Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ondanks dat we vaak online de leuke kanten van ons leven willen belichten, is het leven ook vaak zat moeilijk, pijnlijk, zwaar. Dat zet je dan echter niet of sociale media. Uit schaamte, of omdat we niet willen dat mensen dit kunnen lezen. Of misschien dat een werkgever of toekomstig werkgever het ziet. En zeker wanneer het gaat om mentale punten, delen we het niet. Dat je bent gevallen en nu met een gebroken been zit is oké, maar wanneer je te maken hebt met geestesziekten, zwijgen we nog steeds veelal. Mentale ziekten verkeren nog steeds in het taboe, ook al wordt dat ondertussen minder.
Wanneer je mijn logs een beetje gelezen hebt, of wanneer je mij daadwerkelijk in het echte leven kent, weet je dat ik regelmatig te kampen heb met depressies. Zwarte dalen, trauma, een hoop narigheid.
Vanaf morgen ga ik daar onder andere EMDR en traumabehandeling voor krijgen. En ik ben doodsbang. Ik ga het doen, maar met knikkende knieën. Huilend en het liefst wil ik dat na afloop mijn handje vastgehouden wordt. Maar dat kan niet, ik moet gewoon gaan en zal na afloop met geheven hoofd verder moeten.
Daarnaast heb ik nu weer twee tentamens en zwaar nieuws. De tentamens zullen wel goed komen. Ik overzie het nu niet goed, maar ik begin maar gewoon met wat ik wel weet, dan komt er vanzelf een idee aangaande de rest.
Maar wat het moeilijk maakt en nu zwaar... Deze week is mijn laatste week stage. Mijn begeleider gaat extra werkzaamheden krijgen en dan trekt hij mij erbij niet. Daarnaast is de onderhandeling met de andere stagiaire misgelopen op het feit dat wij geen gezonden begeleiders zijn (gezonden houdt in dat je verbonden bent aan een kerk, moskee, het Humanistisch Verbond of een andere religieus erkende instantie) en waarschijnlijk niet de diepere lagen van rituelen kennen en meekrijgen. Daar kan hij weinig mee.
Kortom: Ik dacht een stage te hebben geregeld, dat is niet zo. Ik mag terug naar de tekentafel. En waarschijnlijk toch meer gaan doen binnen het Humanistisch Verbond. Dan ben ik in ieder geval ergens gelieerd.
Deze gebeurtenissen van de afgelopen week drukken een erg stempel op wil ik ben op het moment. Het jaar 2024 gaat voor mij als een jaar van veel verdriet en groei de boeken in, bitterzoet. En 2025 wordt niet beter. Ik zit nog steeds midden in mijn religieuze crisis en daar is nu een crisis van verleden en van scholing bij. Religieus omdat ik niet meer weet of ik nu wel een waar Paganist/Heiden ben, mijn verleden omdat het steeds opspeelt en verlammend werkt met depressie, scholing omdat ik niet weet of mijn huidige opleiding afdoende gaat zijn en of ik wel geschikt ben om een Geestelijk Begeleider te worden/zijn. Moet ik het bijltje erbij neergooien? Moet ik elders mijn heil zoeken wat stage betreft? (Ja) Moet ik misschien toch de universiteit opzoeken en daar de opleiding gaan doen? (Vanuit Humanistisch oogpunt)
Ik ben nog lang niet uit gestreden. Vraag mij niet hoe, maar ergens is er nog steeds een stem die zegt dat ik Geestelijk Begeleider moet worden. Dat ik nu gewoon getest wordt, of ik me wel aan mijn woord houd. Niet te snel opgeef.
En ik zal verder strijden. En ik geef het nog niet op. Maar weet dat ik wat minder vrolijk ben. En dat dit de aankomende drie maanden van behandeling en mezelf voor een zoveelste keer opnieuw uitvinden een zware dobber zal zijn.
Streel zacht mijn haren
Houd me even stevig vast
Voor ik verder vecht
09-12-2024
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten