Pluspuntjes

Niet alles is alleen maar kommer ende kwel.

Wanneer je naar de buitenwereld spuit wat er aan de hand is, wordt er wel eens een helpende hand uitgestoken. En dat kan uit onverwachte hoek komen.

Maandag heb ik een sollicitatie. In Amsterdam. Voor een bedrijf dat een Wajonger wil hebben als receptionist. En eventueel een dag per week helpen in het magazijn. Dat zie ik op zich wel zitten. Betaalt worden om je heftruck papieren te halen. Ik! Een meisje. Heftruckchauffeur. Ik weet niet, maar dat klinkt best wel gaaf. 

Ik zie het al helemaal op mijn cv: telefoniste/ receptioniste/ heftruckchauffeur. Humor toch? Maar de intercedent denkt niet dat ik dat fysiek ga redden. Wel is leuk, dat je dan weer met talen werkt. Er komen tussen 06.00 en 18.00 heel wat vrachtwagenchauffeurs langs je raam. En dat uit heel Europa. Er werd dus ook gezegd dat meerdere talen spreken wenselijk was. Naast Engels ook Duits. Nu is mijn Duits roestig te noemen. Maar ik heb al gezegd dat ik een talen knobbel heb. En het ook leuk vind. Dus dat leer ik snel genoeg.

Hij zei dat er veel reacties waren. Maar hij wil mij toch spreken. Blijkbaar was ik enthousiast genoeg. Of sprak iets in mijn stem aan. (Ik heb iets, waardoor mensen mij telefonisch sterk vinden. Een goede telefoonstem, noemen ze dat. Eerlijk gezegd vind ik dat ik een vreselijke stem heb. Maar ach, ik kan er mijn geld mee verdienen.)

In ieder geval duimen dus, maandag. Om 14.00.

Feit blijft, dat hij wel even twee referenten wilde weten. Met nummers. Tja, probleempje. Iedereen van mijn afdeling is de laan uit gestuurd. Ze werken daar niet meer. Dus hoe kom ik nu aan referenten? Facebook! Dat pokkeding heb ik begin oktober aangemaakt. En daar zitten ook mensen van mijn eerdere werk. En ja! Ik krijg twee managers te pakken! Gelukkig. Nu kijken of ze een referentie af willen geven. Dat mag. Is dat internet dus toch nog ergens goed voor. Dank je wel, Rinke en Margreet! Dank, dat je mijn referentie wilt zijn.

Morgen groepsgesprek. Bij het uitzendbureau. Samen met mijn voormalig collega's tips, trucs en ideetjes wisselen. En vervolgens door een vacature krant heen. Ben benieuwd wat het wordt. Hoop eerlijk gezegd snel weer wat te hebben, want ik word gek van het thuis zitten.

Ook kan ik waarschijnlijk een toestel van iemand over nemen. Voor dertig euro. Niet zo chique als het toestel dat ik in september gekocht had, maar ach. Het is beter dan het alternatief waar ik nu gebruik van maak. Dat is wel een erg simpel ding. Al is daar niets mis mee. Maar ik mis het qwerty-toetsenbord.

En ik ben blij met mijn nieuwe mirena! Het beste nieuws bewaar ik voor het laatste. Het ding begint een beetje zijn draai te vinden. En dat merk ik sowieso. Ik ben niet meer 15 dagen ongesteld en zwak. Ik ben niet meer praktisch maandelijks zwanger. En ik heb dus ook geen last meer van al die huilbuien en hormonale aanvallen. Want gosh, dat was irritant! Ik zat er zelfs mezelf mee dwars. En van jezelf kun je helaas niet scheiden.

En het mooie: Tada! Die broeken beginnen weer te groot te worden! Ik ben weer aan het afslanken. Het heeft weer nut om te letten op wat ik eet. Dat zie ik terug in de spiegel.

Ik heb weer even hard te werken. Want ik kan mijn slanke kleren nog lang niet in. Maar het is wel de bedoeling, dat ik ergens in januari mijn slanke spijkerbroek en pantalon maatje 36 weer in kan. Dat doet mijn ego goed. En mijn rug is daar blij mee. Want ik merk wel, nu het weer kouder wordt, dat mijn rug niet blij is met al die extra kilo's. En ik voel me zo sexy als een nijlpaard. (Al moet ik toegeven geen klachten te hebben ontvangen.)

Maar goed. Ik wilde in ieder geval laten weten dat er een aantal positieve punten zijn. En dat leer ik wel, wat positiever zijn.

Ik zat van de week behoorlijk te sippen. Dat het leek op slechte karma. Iedere keer dat ik iets moois koop, gaat het stuk. Wat heb ik gedaan?

Dat stuk gaan, is altijd zo geweest. Misschien komt het, omdat ik zelf ook een beetje scheef ben. Soort trekt soort aan en zo. In ieder geval, ik blijf er wel rustiger onder.

Twee jaar geleden had ik de wereld bij elkaar gekrijst. Geschreeuwd dat de hele wereld tegen me is. Nu gooi ik het eruit in een blog (toegegeven, ik blijf dan wel de drama koningin uit hangen), ga een halve dag zitten janken omdat er 180 euro naar de maan is en leg me neer bij het feit. Ik kan gaan schreeuwen en piepen, maar dat repareert de telefoon niet. Ik moet me erbij neer leggen. Eigen domme schuld. Had ik de waterfles maar goed dicht moeten draaien. En techniek separaat bewaren.

Dat heet groei. Dat heet leren accepteren en met dingen om gaan. En dat is wat ik wilde. Ik word zelfstandig. Toegegeven, ik heb de laatste week iedere vriend die ik heb die iets weet van techniek gebeld. Maar ik ben ook zelf wezen dokteren. Het internet opgegaan om informatie.

Ik heb vandaag zelf een cartridge vervangen. En ik ben er zelf achter gekomen dat de cartridge vervangen moest worden. Twee jaar geleden had het eerst een uur geduurd, voordat ik überhaupt had geweten waar het aan lag. En zodra ik de vul-bakjes zag van de printer, was ik in paniek geraakt. Ik had gewacht tot er iemand was, om het te vervangen. Hysterisch schreeuwend dat ik het niet kan en dat het opgelost moet worden. Nu, want ik MOET printen.

Toegegeven, het duurde een half uur voordat ik gevonden had hoe ik dat bakje los moest koppelen. Maar het is gelukt. En ik heb het zelf gedaan. Ik had door dat ik het zelf zou moeten doen. Met knikkende knietjes heb ik het gedaan. En nu begint dat apparaat bij elke print die ik wil maken te zeuren dat ik moet scannen om zeker te zijn dat de uitlijning goed is. Maar daar heb ik nog geen zin in gehad om te doen. Al denk ik wel dat ik dat van de week ga fiksen. In het kader van de zelfstandigheid en zo.

Het begint laat. Het begint met kleine dingen. Maar ik ga steeds meer zelfstandig doen. Zit er zelfs aan te denken om een boor-set te kopen en eens wat schilderijtjes op te gaan hangen. Of loop ik nu weer te hard van stapel?