De geest als Gevangenisbewaarder

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn brein is mijn grootste vijand. En ondertussen doet mijn lijf ook een aardige duit in het zakje.

Voor de zomer gaat het niet zo goed met mij. Het spelen van huismoeder en lieve vrouw gaat mij niet goed af. En dan is er nog steeds het knagende probleem van de stage-plek. Ik twijfel aan mezelf en mijn capaciteiten Op exorbitante manieren.

Mijn leven is een puinzooi! Mijn huwelijk stelt al jaren niets meer voor, de gemiddelde vrijgezel heeft vaker en intenser seks dan ik, mijn brein is mijn eigen gevangenisbewaarder, ik ben te zwaar en sporten lijkt niet te helpen. Nou kan dat niet afvallen ook liggen aan het feit dat ik eens in de week een soort terugval heb en òf te veel drink, òf te veel en fout eet. Alles omwille van de stress.

Ik kan gewoon niet tegen stress. En dat had ik de laatste weken in overvloed. School mag dan klaar zijn, genoeg andere problemen en situaties die aan mijn mouw staan te trekken.

Ik wil rust. Ooit wilde ik de liefde. Samen oud worden en weten bij wie je hoort. Dat wil ik op zich nog steeds, maar ik begin ondertussen ook te leven met de overtuiging dat dat niet voor mij is weggelegd. Vroeg of laat loopt iedere relatie stuk. En ontstaat onrust, angst, verdriet en verwijten. Ik doe aan alle kanten mijn best om het te laten werken, maar de andere kant denkt er anders over of doet niet mee. Ik raak gefrustreerd, word bang en kruip in mijn schulp. En voor we het weten, leven we in stilte naast en langs elkaar en vervreemden we steeds meer. Ik probeer dat nog te verbeteren door mezelf opnieuw uit te vinden, maar dat werkt zelden. En uiteindelijk gooi ik de handdoek in de ring en vertrek.

Ook nu mag ik weer opnieuw proberen. Al gaat het nu een stuk moeilijker, want er is een huwelijk dat ontbonden moet worden en een kind dat ergens heen moet. En de huidige huizenmarkt gaan we het maar even niet over hebben. Dat kennen we allemaal wel.

Geen idee of de druk in mijn geest er nu ook voor gaat zorgen dat ik weer wat consistenter word in schrijven. Ik hoop het. Alles om de combinatie van whisky en Tramadol uit mijn hoofd te krijgen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

De stress de baas

Dat ik vanmorgen mijn bed uit kwam, zat ik een beetje in de stress.

Na vanmiddag heeft mijn dochter vakantie.

Helemaal fijn, maar dat betekent dus dat ik geen tijd meer heb voor eigen huiswerk. Want iedere keer dat ik me probeer te concentreren, gaat zij om aandacht vragen. Daar kan ik boos om worden, maar een kind is gewoon een kind. Die doen dat. Dus ik accepteer dat ik minder tijd heb voor de verslagen.

Ik liep echter achter op mijn schema. Ik had van dat ene tentamen nog maar een kwart af, in de planning moest ik toch wel iets over de helft zijn. En ik vermoedde dat ik er nog wel even mee bezig zou zijn. Er borrelt van alles, maar het is nog onsamenhangend en er zit geen structuur in. Het verhaal is er nog niet.

Eerst maar eens mediteren, zoals elke ochtend. Nog steeds ben ik erg blij dat ik door die oud klasgenoot ben uitgenodigd. Ik doe vaker wel dan niet mee en het helpt. Het is een dagelijks ankerpunt, een moment van rust.

Nog even liggen, even niets. Nog even doorgaan met het leegmaken van de geest, zodat er ruimte is voor het verslag. Dan aankleden, was in de machine en aan de slag. En vul gewoon in wat je wèl weet. Dan komt de rest vanzelf. Breek alles op in kleine stukjes en kijk wat je ermee kunt.

Blijkbaar helpt in stukjes breken zo veel, dat het verslag nu dus klaar is voor correctie. Ik heb het gewoon zonder koffie en in 2,5 uur af gekregen.

Er hoeft alleen nog een voorblad bij. Maar dat lukt me tussendoor wel.

#Dankbaar

Is het al 30 augustus? Dan kunnen we weer naar school.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Zen spelen

 'Doe iets voor jezelf. Iets dat geen doel heeft, geen resultaat dat behaald moet worden. Gewoon voor jezelf.'

Dat is de opdracht die ik voor deze week meekreeg tijdens de cursus.

Een beetje paradoxaal is het wel, dat geef ik toe. Want als ik straks iets voor de leuk ga doen, doe ik het deels om de leraar tevreden te stellen, merkt mijn tweede of derde gedachte op.

De eerste wordt gelijk beheerst door: Wàt ga ik in vredesnaam doen? Mijn hele leven, inclusief mijn hobby's, is ingericht op nut.

Breien en haken vind ik leuk, daar kan ik een warme trui mee maken. Koken en bakken is leuk... Het nut lijkt me duidelijk.

Ik speel Dungeons and Dragons. Nou is dat een spel, maar het nut is dat het verbindend werkt. Het heeft mijn sociale leven een breder perspectief gegeven. Ik heb er vrienden door gekregen. Mijn dochter bestaat dankzij dit spel, want ik heb haar vader daardoor ontmoet.

Eigenlijk best verdrietig, dat alles maar een doel heeft. De vreugde in het leven is immers spelen. Spelen is nodig om nieuwe verbindingen te leggen, nieuwe ontdekkingen te doen. En omdat je aan het spelen bent zonder vooropgezet doel, kan er eigenlijk ook niets misgaan. En het creëert een luchtige ruimte in je geest. Een frisse wind waardoor je vrijheid en sereniteit ervaart, wat weer goed is voor je geestelijke gezondheid.

Hopelijk voldoet 'borduren' aan de opdracht. Ondanks dat het volgens een patroon werkt èn een boekenlegger betreft. Dat heeft dan wel een doel, voor mijn gevoel is borduren niet echt nuttig. Maar ik vind het wel leuk en ik word er blij van. Dus dat voldoet weer wel.

Ik word blij van de zen cursussen die ik volg. Ze geven mij een nieuwe kijk op het leven en dan met name het mijne.

Geheel de Uwe,

Mystic M

#stapjesnaarsereniteit

Eerste boekje vol

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zojuist heb ik mijn laatste haiku geschreven.

In maart 2024 besloot ik te proberen om elke dag een haiku te schrijven. Ik had een boekje liggen met handgeschept papieren, een leren kaft en daarop een Levensboom.

Aangezien schrijven voor mij bijna hetzelfde is als ademhalen (het is in ieder geval van even essentieel belang), besloot ik de haiku's daar dan maar in op te schrijven. En vandaag, 15 april 2025 heb ik mijn laatste haiku geschreven. Het boekje is vol.

Heel toepasselijk een haiku over afscheid nemen.

Het boekje is vol, maar het volgende ligt al klaar. Ik ga dus door met schrijven. Ook al weet ik dat het me niet lukt elke dag te schrijven. Het wordt moeilijker om een juist onderwerp te vinden. Wel als je iets zinnigs wilt zeggen en niet steeds een variatie op hetzelfde thema wilt geven.

Ik ben tevreden. Ik heb het dik een jaar volgehouden. Ik heb er inspiratie uit opgedaan, mezelf kunnen vertellen waar het daadwerkelijk om gaat, mezelf een pas op de plaats laten maken.

Tijd voor een nieuwe stap. En een nieuw boekje.

Geheel de Uwe,

Mystic M

De laatste haiku's van september 2024

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vanaf half september heb ik geen haiku meer online gezet.
Dat betekent niet dat ik niet geschreven heb. Er zitten wat gaten in de frequentie, maar ik doe nog steeds mijn best geregeld te schrijven. Zeker omdat ik al vanaf ergens augustus 2024 geregeld te kampen heb met zwarte gedachten en sinds december gewoonweg in een depressie zit. Al sinds jaar en dag weet ik dat schrijven mijn houvast is. Het zorgt ervoor dat de paar momenten van helderheid geordend worden en als lichtend baken mij door mijn zwarte wereld leiden. Voor mij zorgt het ervoor dat ik niet volledig verzand in zelfdestructief gedrag en slechte gewoontes.
Maar ik heb dus niets online gezet. Ik had er de energie niet voor. En daar wil ik nu verandering in brengen. Ik hoop weer stukjes online te zetten. Ter overdenking voor anderen, ter herinnering voor mij.

Ik bezie mezelf

En de stappen die ik zet

Wankel op mijn pad

14-09-2024

Status van de geest

Gaat op in het ultieme

Laat los in het nu

16-09-2024

Ik pijnig mijn brein

Om verlichting te vinden

In mijn schaduwwerk

16-09-2024

Gedachten vliegen

Als duiven vrij in het rond

Komen tot wasdom

19-09-2024

Beroer mijn gezicht

En glijd zachtjes langs mijn nek

Dans van extase

19-09-2024

Denkend als de wind

Vliegend als de kraanvogel

Opgaand in het niets

20-09-2024

Donder en bliksem

Flitsend door een revend zeil

Smekend aan Goden

21-09-2024

Tint grijs bruin en zwart

Op de bodem van de zee

Zangstem van mijn stem

21-09-2024

Met bloed gegraveerd

Littekens diep in mijn huid

Ode aan Leven

22-09-2024

De woelige zee

Navigeer ik met kalm hart

Volg de Noorderster

22-09-2024

Ik ben niemands vrouw

Lopend over eenzaam pad

Stem zonder klankbord

23-09-2024

De hemel ontvangt

Emoties zonder oordeel

Als zijnde het weer

24-09-2024

Innerlijk bestaan

Dimensie zonder meetlat

Rijk van mysterie

25-09-2024

Stukje regenboog

In een donkergrijze lucht

Teken van de hoop

28-09-2024

Bergen in de lucht

Miljarden druppels water

Vloeibare reuzen

28-09-2024

Druppels van regen

Blad wervelt kleuren strooiend

Slingers van de herfst

30-09-2024

Geheel de Uwe, Mystic M

Ik heb de energie niet meer

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik trek het gewoon even niet meer. De energie is op.

Zoveel dingen die niet lekker lopen. De meesten zouden op zichzelf te overkomen zijn. Het is niet moeilijk om een enkel probleem op te lossen. Maar het is altijd een kettingreactie van allerlei gebeurtenissen waardoor het niet lukt. En een chronisch gebrek aan slaap. Dan hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren, waardoor de waterlanders komen en ik het niet meer zie zitten.

Zo ook vandaag. Ik had al slecht geslapen. Ik kwam eigenlijk al met drie-nul in het nadeel beneden. Op wilskracht heb ik de twee was-tassen weggevouwen, überhaupt iets gegeten en vanmorgen doodmoe een kwartier zitten mediteren. Ik pakte de fiets om dochterlief op te halen van school. Ging goed, tot ik bij het stoplicht kwam. Ik kwam mijn fiets niet op. En het licht ging weer op rood. Met pijn en moeite ben ik naar de overkant gerend met mijn fiets, toen het weer groen was. Maar het lukte me pas 400 meter verder, met tranen in mijn ogen, pijn in mijn been en heel veel moeite om weer op te stappen. Ik zag niet meer hoe i k terug moest komen. De kracht in mijn rechterbeen is weg. Wil niet lang genoeg meewerken om mij op te laten stappen.

Wordt het dan toch tijd voor een driewiel fiets? Geen idee waar ik die zou moeten stallen. In de voortuin is heen ruimte. En ik zou überhaupt dat ding de schuur (waar ook geen ruimte is) in krijgen. Die fiets kan de draai niet maken die nodig is om de fiets door de deur te krijgen. En dan is er nog te weinig ruimte.

Dochterlief kreeg de instructie zo goed mogelijk door te rijden. We reden een andere route terug, waardoor we niet langs de verkeerslichten kwamen. Maar uiteindelijk moesten we een weg weer op.

Ik brulde dat ze door moest fietsen. Ik kon even niet remmen. (Want dan kom ik mijn fiets niet meer op)

Het liep niet helemaal lekker, ik denk dat we wat mensen dwars hebben gezeten.

Één meneer die ons voorbij reed vond het in ieder geval nodig om te zeggen dat zij het ook nog moest leren en dat ik best mocht remmen.

Dat was de druppel. Waarom oordelen mensen zo? Waar bemoeien ze zich mee? De tranen sprongen me in de ogen. En dochterlief voelde zich schuldig. Dat was ook weer niet de bedoeling. Maar ik weet niet wat ik erger vond. Die kerel die zich er tegenaan bemoeide, of de opmerking van dat kleine meisje dat ze een want had laten vallen. Dus ik moest alsnog afstappen.

Ze beweerde te denken dat ze een lila want had zien liggen, in de bocht van de rotonde. Ze wilde terug.

Ik heb haar verteld dat ik het even niet trek. Opstappen lukte niet meer. Fiets aan de hand maakt de pijn in mijn been niet minder, ze moet maar kijken met papa.

Ik wil dit niet. De kleinste dingen lijken mij tegen gemaakt te worden. Aan alle kanten wordt duidelijk dat mijn lijf me  steeds meer tegenwerkt, door de kilo's die ik meesleep. En ik doe mijn best om daar wat aan te doen. Maar gelukkig word ik niet zo.

Ik wil slapen. Fatsoenlijk kunnen slapen. Zodat ik de energie ook weer heb om in beweging te komen. het is zo'n cirkel. Ik kan niet bewegen omdat ik te moe ben, ik kan niet ontspannen omdat de vele kilo's me in de weg zitten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Brein op zwart

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het lukt niet. Ik krijg dat brein van mij niet aangezwengeld.

Wat ik moet doen is duidelijk. De stappen die ervoor ondernomen moeten worden overzichtelijk en over het algemeen is het echt geen hogere wiskunde. Schrijf op wat jij toevoegt als persoon op je werkveld. Wie ben je, waar kom je vandaan, wat is je expertise. Stel deze vragen eens aan jezelf. Binnen drie minuten moet je toch wel een idee hebben weten te vinden om op papier te kalken; is het niet?

Welkom in het depressieve brein: Ik sta op zwart. Ik blader door mijn aantekeningen, kijk in mijn computer naar oude verslagen ter inspiratie. Ik lees nog maar eens mijn oude autobiografie door.

Geen. Zinnig. Woord. Niets komt er tot mij, behalve tranen. Een stemmetje dat eerst ergens op de achtergrond aanwezig was begint steeds duidelijker naar voren te komen en te roeptoeteren.

Wil ik dit vak serieus gaan uitoefenen? Denk ik echt daar geschikt voor te zijn? Denk ik zelf ook niet dat ik maar beter op de patiënten-stoel plaats kan gaan nemen? Waar haal ik het lef vandaan te denken dat ik hier iemand zou kunnen helpen? Ik ben immers zelf een wrak.

Gezellig he; depressie. Of is het -zoals mijn psycholoog best terecht opmerkte- misschien toch rouw? Ik heb nu 9 sessies gehad. Steeds komen dezelfde emoties naar voren:

1, wat ik wil doet er niet toe

2, wat ik denk is niet belangrijk

3,wat ik wil is niet van belang

4, ik moet dankbaar zijn voor elke druppel genegenheid en aandacht die ik krijg

5, wat er van mij komt is niet belangrijk.

Simpel gezegd: 'Who cares'?

En dat is inderdaad wel wat ik gewend ben. En in allerlei relaties, zowel persoonlijke als professionele, steeds gewend ben. Ik pas me aan, dans zoals eer wordt verwacht en wanneer ik het niet meer kan -door depressie, verdriet of domweg het niet meer kunnen opbrengen- gaat men zonder mij verder. Men check mentaal uit, gaat eigen weg en ik hang daar bij. Of ik vertrek, wat ik meerdere keren heb gedaan. Of de ander laat niets meer van zich horen. Het verwatert.

Dat heeft veel invloed op mijn gestel. Mijn psyche doet het niet meer. En dat slaat door op mijn kunnen. Ik raak in paniek, verstijf en kan niet meer nadenken. Dus ik zat de halve ochtend naar een scherm te staren, waar niet veel op gebeurde.

Ik hoop dat de verlamming snel ophoudt. Ik kan het me niet permitteren om een achterstand op te lopen. Ik wil het liefst binnen twee jaar afstuderen. Gewoon de twee jaar die er voor staan. (Al heb ik vele studiegenoten die uitlopen op het schrijven van hun scriptie en het draaien van hun stage uren)

Maar als dat brein niet meewerkt, kom ik niet veel verder dan doelloos voor me uitstaren en naar podcasts luisteren.

Odin geef mij wijsheid. Ik moet ergens de energie weer weten op te wekken.

Eir wees vriendelijk. heel de geest van uw volgelinge. Zij is uw trouwe dienares.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stilte in de storm

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het hebben van een depressie zelf is niet zo zwaar. Je gaat er automatisch doorheen. Wat moeilijk is, is doen alsof het goed met je gaat, terwijl dat helemaal niet het geval is. Dat vreet energie en vraagt veel van je oplettendheid. Want je wil niet de illusie wekken dat je zeurt, of aandacht wilt.

Ik ga in isolatie, in dat soort gevallen. Ik wil niet blijven vertellen dat mijn wereld op zwart staat. Dat de zon wel schijnt, maar zijn stralen raken mijn hart niet. En zelfs het schrijven van haiku's en gedichten lukt slecht. Alles vreet.

En hoe vaak wil iemand aanhoren dat je verdriet hebt? Dat je aan het rouwen bent om alles wat je verwerkt. Dat je het zelf ook wel zat bent, dat het altijd om hetzelfde thema gaat.

Na iedere sessie bij de psych weer, komt hetzelfde thema boven: Geen zelfbeschikking. Er is geen aandacht voor mijn grenzen, er wordt niet geluisterd naar wat ik wil. Ik moet mij aanpassen aan de ander, doen wat de ander wil. Wat ik wil is niet belangrijk. Wanneer ik een grens aangeef, wordt deze aan de kant gezet.

Ik ben er volledig op gedresseerd. Ik loop in de pas, afwachtend wat een ander wenst en wat ik kan doen om de ervaring van de ander zo goed mogelijk te maken. Wat ik wil is van ondergeschikt belang.

Omdat ik het domweg niet meer kan opbrengen, moet ik grenzen gaan stellen. Maar ik merk dat ik me er dus wel egoïstisch door ga voelen. En al jaren heb ik het idee dat ik faal. In het zijn van moeder, vrouw, vriendin.

Het zal langere tijd stil zijn hier. Ik wil wel, maar ik heb de energie niet om te schrijven. En ik heb nog een weg te gaan met therapie en een aantal andere zaken die lopen in mijn leven. Misschien zal ik zelfs weer van een aantal zaken afscheid moeten nemen. En dan moet ik terug naar de tekentafel.

Ik hoop dat ik snel weer gedichten en haiku's kan maken. Dat mis ik het meest.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stapje vooruit

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag kan ik nu al bestempelen als een redelijke dag.

De laatste weken heb ik het zwaar. EMDR, winter depressie, de elfde verjaring van de dood van mijn vader. Het hakt erin en zorgt ervoor dat ik met moeite mijn bed uit kom. Zelfs het 'maak je bed op' is een zware opgave. Heb ik niet met iemand een afspraak, dan duik ik het liefste mijn bed in, om er niet uit te komen. Zelfs school was de laatste weken niet toereikend om een glimlach op mijn lippen te toveren. De lach op mijn gezicht was/is een masker. Niet echt. Iets dat ik veins om lastige vragen te voorkomen en zo min mogelijk aandacht te trekken.

Begrijp me goed, school gaat goed. En op het stage-gerommel en eventuele wisseling van opleiding na, ben ik er gelukkig mee. Geen idee hoe of waar, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit voor mij het juiste beroep is.

Maar mijn hoofd werkt niet mee. Ik ben er al sinds december mee aan het vechten. Ergens in die tijd is EMDR begonnen en heb ik een pijnlijk punt beseft, dat ik nog niet op durf te schrijven. Maar het heeft invloed. Sporten is moeilijk, afvallen ook. Überhaupt mezelf aanzetten om ook maar iets te doen.

Maar vandaag ging redelijk. Ik heb mijn bed opgemaakt, de tweede was zit in de machine, ik heb papier en plastic in de kliko gegooid, het gasfornuis gepoetst, afwasmachine uitgeruimd en opnieuw ingedeeld en aangezet en de wc gesopt. Veel is het niet, maar het is meer dan wat ik de laatste weken verzet heb. Ik heb zelfs wat rotzooi van de trap opgeruimd.

Allemaal kleine dingetjes. Maar het gebeurt. En dat is meer dan de laatste tijd.

Betekend dit dat de grijze wolk in mijn hoofd aan het optrekken is? Nee. Ik ben gisteren vergeten iemand te bellen, ik weet negen van de tien keer niet wat ik moet doen en stel nog steeds tig keer dezelfde vraag, omdat ik het antwoord vergeet. Dat zegt iets. Iets over verwerking.

Ik durf lichtelijk te hopen. Zeker nu de opdrachten voor mijn gezondheid wat worden aangepast. Het wordt in kleinere stappen opgesplitst.

Voor vandaag ben ik klaar. Ik eet wat en ga verder haken en borduren. Het is klaar. Maar ik ben tevreden.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Stilte in een grote storm

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De laatste tijd schrijf ik nou niet echt meer. Ik ben me daarvan bewust. De haiku's komen ook niet echt meer online, al schrijf ik ze nog wel. Minder dan ik zou willen, maar ze komen nog wel. Ik heb alleen de kracht niet om ze online te zetten.

De depressie is behoorlijk aanwezig. En eenieder die mijn stukjes met regelmaat leest en mij een beetje kent, weet dat ik daar geregeld door gekweld word. Door therapie, de winter en een paar tegenslagen in mijn leven, zijn de poppen weer aan het dansen.

Ik zit er een beetje doorheen, eerlijk gezegd. De twijfel of ik mijn opleiding wel door moet zetten waar ik nu zit, of over moet stappen naar de universiteit. Of ik überhaupt dit van nog wel uit moet sturen, of dat ik er toch niet geschikt voor ben, omdat ik zogezegd bepaalde kwaliteiten niet beschik. En ja, kwaliteiten kun je kweken. Maar ik denk dat -gezien mijn leeftijd- zogezegd 'beter leren luisteren' er stomweg niet meer in zit.

Op de één of andere manier gaat mediteren ook niet goed. Oké, mijn meditatie-maatje is er even niet, omdat hij nu op vakantie is. Prima, ik hoop dat hij geniet. Maar al voor dat hij weg ging was mijn discipline ver te zoeken. Ik zak af en toe weg. Op gebied van meditatie, sport, zelfzorg.
Ik ga uit mijn dak tegen iedereen en alles, over de stomste en de kleinste dingen. Ik raak langzaam de grip kwijt. En ik heb het idee langzaamaan ook op de realiteit.

Op het moment kom ik niet verder dan uithouden. Kleine taken doen die voor mij liggen, kijken of ik zo vroeg en goed mogelijk mijn bed uit kan komen, mijn bed opmaken, één extra huishoudelijke taak kan doen en mijn huiswerk op tijd klaar kan hebben. Verder haak ik en luister ik boeken.
Half verzinkend in gedachten. Over vroeger, over wat er gebeurd is. En dan niet de gebeurtenis zelfs, maar de impact die het heeft gehad op mijn essentie en ervaringen. En de manier hoe het mijn keuzes heeft beïnvloed. Ik heb behoorlijk in een carrousel van pijn en stress gezeten, die invloed heeft gehad op mijn volledige belevingswereld.
Dat laat ik door EMDR nu los, met veel moeheid tot gevolg. En dus woede uitbarstingen, huilbuien en paniek. Geen idee hoe lang dit nog blijft gebeuren. En ik hoop te kunnen leren hoe ik mijn emoties moet reguleren. Geen idee hoe ik er nu mee om moet gaan. Maar ik weet niet of ik dat nog kan leren. Ooit ben je immers te oud om nog bij te leren. Om je karakter aan te passen.

Ik geef het nog niet op. Opgeven kan ik niet. Er is een klein meisje dat mij nodig heeft, dat mij ziet als voorbeeld.  Maar dodelijk vermoeiend is het wel. Er komt vast een dag waarop het allemaal goedkomt. Daar ben ik van overtuigd. Maar ik weet niet wanneer. En of ik er dan nog ben om het te zien.



Geheel de Uwe,

Mystic M