Laat mij je
merken,
Elke nacht
die we samen zijn.
Tanden,
nagels,
Bijtend,
krassend, zuigend.
Een
trouwring hoef ik niet,
Maar wel een
blijvend teken.
Een teken
dat ik bij jou hoor.
En jij bij
mij.
Ik probeer
steeds de angst te verjagen. En iets in mij zegt rust te krijgen, wanneer er
een tastbaar teken is als bewijs dat wij bij elkaar horen.
Die gedachte
verwerp ik ook direct weer. Zet hem weg als kinderlijk en onzinnig. Het is geen
oplossing voor de ziekmakende angst om je kwijt te raken.
Er zijn zoveel
vrouwen mooier dan ik. Zoveel dames slimmer, attenter en minder gecompliceerd
dan ik. En daar zullen zat vrouwen tussen zitten, die op jou zitten te wachten.
Op jou sexy stem en de rust die je uitstraalt. De trouw en het beest in bed.
Hoe lang
duurt het nog voordat jij dat ook ziet en mij aan de kant zet.
Daar komt
mijn manie vandaan. De behoefte je te merken. Ter teken aan al die andere dames
die naar je kijken. ‘Pas op dame. Deze is bezet. Waarschuwing: Wat hem uit
passie en pure lust is overkomen, kan ik jou aandoen in het kwadraat op een
negatieve wijze’.
Ik
overschreeuw mijn eigen angsten. En denk dat te kunnen verbloemen met een
markering. Dat weet ik ook wel. Maar hoe verjaag ik die angsten in mijn hoofd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten