Lieve leukerds en leuke lieverds,
Typisch, hoe een bepaalde periode van je leven volledig af kan brokkelen en in elkaar kan vallen. Of juist uit elkaar kan vallen.
In mijn geval gebeurt dat zelfs letterlijk.
In de periode dat ik mijn leven opnieuw startte (2010/2016) kreeg ik een aantal spullen. Allereerst ging ik op mezelf en kocht een plant die wonder boven wonder niet doodging. Bij een eigen huis kreeg ik van iemand een prachtige kist. Van een tijdelijke werkgever waar ik even kon rehabiliteren een aantal schalen, ik kocht een prachtig schrift.
In 2016 startte het leven weer opnieuw, samen met partner en uiteindelijk een kind. We gingen naar waar we nu wonen en mijn leven start hier in een volgende, turbulente fase, met opleiding, hopelijk werk en een nieuwe indeling van mijn leven.
Nu dacht ik dat daar werk op een bepaalde plek bij hoorde. Als hulpverlener daar waar ik ooit zelf de brokstukken bij elkaar raakte. Waar ik ooit zelf hulp zocht. Maar blijkbaar is dat toch niet de bedoeling. Mijn weg gaat blijkbaar echt een andere kant op. Of zou dat in ieder geval moeten doen.
Als eerste begint dat plantje dat ik in 2010 kocht te sterven. Het valt nu bijna uit elkaar. En je wilt niet weten wat het allemaal overleefd heeft tot nu toe. Dus een veeg teken is het wel
Vervolgens Komt er een brandplek in de mooie kist. Ik wil niet weten wat er gebeurt was als het hout niet zo stevig was. Dan was waarschijnlijk het huis in lichterlaaie komen te staan. Denk daar dus maar niet te veel over na. De kist is niet meer te redden, maar daar blijft het wel bij.
Vervolgens gaan er twee schalen aan diggelen. De werkgever van wie ik deze gekregen heb, is nog steeds werkzaam op hetzelfde terrein als waar ik nu zit. In een totaal andere functie en in een ander gebouw, maar wel op steenworp afstand. Ook deze schalen symboliseren dus deels een oud leven.
En dat schrift dat ik al twee jaar met mij meesleep. Waar ik nieuwe inzichten in opschreef en inspiratie. Opmerkingen van (oud) klasgenoten en cliënten. Er staat zoveel moois in. En het schrift is vol. Er kan bijna niets meer bij. Wanneer mijn laatste dag is, zal ik ook de laatste pagina vol pennen.
Ondertussen snap ik het wel. Ik zal mijn boeltje weer eens op moeten pakken en ergens anders opnieuw moeten beginnen. Het is niet de eerste keer, ik vrees ook niet de laatste keer.
Ik leer het te accepteren. Er gaan wel vaker dingen niet door waar ik erg naar uitkeek. En er staan weinig zekerheden overeind. In ieder geval veel minder dan waar ik op hoopte en waarvan ik dacht dat het ook zeker was.
Hopelijk komt mijn leven in 2025 in rustiger water. Met een paar zekerheden, zoals een stageplek. Het kàn niet zo zijn dat mijn enige taak wat betreft het vak was om het binnen de zorg weer wat op de kaart te krijgen. Er moet een vervolgfunctie zijn voor mij. En ik snap dat dit elders ligt, in een wereld waar ik geen verleden heb als patiënt.
Het zou fijn zijn als er verder voorlopig even niets meer sneuvelt.
Geheel de Uwe,
Mystic M
