Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik trek het gewoon even niet meer. De energie is op.
Zoveel dingen die niet lekker lopen. De meesten zouden op zichzelf te overkomen zijn. Het is niet moeilijk om een enkel probleem op te lossen. Maar het is altijd een kettingreactie van allerlei gebeurtenissen waardoor het niet lukt. En een chronisch gebrek aan slaap. Dan hoeft er maar een klein dingetje te gebeuren, waardoor de waterlanders komen en ik het niet meer zie zitten.
Zo ook vandaag. Ik had al slecht geslapen. Ik kwam eigenlijk al met drie-nul in het nadeel beneden. Op wilskracht heb ik de twee was-tassen weggevouwen, überhaupt iets gegeten en vanmorgen doodmoe een kwartier zitten mediteren. Ik pakte de fiets om dochterlief op te halen van school. Ging goed, tot ik bij het stoplicht kwam. Ik kwam mijn fiets niet op. En het licht ging weer op rood. Met pijn en moeite ben ik naar de overkant gerend met mijn fiets, toen het weer groen was. Maar het lukte me pas 400 meter verder, met tranen in mijn ogen, pijn in mijn been en heel veel moeite om weer op te stappen. Ik zag niet meer hoe i k terug moest komen. De kracht in mijn rechterbeen is weg. Wil niet lang genoeg meewerken om mij op te laten stappen.
Wordt het dan toch tijd voor een driewiel fiets? Geen idee waar ik die zou moeten stallen. In de voortuin is heen ruimte. En ik zou überhaupt dat ding de schuur (waar ook geen ruimte is) in krijgen. Die fiets kan de draai niet maken die nodig is om de fiets door de deur te krijgen. En dan is er nog te weinig ruimte.
Dochterlief kreeg de instructie zo goed mogelijk door te rijden. We reden een andere route terug, waardoor we niet langs de verkeerslichten kwamen. Maar uiteindelijk moesten we een weg weer op.
Ik brulde dat ze door moest fietsen. Ik kon even niet remmen. (Want dan kom ik mijn fiets niet meer op)
Het liep niet helemaal lekker, ik denk dat we wat mensen dwars hebben gezeten.
Één meneer die ons voorbij reed vond het in ieder geval nodig om te zeggen dat zij het ook nog moest leren en dat ik best mocht remmen.
Dat was de druppel. Waarom oordelen mensen zo? Waar bemoeien ze zich mee? De tranen sprongen me in de ogen. En dochterlief voelde zich schuldig. Dat was ook weer niet de bedoeling. Maar ik weet niet wat ik erger vond. Die kerel die zich er tegenaan bemoeide, of de opmerking van dat kleine meisje dat ze een want had laten vallen. Dus ik moest alsnog afstappen.
Ze beweerde te denken dat ze een lila want had zien liggen, in de bocht van de rotonde. Ze wilde terug.
Ik heb haar verteld dat ik het even niet trek. Opstappen lukte niet meer. Fiets aan de hand maakt de pijn in mijn been niet minder, ze moet maar kijken met papa.
Ik wil dit niet. De kleinste dingen lijken mij tegen gemaakt te worden. Aan alle kanten wordt duidelijk dat mijn lijf me steeds meer tegenwerkt, door de kilo's die ik meesleep. En ik doe mijn best om daar wat aan te doen. Maar gelukkig word ik niet zo.
Ik wil slapen. Fatsoenlijk kunnen slapen. Zodat ik de energie ook weer heb om in beweging te komen. het is zo'n cirkel. Ik kan niet bewegen omdat ik te moe ben, ik kan niet ontspannen omdat de vele kilo's me in de weg zitten.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten