Lieve leukerds en leuke lieverds,
'Ook de langste reis begint met een eerste stap.'
Deze wijze woorden zijn niet van mij, maar wel op mij van toepassing. Soms moet je namelijk gewoon gaan lopen. En dan niet nadenken over het feit dat het doel dat je voor ogen hebt heel ver weg is, of dat je bestemming nog helemaal niet bekend is. Soms is er namelijk geen doel. De reis zelf is je doel.
Ik ben mijn opleiding begonnen omdat ik het inzicht kreeg dat ik dit moest gaan doen. Op de vraag wat ik ermee wilde gaan doen en of ik ooit dacht een baan te kunnen krijgen, kon ik geen antwoord geven. Ik zal je dat antwoord nog steeds schuldig moeten blijven. Maar het gaat mij op dit moment dan ook om de reis.
Ik kreeg een hoop kritiek op het feit dat ik naar school wilde. Het zou niet nodig zijn, ik zou niet slim genoeg zijn, of juist naar de universiteit moeten, als ik dan toch zo graag wilde. Ik had daar geen weerwoord op, ik heb er nog steeds geen weerwoord op. Behalve dat mijn gevoel me aangaf dat dit mijn pad was. En dat ik moest gaan lopen.
Een deel van die reis was weer leren naar mijn gevoel te luisteren. Te doen wat mijn water mij aangeeft. En dat heb ik vorige week gedaan in de bieb. Ik heb daar een heel mooi boek van Miralles en Garcia geleend over Ganbatte. Dat is de Japanse kunst van de wilskracht. (En uit dat boek komt ook het citaat.) In 50 hoofdstukken leggen de heren uit wat Ganbatte is en hoe je dat in de praktijk kunt brengen. En het leest als een trein! Het is helder, direct toepasbaar en helpt je bij het aanleren van goede gewoontes.
Dankzij het luisteren naar mijn gevoel, wordt mijn horizon verbreed. Dit boek zou ik nooit op mijn verstand uit de kast hebben gehaald. En ik raad iedereen aan dit boek ook eens te lezen.
Ganbatte!
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten