Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het lukt niet. Ik krijg dat brein van mij niet aangezwengeld.
Wat ik moet doen is duidelijk. De stappen die ervoor ondernomen moeten worden overzichtelijk en over het algemeen is het echt geen hogere wiskunde. Schrijf op wat jij toevoegt als persoon op je werkveld. Wie ben je, waar kom je vandaan, wat is je expertise. Stel deze vragen eens aan jezelf. Binnen drie minuten moet je toch wel een idee hebben weten te vinden om op papier te kalken; is het niet?
Welkom in het depressieve brein: Ik sta op zwart. Ik blader door mijn aantekeningen, kijk in mijn computer naar oude verslagen ter inspiratie. Ik lees nog maar eens mijn oude autobiografie door.
Geen. Zinnig. Woord. Niets komt er tot mij, behalve tranen. Een stemmetje dat eerst ergens op de achtergrond aanwezig was begint steeds duidelijker naar voren te komen en te roeptoeteren.
Wil ik dit vak serieus gaan uitoefenen? Denk ik echt daar geschikt voor te zijn? Denk ik zelf ook niet dat ik maar beter op de patiënten-stoel plaats kan gaan nemen? Waar haal ik het lef vandaan te denken dat ik hier iemand zou kunnen helpen? Ik ben immers zelf een wrak.
Gezellig he; depressie. Of is het -zoals mijn psycholoog best terecht opmerkte- misschien toch rouw? Ik heb nu 9 sessies gehad. Steeds komen dezelfde emoties naar voren:
1, wat ik wil doet er niet toe
2, wat ik denk is niet belangrijk
3,wat ik wil is niet van belang
4, ik moet dankbaar zijn voor elke druppel genegenheid en aandacht die ik krijg
5, wat er van mij komt is niet belangrijk.
Simpel gezegd: 'Who cares'?
En dat is inderdaad wel wat ik gewend ben. En in allerlei relaties, zowel persoonlijke als professionele, steeds gewend ben. Ik pas me aan, dans zoals eer wordt verwacht en wanneer ik het niet meer kan -door depressie, verdriet of domweg het niet meer kunnen opbrengen- gaat men zonder mij verder. Men check mentaal uit, gaat eigen weg en ik hang daar bij. Of ik vertrek, wat ik meerdere keren heb gedaan. Of de ander laat niets meer van zich horen. Het verwatert.
Dat heeft veel invloed op mijn gestel. Mijn psyche doet het niet meer. En dat slaat door op mijn kunnen. Ik raak in paniek, verstijf en kan niet meer nadenken. Dus ik zat de halve ochtend naar een scherm te staren, waar niet veel op gebeurde.
Ik hoop dat de verlamming snel ophoudt. Ik kan het me niet permitteren om een achterstand op te lopen. Ik wil het liefst binnen twee jaar afstuderen. Gewoon de twee jaar die er voor staan. (Al heb ik vele studiegenoten die uitlopen op het schrijven van hun scriptie en het draaien van hun stage uren)
Maar als dat brein niet meewerkt, kom ik niet veel verder dan doelloos voor me uitstaren en naar podcasts luisteren.
Odin geef mij wijsheid. Ik moet ergens de energie weer weten op te wekken.
Eir wees vriendelijk. heel de geest van uw volgelinge. Zij is uw trouwe dienares.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten