Lieve leukerds leuke lieverds,
Afgelopen week was ik met mijn gezin in België. In de hoop afleiding te vinden van wat er de afgelopen weken is gebeurd.
Meer kans en geld in de staatsloterij, kan ik je verzekeren. Het is oorlog, in het hoofd van Mystic.
Nu begrijp ik de psychologische processen erachter echt wel. Het is simpel gezegd je brein, dat in conflict komt met nieuw aan te leren gedrag. Liever gaat het door op de oude manier, omdat dat immers bekend en vertrouwd is. Het maakt daarbij niet uit dat het oude gedrag destructief is, we hebben immers een coping-mechanisme dat daartegen werkt. (Dat dit ook alles behalve gezond is, maakt dat brein niet zoveel uit.)
Dus ik loop al sinds halverwege oktober in kringetjes in mijn hoofd. Te foeteren op wat ik te horen heb gekregen aangaande mijn moeder en familie, stukjes geschiedenis in mijzelf op te blazen, zowel in overdrachtelijke zin als dat ik het groter maak dan dat het is.
En al die tijd staat meneer Mystic er machteloos bij. Ik heb oprecht medelijden met hem en houd mijn hart vast, met beide handen.
Want ik weet niet of we het gaan redden samen. Ik wil heel graag, maar er staat zoveel in de weg.
Allereerst mijn eigen onzekerheid. Dat monster dat blijft brullen dat ik het niet waard ben. Dat ik terug moet naar de straat waar ik vandaan kom, terug naar alle misbruik en geweld, want meer dan dat ben ik niet waard. Onzin natuurlijk. Maar het is iets waar ik meer dan dertig jaar mee leefde.
Daar komt nog eens bij dat recent mijn ogen zijn geopend en ik nu zie hoe toxisch en manipulatief mijn moeder altijd is geweest. Hoe zij een blok is aan mijn been, dat enkel tegenwerpingen had en negativiteit. Nog steeds vindt zij voor elk positief punt dat ik opwerp minstens twee negatieve. En dan wordt het positieve onder het tapijt geschoven. Nog steeds weet zij heel goed de aandacht volledig te vestigen op datgene dat ik fout doe, hoe klein en onbelangrijk dat ook is. Nog steeds weet zij te konkelen en te manipuleren. Op zo'n manier dat al het negatieve bij mij terecht komt en zij kan pronken met de mooie veren.
En daar loop ik uren over te foeteren. Omdat ik simpelweg begin te begrijpen dat de kans dat ik 20 miljoen win groter is dan de kans dat mijn moeder ooit toegeeft dat zij fout zit en er wat aan zal doen. Nooit zal ze sorry zeggen, maar nog veel belangrijker..... Een stap zetten om verandering in haar gedrag te bewerkstelligen.
Tot haar dood zal ze beweren te hebben gehandeld naar haar beste kunnen en dat zij nu eenmaal het recht heeft om met mijn veren te pronken, omdat ze mijn moeder is. En dat ze helemaal niet manipuleert maar eerlijk de waarheid zegt, in goed overleg met iedereen.
Dat eerste klopt. Ze handelde naar het beste van haar kunnen. Maar wat daarna komt klopt niet. Dat weet ze, maar ze zal dat nooit erkennen. Want ze wil niet erkennen dat ze fouten maakt en de oorzaak is van verdriet.
Met als gevolg dat ik maar tot één conclusie kom.... Ik zal met haar moeten breken. Om ervoor te zorgen dat ik er niet zelf aan onderdoor ga, hetzelfde wordt en mijn eigen dochter ga beschadigen. Om ervoor te zorgen dat ik stop met alle pijn en verdriet weg te drinken en mezelf te verdoven zodat ik de schreeuw niet meer voel. Ik zal haar uit mijn wereld moeten bannen, zodat ik mezelf kan helen, sterker kan worden en kan zijn wie ik daadwerkelijk ben, in plaats van de jonge vrouw die nog steeds bedelt om erkenning, herkenning en genegenheid.
De situatie is niet gezond. En ik kan er in mijn eentje niet veel aan doen. Als dat anders moet, zal zij moeten meewerken. En dat doet ze niet.
Met pijn in mijn hart, want ik ontzeg mijn dochter haar grootmoeder. Ik gooi een heel deel van mijzelf weg en in de praktijk komt het erop neer dat ik bijna geen familie meer heb. Ik heb mijn nichtje, één tante en oom, mijn aangenomen broer en zijn vrouw. En dat was het dan. Ik zal zelf een nieuwe familie moeten creëren. Eentje die niet gebaseerd is op een bloedband, maar op genegenheid en waardigheid. En hoe ik dat doe zal ik allemaal zelf uit moeten vogelen.
Alsof mijn leven zonder dat drama nog niet zwaar genoeg was.
En daar mag manlief dan mee omgaan. Dat, en het feit dat ik hem doodleuk heb verteld dat ik denk verliefd te zijn. Nou nee, dat denk ik niet. Ik weet dat het zo is. En ik hoop dat het een bevlieging is, nep en niet echt. En aan de andere kant hoop ik van niet. Het is zo'n half tiener-achtig verhaal van afstoten en aantrekken. Maar ondertussen ook een verhaal van energie Energie die heen en weer stroomt, communicatie zonder woorden en weten dat hij me de hele tijd in de gaten houdt, ondanks dat ik mijn best doe zijn blik te ontwijken, niet naar hem te kijken en voor hem weg te rennen. Simpelweg omdat het zo overweldigend is. En ik al getrouwd ben. En ik houd van mijn man, hoe je het ook wendt of keert.
Waar daar ook niet bij helpt... De laatste keer dat ik mijn bevlieging zag was eind september begin oktober. Ik dacht... Mooi, voorlopig zie ik die niet meer. Tijd om het gevoel te begraven en weg te stoppen. Tijd om me op mijn man te storten, zeker met de vakantie.
Maar wat ik ook doe, hij blijft meedraaien op de achtergrond. Regelmatig denk ik aan hem, dagdroom ik over hem, denk ik terug aan die paar intense momenten.
Ik spreek mezelf streng toe en zeg dat ik er veel meer in zie dan er daadwerkelijk is. Dat hij gewoon interesse heeft omdat ik op bepaalde punten dezelfde achtergrond heb, we over een aantal dingen hetzelfde denken. En dat ik me aangetrokken voel, omdat hij nu eenmaal ook op mijn opleiding zit en dus op dezelfde golflengte. En mijn man is nu eenmaal atheïst. Hij steunt me in mijn opleiding, weet en voelt dat het voor mij heel belangrijk is en doet er dus alles aan om mij de ruimte te geven om dit te doen. Maar zijn passie is het niet. Ik vind bij die ander dus wat ik mis in mijn man.
Ik hoop zo dat het een bevlieging is en een projectie van mijn gemis. En dat hij niet mijn andere kant is. De kop of munt van hetzelfde kwartje, of hoe je dat ook noemt.
O grote Goden. Ik vroeg om hulp op mijn pad. En dat krijg ik. En hoe. Maar ik vroeg niet om Mijn betere helft, mijn Maarschalk. Ik had al gezegd dat het daar te laat voor was. En nu lijkt het er toch op dat....
Nee. Als een tiener wil ik die zin niet eens afmaken. Te dramatisch.
Gewoon, daar niet heengaan en blijven rennen.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten