel daarvan het net opgooien.


Geniet ervan.








Geheel de Uwe,







Christendom. -God dienen uit naam van Jezus Christus.

Christendom in een notendop

Het christendom gaat, simpel gezegd, uit van de godsdienstleer die Jezus van Nazareth ons

heeft geleerd. Zijn doctrine en methodiek zijn aangenomen als de belangrijkste richtlijnen

binnen het christendom om als goed mens voor God te kunnen komen.

Wat zijn de verschillen tussen Jezus en de ideeën van andere schriftgeleerden

De meeste schriftgeleerden van het Joodse volk kwamen uit Judea.

Van alle gebieden waar de Joden in die tijden woonden, was Judea het minst bezet geweest

door andere volkeren. Derhalve hadden ze weinig te maken met geloven en gedachten van

buitenaf en konden rechtlijnig in de leer blijven.

De schriftgeleerden uit Judea spraken enkel met de typisch Joodse symboliek, volledig op

de Joodse gemeenschap gericht. Invloeden en mensen van buitenaf waren over het

algemeen niet welkom. De Joodse doctrine bleef daardoor puurder en werd niet aangepast

op de andere volkeren die in Judea leefden.

Jezus was geboren en getogen in Galilea. Het gebied waar Galilea ligt werd geregeld

veroverd door andere volkeren, met andere gebruiken, gedachten en geloven. Wanneer er

een nieuwe overheerser was, kwamen er ook nieuwe kolonisten die deze gedachten en

gebruiken met zich mee namen. De Joden in Galilea waren genoodzaakt om zich aan te

passen aan de nieuwe overheersers en zichzelf derhalve opnieuw te plaatsen in het leven

en hun religie soms anders te belijden. Ook werd er veel minder schande van gesproken

wanneer er huwelijken werden gesloten tussen verschillende volken en dus kwam er meer

ruimte voor versoepelingen binnen de doctrine.

Omdat Jezus in Galilea geleerd had met meerdere volkeren en verschillende symboliek om

te gaan, sprak hij meer mensen aan. Naar gelang het publiek dat hij voor zich had, paste hij

de manier van praten en de symboliek aan. Daarom kon zijn leer op meerdere plekken en

op meerdere manieren verspreid worde. Jezus sprak bewust niet alleen het Joodse volk aan

en was actief bezig om zijn leer te geven aan eenieder die maar horen wilde.

De levensfilosofie van Jezus

De levensfilosofie van Jezus bestaat uit drie onderdelen:

1: De kern van de leer en filosofie van Jezus

2: Dat wat hij aan eigen inzichten uiteenzet tegenover de inzichten van andere geestelijken,

theologen en schriftgeleerden

3: De thema’s die hij het meest bespreekt.

Datgene dat hij zelf het belangrijkste vindt als kern van zijn leer en filosofie, is het vinden van

de weg naar God. God zoeken in al dat men doet, waar men mee bezig is en in zichzelf en

daarbij kijkende naar het grote geheel. Op die wijze vindt men niet alleen de weg naar God,

men vindt ook God in zichzelf en elkaar.

Hij zet dit vervolgens uiteen door mensen de opdracht te geven om vooral dingen te gaan

doen. In tegenstelling tot andere schriftgeleerden wil Jezus graag dat je bidt in afzondering

en zonder dat je dat kenbaar maakt aan de rest van de gemeente. Bidden tot God is geen

uiterlijk vertoon. Het is een moment van bezinning en samenkomst tussen jou en God.

De meest terugkomende thema’s naast het kennen van God zijn liefde, genegenheid en

vrede. Liefde en vrede voor en met jezelf, de ander en zelfs voor en met hen die je in den

beginne niet lief kunt hebben, je ‘vijanden’.

De leer van Jezus is ten opzichte van het Oude Testament erg pacifistisch. Hij wil niet dat er

nog uitingen van geweld zijn en ook niet dat men langer verschil maakt tussen de mensen.

In dit opzicht lijkt hij totaal niet op andere schriftgeleerden, priesters en theologen. Die

hielden er een andere, vaak dogmatischer en strakkere leer op na die niet-Joden niet

accepteerden in hun midden en die door niet-Joden ook veelal niet begrepen werd.

Jezus accepteerde de dogma’s niet, erkende de autoriteit van de theologen, schriftgeleerden

en priesters niet en schreef nieuwe regels toe in zijn leer. Hierbij ging alles uit van de liefde

en acceptatie. Dit is terug te vinden in alle evangeliën, waarin Jezus continu bezig is met het

zijn van dienstbaar en liefdevol omgaat met mensen die door anderen gemeden worden

zoals melaatsen, tollenaars en hoeren.

Christendom in de praktijk

In de bijbel staat geschreven dat Jezus de opdracht heeft gegeven om voor onze naasten te

zorgen en hierdoor is dat één van de duidelijkste manieren waarop het christendom beleid

wordt. Veelal in straatwerk en welzijnswerk komt men veel kerkelijke instanties tegen en ook

in de verslavingszorg zijn er meerdere christelijke instanties actief, al hoeft men niet gelovig

te zijn om aan te kloppen voor hulp. Een duidelijk voorbeeld van zo’n instantie is het Leger

des Heils.

Persoonlijke reflectie

Wat ik persoonlijk nog wel één van de mooiste teksten uit zijn mond vindt is ‘Heb uw naasten

lief gelijk uzelf’, Galaten 5:14.

Elkaar liefhebben op gelijk niveau, zonder aanzien des persoons.

De belangrijkste kerkelijke confessies omschrijven echter een andere houding wanneer het

gaat om houden van zichzelf. Van anderen houden is goed. Dat moet gedaan worden en

veelvuldig. Maar zelfliefde wordt gezien als hoogmoedig en dus slecht. Men dient in te zien

dat men zondig is, niet aan zelfliefde te doen en vooral boetedoening te doen en om genade

te vragen. De kerkelijke praktijk bestaat uit de opvoeding, het onderhouden en het bedienen

van een dergelijke gedachtegang en zelfbewustzijn.

Alla Avilova merkt in haar boek ‘Mijn Evangelie’ terecht op dat dit niet klopt. Wanneer men

de tekst in zijn geheel leest en dit tot zich door laat dringen, kan er niet anders

geconcludeerd worden dan dat er gelijkwaardigheid van uitgaat. Men moet immers elkaar

liefhebben op gelijk niveau, zoals men zichzelf ook liefheeft. Hierin wordt egoïsme dus al

buitenspel gezet.

Daarnaast heeft 2000 jaar kerkelijke leer niets uitgehaald tegen de hoogmoed van de

mensen. Noch onder de christenen onderling, noch in de gedraging van christenen

tegenover mensen met andere overtuigingen.

Waarom ik dan toch Galaten aanhaal?

Omdat ik, toen ik zelf de kerk achter mij liet en de christelijke leer zoals daar geleerd vaarwel

zei, ik uiteindelijk de Bijbel en deze tekst vanuit een ander licht ben gaan zien. Ik keek

ernaar met het idee van liefde, wat hetgene was dat mij het meeste was bijgebleven in de

christelijke leer. Jezus is liefde, God is liefde. Dus waarom zou van jezelf houden dan slecht

zijn, als ik ook de opdracht heb gekregen God vooral ook in mijzelf en anderen te zoeken?

God dient dan in ieder mens aanwezig te zijn, in Zijn liefde. En ook dat wordt vaak genoeg

gezegd, in meerdere boeken, in het Oude en het Nieuwe Testament.



Die ene kerk had mij niet veel goed gedaan. Ik heb daar angst ervaren, pijn en afwijzing. Ik

heb daar een tijd gedacht dat datgene wat ik zei zondig was, omdat ik de grenzen opzocht

en op sommige punten tegen de daar heersende kerkelijke leer in ging. Maar wat die ene

kerk van die ene stroming gedaan heeft, neemt niets af aan de boodschap die Jezus had:

Liefde. Liefde voor alles en iedereen.

Nu ik de evangelische verhalen nog eens lees, vanuit een ander en veel menselijker beeld,

krijg ik een andere boodschap door. Een boodschap die vraagt om alles en iedereen met

mededogen tegemoet te treden, zonder oordeel.

Men hoeft niet eens het Goddelijke te erkennen, laat staan de christelijke levenswijze te

volgen om tot de conclusie te komen dat dit een wonderschone boodschap is. De

niet-theïstische lezer dient de Goddelijke verwijzing ietwat te veranderen, wat op zich kan.

-Men zou bijvoorbeeld een verwijzing naar verlichting kunnen gebruiken, of naar liefde.- De

boodschap doet niets aan kracht af en is even bewonderenswaardig. Een boodschap die het

waard is om naar te luisteren, te overdenken en toe te passen in het eigen leven.

Bittere noodzaak

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het ziet ernaar uit dat het weer tijd is voor een nieuw inzicht voor mezelf.

Daar heb ik er wel meer van, de laatste anderhalf jaar. En zeker sinds ik naar school ga. Echt. Ik heb het al tig keer gezegd, maar ik doe het nog een keer. Besluiten deze opleiding te gaan doen is één van de beste beslissingen in mijn leven. Ik WEET gewoon dat ik deze opleiding nu eens wel af ga maken. Al was het alleen al omdat ik het eerste jaar bijna af heb. Ik ben nog steeds super gemotiveerd, sta te ballen wanneer ik 'maar' een zeven heb voor een toets en ben nog steeds van alles om school heen aan het plannen.

Het heeft mij geïnspireerd om meer te schrijven, ik lees weer veel en ik denk na. De depressieve loops waar ik in zit zijn minder vaak, minder intens en duren korter. Wanneer ik naar school ga voel ik weer dat ik ergens iets doe dat nuttig is.

Al mijn hele leven ben ik bang dat ik er niet toe doe. Dat er niets is dat ik gedaan heb, wat van toegevoegde waarde is. Dat is dan ook ''en van de redenen dat ik deze opleiding ben gaan doen. Ik hoop ooit ergens een verandering door te geven. Een persoon het goede laten doen, mensen helpen de juiste weg te vinden. Mensen hun glimlach teruggeven. Daadwerkelijk verschil maken. En nee, ik hoef echt niet de nobelprijs voor de vrede te winnen. Mijn naam hoeft echt niet breed uitgemeten omwille van mijn spectaculaire bijdragen aan de wereld. Maar gewoon de klus doen die voor me ligt. De mensen helpen die dat nodig hebben. Ergens een licht zijn voor hen die al lange tijd in het donker vertoeven.

Maar om dit al te kunnen doen, zal ik ook naar het donker in mezelf moeten kijken. Naar de nare dingen die mij zijn overkomen, maar ook de nare dingen die ik zelf heb gedaan.

Dat laatste is vaak zat gebeurd. Al was het maar om dat ik uit een omgeving kom waar ze maar wat graag naar mij wezen, wat betreft de 'schuldige'.. Vaak zat heb ik gehoord dat het aan mij lag, dat ik overdreef, zeurde, de aandacht trok of gewoonweg moest begrijpen dat de situatie nu eenmaal zo is en dat ik me aan moest passen.

Daar komt denk ik de rebel in mij vandaan. Zo veel onrecht. En zo veel mensen die er zwijgend naar kijken. Wanneer je zegt dat het niet kan, is men het er wel mee eens dat het niet klopt, maar ze doen er niets tegen. En ik ben dan vaak verbaasd. Want wanneer iedereen die het er niet mee eens is nou gezamenlijk ten strijde trekt, is het onrecht redelijk snel weg. Maar blijkbaar wil men dat niet.

Dus ik zit mijn eigen leven te overdenken, wil accepteren wat niet te veranderen is en wil helen wat er te helen valt. En accepteren dat ik los moet laten in liefde.

Ik heb geen zin meer om verwijten te maken aan het adres van wie dan ook. Dat wil ik al heel lang niet meer. Ik heb nog een tijd lang in plaats daarvan willen weten waarom. Waarom iets gedaan is of gezegd, wat de achterliggende gedachte ervan is. Maar als die gedachte er al was, wil men hem die toch niet meer geven. Dus ik kan beter loslaten. Loslaten in liefde. En besluiten dat het goed is, dat ik van de persoon in kwestie houd, hem/haar vergeef, maar niet meer wil zien.

Ik kies voor mijn eigen welzijn. Ik vul mijn eigen beker met water. Dat is niet egoïstisch, dat is bittere noodzaak.

Nu nog dat eindgesprek gaan houden.

Geheel de Uwe,

Mystic

Schaamte voor mijn leven

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Maanden geleden heb ik voor een onderdeel van school een stuk moeten schrijven over schaamte en schuld. En dat dan op mezelf betrekken, zodat er iets uit zou komen over mezelf.

Ik wil dit graag delen. Niet omdat ik er trots op ben, maar omdat ik wil laten zien wat er door het hoofd van een depressieveling kan kan. Ik praat enkel voor mezelf, het is niet wat iedereen die eraan lijdt ervaart. Maar het is in ieder geval een beeld.

En ik kan gelukkig vertellen dat het zelfbeeld sinds ik dit geschreven heb beter is. Maar dit is wel waar ik vandaan kom.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Schaamte voor mijn leven.

Ik ken vele vormen van schaamte.

Schaamte voor mijn gewicht, mijn uiterlijke lelijkheden. Het feit dat mijn lichaam gehoor begint te geven aan de tand des tijds, mijn handicap en dat ik ondanks dat relaties aanknoop en de daarbij behorende emoties en verlangens ervaar. Het feit dat ik anders ben dan de doorsnee mens. Het gegeven dat de manier waarop ik vol alles, maar dan ook alles wat ik beleef anders ervaar dan wie dan ook. Maar bovenal het feit dat ik TE ben. Te: Extravert, theatraal, hartstochtelijk, eerlijk, aanwezig, luid, emotioneel, direct, intens, afwijkend van de norm.

De depressies die mij overvallen. Zijn gevuld met echo’s van twijfel, pijn en schaamte. Schaamte voor alles dat mij is aangepraat, schaamte voor datgene wat ik daadwerkelijk heb gedaan en dat inderdaad niet goed ging of was, nog veel meer schaamte voor datgene dat ik deed wat in de ogen van de ander -in dit geval veelal mijn moeder- niet goed ging.

Ik heb een bikkelharde rechter, met jury en tribunaal. Zij bekijken al dat ik doe en leggen dat langs een meetlat. Al dat er mis kan gaan, wordt onder de loep genomen, vergroot en uitgebreid bekeken en bediscussieerd. Elk minuscuul foutje wordt mij voor de voeten geworpen en bekritiseerd. Ik ben gehandicapt, dus ik moet compenseren. Van smetteloos gedrag zijn, perfect en correct ABN spreken, slank, met de haren en make-up tot in de puntjes, gevat en slim. Het feit dat ik daar niet aan kan voldoen is onverdraagzaam, het feit dat ik daar ook niet aan wil voldoen een niet te overleven doodzonde.

Het Oordeel is iedere keer hetzelfde: Niet waardig, schaam je.

Ik moet leren mijn emoties onder controle te krijgen en ze op zo’n manier te verwoorden, dat niet iedereen in paniek en volkomen overweldigd weg rent omdat ik ze beklem. Omdat ik overdonder, te veel word en te veel ruimte en aandacht op eis.

Ik moet ook leren emotioneel onafhankelijk te zijn. Want als ik luister naar wat men om mij heen zoal te vertellen heeft, is dat wat mannen willen: een onafhankelijke vrouw. En vrouwen willen een stabiele vriendin om mee te praten.

Nu vertelt niemand erbij wat dat dan precies inhoud, dat onafhankelijk zijn. Maar als ik het hoor, dat woordje ‘onafhankelijk’, heb ik bij voorbaat al de neiging om in huilen uit te barsten en mezelf uit pure schaamte in de wilgen te hangen. Want hoe je het ook wendt of keert… Ik ben niet onafhankelijk.

Ja, ik heb een eigen wil. Ik wil gehoord en erkent worden. Ik wil voor vol aangezien worden en het waard zijn om van te houden. Maar onafhankelijk… Ik ben een te grote speelbal van mijn emoties, vrees ik.

Wat ons brengt bij de volgende schaamte: Geen man die het met mij uithoudt. Die emoties lijken de oorzaak van het feit dat elke relatie stukloopt. Geen man (of vrouw) die al die emoties aan kan of kan sturen. Alsjeblieft niet temperen, die hap. En al helemaal niet verbannen. Nee, stuur het een beetje bij en wees vervolgens trots op je vlammende vrouwtje.

De mooiste vlam geeft ze aan jou. De prachtigste dans, danst ze voor jou. Haar helderste aria, zingt ze voor jou. En de mooiste Ode, ‘Hooglied voor mijn Maarschalk’, schrijft ze voor jou.

Maar ik schijn te vurig te zijn, te intens. Met als gevolg een bron van schaamte en daarbij horende negatieve emoties.

Hoe leer ik die emoties in de hand te houden? Hoe leer ik om mezelf te zijn, met al die spetterende emoties, zonder gevoel van schaamte en zonder te beklemmen?

Wil je leven in een wereld zonder vriendelijkheid en complimentjes?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag hoorde ik iets waar ik oprecht verdrietig van werd. En iets dat me zorgen baart.

Af en toe kijk ik reels. Van die korte filmpjes die voorbij komen zeilen op facebook, best verslavend zijn en de pest voor je concentratie. En eigenlijk pure tijdverspilling.

Desalniettemin... Er kwam een filmpje voorbij van iemand die beweerde dat we op moeten houden met het zijn van vriendelijk en aardig. Want er zullen mensen zijn die daar misbruik van zullen maken, enkel nemen en niets geven. En dat maakte mij intens verdrietig.

Weet je, ik begrijp waar zijn verhaal vandaan kwam. Ik snap dat er energie-slurpers rondlopen (zowel bewust als onbewust) die iedereen aanklampen en enkel nemen, niets geven. Maar wil je leven in een wereld zonder genegenheid? Wil je leven in een omgeving waarin iedereen enkel met zichzelf bezig is en geen enkele vorm van liefde e n aandacht meer tonen? En is het niet zaak juist te letten op je energie en aan wie je dat geeft?

Aardig doen kost niets, vriendelijk ook niet. En het kan een heleboel winnen. Als je vriendelijk bent, kunnen mensen ook vriendelijk terugdoen. Het kan zijn dat je jouw vriendelijk woord of lach de dag van een ander maakt. Heb je wel eens gezien hoe mensen kunnen gaan stralen wanneer je ze een complimentje geeft over iets? Zeker wanneer je de mensen zelf niet kent. Gratis blijheid en het geeft niet alleen de ontvanger van het compliment een goed gevoel. Test zelf maar een keer uit.

Daarnaast kun je zelf leren wanneer en waar je wel en niet aardig en vriendelijk kunt zijn of niet. Ik woon in een buurt waar het gewoon is om elkaar te groeten of even de hand op te steken. Een groet is gewoon. Maar natuurlijk wonen er altijd mensen die er anders over denken. Dus er is één zuurpruim in de straat met de standaard gezichtsuitdrukking van een citroen. In het begin bleef ik haar groeten. Ik dacht dat ze doof was misschien, of me domweg niet hoorde. Totdat ik na een paar maanden haar hoorde praten met iemand. Met haar gehoor is niets aan de hand. Maar toen ze me aankeek en ik haar groette, zei ze nog steeds niets. Les geleerd, ik zeg niets meer tegen haar. Maar iedereen krijgt verder een vriendelijk woord van mij.

Ook ben ik er achter gekomen dat je voorzichtig moet zijn met complimenten naar het andere geslacht. Dat kan worden geïnterpreteerd als flirten. Dus let op waar je over complimenteert en hoe. Zelf vind ik het jammer dat ik het geven van een compliment aan een man moet uitdenken. Zeker omdat de meeste mannen nauwelijks complimenten krijgen. Ze zijn er altijd wel blij mee, wanneer je zegt hun blouse of jas mooi te vinden. En wat kleren betreft kun je eigenlijk altijd wel wat zeggen. Ik ben gestopt met zeggen dat ik ogen of haar mooi vind. Dat wordt ervaren als flirten, al bedoel ik dat echt zelden tot nooit als zodanig.

Alsjeblieft mensen... Leer gewoon van kleine misstappen. Dat doen we allemaal en dat is niet erg. Ik wil niet leven in een wereld die verstoken is van vriendelijkheid, complimentjes en genegenheid. Er moet juist meer kleur de wereld in.

Geheel de Uwe,

Mystic

Begin gewoon met lopen

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

'Ook de langste reis begint met een eerste stap.'

Deze wijze woorden zijn niet van mij, maar wel op mij van toepassing. Soms moet je namelijk gewoon gaan lopen. En dan niet nadenken over het feit dat het doel dat je voor ogen hebt heel ver weg is, of dat je bestemming nog helemaal niet bekend is. Soms is er namelijk geen doel. De reis zelf is je doel.

Ik ben mijn opleiding begonnen omdat ik het inzicht kreeg dat ik dit moest gaan doen. Op de vraag wat ik ermee wilde gaan doen en of ik ooit dacht een baan te kunnen krijgen, kon ik geen antwoord geven. Ik zal je dat antwoord nog steeds schuldig moeten blijven. Maar het gaat mij op dit moment dan ook om de reis.

Ik kreeg een hoop kritiek op het feit dat ik naar school wilde. Het zou niet nodig zijn, ik zou niet slim genoeg zijn, of juist naar de universiteit moeten, als ik dan toch zo graag wilde. Ik had daar geen weerwoord op, ik heb er nog steeds geen weerwoord op. Behalve dat mijn gevoel me aangaf dat dit mijn pad was. En dat ik moest gaan lopen.

Een deel van die reis was weer leren naar mijn gevoel te luisteren. Te doen wat mijn water mij aangeeft. En dat heb ik vorige week gedaan in de bieb. Ik heb daar een heel mooi boek van Miralles en Garcia geleend over Ganbatte. Dat is de Japanse kunst van de wilskracht. (En uit dat boek komt ook het citaat.) In 50 hoofdstukken leggen de heren uit wat Ganbatte is en hoe je dat in de praktijk kunt brengen. En het leest als een trein! Het is helder, direct toepasbaar en helpt je bij het aanleren van goede gewoontes.

Dankzij het luisteren naar mijn gevoel, wordt mijn horizon verbreed. Dit boek zou ik nooit op mijn verstand uit de kast hebben gehaald. En ik raad iedereen aan dit boek ook eens te lezen. 

Ganbatte!

Geheel de Uwe,

Mystic M