De Gebroeders Pi en Ohmnis en het mysterie van het gebakken Ei

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het duurde even, maar eergisteren kreeg ik dan toch mijn cijfer voor mijn tentamen filosofie. Ik sleepte niet minder dan een negen binnen.

En omdat het dus af is, ben ik vrij om mijn verslag openlijk te delen. Dus bij dezen: Het filosofisch gedroom van Mystic.

De Gebroeders Pi en Ohmnis en het mysterie van het gebakken Ei

‘Ik denk over wat ik zie. En wat ik zie is een optelsom die zich niet laat vermeerderen met magische componenten. Een ei, boter en kaas maken samen een smakelijk gebakken ei, klaar. En dat is in totaal drie, want drie is het aantal ingrediënten. Vuur en pan zijn misschien van invloed, maar tellen in de rekensom niet mee.’
De twee heren liepen hun vertrouwde café binnen, waar ze zoals elke week rond vier uur een kop koffie dronken. Achter elkaar liepen ze naar het tafeltje bij het raam en lieten zich in de stoelen zakken.
‘Maar beste Pi; hoe kun je die niet meetellen? Die twee zijn toch van essentieel belang?!’
‘Vuur en pan zijn hulpmiddelen om tot het gebakken ei te komen,’ zei Pi. ‘Zij tellen niet mee in het eindresultaat. Ze zijn het telraam van de berekening. Als een soort abacus. Eén ei, één klont boter, één plak kaas. Het eindresultaat is en blijft drie, hoe je het ook wendt of keert.’
‘Pi, je zegt rekening te houden met wat je zegt.’
‘Ja, dat is wat wiskundigen doen. Logica. Helder nadenken. Op basis van de feiten een berekening maken. Je weet wel… Rationeel nadenken.’
Pi knikte naar de barman, die al bezig was met de vertrouwde receptuur van de twee heren.
‘Maar hoe kun je de pan en het vuur dan niet meetellen in je berekening? Zonder die twee zou er immers helemaal geen gebakken ei tot stand komen! Het is de basis! Oké, die pan wil ik je nog wel cadeau doen. Daar zou je bij wijze van spreken ook nog een steen voor kunnen gebruiken. Maar dat vuur is niet weg te denken in het proces. Dat is DE verbindende factor en moet dus meegenomen worden in je berekening.’
‘Nee,’ antwoordde Pi stellig. ‘Dat vuur is een basis ingrediënt. Als we alle elementen van wat we bouwen ook apart meetellen, wordt het een janboel. Want dan zou ik de vier muren en het plafond van een huis ook apart kunnen rekenen. En alle andere onderdelen -zoals ramen, deuren en dorpels- ook. En dan zouden we ook nog gaan discussiëren over hoe je alles berekent. Want reken je die vier muren allemaal apart? Of toch als één? En waarom dan? En dat plafond, dat tegelijkertijd ook een vloer is voor de verdieping die erboven ligt. Hoe reken je dat door? Dat wordt rekenkundig onmogelijk!’
‘Ja, maar, dat is toch…’
‘Nee. Ohnmis. Gewoon nee,’ Pi sloep driftig op de tafel. ‘Normaal gesproken heb ik echt wel ruimte voor jouw theorieën. Maar wanneer het op een berekening aankomt, of de totstandkoming van een vast product, helpen jouw filosofische uitspattingen niet. Dan dien je rationalistisch te blijven en te rekenen. Een huis is een huis. Leuk dat de ramen van glas, de muren van steen en de deuren van hout zijn, maar onderaan de streep maakt het niets uit. Daar is het het allemaal onderdeel van het grote geheel in de berekening en maakt het één huis.’
‘Ja, maar dat huis maakt nog geen thuis,’ piepte Ohmnis zwakjes.
‘Heren, heren,’ suste de barman die aan was komen lopen en de koffie op de tafel zette. ‘Rustig aan een beetje hè. Die tafel heeft jullie niets misdaan en van ruzie maken word je nog niets wijzer. Daarmee los je de kwestie nog niet op.’ Aan zijn hele toon was duidelijk te merken dat hij gewend was om  deze twee kemphanen uit elkaar te halen. Ze deden geen kwaad en konden overduidelijk niet zonder elkaars gezelschap. Alleen wanneer het op een wereldbeeld aan kwam keken ze geregeld vanuit een ander perspectief, met soms wat turbulente gevolgen. De barman liep weg en de twee mannen hervatten hun gesprek.
‘Ja, vier muren en een dak maken een huis, maar nog geen thuis. En drie ingrediënten maken nog geen gebakken ei. Je kunt er ook iets anders mee  maken. Maar Ohmnis, zie je de bouwinstructies al voor je als alles apart berekend moet worden? Dat wordt een heel epistel over hoe je iets lezen moet! Dat gaat niemand volhouden en in mum van tijd storten alle bouwwerken ter aarde. Onderdelen die je gebruikt om tot de berekening te komen, worden domweg niet meegenomen. Accepteer dat alsjeblieft, anders verzandt dit gesprek.’
‘Maar is dat nu juist niet waar dit gesprek om draait? Mijn beste broeder; wij proberen tot de kern van ons bestaan te komen!’
‘Door te ontleden hoe je een ei bakt en een huis moet bouwen? Serieus?’ Een wenkbrauw van Pi ging vervaarlijk de hoogte in. Hij was duidelijk niet in zijn hum met de wending die het gesprek genomen had.
‘Beste Pi, je weet dat ik niet veel kaas gegeten heb van wiskunde en exacte wetenschap. Laten wij die hoek dan ook niet ingaan en deze weglaten in onze vergelijking. En ik ga weer terug naar het voorbeeld van het gebakken ei.’
‘Nou denk ik juist dat we daar moeten zoeken voor ons verschil van mening. En jij bent degene die over de berekening van het gebakken ei begint, niet ik. Maar het is goed. Vertel eens over dat ei en de vermenigvuldiging ervan.’
‘Het bakken van dat ei is haast een hemelse ervaring! Alles dat erbij komt kijken is van invloed.’
‘Dat zeg je nu wel leuk, maar praatjes vullen geen gaatjes. Leg nu toch eens concreet uit wat je bedoelt, in plaats van lyrisch te staan bazelen over sacrale ervaringen.’
‘Ja ja, rustig,’ suste Ohmnis. ‘Voor een rationalist laat jij je ook lekker meeslepen in je emoties.’
‘Dat ik rationalist ben houdt niet automatisch in dat ik geen emoties ervaar. En dat die emoties de overhand niet kunnen krijgen,’ zei Pi kribbig. ‘De laatste keer dat ik keek was ik nog altijd mens, geen machine. Emoties horen bij de menselijke ervaring, dat geef ik ruiterlijk toe. Je moet je er alleen niet zo door laten meeslepen, dat je een speelbal wordt en niet kritisch meer kunt zijn. En al helemaal geen permanente beslissingen maken, op basis van (tijdelijke) emoties.’
De barman kwam voorbij om wat extra nootjes op tafel te zetten. Gewoon, omdat hij dat een leuk iets vond om te doen bij zijn stamgasten. Het was heel eventjes stil aan het tafeltje, terwijl Ohmnis met een paar nootjes begon te spelen en Pi zijn gedachten ordende.
‘Maar nu stap ik van mijn preekstoel af, mijn waarde Ohmnis,’ verzuchtte hij. ‘Het woord is aan jou, ga jij jouw ei nu maar eens bakken. En leg uit wat je bedoelt.’
‘Goed, ik zal jou niet langer op de pijnbank leggen, maar ik zal wel mijn liefdesverklaring op hemelse wijze blijven uiten. De liefde maakt dat ei en het leven immers zoveel mooier. Het is de zilveren rand om alles dat je meemaakt.
Kijk… Dat ei ga je bakken, maar dan ben je er nog niet. Vanaf het moment dat je de spullen pakt, ben je al bezig met de essentie. Want welk ei gebruik je? En welke pan? Gebruik je olijfolie om in te bakken? Of pak je toch liever de echte roomboter?’
‘Iedereen met meer dan drie ontwikkelde smaakpapillen weet dat je de roomboter moet nemen. En wees daar dan weer niet te zuinig mee, wanneer je dat de pan in gooit. Dat is veel lekkerder.’
‘Juist!’ riep Ohmnis enthousiast. ‘En daarmee geef jij zelf al aan dat je weet waar de bezieling ligt! Je kiest waar je mee bakt al met zorg uit. Dat is immers van invloed op de smaak van je ei. En dan heb je ook nog de keuze tussen een gezouten variant of een ongezouten editie.’
‘Dat zijn leuke tierelantijnen, maar daar draait het niet om, Ohmnis. Het is nog steeds een gebakken ei, zij het wat smaakvoller. Ga door met je betoog.’
‘Goed,’ Ohmnis was overduidelijk zijn gedachten even aan het ordenen, die door zijn enthousiasme een beetje van de kook waren geraakt. Verstrooit nam hij een paar nootjes, kauwde erop en vervolgde zijn verhaal. ‘De essentie van waar je mee bezig bent. Daar sta je al bij stil vanaf het moment dat je de ingrediënten uit gaat zoeken, zoals ik reeds zei. Vervolgens is het van belang te kijken hoe hoog je het vuur zet waar je op bakt. Staat het te laag, dan duurt het te lang voordat je ei gaar is. De kans is groot dat de hele boel dan als een plumpudding in elkaar gestort is, nog voordat je goed en wel halverwege bent. Dat heeft invloed op de smaak en de ervaring met je ei. Zet je het vuur dan weer te hoog, dan brand de boel makkelijk aan en kun je de hele handel als oneetbaar in de vuilnisbak gaan bewaren.’
‘Dat kan allemaal zo zijn, maar ik zie nog steeds niet in waarom dit invloed zou moeten hebben op de rekenkundige uitkomst van het ei. Ik kom nog steeds op drie uit, zij het een niet te eten variant daarvan.’
‘Omdat, mijn waarde Pi, alle energie die jij er in het hele proces bij stopt van invloed is op het uiteindelijke ei. Ja, het is nog steeds één en hetzelfde gebakken ei met kaas. Of ik het nu verpest door het verkeerde vuur met te veel of te weinig boter of niet, het blijft dat gebakken ei. Maar het verschil zit hem in de ervaring! De liefde en aandacht die ik er bij het bakken in heb gestopt! Dat biedt meerwaarde!’
‘Jij wilt “de ervaring” mee laten tellen in de berekening?’
‘Ja, mijn waarde Pi. Hartstochtelijk, luidruchtig en volmondig JA! Dat is waar het om draait in het leven. Dat is wat alles kleur geeft. Al die handelingen van de bereider van dat ei hebben invloed.’ Ohmnis hief zijn handen omhoog, veegde daar bijna zijn koffie door van tafel en wist het kopje nog net op tijd en zonder te morsen van een val te behoeden.  Toch ging hij onverstoord verder. ‘Als iemand anders met exact dezelfde ingrediënten een ei bakt, smaakt het toch anders. Waarom is dat? Waarom smaakt mijn gebakken ei anders dan dat van jou? We hebben immers dezelfde ingrediënten gebruikt. Hetzelfde vuur, dezelfde pan. De enige variabele in het verhaal zijn jij en ik. Dus waarom smaakt jouw ei anders dan dat van mij?’
‘Dat komt omdat jij vaker kookt dan ik,’ merkte Pi droogjes op. ‘Jij bent daar beter in en hebt meer ervaring. Dat, en jij vindt het leuk om te koken. Ik niet zo, ik eet dat ei liever op.’ Hij nam een slok van zijn koffie en keek Ohmnis over zijn brilleglazen aan. Prompt besloegen de glazen, dus mocht hij gaan poetsen.
‘En nu zeg je zelf dus ook al weer dat de ervaring meetelt in de beleving van de smaak van dat ei. Dus waarom tel je dat dan niet ook op bij je berekening?’
‘Omdat dat niets toevoegt, behalve onnodige verwarring!’ riep Pi uit, terwijl hij zijn bril weer op de neus zette. ‘Want het voegt verder geen waardevolle dingen toe. Verbrand of niet, te slap gekookt of niet, het blijft een gebakken ei met drie ingrediënten. Al het andere dat je toevoegt is subjectief, variabel, behoeft uitleg en dient continu opnieuw gedefinieerd te worden omdat de ervaring van en voor iedere participant weer anders is. Hoe wilde je dat in hemelsnaam in beton gieten, zodat er een berekening gemaakt kan worden?’
‘Dat doe je niet door een calculator ter hand te nemen, dat doe je op gevoel. De meerwaarde van het ei zit in de geest. Maar aan het einde van je exacte berekening, dien je dus nog een beetje rekening te houden met de extra virtuele waarde en daar ruimte voor te maken in de calculatie.’
‘Jij bedoelt als een soort van 100% plus een tiende?’
‘Zoiets, al zou ik het extra percentage iets hoger zetten. Maar dat is een detail waar je zelf met een kleine aantekening iets over kunt zeggen. En dat kun je dan dus ook in de berekening zetten’
‘Ohmnis, nou houden we ook in de bouw altijd rekening met wat extra in de begroting. Maar wat jij nu oppert is echt gewoon niet logisch. Je berekent letterlijk lucht en een emotie. Dat heeft niets meer met de wetenschap te maken.’
‘Maar hoe wilde jij het dan aanpakken? Je moet toch erkennen dat emoties en ervaringen nu eenmaal bij de mens horen.’

‘Ja. Dat heb ik aan het begin van ons gesprek ook al erkend. Maar, mijn beste Ohmnis, het is niet in wetenschap te vatten. De werking van emoties, de ziel, de gedachte. Nergens waar je dat ergens vastomlijnd neer kunt zetten. Ik kan een ei uit de koelkast halen. Maar de ziel kan ik niet lospeuteren uit je hypofyse, of welk ander deel van je lichaam dan ook. Derhalve kan ik er geen berekening van maken. Het is geen vast iets. En datzelfde geldt voor je ei. Het ei, de boter en de kaas zijn vastomlijnde onderdelen. De pan, het fornuis en het vuur zijn de vaste componenten om het ei tot gebakken variant te maken. Die worden nooit gerekend, omdat het gewoon instrumenten zijn. Tot die afspraak zijn we millennia geleden al gekomen, dus daar kunnen we niet meer aan tornen.’
‘Dus jij gaat me vertellen dat je alles wat schoon en mooi is, elke ervaring en elk genoegen, los wilt laten van het ei?’
‘Wel van de berekening, Ohmnis. De som blijf drie. Maar ik zal er altijd de aantekening bij plaatsen dat het ei dat door jou gebakken wordt elke verwachting overstijgt. En dat dit niet is om te zetten in getallen. Dat is een sacrale belevenis. Nu tevreden?’
‘Nou, kom dan Pi. Dit doet mijn oude hart goed. Dus laat ons naar huis gaan. Ik heb honger gekregen van dat gepraat over gebakken eieren, dus ik ga er maar eentje maken. Wil jij ook?’
‘Ja. En dan graag met kaas èn spek. Dan is het in totaal in ieder geval vier.’
Snel slobberden ze hun laatste beetje koffie naar binnen, legden wat geld op het tafeltje en vertrokken.
De barman keek hen hoofdschuddend na, terwijl hij een paar glazen droogde. Die twee zouden het ook nooit leren. Het geestelijke valt nu eenmaal niet te combineren met vaste materie. Was dat niet de reden dat de exacte wetenschappen zo snel afscheid genomen hadden van hun filosofische ouders?


Tekst: Mystic M, oktober 2022

Oprecht verbaasd

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben oprecht verbaasd over alle jaren therapie die ik heb gehad. En dat allemaal naar aanleiding van de opleiding die ik nu aan het volgen ben.

Misschien ligt het aan mij. Misschien heb ik jaren ontkend, of heb ik het gewoon genegeerd en niet aan de orde laten komen.

Maar hoe kunnen al die psychologen, psychiaters en maatschappelijk werkers al die tijd in vredesnaam aan het feit voorbij zijn gelopen dat ik een mega toxische opvoeding heb gehad? Dat ik geen idee heb van wat onvoorwaardelijke liefde is?

Ik heb altijd het idee gehad liefde te moeten verdienen. In alles wat ik doe moet er nut aanwezig zijn, een meerwaarde. Tot en met mijn hobbies aan toe. Ik doe aan breien en aan haken. Natuurlijk vind ik dat leuk, anders deed ik het echt niet. Maar het feit dat ik er een trui, sjaal en muts mee kan maken heeft een basiswaarde waar ik niet omheen kan. Het feit dat ik iets onmisbaars kan maken en dus mensen blij kan maken met mijn kunde, is van essentieel belang. Ik vind koken voor mensen leuk. Wederom iets dat van essentieel belang is. Zonder eten en drinken ga je immers dood. En ik wil mensen verwennen met het lekkerste eten, zodat ze eten en de daarbij positieve ervaring direct linken naar mijn aanwezigheid.

Ingebakken zit dat ik alles moet verdienen. De criticus in mij ziet feilloos wat er mis is aan alles dat ik doe. Elke steek die ik in mijn werk heb laten vallen, elke smaakpapil die niet is getrakteerd op een explosie van ervaringen, de criticus heeft er een hard en genadeloos oordeel over. En trekt steeds dezelfde meedogenloze conclusie: Dat ik de liefde niet waardig ben. Dat ik weer  stil in een hoekje moet gaan zitten. Ga toch poetsen en boenen, ergens in een grijze jurk zodat je vooral niet opvalt. Maak jezelf zo onopvallend mogelijk.

Een hobby aanmeten zonder nut.. Bij alleen al het idee wordt mijn keel dichtgeknepen. Ik heb een tijdje aan borduren gedaan. Om tot rust te komen, de orde in mijn hoofd te bewaren. Maar die hobby was van korte duur. De schilderijlijstjes in mijn huis waren relatief snel vol, ik kon de werkjes nergens meer kwijt en het had geen toegevoegde waarde. Dus ik ben ermee gestopt. Ik heb op zolder nog steeds een bijna af werkje en een werkje ongeopend in de verpakking liggen. De kans dat ik het weer oppak is klein. Al is er nu in mij een klein stemmetje dat begint te brullen dat ik dat misschien toch maar weer eens moet gaan doen.

Terwijl ik dit stukje aan het tikken ben, besef ik in ene waar jarenlang mijn schrijvers-block vandaag kwam. Ik schrijf al verhalen en gedichten sinds ik op de lagere school zit. Vanaf het moment dat ik de kracht van het schrift in de vingers heb, uit ik mij op allerlei manieren en over velerlei onderwerpen. Maar verhaaltjes en gedichten vond ik tijdenlang geen doel dienen. Schrijven voor school was goed. Zeker als je dat op een mooie en symbolische wijze kon verhalen. Maar verder diende het geen nut en gedichten waren al helemaal dikdoenerij om niks.

Dat had korte tijd een kleine wijziging, want ik kwam in een zware depressie terecht, met suïcide neigingen en het uitschrijven van ellenlange epistels domweg te heftig was voor mijn verdoofde brein dat leefde in een zwarte wolk van mist, bliksem en donder. Het enige dat ik kon doen, was me vastklampen aan mijn vulpen terwijl deze in neurotische trekken over de lijnen vloog om in enkele strofen uiting te geven aan mijn roerselen. Ik noemde dat altijd 'vlinders kotsen'. Omdat het voor mij altijd poppen waren, die open barstten in mijn buik en eruit moesten. De vlinders waren variërend van één en al kleurenpracht en vrolijkheid, via observaties  naar de zwartst mogelijke nachtmerries, voorzien van vuur, dood en verderf. En dan hadden we nog de zombie-poppen. De stukken die nooit tot uiting waren gekomen, tot wasdom. De delen die al dood waren, nog voordat er goed en wel leven aanwezig kon zijn. Ook die braakte ik uit in de trekkende lijnen over het papier.

Zodra de lucht in mijn hoofd weer helder was, kon er weer op mij ingepraat worden. En kon mij dus gezegd worden dat ik niet zo de aandacht naar mij toe moest trekken. Dus kroop ik weer in mijn schulp, liet de pen vallen en probeerde mee te komen in de wereld van administratie, alledag en de eentonigheid die het dragen van een grijs pak met zich meeneemt.

Mijn hemel. Zo'n beetje alles is terug te herleiden naar mijn jeugd, mijn opvoeding. De angst en de onveiligheid die ik ervoer. Het feit dat er geen ruimte was voor mijn emoties. Verwijten kan en wil ik mijn ouders niet maken. Het zal niet makkelijk geweest zijn om een adhd kind en een lichamelijk gehandicapt kind op te voeden, terwijl zowel mijn vader als mijn moeder met hun eigen geestelijke besognes aan het omgaan waren. Ze waren er wat de verzorging van mijn handicap betreft, zorgden dat ik bij een psycholoog terecht kwam, maar waren verder emotioneel afwezig. En praten over wat ik meemaakte? Ze zeiden steevast dat ze dat zelf al eens hadden meegemaakt en dat ik dat niet hoefde te herhalen. Ze vonden dat ik mijn rug moest rechten en alles van me af moest laten glijden. En dus deed ik dat. Ik slikte weg wat er was, negeerde mijn emoties en ging door zoals gewenst, terwijl ik probeerde te voldoen aan steeds veranderende en onmogelijke eisen.

Maar toch... Ik heb er een gigantisch litteken aan overgehouden. En het ergste in het hele verhaal vind ik nog wel dat het erop lijkt dat het zoveel jaar later nog steeds niet erkend wordt. Het laatste gesprek dat ik met mijn moeder had, luchtte voor mij op. Maar ze zei dat ze er nog eens over wilde praten en dat ze die week contact op zou nemen. Dat is dus ondertussen twee weken geleden. Ik geloof er niet meer zo in.

De zilveren lijn in dit al... Weer meer dat ik los kan en mag laten. Weer meer dat ik helen kan.

Ik had besloten, toen ik deze opleiding ging starten, dat ik mijn demonen in de ogen wilde kijken en ze neer zou maaien. Dat ik ze verbranden wilde, zodat ze me nooit meer achterna kunnen komen. Ik wilde in de afgrond van de hel staren, in zijn donkerste krochten. En zo hard staren, dat de krochten zouden knipperen. Ik zou harder staren, schreeuwen, krijsen en vooral: de oorlog winnen.

Geen idee of de demonen me nooit meer achterna zullen komen. Geen idee of ik ooit klaar zal zijn met Duivels-Jagen. Het is al zo lang onderdeel van mijn leven, dat ik serieus niet zou weten wat ik dan zou moeten gaan doen met al die extra tijd. Al komt slapen wel gelijk in mij omhoog.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Twinflame in Weegschaal

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Weer eens tijd voor een kleine reflectie. Al is het deze keer wel een leuke.

Voor school kijk en luister ik veel over veel uiteenlopende onderwerpen. Ook erg veel op spiritueel vlak. Maar dat zal niet ontgaan zijn en al helemaal niet verrassen.

Wat er erg leuk aan is zijn de suggesties van de verschillende algoritmen, die als gevolg van alles wat op mijn tijdlijn voorbij komt zetten, naar voren komen. Dat is divers, apart en soms ronduit wazig. En derhalve een bron van inspiratie. Onder andere over soulmates, twinflames, sterrenbeelden en afspraken die gemaakt zijn voordat je ziel weer op de aarde kwam.

Van sommige dingen ben ik heilig overtuigd, andere dingen vind ik twijfelachtig en een aantal verwijs ik zonder blikken of blozen naar het rijk der fabelen.

Maar goed. Je leeft je leven en deze dame doet aan yoga, dus die twinflames komen met regelmaat voorbij, want een heel deel van de yogi's geloven daar nu eenmaal in. En zeker de laatste tijd zie ik veel, want volgens al die kenners of de sociale media is mijn tijd aangebroken en kom ik binnen afzienbare tijd mijn twinflame tegen.

Allereerst: Wat is een twinflame? Dat is uiteraard niet voor iedereen helder. 
Iedereen weet wel zo'n beetje wat een soulmate is. Die persoon waar je soms mee communiceert zonder woorden, die exact weet wat je denkt en je exact aanvoelt. Maar een soulmate HOEFT niet altijd je partner te zijn. Het kan ook gewoon om je beste maat gaan en zelfs van het geslacht zijn waar jij in principe niet op valt.
Een twinflame is net zoiets, maar jouw andere ik. Dat wil zeggen... Hij/zij is jouw grote liefde en het is de bedoeling dat je hem/haar vindt in dit leven. Hij/zij kan exact intunen op jouw gedachten, denkt op exact hetzelfde moment aan jou als jij aan hem/haar en vult je volkomen aan. Dat idee.

Ja schat, in orde. Áls een twinflame bestaat, heb ik hem nog niet ontmoet. Want voor zover ik weet, is hij niet in mijn leven. Aan de andere kant is er een kans dat ik hem wel degelijk een keer ontmoet heb. Ik zal hem dan, volledig in lijn van mijn karakter, waarschijnlijk hebben staan uitkafferen. Ik zal gezegd hebben dat ik het druk heb met studie, werk, vrienden. En dat ik te veel aan het schrijven ben om me bezig te houden met zijn gedachtegang. Dus of hij alsjeblieft op zou willen rotten? En wel NU?!

Echt, zo grappig. En dan zeggen ze er ook nog bij, dat de Weegschaal (sterrenbeeld) zo romantisch zou zijn. Welnu, deze weegschaal heeft niet veel kaas gegeten van romantiek. Al heb ik wel fantasie, want er speelt zich een heel scenario in mijn hoofd af aangaande de verbintenissen. En dat is te leuk om niet uit te werken. Dus dat doen we maar even.

Ik zie het voor me dat zielen die naar de aarde gaan, in een soort van groepen werken. (Daar ben ik echt van overtuigd.) Laten we zeggen dat ze gaan in cycli van vijf jaar, dus we hebben een batch  januari 1975 tot januari 1980 waar ik ook toe behoor. Per batch gaan de zielen naar een aantal seminars, die verplicht zijn voordat ze hun diploma op kunnen halen om (weer een keer) ter aarde te keren.  Van al die seminars gaat er natuurlijk één over liefde, lust, romantiek en al die dingen.

Hopelijk kunnen ze het een beetje met sjeu brengen. Maar aangezien de les gegeven wordt door zielen - ook wel bekend als de 'Ouden'- die een beetje verstofd zijn en al niet meer ter aarde zijn geweest sinds er een reptiel was dat het een goed idee vond om het water uit te gaan en voltijd op het land te leven, heb ik er niet veel fiducie in. Het is een groep die alles zo gortdroog weet uit te leggen, dat zelfs de gemiddelde monnik zal vinden dat er wel wat meer glans aan gegeven mag worden. Veel te theoretisch, een beetje erg uit de tijd. Ze weten niet wat er allemaal mogelijk is. Spontaan krijgt deze dame de neiging om een demonstratie te geven over wat je allemaal kunt met een stropdas, behalve dat ding om je nek hangen. Maar dat mag natuurlijk niet, want zo ver ben ik nog niet in mijn spirituele cyclus. Dus ik moet droogjes in mijn stoeltje blijven zitten, luisteren en aantekeningen maken.

De kans dat deze dame binnen het uur is gaan verlangen naar koffie is groot. Natuurlijk heb ik er ook wel wat van meegekregen, van dat seminar. Kijk maar naar mijn repertoire aan gedichten. Ik weet als geen ander hoe je er over schrijven moet. En met de praktijk is er ook niets mis, al heb ik het nu dus niet over die beoogde zielentweeling. Maar die Ouden zijn mij te droog in hun verhaal en ik begin in slaap te vallen.

Na een tijd schrik ik wakker. Ik heb er blijkbaar zelf een verhaaltje van gemaakt.

Ha, gelukkig! Ze beginnen met het uitdelen van de goodiebag! Daar zitten allerlei handige foefjes in, zodat je degenen bij wie jij je leven kunt ontwikkelen kunt vinden. Misschien alvast een klein token van een geliefde, een lok haar van je kinderen, een plaatje van die verdomde twinflame van je. Allemaal in je persoonlijke tasje, dat uitgereikt wordt.

Maar natuurlijk beginnen ze wel gewoon met het uitdelen in januari 1975. En in de rij ontstaat er natuurlijk wat verwarring, waardoor alles vertraging oploopt. Het duurt wel even voordat ze tot de conclusie komen dat dit niet zo makkelijk is opgelost en er versterking komt.

Kortom... Tegen de tijd dat ze bij de weegschalen die geboren zijn in 1979 -waar ik toe behoor- zijn aangekomen, is ondergetekende het allang zat en vertrokken naar de koffie-corner.

Ja mensen... Als ik kan kiezen tussen een tasje met roze glitters, eenhoorntjes, blij-ei stickertjes en troetelberen-zuurtjes of een bak hete en zwarte koffie......
Je weet waarom ik geen gevoel voor romantiek heb. De koffie riep. (Waar ik dan weer wel heel romantisch over zou kunnen doen. Het ultieme zwarte goud, magie in vloeibare vorm.)

De kans dat ik mijn vlam bij het koffiezetapparaat heb gezien is groot. Hij was waarschijnlijk aanwezig bij datzelfde verplichte seminar. Waarschijnlijk hebben we al heerlijk tegen elkaar aan staan zeuren dat het de grootste onzin is. Daarom hadden 'de Ouden' er nog wel geloof in, dat wij samen zullen komen. Geef ons immers een bak koffie en de kans dat het goedkomt is vergroot, wij vinden onze weg wel.

Ironie o ironie. Hij is waarschijnlijk een ander pad opgegaan dan in den beginne de bedoeling was en komt niet zo vaak meer in mijn omgeving. En ik? Ik heb een hartkwaal weten te ontwikkelen, waardoor ik niet meer zoveel koffie mag drinken.

Dus..

Mijn beste tweelingziel, mijn Maarschalk.

Man die mij completeert, zonder dat ik weet dat ik nu incompleet ben.

Koning van mijn gedachte.

Steller van belangrijke vragen, stimulator van mijn hartstocht.

Mijn filosoof, mijn dichter.
Mijn essentie en gedachtegang.

Heerser over mijn hart en ziel.

Ik schijn tegenwoordig thee te moeten drinken. Dat je het even weet.

Geheel de Uwe!

Mystic M

Chaos in veranderingen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Groeien gaat niet zonder slag of stoot!

Mijn wereld staat op zijn kop, kan ik je vertellen. Weinig tot niets dat nog normaal overeind staat. En ik ben blij met een heel belangrijke les die mij nog niet zo lang geleden is geleerd: Maak geen grote wijzigingen in je leven, zolang je in herstel zit. Oftewel: Wanneer je in een relatie zit, beëindig je die niet in herstel. En als je vrijgezel bent, dan begin je in herstel niet aan een relatie. Houd zoveel mogelijk oud vertrouwd. (Op voorwaarde dat de relatie waar je op dat moment in zit gezond te noemen is, natuurlijk. Als daar -al dan niet acuut- gevaar dreigt of er is iets anders hevig mis, moet je eruit.) En ik houd me als een drenkeling vast aan deze regel. Simpelweg omdat ik op het moment een speelbal ben van mijn eigen emoties. Ze zijn alles omvattend, alles verzengend en bijna niet te temperen. En ik heb het idee dat ik mezelf op allerlei manieren alomvattend voor schut aan het zetten ben.

Ik zwijg er thuis over. Ik heb geen zin meer om mezelf te blijven herhalen. En daarnaast heb ik ook niet meer de illusie dat het ook maar enigszins zin heeft. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik aan het einde van mijn opleiding(en) nog getrouwd ben. Dat doet mij pijn, want we hebben een dochter en ik wilde zo graag deze relatie laten slagen. Ik geloofde er zo heilig in en zie op zich ook nog steeds de potentie.

Op school, in de familie, thuis. Er zijn veranderingen gaande. En ik weet mezelf niet echt goed een houding te geven. Ik heb het idee dat ik er een beetje een potje van maak en dat ik in de klas een niet al te beste reputatie begin op te bouwen.

Dat wordt door een paar mensen waar ik geregeld mee omga natuurlijk tegen gesproken. Maar daar staat tegenover dat er weer een heel deel van de klas is waar ik nauwelijks contact mee hebt. En ik heb het idee dat daar meerderen tussen zitten die mij -hoe zeg ik dit neutraal- een beetje een apart geval vinden.

En dan zijn er nog een paar die ik totaal niet begrijp, omdat ik er geen pijl op kan trekken. En ik denk dat die zich een beetje van mij afkeren. Juist omdat alles er als een explosie uitkomt.

En ik geef toe dat ik het zelf ook niet had verwacht. Vorige week stond ik huilend in de wc, afgelopen zaterdag 'explodeerde' ik in emoties omwille van een omschrijving over het 'magisch denken' van slachtoffers van seksueel geweld in het boek van Ad Vingerhoets.
Ik weet nu waarom dat is. Wat ik er zelf nog niet aan verwerkt had. De opmerking die Ad maakt, komt op mij over als dat de verantwoordelijkheid altijd volledig bij het slachtoffer wordt neergelegd, OOK door het slachtoffer zelf. En ik ging uit mijn dak omdat er niet gezegd wordt dat het ook vaak zo is dat het slachtoffer die schuld krijgt aangepraat, meestal door de dader. Het was in ieder geval wel even heel stil in de klas. Dus ik zal een punt aftrek hebben gekregen bij de rest. Ik weet het, dik mijn aanname. Maar het is in mijn hoofd een volledig monster aan het worden.

Afgelopen zondag heb ik mijn moeder de waarheid gezegd. Ze vroeg naar hoe het nu zat dat ik zo kortaf en afwezig ben en ik heb gewoon hard, duidelijk en zonder omhalen gezegd wat ik dacht van de hele familiesituatie. Wat ik fout vond aan de manier waarop zij ermee omgaat, waar ik me kapot aan erger en dat ik het nooit goed kan doen bij wie ook. En dat ik het knap vind hoe de hele zooi iedere situatie op mij af kan wimpelen, zelfs als ik niet eens in de buurt ben en er in principe zelfs niets mee te maken heb. Dat het feit dat er zonder overleg besloten is om de as van grootmoe uit te strooien op 18 oktober en dat niemand erbij stilstond dat ook ik dan jarig ben.

Ze kwam niet verder dan dat ze het jammer vond dat ik er zo over dacht. Ik heb het maar gelaten, maar merkte dat ik daar erg onverschillig van werd. Ik bedoel... Laten we eerlijk zijn. Ze geeft me met die opmerking gewoon een kneppel harde 'Stik er in' af. Het is nietszeggend. Ik kan er in ieder geval niets mee.

Ik geloof wel dat ze schrok van het feit dat ik mijn onverschilligheid niet ontkende en aangaf de gehele familie mijn rug toe te keren. Dat ik klaar ben met hun onverschilligheid en desinteresse. En dat ik de manier waarop zij handelt ook -zacht gezegd- niet kan waarderen. Zelf schrik ik er ook wel een beetje van. Maar meer omdat ik merk dat ik volledig in mijn 'het IS' houding sta en onverschillig ben aangaande de uitkomst. Het feit dat er geen enkele emotie speelt terwijl ik normaal gesproken en zeker de laatste tijd toch zo met mijn emoties werk staat hier in schril contrast mee. Houdt dit nu in dat ik eindelijk beter begin los te laten en begin te werken vanuit het 'het is wat het is' principe? Of ben ik gewoon te moe gestreden? Ik hoop van ganser harte dat ik wat meer de 'het is wat het is' houding kan aannemen. Want al die emoties... Ik ben er wel klaar mee. Het overspoelt me te veel en ik kan er zelf ook niet goed mee omgaan.

Ze schijnt daar over te willen gaan praten. Ze zei in ieder geval dat ze van de week nog contact op zou nemen. En het valt me op dat ik niet eens weet of ik dat überhaupt nog wel wil. Ik geloof domweg niet meer in de verhaaltjes die zij ophangt. Deels ook omdat ik nu zo goed door begin te krijgen dat ze keihard aan het manipuleren en afschuiven is. Wanneer de fout voor 80% bij haar ligt en 20% bij mij, dan bijt ze zich vast in mijn 20%, blaast dat op zo groot als het kan en bazuint dat rond. Haar eigen aandeel wordt onder het tapijt geschoven en er mag niet meer naar gekeken worden.

Ik vind het best als zij haar leven zo wil leiden, maar ik verkies dan domweg een andere weg in te slaan. Ik wil niet dat mijn dochter door dat gif geïnjecteerd wordt en ik wil zelf van dat toxische verleden af.

De bevrijding in dezen ligt in het feit dat ik nu begrijp dat driekwart van de schuldgevoelens waar ik mee worstel niet mijn schuld zijn. Dat ik dat los mag laten, ondanks dat ik wel met de gevolgen deal. Die zal ik moeten verwerken en een plek moeten geven. Maar er mogen dus ook een aantal loodzware stenen van oude overtuigingen die absoluut niet helpen mijn rugzak uit. Ik heb gewoon een toxische jeugd gehad waarin mijn essentie niet belang was. En ik mag nu gaan leven vanuit mijn eigen kern. Met emoties die ertoe doen.

Maar daar komen dus andere onzekerheden voor in de plaats. Want ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik niet echt goed in de klas lig. Een klas die ik de aankomende 3,5 jaar dus nog tegen ga komen. En dat maakt mij verschrikkelijk onzeker.

Om nou gewoon om repliek te vragen in de klas is ook weer zo wat. Dan trek ik nog meer aandacht naar mij toe (waarvan ik nu juist denk dat het is waar men zich aan ergert) en ik krijg er waarschijnlijk gelijk een naam mee. Geen idee wat ik er precies mee moet en ik ben hard aan het puzzelen. Maar dat ik er uiteindelijk wat mee zal moeten staat als een paal boven water.

Het meest valt me op dat de module Psychologie van Emoties gewoon veel in mij losmaakt. En dat ik dat niet zo goed kan reguleren hoe ik reageer. Het gaat misschien niet eens zo zeer om de inhoud van mijn teksten -al zullen deze meespelen-  als om de manier waarop ik reageer. En ik weet niet of men een beetje vergevingsgezind is. Of hoe ik mijn gedrag een beetje aan kan passen.

Ik ben gewoon keihard bezig met het overschreeuwen van mijzelf. Het feit dat ik me geen houding weet te geven. Het feit dat ik bang ben dat de meesten mij niet moeten. (Wat hard bezig is een selffulfilling prophecy te worden) Ik word er een beetje gek van dat ik die trein niet stil krijg. Dat ik de onzekerheid niet de kop ingedrukt krijg en mezelf maar blijf overschreeuwen. Ik ben gewoon niet blij met hoe zich dat manifesteert en word daar bang van.

Want het zou toch zonde zijn als ik uitval door mijn angsten. Ik heb het er zo naar mijn zin en heb voor mijn eerste tentamen een prachtig cijfer weten te behalen, met mooie en lovende kritiek. Waar ik zo verschrikkelijk dankbaar voor ben.
Er is niemand in de klas die ik niet mag. Ik wil ze allemaal als 'van mij' tegen me aandrukken en een soort van de liefde verklaren. Het zijn allemaal heerlijke mensen waar ik veel van leer en die ik een glansrijk leven gun.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Groeipijnen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

School is alles waar het op het moment in mijn leven om draait. Dat is niet nieuw. Volgens mij heb ik dat al een keer verteld.

Dat het iets is waar ik veel van leer, zowel voor later op werk als op persoonlijk vlak.

Op het moment hebben we de vakken Psychologie en Metafysica en Psychologie van de menselijke emoties.

Tot nu toe was metafysica nog erg theoretisch en gewoon informatie die door de docent over ons uit is gestort. Ik weet ook niet wat ik van hem en het vak moet denken. Ik wacht nog even met het geven van een mening daarover.

Op zich is dat al een heel punt. Dat ik wacht met het vellen van een oordeel. In eerdere tijden vormde ik binnen drie minuten al een mening. En die kon ik dan ook gelijk aan de grote klok gaan hangen. Tuurlijk, die mening werd bij tijd en wijlen aangepast. Maar meestal pas wanneer er al van alles gebeurd was, met soms best grote gevolgen.

Nu zat ik wat ongemakkelijk op mijn stoel, niet te weten wat ik denken moest. Het is niet dat ik de man niet volgen kan. Het is gewoon het feit dat hij maar blijft praten, van alles over ons uitstort en er geen rekening mee lijkt te houden dat we af en toe een pauze nodig hebben, extra verklaring en dat hij rond één uur echt moet gaan afronden. Maar misschien is dit eenmalig en moet ook hij nog een beetje zijn draai gaan vinden in deze nieuwe klas.

's Middags was geweldig. Ik wil nu al de lerares voor eeuwig in mijn hart sluiten. Wat een energiek, eerlijk, open, geweldig mooi en inspirerend mens zeg. Haar vak is geweldig. Al vind ik het boek dat we ervoor moeten lezen -De emotionele mens van Ad Vingerhoets- geen geweldig boek en ga ik ook naar de beweegreden vragen waarom dit boek op de verplichtte lijst staat. Waar ik me stijf aan erger is dat hij veel meningen van zichzelf verwerkt in het boek. Dat er hier en daar twijfel-taal in zit snap ik. De emotie van de mens is immers niet in een vaste vorm te gieten. Dat fluctueert uiteraard enorm en daar dient rekening mee gehouden te worden. Maar tot nu toe kom ik in elk hoofdstuk wel minstens één keer de mening van Ad tegen en geeft hij ook informatie die of niet klopt of incompleet is. En dat is informatie die simpelweg te vinden is, waar je helemaal niet super veel werk voor hoeft te verrichten. Dus waarom heeft hij zijn werk niet goed uitgevoerd?

Ik ben erg benieuwd naar de beweegredenen van de lerares.

Wat ik wel fijn vind van het boek van Ad, is dat ik erachter kom wat er gebeurd is in mijn eigen leven. Al anderhalve week -de tijd waarin ik dat boek aan het lezen ben- loop ik elke dag te huilen. Oud zeer dat er uit komt. Maar ook huilen om de straf die ik mezelf volkomen onterecht heb opgelegd. Ik kom nu tot de conclusie dat mijn jeugd en opvoeding volkomen toxisch waren. Dat het overgrote deel van waar ik mij schuldig over voel, helemaal mijn schuld niet is.

Tuurlijk... Ik ben degene die ermee zal moeten omgaan. Ik ben degene die het zal moeten verwerken en met compassie en liefde naar zichzelf moet gaan leren kijken. Maar alle schuld kan ik naast mij neer gaan leggen. Het is grotendeels het oordeel van externe factoren die mij klein hielden, traumatiseerden en van mij het leven onmogelijk maakten.

Nadeel? Ik kom tot de conclusie dat het echt tijd wordt om te breken. Voor altijd met mijn zus en voorlopig met mijn moeder. Ook kom ik tot de conclusie dat ik mijn moeder aan het verstand mag peuteren dat -als zij ooit weer contact wil met mij- zij bepaald gedrag NOOIT meer mag vertonen, zij mijn grenzen moet gaan respecteren en dat zij mij zal moeten accepteren zoals ik ben. Dat de tijd dat ik me aan haar wil onderwiep voorbij is en dat ik niet meer naar haar verwachtingen wil leven. Domweg omdat die altijd veranderen en ik daar nooit aan kan voldoen. Har kritiek uit ze maar bij haar vriendjes, vriendinnetjes en familie, niet bij mij. Als zij niet aan mijn wens wil voldoen, ben ik geen familie.

Heftige keuze en hoe ik dat op moet lossen weet ik nog niet, maar het gaat gebeuren. Komt tijd, komt raad. Wat echt helpt en waar ik de Goden eeuwig dankbaar voor ben, zijn yoga en ademhalingstechnieken. Dat helpt zo om in mijn centrum te komen, mocht ik overspoeld worden.

Dit inzicht begon toen ik in gesprek was met mijn mentor. Mijn moeder had het verslag waardoor ik was aangenomen ook gelezen en de kritiek was niet van de lucht. Vooral over mijn eigen religie en mijn eigen verhaal was ze bijna alles aan het afkraken. Alles waarvan mijn mentor vervolgens helemaal volliep en waar ik op ben aangenomen. En dat is de rode draad. Datgene waar anderen mij om prijzen, kan op kritiek rekenen van mijn moeder. Het zal worden bekritiseerd, er zal een imperfectie gevonden worden.

Dat werkt niet. Dat is funest voor mijn ontwikkeling en ik kan daar niet meer tegen. Nu ik geen reden meer heb om dat misbruik te accepteren, ben ik dat dus ook niet meer van plan.

Een hoop veranderingen in mijn leven dus. En ik ben echt oprecht benieuwd of ik de enige ben die zulke ingrijpende dingen en veranderingen meemaakt. Tuurlijk zullen andere studenten ook een verandering en groei ondergaan. Dat is inherent aan de opleiding. Ik had dat ook verwacht, die groei en dat veranderingsproces. Sterker nog.. Het is één van de redenen dat ik die opleiding überhaupt wilde starten. Het is deels voor werk, maar ook zelfontplooiing speelt een rol. Dat het nu al zo ingrijpend zou zijn, had ik nooit kunnen bevroeden.

En ondanks dat er gepaard gaat met pijn, teleurstelling, wanhoop, angst, frustratie en tot nu toe bijna elke dag een tranendal, ben ik er dankbaar voor. Het zijn groeipijnen. Ik ben bezig te worden wie ik moet zijn.

Wat een opluchting.

Geheel de Uwe,

Nieuw (extra) doel: Het zijn van een Stijlvolle Dame.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb een nieuw doel in mijn leven. Een doel waar ik al een tijdje mee speel, maar nog niet echt mee aan de gang ben gegaan. En nu is het tijd om dat te gaan doen. Namelijk: Een stijlvolle dame worden. (Alsjeblieft, houd op met lachen. Ik meen dit serieus.)

Wat houdt dit precies in?

Ik wil graag elk (al dan niet lokaal) accent dat ik in mijn leven heb opgepikt mijn stem uit krijgen. Ik wil keurig net Algemeen Beschaafd Nederlands bezigen, met de bijbehorende woordenschat. Zo min mogelijk leenwoorden uit andere talen, alleen woorden die kies zijn en geen gevloek en getier meer. Verwijzingen naar 'nachtelijke bezigheden' komen niet meer uit mijn mond. Noch als grap, noch als vergelijking. Ik kan beter.

Ik doe hard mijn best om aan mijn lichaamshouding te werken. Afvallen ben ik eeuwig mee bezig, maar ook hoe ik sta en beweeg gaat er nu bij. Ik mag gezien worden. Die naar binnen gekeerde blik en bolle rug zijn klaar. Rechte rug en neus in de luch(t)!

Waarom?

Het wordt tijd dat ik laat zien wie ik daadwerkelijk ben. En dat is een dame van niveau. En daarmee wil ik niet uit de hoogte klinken, het werk- en denkniveau zijn ondergeschikt aan hoe netjes jij je gedraagt, dat staat er los van. Nee, het gaat er echt om hoe ik mij verhoud ten opzichte van de rest van de wereld en hoe ik me daarbij uit. De woorden die ik gebruik, het beeld dat ik van mijzelf wil schetsen. Hoe ik me gedraag.

Vroeger

Als 17, 18 en 19 jarig meisje dat van toeten noch blazen wist moest ik mij staande houden in een kroeg vol truckers, bikers en een paar verdwaalde militairen. Daar had ik dus geleerd om grof uit de hoek te komen, hoog van de toren te blazen en me heel sterk op te stellen. Of ik dat ook was? Natuurlijk niet. Of de heren doorhadden dat ik toneel aan het spelen was? Eerlijk gezegd geen idee. Wat ik wel weet is dat het destijds relatief werkte.

Dat grofgebekte, soms seksistische gedrag ben ik altijd blijven vertonen. Eerst omdat ik dacht dat dit nodig was, later omdat ik er simpelweg niet meer bij stilstond en het ook het enige is dat ik ken. Maar gelukkig ben ik er nooit mee geweest en de laatste tijd begint het steeds meer te wringen. Ik wil dit serieus anders gaan doen.

Hoe aan te pakken?

Eerlijk gezegd heb ik daar maar een vaag idee over. Vloeken deed ik al niet. Ik heb het over ships en fudge, al vind ik de officiële echte termen eigenlijk helemaal niet erg. Je moet toch op een manier je frustratie kwijt. -Al vind ik dat de mens tegenwoordig wel erg snel gefrustreerd raakt en met allerlei termen begint te smijten.- Schelden met ziekten heb ik volgens mij nooit gedaan. Ik begrijp daar de meerwaarde simpelweg niet van en ken wel de uitwerking die een aantal van die gebezigde ziekten kunnen hebben. Ik heb iets te veel respect voor hen die eraan zijn overleden en hun nabestaanden, om daarover te gaan beginnen in mijn frustratie.

Maar zoals eerder gezegd kan ik wel wat doen aan mijn lichaamshouding en de woordkeuze. Proberen netjes te praten en nog eens kritisch te kijken naar mijn kledingkast.

Misschien moet ik daar eens wat hulp bij vragen, van iemand die ik als stijlvol beschouw. -Zou mijn overbuurvrouw daar eens bij willen helpen? Zij ziet er altijd zo goed uit.- Ik weet het nog niet helemaal.

Net zoals mijn opleiding -waar dit besluit een direct gevolg van is- is dit een kwestie van gewoon gaan doen en gaandeweg aanpassingen maken en zien waar het schip strand.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Mezelf blijven en toch blijven rennen.

Lieve leukerds leuke lieverds,

Afgelopen week was ik met mijn gezin in België. In de hoop afleiding te vinden van wat er de afgelopen weken is gebeurd.

Meer kans en geld in de staatsloterij, kan ik je verzekeren. Het is oorlog, in het hoofd van Mystic.

Nu begrijp ik de psychologische processen erachter echt wel. Het is simpel gezegd je brein, dat in conflict komt met nieuw aan te leren gedrag. Liever gaat het door op de oude manier, omdat dat immers bekend en vertrouwd is. Het maakt daarbij niet uit dat het oude gedrag destructief is, we hebben immers een coping-mechanisme dat daartegen werkt. (Dat dit ook alles behalve gezond is, maakt dat brein niet zoveel uit.)

Dus ik loop al sinds halverwege oktober in kringetjes in mijn hoofd. Te foeteren op wat ik te horen heb gekregen aangaande mijn moeder en familie, stukjes geschiedenis in mijzelf op te blazen, zowel in overdrachtelijke zin als dat ik het groter maak dan dat het is.

En al die tijd staat meneer Mystic er machteloos bij. Ik heb oprecht medelijden met hem en houd mijn hart vast, met beide handen.

Want ik weet niet of we het gaan redden samen. Ik wil heel graag, maar er staat zoveel in de weg.

Allereerst mijn eigen onzekerheid. Dat monster dat blijft brullen dat ik het niet waard ben. Dat ik terug moet naar de straat waar ik vandaan kom, terug naar alle misbruik en geweld, want meer dan dat ben ik niet waard. Onzin natuurlijk. Maar het is iets waar ik meer dan dertig jaar mee leefde.

Daar komt nog eens bij dat recent mijn ogen zijn geopend en ik nu zie hoe toxisch en manipulatief mijn moeder altijd is geweest. Hoe zij een blok is aan mijn been, dat enkel tegenwerpingen had en negativiteit. Nog steeds vindt zij voor elk positief punt dat ik opwerp minstens twee negatieve. En dan wordt het positieve onder het tapijt geschoven. Nog steeds weet zij heel goed de aandacht volledig te vestigen op datgene dat ik fout doe, hoe klein en onbelangrijk dat ook is. Nog steeds weet zij te konkelen en te manipuleren. Op zo'n manier dat al het negatieve bij mij terecht komt en zij kan pronken met de mooie veren.

En daar loop ik uren over te foeteren. Omdat ik simpelweg begin te begrijpen dat de kans dat ik 20 miljoen win groter is dan de kans dat mijn moeder ooit toegeeft dat zij fout zit en er wat aan zal doen. Nooit zal ze sorry zeggen, maar nog veel belangrijker..... Een stap zetten om verandering in haar gedrag te bewerkstelligen.

Tot haar dood zal ze beweren te hebben gehandeld naar haar beste kunnen en dat zij nu eenmaal het recht heeft om met mijn veren te pronken, omdat ze mijn moeder is. En dat ze helemaal niet manipuleert maar eerlijk de waarheid zegt, in goed overleg met iedereen.

Dat eerste klopt. Ze handelde naar het beste van haar kunnen. Maar wat daarna komt klopt niet. Dat weet ze, maar ze zal dat nooit erkennen. Want ze wil niet erkennen dat ze fouten maakt en de oorzaak is van verdriet.

Met als gevolg dat ik maar tot één conclusie kom.... Ik zal met haar moeten breken. Om ervoor te zorgen dat ik er niet zelf aan onderdoor ga, hetzelfde wordt en mijn eigen dochter ga beschadigen. Om ervoor te zorgen dat ik stop met alle pijn en verdriet weg te drinken en mezelf te verdoven zodat ik de schreeuw niet meer voel. Ik zal haar uit mijn wereld moeten bannen, zodat ik mezelf kan helen, sterker kan worden en kan zijn wie ik daadwerkelijk ben, in plaats van de jonge vrouw die nog steeds bedelt om erkenning, herkenning en genegenheid.

De situatie is niet gezond. En ik kan er in mijn eentje niet veel aan doen. Als dat anders moet, zal zij moeten meewerken. En dat doet ze niet.

Met pijn in mijn hart, want ik ontzeg mijn dochter haar grootmoeder. Ik gooi een heel deel van mijzelf weg en in de praktijk komt het erop neer dat ik bijna geen familie meer heb. Ik heb mijn nichtje, één tante en oom, mijn aangenomen broer en zijn vrouw. En dat was het dan. Ik zal zelf een nieuwe familie moeten creëren. Eentje die niet gebaseerd is op een bloedband, maar op genegenheid en waardigheid. En hoe ik dat doe zal ik allemaal zelf uit moeten vogelen.

Alsof mijn leven zonder dat drama nog niet zwaar genoeg was.

En daar mag manlief dan mee omgaan. Dat, en het feit dat ik hem doodleuk heb verteld dat ik denk verliefd te zijn. Nou nee, dat denk ik niet. Ik weet dat het zo is. En ik hoop dat het een bevlieging is, nep en niet echt. En aan de andere kant hoop ik van niet. Het is zo'n half tiener-achtig verhaal van afstoten en aantrekken. Maar ondertussen ook een verhaal van energie Energie die heen en weer stroomt, communicatie zonder woorden en weten dat hij me de hele tijd in de gaten houdt, ondanks dat ik mijn best doe zijn blik te ontwijken, niet naar hem te kijken en voor hem weg te rennen. Simpelweg omdat het zo overweldigend is. En ik al getrouwd ben. En ik houd van mijn man, hoe je het ook wendt of keert.

Waar daar ook niet bij helpt... De laatste keer dat ik mijn bevlieging zag was eind september begin oktober. Ik dacht... Mooi, voorlopig zie ik die niet meer. Tijd om het gevoel te begraven en weg te stoppen. Tijd om me op mijn man te storten, zeker met de vakantie.

Maar wat ik ook doe, hij blijft meedraaien op de achtergrond. Regelmatig denk ik aan hem, dagdroom ik over hem, denk ik terug aan die paar intense momenten.

Ik spreek mezelf streng toe en zeg dat ik er veel meer in zie dan er daadwerkelijk is. Dat hij gewoon interesse heeft omdat ik op bepaalde punten dezelfde achtergrond heb, we over een aantal dingen hetzelfde denken. En dat ik me aangetrokken voel, omdat hij nu eenmaal ook op mijn opleiding zit en dus op dezelfde golflengte. En mijn man is nu eenmaal atheïst. Hij steunt me in mijn opleiding, weet en voelt dat het voor mij heel belangrijk is en doet er dus alles aan om mij de ruimte te geven om dit te doen. Maar zijn passie is het niet. Ik vind bij die ander dus wat ik mis in mijn man.

Ik hoop zo dat het een bevlieging is en een projectie van mijn gemis. En dat hij niet mijn andere kant is. De kop of munt van hetzelfde kwartje, of hoe je dat ook noemt.

O grote Goden. Ik vroeg om hulp op mijn pad. En dat krijg ik. En hoe. Maar ik vroeg niet om Mijn betere helft, mijn Maarschalk. Ik had al gezegd dat het daar te laat voor was. En nu lijkt het er toch op dat....

Nee. Als een tiener wil ik die zin niet eens afmaken. Te dramatisch.

Gewoon, daar niet heengaan en blijven rennen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Afscheid van de gehele familie.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms doet het leven zeer. Enkel zeer.

En sommige families lever je liever in bij het grofvuil. Helaas zit ik in zo'n familie.

In mei '22 is mijn grootmoeder overleden. Verdrietig en ik zal haar verschrikkelijk missen. Wat zeg ik... Ik mis haar. Wij deelden onze verjaardag en dit jaar was de eerste keer dat ik niet om negen uur mijn telefoon pakte om haar te bellen en te zingen. Rare gewaarwording, kan ik je verzekeren. Maar ze was oud, ziek en 100 jaar. Ja, ik meen het serieus, honderd jaar.

Vorige maand Kreeg ik een appje van mijn moeder: Op 18 oktober gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op... (adres) om 15.00. Daarna gaan we met zijn allen een pannenkoek eten. Verder werd er niets gezegd. Enkel berichtgeving omtrent de verstrooiing. Ze is nog één keer langsgekomen voor een paar praktische zaken, maar verder niets.

Gisteren gingen we de as uitstrooien, wat een mooi ritueel was.

Ik werd nog wel gefeliciteerd door een tante en oom met een leuk cadeau van geld (dat wordt dus omgezet in boeken, dat snap jij ook wel) en mijn moeder deed een heftige poging om mij te zoenen -wat niet lukte omdat ik mijn hoofd boog-, maar verder niets. Een korte tijd later kwam een andere tante nog met 'O ja. Jij bent ook jarig vandaag. Apart dan dit.' Ik kletste er wat omheen, geen idee meer wat ik exact zei. Wat me alleen nog bijstaat was dat ze zei.. 'Je denkt er niet zo veel meer aan? Jij bent al zo vaak jarig geweest.'

'Onder andere' was mijn antwoord en ik liet de stilte hangen. Geen idee wat ze las in mijn ogen. Maar er werd snel overgestapt op iets anders.

Allemaal waren we gericht op de asverstrooiing, wat een mooi ritueel was. Ik had contact met de oom van het cadeau. Wat een hele ervaring was, omdat wij eigenlijk nooit echt een band hadden. Maar gisteren voelde ik iets. Iets van een verwantschap.

En uiteraard mijn heerlijke, mooie en geniale nichtje, waar ik lekker mee heb staan keten. Tot grote ergernis van haar moeder. Maar ach, ik kan toch niets goed doen in haar ogen en ben de oorsprong van alle kwaad, dus daar trek ik me niets meer van aan.

Wat wel pijn deed, was dat ik verder door iedereen genegeerd werd. Meerdere mensen waar ik geen woord mee gewisseld heb. Niemand die er wat van zei, dat ik wegging en niet meeging om een pannenkoek. Ik zei dat ik mijn verjaardag ging vieren.

Dat heb ik gedaan. Met mijn beste vriend. Die had een heerlijk soepje gemaakt.

En hij had een luisterend oor.

Nou is het de 31e keer dat die 'familie' van mij mijn verjaardag negeert. De derde keer dat mijn moeder er nauwelijks aandacht aan besteed en de laatste keer dat mijn  'zus' überhaupt een vriendelijk woord voor mij had kan ik me serieus niet meer herinneren.

Ik heb er alles aan gedaan om te schikken, een ingang te vinden. Ik heb zelfs die dame waar ik genetisch materiaal mee deel mijn huwelijk laten ondertekenen, in de ijdele hoop een band en een weg naar verstandhouding te creëren. En dat heb ik enkel gedaan om toenadering te krijgen. Zij snapt niets van liefde, huwelijk en trouw dus haar handtekening heeft geen enkele waarde.

Niets. Helemaal niets. Ik had net zo goed een wildvreemde kunnen laten tekenen, de weg is er niet.

En de rest van mijn 'familie'.... Ondertussen denk ik dat ik die ziekte waar ik mijn handicap aan over heb gehouden wat hen betreft beter niet had kunnen overleven. Ze negeren mij en wanneer ik kom om iets leuks of om hulp, krijg ik enkel verwijten. Ik krijg de schuld van alles dat die dame van het genetisch materiaal heeft gedaan. Ik krijg te horen dat ik aandacht vraag om niets.

Gelukkig mocht ik nog wel as uitstrooien. Ik heb nog wat kunnen zeggen tegen mijn grootmoeder. Lechaim לך.

Het enige dat mij verbaasd..... Waarom? Waarom doet dit mij nog steeds zo verschrikkelijk veel zeer? Waarom springen de tranen van verdriet na 31 jaar nog steeds in de ogen? Het is al zo lang zo. Het is - op twee kleine punten na-  exact gegaan zoals ik heb voorspeld. Ik wist het van te voren dat praktisch niemand iets zou zeggen en ben daarin niet teleurgesteld. Het is. Daar heb ik al lang geleden vrede mee gesloten. Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet?

Dus waarom doet het mij nog steeds en weer zo veel verdriet? Het is immers. Gewoon... Het is...

Stil, mijn hart. Stil maar. Ga slapen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Geloof, maar heb gezonde argwaan.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Voor school doe ik een hoop.

Ik lees boeken die ik uit mezelf waarschijnlijk nooit aangeraakt zou hebben. Ik kom in contact met ideeën en religies waar ik het bestaan nooit van had kunnen bevroeden.

En daar ben ik zielsgelukkig mee. Ik krijg er groeipijnen van en begin te twijfelen aan alles dat ik in mijn leven heb gedaan, maar ik voel en weet dat ik groei. En dat ik voor het eerst sinds jaren weer eens tot de ware kern kom van mezelf.

Maar ik kom ook achter dingen die ik liever achterwegen had gehouden. Zoals een figuur die beweerd een incarnatie te zijn van een bepaalde ziener. En dat de maan is gebruikt door een ras om hun thuisplaneten Tiamat en Malbek te verlaten toen die onbewoonbaar raakten. Er zou in de maan een enorme stad zijn en een besturingssysteem, waarmee de maan naar de aarde is gevlogen en toen is het besturingssysteem van de maan aan de aarde gelinkt. Vervolgens zijn de wezens met drie ruimteschepen naar de aarde gekomen en neergestort op Antarctica. Onder het ijs (wat er destijds niet lag) zouden de drie schepen terug te vinden zijn.

Zouden er meerdere planeten zijn die bewoonbaar zijn voor intelligent leven? Tuurlijk! Het universum is immens groot. Het zou een beetje arrogant zijn om te denken dat er dan maar één planeet is -die ook nog eens best klein is in vergelijking met alleen al de brokjes steen in ons eigen zonnestelsel- waar leven mogelijk is.

Is onze aarde niet de eerste die ooit bestaan heeft? Ben ik van overtuigd. Kijk maar naar alle religieuze boeken en geschriften die het allemaal hebben over het einde der tijden en een nieuw begin. Of je het nu Ragnarok, de Grote Schoonmaak of iets anders noemt, ze hebben het erover. Dus waarom zou het niet al eens gebeurt zijn?

Maar mensen..... Er is een verschil tussen open staan voor nieuwe en vreemde ideeën en zo open staan dat je brein naar buiten komt zetten. Echt waar. Toon alsjeblieft wat gezonde scepsis. En luister naar je onderbuik.

Geheel de Uwe,

Mystic M