Beetje gek aan het worden.

Deze week hoor ik als het goed is, of ik nog aan de slag kan bij dat bedrijf dat een wajonger zoekt.

Ze hadden me ook voorgesteld aan een bedrijf dat werkt voor de farmaceutische industrie. Ze hadden me zelfs voorgesteld voor een gesprek. Maar het bedrijf heeft een vacature stop.

Andere vacatures zijn vervult. Bedrijven reageren niet eens meer. Niet eens een nette 'u bent het niet geworden' brief. Je bent helemaal blij en zelfs een beetje verbaasd, wanneer je nog wat van ze hoort.

Dat is een beetje deprimerend. En eerlijk gezegd zorgt het er ondertussen voor dat de waterlanders bij mij lopen.

Zondag vroeg lief mij wat ik deze week ga doen. Ik beet nog op mijn lip, maar het hielp niet. Ik barstte spontaan in huilen uit. De muren komen op me af.

Mij is verteld dat solliciteren topsport is. Je adem in houden en wachten. Ik schijn goed bezig te zijn, want ik solliciteer veel.

Ik heb morgen een afspraak bij een ander uitzendbureau en volgende week ga ik naar een meeting met een instantie, die zich inzet voor mensen met een handicap. Niet dat ik echt sta te springen op een extra sticker te krijgen aangaande mijn handicap, maar goed. Het schijnt mijn kans op een baan te vergroten. Aangezien ik echt gek word van dat thuis zitten, slik ik mijn trots maar weer een keertje in. Ik ga luisteren en kijken wat de instantie voor mij kan betekenen. En wat ik voor hen kan betekenen. Want dat vergeet men nog wel eens. Wat zij kunnen betekenen voor anderen.

Er is voor iedereen een plekje, in deze wereld. Tenminste, dat wordt beweerd. Maar in tijden als deze vraag ik me af, of dat niet gezever is van geestelijken. Je moet toch iets zeggen om mensen hoop te geven. En als het niet lukt, is het de wil van.... Vul op de puntjes de gewenste godheid in.

Ach ja, ik weet het. Ik ben obstinaat aan het doen. Nee. ik ben niet obstinaat. Ik ben verdrietig. Begrijp het allemaal niet meer. Al jaren ben ik aan het knokken. Al jaren wil ik werken voor mijn geld. Ik wil niet op kosten van de samenleving leven. Of in ieder geval zo min mogelijk. En nu zit ik weer thuis. Zonder recht op huur subsidie.

Ik heb al een aantal briefjes de deur uit gedaan. Kijken of ik een goedkopere zorgverzekering kan krijgen. (Eentje gevonden die een tientje goedkoper is dan wat ik nu heb. Gevraagd wat ze nu precies verzekeren.)

Mijn mobiele abonnement is opgezegd. Ik bel vanaf 19 november weer met een prepaid. Ik heb gekeken naar een goedkoper abonnement. Gevonden, maar de provider wil mij het abonnement niet geven. Er zou iets verkeerd zijn met mijn geschiedenis. Oftewel, ik zou een BKR registratie hebben. Welnu, dan zou ik het toch wel weten, dacht ik zo. Ik heb geen registratie. Dus waarschijnlijk is er iemand op dit huisadres geweest die abonnementen had en een wanbetaler was.

Zou best kunnen, want ik heb een aantal dreigbrieven voorbij zien komen op ons adres, gericht aan iemand die hier op zijn minst al zes jaar niet meer woont. En bij een screening wat betreft abonnementen, kijken ze ook altijd naar de buurt. Of een buurt bekend staat om wanbetalers en zo.

Nu heb ik een mail gestuurd met de vraag waarom het exact niet geaccepteerd werd, maar de jongen die antwoordde (met de komische achternaam Brein.) begreep mijn vraag niet en gaf daar een standaard antwoord over. Ik een uitgebreide mail met print screen terug gestuurd. Dat was 14 oktober, ik heb nog steeds geen antwoord. Jammer, maar dat abonnement wordt het dus niet. Want als ze al traag van begrip zijn en niet willen rennen om een klant binnen te halen, zullen ze wel helemaal niets meer voor je doen wanneer je eenmaal binnen bent.

Dan maar prepaid. Ik heb dan geen internet meer op mijn mobiel. Maar ach. Tegenwoordig is overal toch WiFi.

O. Over mobieltjes gesproken. Voor dertig Euro heb ik 21 oktober het oude mobieltje van mijn schoonzuster over genomen. En het komische is... Ik kom thuis en we stoppen nog één maal de batterij van mijn water mobiel in de water mobiel. Ik zet hem aan..... en hij doet het weer. Dus nu heb ik een mobieltje dat zijn zwemdiploma heeft gehaald. En de Samsung Gio als back up. De Gio is leuk. Maar hij is wat kleiner dan de Ace die ik gekocht had. En er zit geen geheugenkaart in. Maar die van de Ace kan ik over zetten.

Heb nog niet getest of de batterijen met elkaar te verwisselen zijn. Maar ik vermoed van wel. Ik hoop ook van wel. Er zit namelijk een nadeel aan android. En dat is dat praktisch dagelijks je mobiel aan de oplader hangt. Want hij jaagt als een gek door de energie heen.

Maar goed. Ik ga plat. Moet mijn bed nog opmaken en morgen naar dat uitzendbureau.

Send me luck.

Mag een mens dit denken?

Soms, heel soms, kun je niets anders dan energie sturen. Een kaarsje branden en een gebed sturen, naar elke Goddelijke kracht die maar luisteren wil.

'Laat dit eindigen. Laat haar gaan. Stuur de Engelen des Doods om haar te halen.'

En tegelijkertijd denk ik dan: Ben ik nu slecht?

Dit is een gewetensvraag.

Even de uitleg.

Ik heb een tante, in Zuid Afrika. Zij heeft al jaren kanker. En ze zit er ook al jaren mee vol. Brein tumoren, borsten bijna helemaal weg, longen. Ondertussen kun je beter opnoemen wat niet vol zit met kanker, ben je sneller klaar. Jaren heeft ze 51 pillen per dag geslikt.

De heren medici vinden haar een wonder. Ze had volgens hun berekeningen vorig jaar al dood moeten zijn. En ze leeft nu nog.

Ze heeft altijd doorzettingsvermogen gehad. Op school zeiden ze dat ze dom was, ze heeft haar doctoraal gehaald. En heeft een leerstoel aan de universiteit in Kaapstad gehad. Ze is afgestudeerd in de Theologie (godsdienstleer). Tijdens haar studie is ze een Zuid Afrikaanse man tegen gekomen, verliefd geworden en naar Zuid-Afrika vertrokken. Daar is ze les gaan geven, aan de universiteit. Ze heeft meegewerkt aan de vertaling van de Dode Zee rollen. (Oude rollen, die op zich thuis horen in de Bijbel, maar daar niet geëindigd zijn want pas ergens in de 20e eeuw gevonden.) Geholpen met het maken van een nieuwe vertaling van de Bijbel in het algemeen, in het Zuid-Afrikaans. Ze heeft les gegeven aan mensen om Nederlands te leren, ze heeft zich ingezet om de armoede en de apartheid te bestrijden.

Ze werd ziek. Vergat dingen. Kon niet meer doen wat ze altijd deed, want ze kan er niet meer van uit gaan dat wat ze denk te weten, de waarheid is. Kreeg black-outs. Herkende dingen niet meer. Lag ziek op bed van de chemo kuren en de misselijkheid. Stond toch weer op en vocht tegen de duivel en de wereld.

Op dit moment ligt ze ziek op bed. Ze kan niet meer eten, staart naar boven. Datgene wat ze zegt, is meer gemurmel. Af en toe lijkt ze wat te mompelen. Ze lijkt 'boven' en 'halen' te zeggen. Ze staart naar het plafond. We hebben het idee dat ze het heeft over de engelen. Ze wil naar God. Dat ze er niet echt meer zin in heeft, weten we. We weten alleen niet of haar gemompelde woorden daar over gaan, of dat ze geen infuus wil, of wat anders.

We zien haar lijden. En het enige wat we nu nog willen, is dat het op houdt. Tuurlijk. We willen niet dat ze dood gaat. Maar we willen ook niet dat ze zoveel pijn heeft. Half op deze wereld leeft en al half in de volgende. Ze lijkt tussen deze wereld en wat hierna komt in te hangen. Af en toe komt ze terug bij ons, maar dan is het nog maar een schim van ze vrouw die ze was.

Mag je iemand dan dood wensen? Hopen dat het over is. Dat ze uit haar lijden verlost is. Mag je dans wensen dat ze snel gaat?

Ik wil haar zien, op de weide aan de andere kant van de brug. Zonder leed, zonde pijn. Ik wil met haar praten, in het Archeon der Creaties. Over de zin van het aardse leven. En het lijden dat daarbij hoort.

Dit al wil ik doen.. Straks. wanneer ik ben heen gegaan en mij voeg bij mijn moeders en vaders. Wanner ik kijken kan vanuit de andere dimensie.

Daar wil ik haar vast pakken. Haar tegen mij aan kunnen drukken. Wetende, dat zij weer zichzelf is. En vrij van ziekten.

Pluspuntjes

Niet alles is alleen maar kommer ende kwel.

Wanneer je naar de buitenwereld spuit wat er aan de hand is, wordt er wel eens een helpende hand uitgestoken. En dat kan uit onverwachte hoek komen.

Maandag heb ik een sollicitatie. In Amsterdam. Voor een bedrijf dat een Wajonger wil hebben als receptionist. En eventueel een dag per week helpen in het magazijn. Dat zie ik op zich wel zitten. Betaalt worden om je heftruck papieren te halen. Ik! Een meisje. Heftruckchauffeur. Ik weet niet, maar dat klinkt best wel gaaf. 

Ik zie het al helemaal op mijn cv: telefoniste/ receptioniste/ heftruckchauffeur. Humor toch? Maar de intercedent denkt niet dat ik dat fysiek ga redden. Wel is leuk, dat je dan weer met talen werkt. Er komen tussen 06.00 en 18.00 heel wat vrachtwagenchauffeurs langs je raam. En dat uit heel Europa. Er werd dus ook gezegd dat meerdere talen spreken wenselijk was. Naast Engels ook Duits. Nu is mijn Duits roestig te noemen. Maar ik heb al gezegd dat ik een talen knobbel heb. En het ook leuk vind. Dus dat leer ik snel genoeg.

Hij zei dat er veel reacties waren. Maar hij wil mij toch spreken. Blijkbaar was ik enthousiast genoeg. Of sprak iets in mijn stem aan. (Ik heb iets, waardoor mensen mij telefonisch sterk vinden. Een goede telefoonstem, noemen ze dat. Eerlijk gezegd vind ik dat ik een vreselijke stem heb. Maar ach, ik kan er mijn geld mee verdienen.)

In ieder geval duimen dus, maandag. Om 14.00.

Feit blijft, dat hij wel even twee referenten wilde weten. Met nummers. Tja, probleempje. Iedereen van mijn afdeling is de laan uit gestuurd. Ze werken daar niet meer. Dus hoe kom ik nu aan referenten? Facebook! Dat pokkeding heb ik begin oktober aangemaakt. En daar zitten ook mensen van mijn eerdere werk. En ja! Ik krijg twee managers te pakken! Gelukkig. Nu kijken of ze een referentie af willen geven. Dat mag. Is dat internet dus toch nog ergens goed voor. Dank je wel, Rinke en Margreet! Dank, dat je mijn referentie wilt zijn.

Morgen groepsgesprek. Bij het uitzendbureau. Samen met mijn voormalig collega's tips, trucs en ideetjes wisselen. En vervolgens door een vacature krant heen. Ben benieuwd wat het wordt. Hoop eerlijk gezegd snel weer wat te hebben, want ik word gek van het thuis zitten.

Ook kan ik waarschijnlijk een toestel van iemand over nemen. Voor dertig euro. Niet zo chique als het toestel dat ik in september gekocht had, maar ach. Het is beter dan het alternatief waar ik nu gebruik van maak. Dat is wel een erg simpel ding. Al is daar niets mis mee. Maar ik mis het qwerty-toetsenbord.

En ik ben blij met mijn nieuwe mirena! Het beste nieuws bewaar ik voor het laatste. Het ding begint een beetje zijn draai te vinden. En dat merk ik sowieso. Ik ben niet meer 15 dagen ongesteld en zwak. Ik ben niet meer praktisch maandelijks zwanger. En ik heb dus ook geen last meer van al die huilbuien en hormonale aanvallen. Want gosh, dat was irritant! Ik zat er zelfs mezelf mee dwars. En van jezelf kun je helaas niet scheiden.

En het mooie: Tada! Die broeken beginnen weer te groot te worden! Ik ben weer aan het afslanken. Het heeft weer nut om te letten op wat ik eet. Dat zie ik terug in de spiegel.

Ik heb weer even hard te werken. Want ik kan mijn slanke kleren nog lang niet in. Maar het is wel de bedoeling, dat ik ergens in januari mijn slanke spijkerbroek en pantalon maatje 36 weer in kan. Dat doet mijn ego goed. En mijn rug is daar blij mee. Want ik merk wel, nu het weer kouder wordt, dat mijn rug niet blij is met al die extra kilo's. En ik voel me zo sexy als een nijlpaard. (Al moet ik toegeven geen klachten te hebben ontvangen.)

Maar goed. Ik wilde in ieder geval laten weten dat er een aantal positieve punten zijn. En dat leer ik wel, wat positiever zijn.

Ik zat van de week behoorlijk te sippen. Dat het leek op slechte karma. Iedere keer dat ik iets moois koop, gaat het stuk. Wat heb ik gedaan?

Dat stuk gaan, is altijd zo geweest. Misschien komt het, omdat ik zelf ook een beetje scheef ben. Soort trekt soort aan en zo. In ieder geval, ik blijf er wel rustiger onder.

Twee jaar geleden had ik de wereld bij elkaar gekrijst. Geschreeuwd dat de hele wereld tegen me is. Nu gooi ik het eruit in een blog (toegegeven, ik blijf dan wel de drama koningin uit hangen), ga een halve dag zitten janken omdat er 180 euro naar de maan is en leg me neer bij het feit. Ik kan gaan schreeuwen en piepen, maar dat repareert de telefoon niet. Ik moet me erbij neer leggen. Eigen domme schuld. Had ik de waterfles maar goed dicht moeten draaien. En techniek separaat bewaren.

Dat heet groei. Dat heet leren accepteren en met dingen om gaan. En dat is wat ik wilde. Ik word zelfstandig. Toegegeven, ik heb de laatste week iedere vriend die ik heb die iets weet van techniek gebeld. Maar ik ben ook zelf wezen dokteren. Het internet opgegaan om informatie.

Ik heb vandaag zelf een cartridge vervangen. En ik ben er zelf achter gekomen dat de cartridge vervangen moest worden. Twee jaar geleden had het eerst een uur geduurd, voordat ik überhaupt had geweten waar het aan lag. En zodra ik de vul-bakjes zag van de printer, was ik in paniek geraakt. Ik had gewacht tot er iemand was, om het te vervangen. Hysterisch schreeuwend dat ik het niet kan en dat het opgelost moet worden. Nu, want ik MOET printen.

Toegegeven, het duurde een half uur voordat ik gevonden had hoe ik dat bakje los moest koppelen. Maar het is gelukt. En ik heb het zelf gedaan. Ik had door dat ik het zelf zou moeten doen. Met knikkende knietjes heb ik het gedaan. En nu begint dat apparaat bij elke print die ik wil maken te zeuren dat ik moet scannen om zeker te zijn dat de uitlijning goed is. Maar daar heb ik nog geen zin in gehad om te doen. Al denk ik wel dat ik dat van de week ga fiksen. In het kader van de zelfstandigheid en zo.

Het begint laat. Het begint met kleine dingen. Maar ik ga steeds meer zelfstandig doen. Zit er zelfs aan te denken om een boor-set te kopen en eens wat schilderijtjes op te gaan hangen. Of loop ik nu weer te hard van stapel?

Zwemmen zonder diploma

Het schijnt niet te mogen, dat ik een hip, trendy en bij de tijd toestel heb.

Nog geen anderhalve maand geleden heb ik 180 euro uit gegeven, aan een Samsung Galaxy Ace. Was even hannesen, maar ik begrijp het nu. Zelfs ik zit nu aan What's app. En ik heb op aanraden van mijn intercedente een facebook. Al vind ik dat verschrikkelijk.

Maar terug naar de foon. Ik ben blij. Slim telefoontje, handzaam, mooi.

Vandaag ga ik met de trein terug van vriend-lief naar huis. Ik zeg nog dat ik hem sms, zodra de telefoon aan de oplader ligt. De batterij is leeg. (Nadeel aan een android. De batterij is mega snel leeg. Maar dat is tot nu toe het enige nadeel dat ik erop gevonden heb.)

Naar huis in de trein. Niets aan de hand. Waarschijnlijk is het bij het van het perron af lopen iets gebeurd. Mijn tas begint in ene te lekken. Oftewel: Waterfles is leeg.

Op de hoek van de straat laat ik alles voor wat het is en richt me op mijn spullen. Ik begin in blinde paniek mijn tas leeg te halen. Boek heeft waterschade, agenda is door en door nat. Maar dat boeit mij even niet. Ik ga in blinde paniek de zij-vakjes af. Want daar stop ik normaal gesproken mijn telefoon. Dit keer dus niet. Die zat in zijn hoesje onder in de tas.

Hoesje is doorweekt. Met koude handen trek ik mijn mobiel zijn hoesje uit. Nat. Ik ren naar huis, sprint de trap op en ga op mijn bed zitten. Bijtend op de lip, kijk ik naar de achterkant. Druppels. onder andere op de camera. Dat voorspelt niet veel goeds. Met trillende handen haal ik het achterkantje los. Ook aan de binnenkant van het achterkantje en op de batterij zit vocht. Dus dat vegen we direct droog. Batterij eruit. Ook op de simkaart zit een druppel. Die vegen we met supersonische snelheid weg, terwijl de adem in de keel stokt. de simkaart wordt eruit gehaald. Een minuscuul klein druppeltje, dat verwijderd wordt. Vervolgens zetten we de telefoon weer in elkaar en leggen deze aan de accu. Hij wil niet aan. Zwart scherm, geen geluid.

Checken of een ander stopcontact werkt, door daar een ander apparaat van sap te voorzien. Het andere stopcontact doet het, telefoon er dus aan. Geen reactie, wanneer er een poging wordt gedaan tot het maken van contact.

O wacht, we herinneren ons in ene iets. Wanneer de batterij op is en aan de stekker wordt gelegd, kan het een paar minuten duren voordat er contact gemaakt wordt. Dus, accu aan en wij ijsberen een aantal minuten door Alkmaar heen en weer. (Ben maar even naar de super gegaan.) We proberen het opnieuw. Nakkes, nada, noetsie. Geen reactie, zwart scherm.

Nu ligt het toestel onder de kachel. Hopen dat droge helpt. Online las ik, dat ook de batterij kapot kan zijn. Maar dat weet ik nu nog niet. Eerst maar eens een avond onder de kachel. En dan opladen. Hopelijk doet hij het morgen weer. Zo niet, dan hopen dat ik ergens kan testen of het de batterij is. En dat blijkt dat enkel de batterij is overleden. Die dingen zijn niet zo duur. En anders... Dan mg ik blijkbaar geen hip toestel hebben of zo. Want twee jaar geleden, toen ik mijn eerste internet telefoon kocht, was die ook binnen twee maanden stuk.

En ik doe nog wel zo voorzichtig! Maar het schijnt niet te mogen. Iedere keer wanner ik iets moois koop, gaat er iets mee mis. Er komt een bluts in, er zit binnen een maand een kras op.

En sinds ik aan de mobieltjes ga die internet hebben, gaat de telefoon snel stuk.

Tuurlijk. De kwaliteit is niet meer wat het was. Tien jaar geleden kocht je een koelkast. Maar die kon je van twee hoop op beton laten vallen. Je liep naar beneden, haalde de onderdelen op, zette het ding weer in elkaar en kon bellen. Wanneer je pech had zat er een streep in het beeldscherm of moest je de batterij vervangen. Dat was het dan wel. Wanneer je telefoon zwemles kreeg in de wasmachine, legde je de losse onderdelen op de kachel. Even stomen. Na een dag kon je je gang weer gaan.

Nu leg je de telefoon naast je aquarium en hij doet het niet meer. Wanneer je telefoon van de salontafel valt schiet er iets los en kun je fluiten naar je garantie. Je dient ermee om te gaan als ware het een kindje. Nee, sorry. Een kindje kan meer hebben. het is niet mijn bedoeling kinderen te beledigen. En een kind kan een paar druppels water aan. (Al is het nog steeds niet raadzaam een kind te laten vallen. Maar ik heb mij laten vertellen dat elke ouder wel een zijn/haar kind laat vallen. (Met alle stress van dien.) En het kind overleefd dat prima, zonder erop volgende schade.)

Ja, ik ben gefrustreerd. Ik heb een telefoon nodig. En ik was met dat hippe ding overal en nergens aan het solliciteren. Dat was erg handig. En nu kan dat niet meer.

Als de telefoon stuk is, gebruik ik mijn oude Samsung weer. Ik ga toch naar een ander provider. Dan zonder internet. Voor mij dan geen mega telefoontjes meer. Voor mij dan weer die simpele.

Maar hopelijk, weet mijn telefoontje toch nog ergens zijn zwemdiploma op te halen.

Groen monster

Mijn hele leven heb ik gevochten.

Eerst om überhaupt te leven. Dat ik het gehaald heb, schijnt een wonder te zijn. Maar daar gaan verschillende verhalen over. Ondertussen weet ik zelf ook niet meer zo goed wat daarover wel en niet waar is. En eerlijk gezegd boeit dat ook niet zo.

Als peuter en kleuter viel het wel mee. Ik kan me wel herinneren dat buurtgenootjes verschrikkelijke dingen zeiden. En er was een meisje dat om de hoek woonde, waar ik gewoon doodsbenauwd voor was. Ze heeft me nogal eens een pak slaag gegeven. Maar ach. Zij verhuisde. En vertelde mij op de dag dat ze ging verhuizen, dat ze er spijt van had. Ik weet nog dat ik, toen ze me achterna kwam –dit keer om excuses te maken- maar van ja geknikt heb. Ik heb het gelaten over me heen laten komen. Doodsbenauwd was ik. Maar zij ging weg. En dat was weer een pestkop minder.

Lagere school en middelbare school waren hel. Gomp, wat kunnen kinderen terroriseren. Ik kan er nog panisch van raken. Er is me gezegd dat ik de mensen die me dat hebben aangedaan daar, moet vergeten. Maar dat kan ik niet echt. Niet dat ik ze nog zo veel kwalijk neem. Het ze aan blijven rekenen heeft geen zin. Ik krijg er die tijd niet mee terug. Maar wat ‘vergeving’ betreft geldt hetzelfde. Ik blijf uitgescholden zijn, wekelijks in elkaar gebeukt en aangerand.

Nog steeds zit er een groen monster in mijn hoofd, dat herhaald dat ik niets waard ben. Nog steeds is daar die echo, die zegt dat ik dom ben en lelijk. En wanneer het een tijdje niet goed gaat, wordt die vage echo een schreeuw. Een schreeuw die in mijn achterhoofd zichzelf maar blijft herhalen. En nu, meer dan 16 jaar later,zit dat monster er nog steeds. En hoe ik ook vecht, dat monster is verbonden. Onlosmakelijk aan mijn essentie vast geklonken.

Vanmiddag liep ik naar het centrum. Ik had de simkaart uit mijn toestel gehaald. Weer terug gestopt en de simkaart werd niet herkend. Dus ik naar de winkel om na te laten gaan waar dat aan lag. (Bleek dat ik de simkaart tussen het stalen plaatje en het plastic stak, in plaats van het gouden koperen plaatje en het stalen plaatje. Hoe het me gelukt is, geen idee. Maar ik weet wel waar ik voortaan op moet letten.

Desalniettemin, ik liep dus door het centrum. Allemaal vrouwen met kinderen. Vijftig plussers, kinderen, pubers, studenten. Mensen die klaar waren met hun carrière, of er nog iets van gaan maken. En ik voelde me niet thuis. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik ben werkloos. Ik ben nutteloos.

Op zulke momenten vraag ik mij af, of ik de juiste keus wel gemaakt heb. Had ik niet beter kunnen trouwen? Als een volgzaam vrouwtje een leuke kerel kunnen uitzoeken, meer een leuk salaris. Glimlachen, extra aandacht besteden aan mijn nagels, kindjes baren en vooral meedenken met zijn carrière. Er genoegen in scheppen dat ik zijn sokken was. Keuvelen met de buurvrouw over de prijs van luiers en dat Pietje al zo groot wordt. Mijn keuken kwaliteiten tot een summum verhogen en hoge  ogen opgooien, met mijn zelfgemaakte appeltaart.

Heb ik niet de moeilijkste weg van allemaal gekozen? Door te verhuizen naar een bouwval en het zelf te willen rooien. Door zelf mijn geld te willen verdienen en niet een ander voor me te laten zorgen. Heb ik mezelf niet een onmogelijke opgave gegeven? Ik bedoel… Ik solliciteer me suf.
Het uitzendbureau zou mee moeten werken. Maar tot nu toe komt alle initiatief bij mij vandaan. Ja, woensdag moet ik weer een gesprek aan. Iets van algemene informatie, aan mij en anderen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Maar een voorstel voor een vacature heb ik tot noch toe niet van ze gekregen. En dat stemt zo moedeloos.

Ik ben zo bang te moeten leven van 30 euro per week. Om me heen hoor ik, dat ik de moed niet moet laten zakken. En het is ook te vroeg om te gaan wanhopen. Maar geloof me. Ik zit nu vijf weken thuis. En ik vlieg tegen de wanden op. Ik ben wel even uit gebreid. De tv komt me de strot uit. En ik heb eigenlijk weinig meer te vertellen, aan vrienden en familie. Er gebeurt niet veel meer. Geen gekke klanten die dingen willen die niet kunnen.

En dan komt dat groene, walgelijke monster weer, met zijn gif. Een sissende stem, die twijfel zaait. “Zie je wel, je kunt het niet. Dat huis was je bewoont is een tocht-hok. Waterschade, een kapotte en levensgevaarlijke trap. Je vrienden hebben je de rug toegekeerd. Ook vele mensen die je jaren kende. Je weet een baan niet vast te houden. Je bent bijna je vriend kwijt geraakt. Je bent het niet waard.’

Op zulke momenten heb ik de behoefte om door mijn knieën te zakken en het uit te schreeuwen. Ik wil dan nog steeds een scheurtje in het universum maken en mijn hoofd daarin steken. Om het op een schreeuwen te zetten. Alle pijn eruit gooien, vanuit mijn tenen. Schreeuwen hoe oneerlijk het is. Als een kleuter zielig gaan zitten doen, als een peuter gaan zitten mokken. Want ik voel me dan zo klein. Ik wil weg kruipen in één van mijn zelf gemaakte dekens. En slapen. Slapen tot de wereld is vergaan, of de pijn uit mijn hart weg is. Net wat eerder komt.

Wat opvalt is dat ik in dit soort momenten aan de ene kant mensen afstoot, terwijl ik ze aan de andere kant aantrek. Ik wil niet echt naar vrienden toe. Ik heb ze immers niets leuks te vertellen. Maar ik wil wel mijn hart uit storten bij mijn vriend. Ik wil wel van hem een teken van leven. En nu heb ik  algemene mailtjes gestuurd. Over wat ik allemaal gedaan heb. Dat ik op FaceBook en What’s App zit. Ik heb nog geen reactie gehad. En dat is helemaal niet erg. Dat betekend waarschijnlijk eerder dat ook hij de informatie aan het verwerken is, dan iets anders.

Maar dat monster schreeuwt dan gelijk weer het meest dramatische. Dat het hem niet zou interesseren. Dat is een moment dat ik wel weet dat het monster weer bezig is. Want ik weet dat het niet zo is. Maar het blijft een gevecht. Ik blijf hardop tegen mezelf moeten zeggen, dat hij nog steeds van me houdt. En dat het enkel mijn angsten zijn, die zeggen dat hij weg zou gaan en het hem niet zou interesseren.

Stuur de spoken weg,

Jaag de echo’s op.

Verbrand de schepen,

Van vergane glorie.

Herrijs!

Herrijs,

Vloot van verlangen.

Scheepswand van beloften,

Transformeer,

Van verlangen,

Naar waarheid.

WW versus Wajong

Gisteren bij mijn reïntegratie consulent geweest. Hij heeft wat met me mee gedacht.

Voorlopig kan hij nog niet veel voor me doen. Randstad moet me aan het werk helpen. En voordat ik echt met het UWV te maken heb, kan hij alleen wat tips geven op de achtergrond. En extra informatie geven aan eventuele toekomstige werkgevers. Maar niets actiefs, Randstad moet eerst voor me rennen.

Ik was erheen gegaan in de hoop dat ze me daar konden helpen met het activeren van die werkmap. Niet dus. Ook zij weten niet waar het mis is gegaan. Ik heb dus een gratis nummer gekregen wat ik kan bellen.

Op de één of andere manier, verbaasd het mij totaal niet dat ze het me daar niet konden vertellen, hoe ik dat activeren moet. Over het algemeen kunnen ze daar niet eens met een computer om gaan. De consulent wist ook niet hoe die werkmap werkt. Wajongers hebben dat nog niet. Dat gaat nu geleidelijk aan geïntegreerd worden. En dan gaat hij er ook mee werken. Dus hij wil ook wel weten hoe dat eruit ziet.

Niet dat ik er veel hoop in heb. Hij wilde wat laten zien en draaide het scherm. Doordat hij draaide, raakte er een monitor draad los. Ik heb hem moeten vertellen dat de draad los zat en dat het scherm daardoor niet werkte. Hij begreep zelf niet, hoe het kwam dat het scherm in ene niet werkte.

Ben ik dan echt de enige die naar de aan/uit knop van het scherm kijkt, ziet dat het lampje niet brand en daar een conclusie aan verbind? Dat is toch geen hogere wiskunde? Ik begrijp nu wel waarom ze bij het UWV vinden dat ik technisch ben en daarop kan solliciteren.

In ieder geval, ik heb wat informatie gekregen. Als het Randstad niet lukt om mij aan het werk te helpen, kan ik in januari kiezen wat ik wil. Ik kan:

WW aanvragen.

Dan krijg ik 70 % van het gemiddelde dat ik de afgelopen 13 maanden verdiend heb. Dat wordt dan verder aangevuld tot wat de berekening is. Ik moet dan wel vier sollicitaties per maand de deur uit doen, tenzij ik dispensatie krijg. Ik ga dan ook een aanvraagprocedure in, waarbij een aantal dingen weer opnieuw bekeken worden. Daarna kan ik direct door naar de Wajong.

Wajong aanvragen.

Ik kan de WW eruit laten slopen en direct volledig door naar de Wajong. Ik krijg dan 75 % van het wettelijk minimum loon. Dat komt netto op zo'n 980 per maand uit. (Te veel om van dood te gaan, te weinig om van te leven.) Het is wat makkelijker aan te vragen, ik heb meer rechten op hulp bij reïntegratie en geen sollicitatie plicht. Of in ieder geval minder.

Wat het slimste is, kon hij niet vertellen. Wat het maandelijks zou worden met de WW, wordt pas uitgerekend op het moment dat ik daadwerkelijk werkloos zou worden. Voor die tijd wordt er geen berekening gemaakt. Dan zou het UWV vooruit gaan denken. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben.

Wel kan ik beginnen met WW en, als ik erachter kom dat Wajong meer oplevert, over stappen, na bijvoorbeeld een maand. Maar die kans is klein.

Een snelle rekensom heeft mij geleerd dat, als ik in de wajong kom, in na huur en rekeningen, nog dertig euro per week heb. Daar moet ik van leven, treinen, kleren kopen. You name it. Ik moet het daarmee doen. Armoe troef dus. En ik dacht dat ik die tijd nu eindelijk gehad had.

Ik heb wel gehoord wat voor de werkgever een voordeel kan zijn om mij aan te nemen. Maar ja. Of dat nu zo veel helpt op de huidige arbeidsmarkt, weet ik ook niet.

Wel heb ik er weer een paar sites bij. Niet dat ik er veel van verwacht. Dat LinkedIn begrijp ik ook niet. En het levert me tot nu toe niets op. De vacaturebank.nl doet meer. Net zoals werk.nl. Wel is grappig dat ik zelf meer doe dan Randstad. tot nu toe is elke vacature waar wat mee gedaan is, vanuit mijn eigen initiatief. Vanuit Randstad is er nog niet veel gekomen.

Maar goed, ik moet ze wat tijd geven. Ik ben niet de enige die ze helpen moeten. En zij hebben sinds gisteren al mijn spullen pas in goede orde binnen. Dus ik moet ze in ieder geval een weekje respijt geven. Maar goed. In mij is een hoop onrust. Ik wil weer aan de slag. En meer te besteden hebben dan dertig euro per week.

Netwerken

En we zijn hard aan het solliciteren.

Tot nu toe ben ik deze week aardig wezen stomen. ik heb een LinkedIn account aangemaakt, me aangemeld op nationalevacaturebank.nl en een werkmap proberen aan te maken bij het UWV.

Ja, je leest het goed.. Proberen aan te maken. Het is nog niet geheel gelukt. In de werkmap, wat zeg maar jou persoonlijke profiel is, kun je je cv en ervaringen indelen. Ik ben twee uur bezig geweest dat te activeren. Vier keer heb ik het stappenplan online doorgelopen, maar ik kan niet eens iets toevoegen. Dus mijn complete profiel is blanco. Neem aan dat ik je niet hoef uit te leggen, dat ik weinig reacties zal krijgen van potentiële werkgevers.

Wel had ik een mailtje gestuurd naar de afdeling die maandelijks mijn uitkering regelt. De vaste medewerker die ik daar heb, reageerde dat hij mij niet kon helpen, maar dat hij mijn mail had doorgestuurd naar iemand die me wel helpen kon. Naar mijn vaste begeleider voor re-integratie. Ik wist helemaal niet dat ik die had, maar goed. Waarschijnlijk komt dat, omdat die coaches voor begeleiding naar  werk zijn. En toen ik mijn Wajong status kreeg, werkte ik natuurlijk. Dan is zo’n re-integratie traject natuurlijk onzin.

Gisteren ochtend kreeg ik van de betreffende meneer een mailtje. dat hij niet geheel begreep wat ik nu wilde en dat hij mij daar even over zou bellen. Dat heeft hij zowaar ook gedaan. Later dan dat ik verwacht had, maar ach. Ik ben niet echt gewend dat het UWV überhaupt zijn afspraken na komt. Dus ik ben nu toch wel lichtelijk positief gestemd.

Hij wilde weten wat ik nu precies wilde en wat hij voor mij kan doen. Ik heb dus maar verteld dat die werkmap van mij niet goed werkt en dat ik daar maar wat graag samen even naar zou willen kijken. Verder ben ik nu nog niet geldloos, maar dat kan over drie maanden al veranderen. Ik wil graag een zo groot mogelijk netwerk op zetten. Ik wil weer wat te doen hebben. Want ik zit nu thuis en verveel me stierlijk. Ik voel me zo nutteloos en waardeloos. Graag wil ik weer werken voor centen en wat meer verdienen dan ik nu doe. Dan hoef ik me wat minder druk te maken om de btw verhogingen en mijn toekomst.

 Aanstaande dinsdag op drie uur hebben we een afspraak. En het is redelijk in de buurt. Dus ik kan er lopend heen. Ik moet me om drie uur melden bij de balie. Dan komt hij mij op halen.

Ik ben benieuwd wat eruit gaat komen. En ik hoop dat ik mijn positieve houding vast kan houden. In 2004 ben ik immers ook werkloos geraakt. En dat duurde drie jaar. Drie jaar depressie en verdriet. Ik zit op het moment echt met een deja vu gevoel. Alsof het weer zo gaat lopen als acht jaar geleden. Eerlijk gezegd zit ik daar niet op te wachten en ik hoop dan ook dat het enkel bij een angst blijft. Natuurlijk ben ik nu meer aan het netwerken dan dat ik toen was. en weet ik zeker dat ik iets meer geld zal hebben, mocht het niet lukken. maar met mijn verschrikkelijke huur is het nog niet genoeg.

Maandag ga ik naar jobbirds, eens kijken wat ze daar hebben zodat ik netwerken kan. En ik zal maandag mijn belastingpapieren moeten opduiken, zodat ik zorgtoeslag aan kan vragen. Al denk ik, dat ik beter mijn contactpersoon van het FNV om hulp kan vragen. We krijgen immers weer te maken met de site van de belastingdienst.

Jeg. Belastingdienst. Helemaal geen zin in. En ik hoop dat netwerken iets is dat ik beter ga leren. Want ik doe eerlijk gezegd maar wat. Dat heeft tot nu toe wel vacatures opgeleverd, maar ik voel me er nog steeds vaag bij. Misschien is het wel de nieuwigheid. Misschien moet ik wel gewoon doen alsof ik er alles van begrijp en die netwerkpagina's mijn dagelijkse kost zijn. Maar echt leuk vind ik het niet. Al die internet sites.. Het laat me koud. Het is, vind ik, een beetje onpersoonlijk. En ik zie het nu echt als een noodzakelijk kwaad. Maar ik vrees dat ik weinig andere keus heb, mocht ik snel aan een nieuwe baan willen.

Welnu.. Morgen trouwt een goede vriendin van mij. Daar gaan vriendlief en ik eerst naartoe. En daar heb ik wel zin in. Hopelijk hebben we zondag dan even voor ons twee. Lekker lui en doen waar we zelf zin in hebben. Dat zie ik wel zitten.

Stand van Zaken

Vandaag heb ik een gesprek gehad met het uitzendbureau. Over mijn herplaatsing en hoe nu verder.

Het goede nieuws is dat ze me nog drie maanden moeten geven om een andere functie te geven. Ik ben namelijk tussen de vijf en tien jaar in dienst bij het uitzendbureau. Was dit minder dan vijf jaar geweest, dan hadden ze maar een maand. En dat is, gezien de huidige economische toestand, wat krapjes. En dat is dan zacht gezegd.

De dame waar ik een gesprek mee had was eerlijk. Recht door zee. Niet om de hete brei heen draaien, gewoon zeggen waar het op staat. Dat houdt in dat ik minder leuke dingen te horen kreeg. Maar ook was ze gelijk heel helder. Ik weet precies waar ik aan toe ben. En het wordt bikkelen.

Ze zei dat, wanneer ik met mijn profiel vier jaar geleden was gekomen, ze er geen probleem in had gezien. Ze durfde me toen een baan te garanderen. Met wat er de laatste tijd gebeurd is, durft ze dat niet meer. Ik moet volgens haar ook niet op één paard wedden. Ik moet me ook tot het UWV wenden en profielen aan maken op sites die over vacatures gaan. Ik neem aan dat je begrijpt over wat voor sites ik het heb. Ik ga geen reclame voor de betreffende sites maken.

Ja, ik weet het. Ik ben nogal tegenstrijdig in of ik reclame maak of niet. Er zijn merken en bedrijven die ik te pas en te onpas bij name noem en afkraak of de hemel in prijs. En op andere punten ben ik principieel, ik noem de naam niet. Dat dit wispelturig is, zal ik ook niet ontkennen en menig psycholoog zei dat dit niet kon. Te veel tegenstrijdigheden om een psychisch profiel te zijn, in plaats van, hoe noem je dat... Bij gebrek aan een beter woord maar aandacht-vragerij. Iets dat niet bij meerdere volwassenen voor komt. Welnu, ik ben gewend de enige te zijn, ik ben en blijf een vat vol tegenstrijdigheden. En de tijd van puber ben ik toch echt wel voorbij. Had ik trouwens al verteld dat mijn moeder (kleuterleidster oude kweek) vond dat ik en sich als puber mee viel? Het was eerder het ziektebeeld van mijn huid en handicap dat moeite veroorzaakte. Oftewel: ik was een ziek kind en dat was het probleem. Niet het puber zijn.

Terug naar waar het om gaat... Mijn werk verhaal. Makkelijk wordt het niet. Ze zei er wel bij dat mijn handicap daar geen debet aan was. Maar wat ik wel en niet kon. Ik ben goed in wat ik doe. Maar dat is een klein groepje. Ik ben niet echt breed inzetbaar. En dat is op het moment een probleem. Dus ik zal moeten knokken om weer aan een baan te komen. Ze zei ook wel dat ik heel eerlijk over kwam. En dat is weer een pluspunt. Ik weet wat ik wel en niet kan en ben daar direct in. Ik geef goed aan waar de grenzen liggen en ik heb een moraal. Het spreekt dat ik daar niet overheen wil gaan.

Ik hoop dus maar dat de goede vriend die ik heb aan zijn aangeboden baan komt. Sowieso voor hem, want hij klonk echt blij over de man die hem de baan had aangeboden. daarnaast ook voor mij. De man vroeg hem namelijk of hij nog mensen die enthousiast waren over het opzetten van een nieuw bedrijf. Mensen die grenzen wilden verleggen, wilden leren en een mooi product op de markt willen zetten. Volgens mijn maat  is het een bedrijf waar ik op mijn plek zit. Ik hoop het maar. Ik wil het echt graag proberen.

Wanneer ik niet binnen drie banen een andere baan heb, zullen we afscheid van elkaar moeten nemen. Dat houdt dus in dat ik dan in de WW kom. En met mijn huur is dat een probleem. Dus ik hoop maar dat dat er niet van komt.

Meer slecht nieuws? Ja, natuurlijk. Ik ben erachter dat ik zoveel ben aangekomen dat ik weer richting slecht lopen ga en eventueel mijn stok weer nodig heb.

En verder ben ik zo stom geweest in een boetiekje een jurk te kopen. Ik kwam er bij de kassa achter dat deze 209 Euro kostte, maar durfde er niets van te zeggen. Want ik was eerder zo enthousiast. Ik belde later op om te vragen of ik ruilen kon. Dat is niet het geval.

Op zich zou je denken dat je het artikel dan kunt ruilen en je geld terug kunt krijgen. Vijf minuten internet leert echter, dat dit een denkfout is. Wanneer je in een winkel iets koopt, is de koop gesloten. De winkelier is niet verplicht het artikel terug te nemen, wanneer er geen beschadiging in zit. Enkel bij niet levering van het verwachtte product, mag je eisen dat er geruild wordt. Het is dan echter aan de winkelier of je dan hetzelfde artikel, een tegoedbon of je geld krijgt. Oftewel: Ik ben stom geweest dat ik mijn mond niet open durfde te doen. Les is geleerd. En bij die boetiek kom ik nooit meer.

Voor het geval je wilt weten welke: Boetiek Dolly op de Langstraat in Alkmaar. Mocht je een kleine beurs hebben... Ga er NIET  heen. Ruilen is niet mogelijk. En ze proberen je zo veel mogelijk te verkopen. Je moet scherp zijn in je nee. Voor je het weet, ben je 1000 euro lichter. Want ze willen je in dit schoentje zetten, met dat jasje erbij. Een complete garderobe. En de jurk die ik gekocht heb, is van polyester.Dus 209 euro voor polyester. Nu jij weer.

Financieel slecht weer op komst

O, wat heerlijk dat ik mijn stoom af kan blazen op een blog. Echt goddelijk. Want geloof me, blij ben ik allerminst. En dan is het fijn dat je even los kunt op een virtueel stuk papier, met een zoemende pen.

Ik heb het uitzendbureau vandaag gebeld. Ik hoorde maar niets aangaande de mail die ik hen gestuurd heb op 20 september, met de vraag om uitleg. Er was eerder door hen een aantal dingen toegezegd en het bleef maar stil. Dus ik ging ze nog maar een keertje achter de broek aan zitten. En vanmorgen heb ik maar weer eens gebeld.

Eerst een meisje aan de lijn, die mij niet veel kon vertellen. Ze wist niets af van het fenomeen werkcoach of hoe het in oktober zit met uitbetalingen. Ze verbond me dus door naar één van haar collega's, die daar meer van wist. (Ben ik even blij dat ik nog heel wat belminuten te verteren heb, anders was dit een duur grapje geweest, kan ik je verzekeren.) Vreemd ook dat dit meisje niets wist van de algemene regels. Ik zal wel met een stagiaire te maken hebben gehad.

De collega kon mij vertellen dat ik inderdaad een werkcoach ga krijgen, wanneer ik na 21 oktober nog geen werk heb. Ergens volgende week zal ik benaderd worden. Er wordt een afspraak gemaakt met mij. Ze willen me dan spreken in Amsterdam (bij het callcenter), samen met nog een aantal andere mensen, die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Daar krijgen we meer informatie.

Dat dit kan op de vroegere werklocatie, is pas sinds gisteren bekend. (Ja, de werkgever is erg snel met data doorgeven aan het uitzendbureau. Staat het bedrijf echt om bekend, op het laatste moment dingen regelen)

Het bedrijf heeft een opzegtermijn van een maand bij Randstad. Er is 21 september pas opgezegd, dus tot 21 oktober wordt ik gewoon uitbetaald. Maar wel het minimum aan uren. In mijn geval dus 20 uur per week. Daarna kom ik binnen bij het uitzendbureau en krijg ik dus een werkcoach. Ik zal voor elke dag dat ik niet werk, 90% krijgen van het gemiddelde loon van de laatste 13 weken.

En daar ben ik dus furieus over. De laatste tijden ben ik namelijk continu minimaal ingezet. Ik heb continu 20 uur gedraaid. En 90 % daarvan, is echt niet veel. Nu wordt dat door het UWV wel aangevuld, maar echt een vetpot is het niet. En bij het UWV moet ik ook zeuren en leuren om mijn centen. Scroll door mijn blog heen en je ziet genoeg ellende aangaande die instantie.

Daarnaast ben ik boos over het feit dat ik steeds achter hen aan heb moeten bellen. Op mails werd niet gereageerd, of ik werd met een vaag verhaal weg gestuurd. Per vandaag weet ik ook pas officieel dat ik, voor hulp bij een functie, in Alkmaar moet zijn. Daarvoor werd nog steeds gezegd dat ik naar een vestiging in Amsterdam moest zijn.

Het is allemaal weer erg laatste moment werk. En daar kan ik echt niet tegen. Dat zorgt voor stress, waar ik niet mee om kan gaan. Dat maakt me nu ziek. Ik ben al ziekjes en dit doet me echt geen goed. Vooral het feit dat ik zo mijn best heb gedaan om alles vloeiend te laten verlopen en dat dit soort dingen ervoor zorgen dat ik in de financiële moeilijkheden kom, irriteren mij. Het is niet eerlijk, dat ik op moet draaien voor de laksheid van anderen. Alleen heb ik geen poot om op te staan, want die 90% is wettelijk vastgelegd in de CAO.

Het wordt dus hopen en bidden dat ik snel een andere baan vind. Want voorlopig is het dus op alles beknibbelen. Ik heb al berekend dat ik, vanaf oktober wanneer het btw tarief van de 19 naar 21 % gaat, minder inkopen kan doen. Dat zal zich dus uiten in minder boeken. Nu koop ik er gemiddeld drie per maand. En dat is dus inclusief de boeken voor het gamen. Dat mag dus na één oktober drastisch verminderen. Sorry, elke boekhandel die rijk aan mij wordt. Excuses, maar ik heb gewoon niet veel meer. En verder zal ik denk ik bijna geen wijn en bier meer kopen. Dat is gewoon te duur straks. Goed nieuws voor mijn lever en nieren natuurlijk, maar ik zal het wel missen.

Ben benieuwd hoe ik het op ga lossen in januari, wanneer ook de zorg duurder wordt en het eigen risico verhoogd is. Waarschijnlijk wordt het dan maaltijden over slaan over zo. Tenzij ik weer een baan heb natuurlijk.

Ik wil echt niet veel

Eerlijkheid duurt het langs. Je mag niet liegen van je moeder.

Althans, dat is mij altijd geleerd. Mijn ouders hebben mij geleerd dat eerlijkheid uiteindelijk overwint. Dat achterbaksheid vroeg of laat bestraft wordt, als ware het een soort karma. Wie goed doet, wie goed ontmoet. Dat soort gezegden en waarheden.

En ik ging er ook altijd vanuit dat, als ik maar eerlijk blijf en niet lieg, de goedheid ook aan mijn kant staat. Tuurlijk, af en toe zal iemand mij een loer draaien. Maar dat ligt hem dan niet aan mij. Iedereen wordt wel eens in de luren gelegd. Er bestaan helaas nu eenmaal in en in slechte mensen, die anderen niets gunnen. Eerlijk blijven maakt het soms moeilijk. Maar je komt er uiteindelijk sterker en als een beter mens uit.

Dacht ik.

Ondertussen ga ik daar een beetje aan twijfelen. Om me heen zie ik juist steeds vaker bewijs dat het tegendeel waar is. Oneerlijke managers die de boel glashard flessen gaan weg met een gouden handdruk van een miljoen Euro. De hardwerkende arbeider wordt met een magere uitkering naar huis gestuurd.

Een moeder wier kind het syndroom van Down heeft, vraagt een minder valkide parkeerplaats aan. Dat kind zou zogenaamd zo moeilijk kunnen lopen en een standplaats voor de deur nodig hebben. Dat is onzin, want elke ochtend loopt moe met de dochter naar de bushalte. En die is toch echt 500 meter verderop. De parkeerplaats is echt geen 500 meter. Moe en dochter doen echter zielig bij de gemeente en ja hoor, zij krijgen een plek. En een elektrisch autootje.

Ik heb geprobeerd zo'n minder validen wagentje te krijgen. Dat zorgt namelijk voor een bewegingsvrijheid. Met zo'n karretje kan ik meer zelf. ik kan zelf naar mijn werk. Dan heb ik het openbaar vervoer niet meer nodig, waar ik steeds moet staan. Ik ben dan dus minder moe, kan langer werken en kost de samenleving dus minder uitkering. Samenleving blij, want ik trek minder steun. ik blij, want ik kan op een normale  manier meedoen in deze maatschappij en kan langer zelfstandig blijven. Ook ik heb dus een anvraag gedaan. ik ben echter zo stom geweest, om eerlijk te zijn. Ik heb dat wagentje hoofdzakelijk tussen eind september en midden maart nodig. Dat is de koude periode en dan heb ik het meest last van mijn handicap. De andere maanden heb ik er minder last van. Dus ik krijg dat karretje niet. Want ik heb het niet nodig.

Ik leuk mijn cv niet op. Alles, maar dan ook ALLES wat er op mijn cv staat, is waar. Dat kan ik, dan heb ik gedaan. Ik maak het niet minder, ik maak het niet mooier.

Een paar van mijn ex collega's hebben hun cv wel mooier gemaakt. Ze hebben er dus op gelogen. Functies luxer omschreven dan ze zijn. Papiertjes die ze behaalden charmanter gemaakt dan de waarheid.

En zij hebben de functies gekregen, waar wij beiden op solliciteerden. En dit terwijl ikweet, dat ik beter in aanmerking kwam voor de functie dan zij. Ik ben beter, hoe arrogant het ook klinkt. Alleen ben ik eerlijk. En dus word ik door ellebogenwerk aan de kant geschoven.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje verdrietig, op het moment. Want ik zit nog steeds te wachten op wat Randstad straks in oktober nu voor me gaat doen. Ik heb nog steeds niets van ze gehoord. Nog steeds heb ik geen helder antwoord op wat er gebeuren gaat en die beloofde werkcoach moet volgens mij nog gekweekt worden.

Daar word ik onzeker van. Zenuwachtig en prikkelbaar. en het zorgt ervoor dat ik me niet goed voel. Dus ik kan niet al te best functioneren. (Al maakt dat op het moment niet zoveel uit. Ik zit toch thuis.)

Ik heb ze vanmorgen maar wèèr een keer een e-mail gestuurd. Met de vraag of ik nog een helder antwoord krijg. Bellen heeft ook geen zin. Dan word ik ook met een kluitje in het riet gestuurd. En dat allemaal omdat je een baan wilt.

Ik eis geen miljarden. Ik wil gewoon een leuke functie, zonder al te veel poespas. Tot maximaal 30 uur en een leuk salaris, zodat ik het UWV kan vertellen dat ze die wajong uitkering mogen steken waar de zon niet schijnt.

Ik wil een leuk huisje. Het liefste met een extra kamertje, zodat ik daar mijn computer en boeken in kwijt kan. En met een buiten. Zodat ik weer kan gaan genieten van de zon.

Het allerliefste zou ik daar dan ook een kat bij willen. Een zwart witte, die dan Schrödinger zou gaan heten. Ik weet het. Een beetje een wrang grapje, maar dat is wel een beetje mijn humor. Dat zit er echter waarschijnlijk niet in. Ik ben immers in het weekend veel weg, naar mijn allerliefste DrakenTand. En het is gemeen dat beestje dan op te sluiten met enkel wat te eten, in zijn eentje. Als dat af en toe gebeurt, is er niets aan de hand. Maar nu zou het toch minstens eens per maand gebeuren. En dat is in mijn ogen niet meer af en toe.

Dan maar geen Schrödinger. Jammer, maar het beste zo. Nu Tandje en ik wat betere afspraken hebben en ieder apart wonen, gaat het nu juist goed. Hij weet nog steeds niet of hij ervoor gaat. Maar de tekenen zijn positief. En als ik moet kiezen tussen DrakenTand en een poek, is de keuze snel gemaakt. (Bel de krant! Ik kies in dit geval NIET voor de kat!)

Maar goed. Ik wil dus gewoon een leuke nieuwe baan. Eentje waar ik eerlijk kan blijven. En waar eerbaarheid hoog in het vaandel staat. Dus niet meer in een bedrijf met aandeelhouders. En een leuk huisje met een tuintje of balkon. Zodat ik gelukkig kan leven in mijn eigen omgeving. En daar blij kan zijn met mijn DrakenTandje. Of bij hem thuis.

Stil Gebed

Elke dag doe ik een klein gebed.

Een gebed om rust en kalmte. Een gebed om wijsheid.

Ik vraag de Goden om helderheid. En specifiek Venus/Freya/Aphrodite om kracht. De kracht, om jou de ruimte te geven, die je nodig hebt.

Wat ik uit de laatste weken in het kort heb gehaald, is dat je vrij wenst te zijn. Ik heb je te veel verstikt in mijn liefde en enthousiasme. Ik heb je te veel verkrampt. En dat was in eerste instantie de reden dat je het uit wenste te maken. Want je wenst ruimte, rust. een eigen identiteit. En die eigen identiteit eiste ik te veel op. Ik wilde je te veel voor mezelf. En dat is het stomste dat ik ooit gedaan heb. Want te veel bij elkaar is voor ons beiden niet goed. Ik word daar op de lange duur ook gek van, zij het iets later dan jij. Maar dat houdt weer in balans met het feit dat mijn libido hoger is dan dat van jou.

Ik bid om wijsheid, zodat we tot elkaar kunnen komen. De liefde is er nog, dat is duidelijk. En dus kan er een weg zijn. Als we elkaar bijsturen, af en toe corrigeren en vertellen wat we wensen. En van elkaar accepteren dat we niet altijd hetzelfde willen. Op sommige punten dienen we elkaar dan ook los te laten. Maar dat wil niet zeggen, dat we elkaar niet meer lief hebben. Die kleine verschillen zijn juist wat ons ieder uniek maakt en moeten we koesteren. En dan kunnen we ieder een eigen weg gaan, omdat we weten dat de weg uiteindelijk weer kruist met de weg van de ander.. En dan is er ruimte om ervaring uit te wisselen. Blij te zijn elkaar weer te zien.

Ooit, heb ik een stukje geschreven over een dansvloer. Dat je met mensen verschillende dansen uit kunt voeren, afhankelijk van de band die ze hebben. Jij gaf al gauw aan je niet te willen mengen in een voorgeschreven dans. En al gauw hadden wij onze eigen, unieke dans. Een mix van stapjes uit bekende dansen, gemixt met de SolarBird/DragonFang stijl. Uniek, eigenwijs, helemaal van ons.

Waar of wanneer het mis is gegaan weet ik niet. Maar uiteindelijk stonden we toch mee te dansen in een voorgeschreven dansje. Voor mij zou dat Country stijl zijn (want dat haat ik maar moest ik wel leren), wat het voor jou zou zijn weet ik niet. Maar de symboliek lijkt met duidelijk. In dat voorgeschreven dansje zijn we geen van twee gelukkig. en dus ging het mis.

Nu staan we even stil. En kijken naar wat we willen. We kijken in elkaars ogen en zoeken.

Ik zie nog steeds die twee vurige wezentjes, die elkaar sturen en aanmoedigen. De passie is op sommige punten een beetje weg, maar dat vlammetje kan weer terug komen.

Mijn  allermooiste DrakenTand. Ik daag je uit, opnieuw. Loop met mij die vloer op en dans, met mij, een unieke dans van liefde. Een kruising van pasjes, die wij gaandeweg ontwikkeld hebben. Uniek, gek, maf, onbegrijpelijk voor de wereld om ons heen. Wij kunnen de mooiste dans maken, enkel omdat het onze dans is. En alles behalve een standaard dans.