Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het menselijk brein is een raar iets. Wist je dat?
Ja.. Ik weet dat ik je een verslag van mijn school beloofd had. Dat zal nog even moeten wachten. Maak je niet druk, het rent niet weg.
Ik heb vannacht echter weer gedroomd. Een droom die heel veel inzichten blootlegde.
Voor uitleg moet ik even terug in de tijd, naar vorige week zaterdag.
Op zaterdag gaan we naar school en daar wordt van alles behandeld. Vorige weeg de Dzogchen traditie en het aanstippen van Buddhisme in zijn algemeenheid. Wist je bijvoorbeeld dat siddharta helemaal niet DE buddha was maar één Buddha? Er zijn er vijf, waarvan Siddharta de bekendste is.
Maar ik dwaal af. Een mede leerling vertelde dat monniken vroeger op het kerkhof aan het mediteren waren om hun wat wij in het westen voor demonen uitmaken te verslaan. Hun angsten en tegenwerpingen, zeg maar. Dat heet daar anders, maar om niet te veel in uitleg te verzanden noemen we het maar even demomen. Daar gaan ze over mediteren, om hun angsten, beperkingen en demonen met een zwaard in twee te hakken.
"O' zei de mede leerling. "Even ter verduidelijking.. Ik heb het over monniken van duizenden jaren terug die op het kerkhof gingen zitten. Destijds werden lijken gewoon op één hoop gegooid en daar achtergelaten voor de natuur elementen en de dieren.'
"Als in... Ze werden niet begraven en je zag het hele ontbindingsproces?' vroeg ik geïnteresseerd.
Hij knikte.
Ik merkte dat mijn brein in halleluja stemming verkeerde. Het klopte helemaal. Geef je lichaam weer terug aan de natuur. Jij hebt het immers toch niet meer nog en het is zo raar om na je dood nog steeds een stukje aarde te claimen. Ga op in de natuur, ga naar de reïncarnatie. Dat is voor mij altijd al heel logisch geweest. Dus ik vond het heerlijk om dat terug te horen in een traditie die ouder is dan dat Europa bestaat.
Maar tegelijkertijd... Mijn lichaam verzette zich in alle vormen en maten. Ik werd er bijna onpasselijk van. En kwam al snel tot de ontdekking dat het kwam omdat mijn lichaam niet dood wilde. Het stuurde signalen van zelfbehoud. Je kunt immers verschrikkelijk ziek worden van ontbinding. Al die dampen en gassen die daarbij vrij komen... Gezond is het niet voor de meeste levende wezens. Ik wil nog niet dood! Of nee.... Ik màg nog niet dood.
Afgelopen zaterdag... Ik zat op mijn stoeltje, met een lege plek naast me voor mij uit te dromen. De leerling van de week ervoor vroeg mij of hij naast me mocht zitten. Tuurlijk joh, ga lekker zitten. Je hebt me de afgelopen week lekker bezig gehouden met je verhaal over het kerkhof.
Hij vroeg of ik daar iets over wilde vertellen.
Ook prima. Dus ik vertelde over mijn mentale reactie en mijn fysieke reactie. Tot die tijd keek hij steeds voor zich uit, maar toen ik vertelde dat mijn lichaam letterlijk in opstand kwam, keek hij me keek even aan.
Verder zei ik het heel interessant te vinden. Want ik dacht altijd dat ik er klaar voor was en geen problemen had met de dood. Blijkbaar was er toch nog iets niet klaar.
Hij gaf aan blij te zijn dat hij daarmee kon helpen.
Hele les redelijk opgetrokken. Af en toe zei iemand wat, iemand stelde vragen, de leraar vertelde. Gewoon, zoals het gaat. En uiteindelijk moesten we bespreken. Dus de betreffende leerling, de dame ernaast en ik bespreken met zijn drieën. Over wat er resoneert, wat niet. En dat niet alles wat en wie je bent gewenst is en dat de maatschappij dan verwacht dat je dat wegstopt.
Hij gaf bv aan heel intens te zijn. En dat dit niet mocht, waar hij heel veel woede aan heeft overgehouden.
Mensen... Hij is intens. Heel intens. En eerlijk is eerlijk... Dat is prachtig. Het is zo'n verschrikkelijk mooie man. In elk opzicht van het woord. Hij is slim, intelligent en weet verschrikkelijk veel. Hij kent zichzelf, zijn emoties en weet die in bedwang te houden.
Ik vind dat knap, want bij mij spoelt alles nog steeds alle kanten uit. Ik heb het idee dat iedereen exact kan zien wat er door mij heen gaat en misbruik of gebruik kan maken van al dat er door me heen vloeit.
Maar goed. Ik ben dankbaar voor dat inzicht. En dankbaar voor de les. Want ik blijk dus niet de enige te zijn die intens is. Ik ben niet de enige met borrelende woede en verdriet. Natuurlijk is dat geen nieuws, maar het is heerlijk om te horen dat anderen daar ook tegenaan lopen. En dan ook nog eens meerdere mensen, die stuk voor stuk heel kalm lijken en mega intelligent zijn.
En vannacht kwam er een extra les bij.
Ik droomde dat we op school waren. Een aantal definieerbare mede studenten, de leerlinge uit het groepje van zaterdag en de leerling waren duidelijk aanwezig. De leerling had 'zijn' vriendin/vrouw mee (geen idee of hij voorzien is en zo ja of dat een vrouwtje of een mannetje is) en die was duidelijk op de voorgrond. Een prachtig lange, ranke Koreaanse dame met lang golvend haar. Super mooi om naar te kijken, zo uit een animé gelopen. Meterslange benen, ronde heupen, pronte boezem, mooi accentuerende kleding. En met een arrogant rot karakter.
Ze zei mij van haar man weg te blijven en dat ze mij zou doden of nog liever mijn man, ze commandeerde haar vriend rond en liep ook die mede studente af te blaffen, omdat zij immers ook uitgebreid en leuk contact had gehad tijdens de les van vorige week. Dat mocht blijkbaar niet. En ik werd bang.
Maar eerst klikte dat ze brulde te zullen doden. Ik wil immers nog niet dood. En niet zo zeer voor mijzelf. Dat was ook wat resoneerde dat ze zei mij te vermoorden, maar nog liever mijn man. Dat ik zelf dood ging, was niet zo erg. Ik kom wel weer terug, het komt wel goed. Maar ik mag nog niet weg want er is een klein meisje dat mij de mooiste titel geeft die ik me maar kan voorstellen en van mij afhankelijk is. Ik dien het nog even uit te houden alhier. En ik ben doodsbang. Niet zozeer dat ik doodga, maar dat mijn man doodgaat. Ik kan hem immers niet vervangen. En onze dochter hangt verschrikkelijk veel aan hem. Ik ben bang. Bang voor de dood van hen die ik lief heb. Ik ben bang voor de dood van anderen.
En verder.. Ik besefte dat ik droomde omdat de mede leerlinge naar me toe kwam en zei haar ook niet te mogen. Ze was niet goed voor hem en verdiende hem niet. En ik voelde in mijzelf de wens opkomen haar te vermorzelen. Dat ik dat besefte, werd ik wakker.
Want ik wil gewoon nog steeds heel graag lief gevonden worden, ik wil nog steeds beschermen, ik wil nog steeds dat iedereen mij aardig vindt. En dat werd in die Koreaanse schone allemaal pijnlijk uitgelegd.
Geen idee wat ik ermee moet. Het gaat immers niet om de leerlingen. En ook niet om die Koreaanse. Ze leggen alleen maar angsten bloot. Ik ben nog steeds een verschrikkelijke people-pleaser, die iedereen wil beschermen. Stom, want dat kunnen die leerlingen allemaal prima zelf. Ik denk dat ikzelf eerder die hulp kan gebruiken. Zij redden zich wel.
Ik ben benieuwd wat ik daarmee kan doen. En hoe ik dit moet verwerken in mijn schoolverslag. Want op zich wil ik de inzichten wel verwerken. Al ga ik nog liever dood dan dat ik de droom erbij meegeef.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten