Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het hebben van een depressie zelf is niet zo zwaar. Je gaat er automatisch doorheen. Wat moeilijk is, is doen alsof het goed met je gaat, terwijl dat helemaal niet het geval is. Dat vreet energie en vraagt veel van je oplettendheid. Want je wil niet de illusie wekken dat je zeurt, of aandacht wilt.
Ik ga in isolatie, in dat soort gevallen. Ik wil niet blijven vertellen dat mijn wereld op zwart staat. Dat de zon wel schijnt, maar zijn stralen raken mijn hart niet. En zelfs het schrijven van haiku's en gedichten lukt slecht. Alles vreet.
En hoe vaak wil iemand aanhoren dat je verdriet hebt? Dat je aan het rouwen bent om alles wat je verwerkt. Dat je het zelf ook wel zat bent, dat het altijd om hetzelfde thema gaat.
Na iedere sessie bij de psych weer, komt hetzelfde thema boven: Geen zelfbeschikking. Er is geen aandacht voor mijn grenzen, er wordt niet geluisterd naar wat ik wil. Ik moet mij aanpassen aan de ander, doen wat de ander wil. Wat ik wil is niet belangrijk. Wanneer ik een grens aangeef, wordt deze aan de kant gezet.
Ik ben er volledig op gedresseerd. Ik loop in de pas, afwachtend wat een ander wenst en wat ik kan doen om de ervaring van de ander zo goed mogelijk te maken. Wat ik wil is van ondergeschikt belang.
Omdat ik het domweg niet meer kan opbrengen, moet ik grenzen gaan stellen. Maar ik merk dat ik me er dus wel egoïstisch door ga voelen. En al jaren heb ik het idee dat ik faal. In het zijn van moeder, vrouw, vriendin.
Het zal langere tijd stil zijn hier. Ik wil wel, maar ik heb de energie niet om te schrijven. En ik heb nog een weg te gaan met therapie en een aantal andere zaken die lopen in mijn leven. Misschien zal ik zelfs weer van een aantal zaken afscheid moeten nemen. En dan moet ik terug naar de tekentafel.
Ik hoop dat ik snel weer gedichten en haiku's kan maken. Dat mis ik het meest.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten