Oprecht verbaasd

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben oprecht verbaasd over alle jaren therapie die ik heb gehad. En dat allemaal naar aanleiding van de opleiding die ik nu aan het volgen ben.

Misschien ligt het aan mij. Misschien heb ik jaren ontkend, of heb ik het gewoon genegeerd en niet aan de orde laten komen.

Maar hoe kunnen al die psychologen, psychiaters en maatschappelijk werkers al die tijd in vredesnaam aan het feit voorbij zijn gelopen dat ik een mega toxische opvoeding heb gehad? Dat ik geen idee heb van wat onvoorwaardelijke liefde is?

Ik heb altijd het idee gehad liefde te moeten verdienen. In alles wat ik doe moet er nut aanwezig zijn, een meerwaarde. Tot en met mijn hobbies aan toe. Ik doe aan breien en aan haken. Natuurlijk vind ik dat leuk, anders deed ik het echt niet. Maar het feit dat ik er een trui, sjaal en muts mee kan maken heeft een basiswaarde waar ik niet omheen kan. Het feit dat ik iets onmisbaars kan maken en dus mensen blij kan maken met mijn kunde, is van essentieel belang. Ik vind koken voor mensen leuk. Wederom iets dat van essentieel belang is. Zonder eten en drinken ga je immers dood. En ik wil mensen verwennen met het lekkerste eten, zodat ze eten en de daarbij positieve ervaring direct linken naar mijn aanwezigheid.

Ingebakken zit dat ik alles moet verdienen. De criticus in mij ziet feilloos wat er mis is aan alles dat ik doe. Elke steek die ik in mijn werk heb laten vallen, elke smaakpapil die niet is getrakteerd op een explosie van ervaringen, de criticus heeft er een hard en genadeloos oordeel over. En trekt steeds dezelfde meedogenloze conclusie: Dat ik de liefde niet waardig ben. Dat ik weer  stil in een hoekje moet gaan zitten. Ga toch poetsen en boenen, ergens in een grijze jurk zodat je vooral niet opvalt. Maak jezelf zo onopvallend mogelijk.

Een hobby aanmeten zonder nut.. Bij alleen al het idee wordt mijn keel dichtgeknepen. Ik heb een tijdje aan borduren gedaan. Om tot rust te komen, de orde in mijn hoofd te bewaren. Maar die hobby was van korte duur. De schilderijlijstjes in mijn huis waren relatief snel vol, ik kon de werkjes nergens meer kwijt en het had geen toegevoegde waarde. Dus ik ben ermee gestopt. Ik heb op zolder nog steeds een bijna af werkje en een werkje ongeopend in de verpakking liggen. De kans dat ik het weer oppak is klein. Al is er nu in mij een klein stemmetje dat begint te brullen dat ik dat misschien toch maar weer eens moet gaan doen.

Terwijl ik dit stukje aan het tikken ben, besef ik in ene waar jarenlang mijn schrijvers-block vandaag kwam. Ik schrijf al verhalen en gedichten sinds ik op de lagere school zit. Vanaf het moment dat ik de kracht van het schrift in de vingers heb, uit ik mij op allerlei manieren en over velerlei onderwerpen. Maar verhaaltjes en gedichten vond ik tijdenlang geen doel dienen. Schrijven voor school was goed. Zeker als je dat op een mooie en symbolische wijze kon verhalen. Maar verder diende het geen nut en gedichten waren al helemaal dikdoenerij om niks.

Dat had korte tijd een kleine wijziging, want ik kwam in een zware depressie terecht, met suïcide neigingen en het uitschrijven van ellenlange epistels domweg te heftig was voor mijn verdoofde brein dat leefde in een zwarte wolk van mist, bliksem en donder. Het enige dat ik kon doen, was me vastklampen aan mijn vulpen terwijl deze in neurotische trekken over de lijnen vloog om in enkele strofen uiting te geven aan mijn roerselen. Ik noemde dat altijd 'vlinders kotsen'. Omdat het voor mij altijd poppen waren, die open barstten in mijn buik en eruit moesten. De vlinders waren variërend van één en al kleurenpracht en vrolijkheid, via observaties  naar de zwartst mogelijke nachtmerries, voorzien van vuur, dood en verderf. En dan hadden we nog de zombie-poppen. De stukken die nooit tot uiting waren gekomen, tot wasdom. De delen die al dood waren, nog voordat er goed en wel leven aanwezig kon zijn. Ook die braakte ik uit in de trekkende lijnen over het papier.

Zodra de lucht in mijn hoofd weer helder was, kon er weer op mij ingepraat worden. En kon mij dus gezegd worden dat ik niet zo de aandacht naar mij toe moest trekken. Dus kroop ik weer in mijn schulp, liet de pen vallen en probeerde mee te komen in de wereld van administratie, alledag en de eentonigheid die het dragen van een grijs pak met zich meeneemt.

Mijn hemel. Zo'n beetje alles is terug te herleiden naar mijn jeugd, mijn opvoeding. De angst en de onveiligheid die ik ervoer. Het feit dat er geen ruimte was voor mijn emoties. Verwijten kan en wil ik mijn ouders niet maken. Het zal niet makkelijk geweest zijn om een adhd kind en een lichamelijk gehandicapt kind op te voeden, terwijl zowel mijn vader als mijn moeder met hun eigen geestelijke besognes aan het omgaan waren. Ze waren er wat de verzorging van mijn handicap betreft, zorgden dat ik bij een psycholoog terecht kwam, maar waren verder emotioneel afwezig. En praten over wat ik meemaakte? Ze zeiden steevast dat ze dat zelf al eens hadden meegemaakt en dat ik dat niet hoefde te herhalen. Ze vonden dat ik mijn rug moest rechten en alles van me af moest laten glijden. En dus deed ik dat. Ik slikte weg wat er was, negeerde mijn emoties en ging door zoals gewenst, terwijl ik probeerde te voldoen aan steeds veranderende en onmogelijke eisen.

Maar toch... Ik heb er een gigantisch litteken aan overgehouden. En het ergste in het hele verhaal vind ik nog wel dat het erop lijkt dat het zoveel jaar later nog steeds niet erkend wordt. Het laatste gesprek dat ik met mijn moeder had, luchtte voor mij op. Maar ze zei dat ze er nog eens over wilde praten en dat ze die week contact op zou nemen. Dat is dus ondertussen twee weken geleden. Ik geloof er niet meer zo in.

De zilveren lijn in dit al... Weer meer dat ik los kan en mag laten. Weer meer dat ik helen kan.

Ik had besloten, toen ik deze opleiding ging starten, dat ik mijn demonen in de ogen wilde kijken en ze neer zou maaien. Dat ik ze verbranden wilde, zodat ze me nooit meer achterna kunnen komen. Ik wilde in de afgrond van de hel staren, in zijn donkerste krochten. En zo hard staren, dat de krochten zouden knipperen. Ik zou harder staren, schreeuwen, krijsen en vooral: de oorlog winnen.

Geen idee of de demonen me nooit meer achterna zullen komen. Geen idee of ik ooit klaar zal zijn met Duivels-Jagen. Het is al zo lang onderdeel van mijn leven, dat ik serieus niet zou weten wat ik dan zou moeten gaan doen met al die extra tijd. Al komt slapen wel gelijk in mij omhoog.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Twinflame in Weegschaal

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Weer eens tijd voor een kleine reflectie. Al is het deze keer wel een leuke.

Voor school kijk en luister ik veel over veel uiteenlopende onderwerpen. Ook erg veel op spiritueel vlak. Maar dat zal niet ontgaan zijn en al helemaal niet verrassen.

Wat er erg leuk aan is zijn de suggesties van de verschillende algoritmen, die als gevolg van alles wat op mijn tijdlijn voorbij komt zetten, naar voren komen. Dat is divers, apart en soms ronduit wazig. En derhalve een bron van inspiratie. Onder andere over soulmates, twinflames, sterrenbeelden en afspraken die gemaakt zijn voordat je ziel weer op de aarde kwam.

Van sommige dingen ben ik heilig overtuigd, andere dingen vind ik twijfelachtig en een aantal verwijs ik zonder blikken of blozen naar het rijk der fabelen.

Maar goed. Je leeft je leven en deze dame doet aan yoga, dus die twinflames komen met regelmaat voorbij, want een heel deel van de yogi's geloven daar nu eenmaal in. En zeker de laatste tijd zie ik veel, want volgens al die kenners of de sociale media is mijn tijd aangebroken en kom ik binnen afzienbare tijd mijn twinflame tegen.

Allereerst: Wat is een twinflame? Dat is uiteraard niet voor iedereen helder. 
Iedereen weet wel zo'n beetje wat een soulmate is. Die persoon waar je soms mee communiceert zonder woorden, die exact weet wat je denkt en je exact aanvoelt. Maar een soulmate HOEFT niet altijd je partner te zijn. Het kan ook gewoon om je beste maat gaan en zelfs van het geslacht zijn waar jij in principe niet op valt.
Een twinflame is net zoiets, maar jouw andere ik. Dat wil zeggen... Hij/zij is jouw grote liefde en het is de bedoeling dat je hem/haar vindt in dit leven. Hij/zij kan exact intunen op jouw gedachten, denkt op exact hetzelfde moment aan jou als jij aan hem/haar en vult je volkomen aan. Dat idee.

Ja schat, in orde. Áls een twinflame bestaat, heb ik hem nog niet ontmoet. Want voor zover ik weet, is hij niet in mijn leven. Aan de andere kant is er een kans dat ik hem wel degelijk een keer ontmoet heb. Ik zal hem dan, volledig in lijn van mijn karakter, waarschijnlijk hebben staan uitkafferen. Ik zal gezegd hebben dat ik het druk heb met studie, werk, vrienden. En dat ik te veel aan het schrijven ben om me bezig te houden met zijn gedachtegang. Dus of hij alsjeblieft op zou willen rotten? En wel NU?!

Echt, zo grappig. En dan zeggen ze er ook nog bij, dat de Weegschaal (sterrenbeeld) zo romantisch zou zijn. Welnu, deze weegschaal heeft niet veel kaas gegeten van romantiek. Al heb ik wel fantasie, want er speelt zich een heel scenario in mijn hoofd af aangaande de verbintenissen. En dat is te leuk om niet uit te werken. Dus dat doen we maar even.

Ik zie het voor me dat zielen die naar de aarde gaan, in een soort van groepen werken. (Daar ben ik echt van overtuigd.) Laten we zeggen dat ze gaan in cycli van vijf jaar, dus we hebben een batch  januari 1975 tot januari 1980 waar ik ook toe behoor. Per batch gaan de zielen naar een aantal seminars, die verplicht zijn voordat ze hun diploma op kunnen halen om (weer een keer) ter aarde te keren.  Van al die seminars gaat er natuurlijk één over liefde, lust, romantiek en al die dingen.

Hopelijk kunnen ze het een beetje met sjeu brengen. Maar aangezien de les gegeven wordt door zielen - ook wel bekend als de 'Ouden'- die een beetje verstofd zijn en al niet meer ter aarde zijn geweest sinds er een reptiel was dat het een goed idee vond om het water uit te gaan en voltijd op het land te leven, heb ik er niet veel fiducie in. Het is een groep die alles zo gortdroog weet uit te leggen, dat zelfs de gemiddelde monnik zal vinden dat er wel wat meer glans aan gegeven mag worden. Veel te theoretisch, een beetje erg uit de tijd. Ze weten niet wat er allemaal mogelijk is. Spontaan krijgt deze dame de neiging om een demonstratie te geven over wat je allemaal kunt met een stropdas, behalve dat ding om je nek hangen. Maar dat mag natuurlijk niet, want zo ver ben ik nog niet in mijn spirituele cyclus. Dus ik moet droogjes in mijn stoeltje blijven zitten, luisteren en aantekeningen maken.

De kans dat deze dame binnen het uur is gaan verlangen naar koffie is groot. Natuurlijk heb ik er ook wel wat van meegekregen, van dat seminar. Kijk maar naar mijn repertoire aan gedichten. Ik weet als geen ander hoe je er over schrijven moet. En met de praktijk is er ook niets mis, al heb ik het nu dus niet over die beoogde zielentweeling. Maar die Ouden zijn mij te droog in hun verhaal en ik begin in slaap te vallen.

Na een tijd schrik ik wakker. Ik heb er blijkbaar zelf een verhaaltje van gemaakt.

Ha, gelukkig! Ze beginnen met het uitdelen van de goodiebag! Daar zitten allerlei handige foefjes in, zodat je degenen bij wie jij je leven kunt ontwikkelen kunt vinden. Misschien alvast een klein token van een geliefde, een lok haar van je kinderen, een plaatje van die verdomde twinflame van je. Allemaal in je persoonlijke tasje, dat uitgereikt wordt.

Maar natuurlijk beginnen ze wel gewoon met het uitdelen in januari 1975. En in de rij ontstaat er natuurlijk wat verwarring, waardoor alles vertraging oploopt. Het duurt wel even voordat ze tot de conclusie komen dat dit niet zo makkelijk is opgelost en er versterking komt.

Kortom... Tegen de tijd dat ze bij de weegschalen die geboren zijn in 1979 -waar ik toe behoor- zijn aangekomen, is ondergetekende het allang zat en vertrokken naar de koffie-corner.

Ja mensen... Als ik kan kiezen tussen een tasje met roze glitters, eenhoorntjes, blij-ei stickertjes en troetelberen-zuurtjes of een bak hete en zwarte koffie......
Je weet waarom ik geen gevoel voor romantiek heb. De koffie riep. (Waar ik dan weer wel heel romantisch over zou kunnen doen. Het ultieme zwarte goud, magie in vloeibare vorm.)

De kans dat ik mijn vlam bij het koffiezetapparaat heb gezien is groot. Hij was waarschijnlijk aanwezig bij datzelfde verplichte seminar. Waarschijnlijk hebben we al heerlijk tegen elkaar aan staan zeuren dat het de grootste onzin is. Daarom hadden 'de Ouden' er nog wel geloof in, dat wij samen zullen komen. Geef ons immers een bak koffie en de kans dat het goedkomt is vergroot, wij vinden onze weg wel.

Ironie o ironie. Hij is waarschijnlijk een ander pad opgegaan dan in den beginne de bedoeling was en komt niet zo vaak meer in mijn omgeving. En ik? Ik heb een hartkwaal weten te ontwikkelen, waardoor ik niet meer zoveel koffie mag drinken.

Dus..

Mijn beste tweelingziel, mijn Maarschalk.

Man die mij completeert, zonder dat ik weet dat ik nu incompleet ben.

Koning van mijn gedachte.

Steller van belangrijke vragen, stimulator van mijn hartstocht.

Mijn filosoof, mijn dichter.
Mijn essentie en gedachtegang.

Heerser over mijn hart en ziel.

Ik schijn tegenwoordig thee te moeten drinken. Dat je het even weet.

Geheel de Uwe!

Mystic M

Chaos in veranderingen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Groeien gaat niet zonder slag of stoot!

Mijn wereld staat op zijn kop, kan ik je vertellen. Weinig tot niets dat nog normaal overeind staat. En ik ben blij met een heel belangrijke les die mij nog niet zo lang geleden is geleerd: Maak geen grote wijzigingen in je leven, zolang je in herstel zit. Oftewel: Wanneer je in een relatie zit, beëindig je die niet in herstel. En als je vrijgezel bent, dan begin je in herstel niet aan een relatie. Houd zoveel mogelijk oud vertrouwd. (Op voorwaarde dat de relatie waar je op dat moment in zit gezond te noemen is, natuurlijk. Als daar -al dan niet acuut- gevaar dreigt of er is iets anders hevig mis, moet je eruit.) En ik houd me als een drenkeling vast aan deze regel. Simpelweg omdat ik op het moment een speelbal ben van mijn eigen emoties. Ze zijn alles omvattend, alles verzengend en bijna niet te temperen. En ik heb het idee dat ik mezelf op allerlei manieren alomvattend voor schut aan het zetten ben.

Ik zwijg er thuis over. Ik heb geen zin meer om mezelf te blijven herhalen. En daarnaast heb ik ook niet meer de illusie dat het ook maar enigszins zin heeft. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik aan het einde van mijn opleiding(en) nog getrouwd ben. Dat doet mij pijn, want we hebben een dochter en ik wilde zo graag deze relatie laten slagen. Ik geloofde er zo heilig in en zie op zich ook nog steeds de potentie.

Op school, in de familie, thuis. Er zijn veranderingen gaande. En ik weet mezelf niet echt goed een houding te geven. Ik heb het idee dat ik er een beetje een potje van maak en dat ik in de klas een niet al te beste reputatie begin op te bouwen.

Dat wordt door een paar mensen waar ik geregeld mee omga natuurlijk tegen gesproken. Maar daar staat tegenover dat er weer een heel deel van de klas is waar ik nauwelijks contact mee hebt. En ik heb het idee dat daar meerderen tussen zitten die mij -hoe zeg ik dit neutraal- een beetje een apart geval vinden.

En dan zijn er nog een paar die ik totaal niet begrijp, omdat ik er geen pijl op kan trekken. En ik denk dat die zich een beetje van mij afkeren. Juist omdat alles er als een explosie uitkomt.

En ik geef toe dat ik het zelf ook niet had verwacht. Vorige week stond ik huilend in de wc, afgelopen zaterdag 'explodeerde' ik in emoties omwille van een omschrijving over het 'magisch denken' van slachtoffers van seksueel geweld in het boek van Ad Vingerhoets.
Ik weet nu waarom dat is. Wat ik er zelf nog niet aan verwerkt had. De opmerking die Ad maakt, komt op mij over als dat de verantwoordelijkheid altijd volledig bij het slachtoffer wordt neergelegd, OOK door het slachtoffer zelf. En ik ging uit mijn dak omdat er niet gezegd wordt dat het ook vaak zo is dat het slachtoffer die schuld krijgt aangepraat, meestal door de dader. Het was in ieder geval wel even heel stil in de klas. Dus ik zal een punt aftrek hebben gekregen bij de rest. Ik weet het, dik mijn aanname. Maar het is in mijn hoofd een volledig monster aan het worden.

Afgelopen zondag heb ik mijn moeder de waarheid gezegd. Ze vroeg naar hoe het nu zat dat ik zo kortaf en afwezig ben en ik heb gewoon hard, duidelijk en zonder omhalen gezegd wat ik dacht van de hele familiesituatie. Wat ik fout vond aan de manier waarop zij ermee omgaat, waar ik me kapot aan erger en dat ik het nooit goed kan doen bij wie ook. En dat ik het knap vind hoe de hele zooi iedere situatie op mij af kan wimpelen, zelfs als ik niet eens in de buurt ben en er in principe zelfs niets mee te maken heb. Dat het feit dat er zonder overleg besloten is om de as van grootmoe uit te strooien op 18 oktober en dat niemand erbij stilstond dat ook ik dan jarig ben.

Ze kwam niet verder dan dat ze het jammer vond dat ik er zo over dacht. Ik heb het maar gelaten, maar merkte dat ik daar erg onverschillig van werd. Ik bedoel... Laten we eerlijk zijn. Ze geeft me met die opmerking gewoon een kneppel harde 'Stik er in' af. Het is nietszeggend. Ik kan er in ieder geval niets mee.

Ik geloof wel dat ze schrok van het feit dat ik mijn onverschilligheid niet ontkende en aangaf de gehele familie mijn rug toe te keren. Dat ik klaar ben met hun onverschilligheid en desinteresse. En dat ik de manier waarop zij handelt ook -zacht gezegd- niet kan waarderen. Zelf schrik ik er ook wel een beetje van. Maar meer omdat ik merk dat ik volledig in mijn 'het IS' houding sta en onverschillig ben aangaande de uitkomst. Het feit dat er geen enkele emotie speelt terwijl ik normaal gesproken en zeker de laatste tijd toch zo met mijn emoties werk staat hier in schril contrast mee. Houdt dit nu in dat ik eindelijk beter begin los te laten en begin te werken vanuit het 'het is wat het is' principe? Of ben ik gewoon te moe gestreden? Ik hoop van ganser harte dat ik wat meer de 'het is wat het is' houding kan aannemen. Want al die emoties... Ik ben er wel klaar mee. Het overspoelt me te veel en ik kan er zelf ook niet goed mee omgaan.

Ze schijnt daar over te willen gaan praten. Ze zei in ieder geval dat ze van de week nog contact op zou nemen. En het valt me op dat ik niet eens weet of ik dat überhaupt nog wel wil. Ik geloof domweg niet meer in de verhaaltjes die zij ophangt. Deels ook omdat ik nu zo goed door begin te krijgen dat ze keihard aan het manipuleren en afschuiven is. Wanneer de fout voor 80% bij haar ligt en 20% bij mij, dan bijt ze zich vast in mijn 20%, blaast dat op zo groot als het kan en bazuint dat rond. Haar eigen aandeel wordt onder het tapijt geschoven en er mag niet meer naar gekeken worden.

Ik vind het best als zij haar leven zo wil leiden, maar ik verkies dan domweg een andere weg in te slaan. Ik wil niet dat mijn dochter door dat gif geïnjecteerd wordt en ik wil zelf van dat toxische verleden af.

De bevrijding in dezen ligt in het feit dat ik nu begrijp dat driekwart van de schuldgevoelens waar ik mee worstel niet mijn schuld zijn. Dat ik dat los mag laten, ondanks dat ik wel met de gevolgen deal. Die zal ik moeten verwerken en een plek moeten geven. Maar er mogen dus ook een aantal loodzware stenen van oude overtuigingen die absoluut niet helpen mijn rugzak uit. Ik heb gewoon een toxische jeugd gehad waarin mijn essentie niet belang was. En ik mag nu gaan leven vanuit mijn eigen kern. Met emoties die ertoe doen.

Maar daar komen dus andere onzekerheden voor in de plaats. Want ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik niet echt goed in de klas lig. Een klas die ik de aankomende 3,5 jaar dus nog tegen ga komen. En dat maakt mij verschrikkelijk onzeker.

Om nou gewoon om repliek te vragen in de klas is ook weer zo wat. Dan trek ik nog meer aandacht naar mij toe (waarvan ik nu juist denk dat het is waar men zich aan ergert) en ik krijg er waarschijnlijk gelijk een naam mee. Geen idee wat ik er precies mee moet en ik ben hard aan het puzzelen. Maar dat ik er uiteindelijk wat mee zal moeten staat als een paal boven water.

Het meest valt me op dat de module Psychologie van Emoties gewoon veel in mij losmaakt. En dat ik dat niet zo goed kan reguleren hoe ik reageer. Het gaat misschien niet eens zo zeer om de inhoud van mijn teksten -al zullen deze meespelen-  als om de manier waarop ik reageer. En ik weet niet of men een beetje vergevingsgezind is. Of hoe ik mijn gedrag een beetje aan kan passen.

Ik ben gewoon keihard bezig met het overschreeuwen van mijzelf. Het feit dat ik me geen houding weet te geven. Het feit dat ik bang ben dat de meesten mij niet moeten. (Wat hard bezig is een selffulfilling prophecy te worden) Ik word er een beetje gek van dat ik die trein niet stil krijg. Dat ik de onzekerheid niet de kop ingedrukt krijg en mezelf maar blijf overschreeuwen. Ik ben gewoon niet blij met hoe zich dat manifesteert en word daar bang van.

Want het zou toch zonde zijn als ik uitval door mijn angsten. Ik heb het er zo naar mijn zin en heb voor mijn eerste tentamen een prachtig cijfer weten te behalen, met mooie en lovende kritiek. Waar ik zo verschrikkelijk dankbaar voor ben.
Er is niemand in de klas die ik niet mag. Ik wil ze allemaal als 'van mij' tegen me aandrukken en een soort van de liefde verklaren. Het zijn allemaal heerlijke mensen waar ik veel van leer en die ik een glansrijk leven gun.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Groeipijnen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

School is alles waar het op het moment in mijn leven om draait. Dat is niet nieuw. Volgens mij heb ik dat al een keer verteld.

Dat het iets is waar ik veel van leer, zowel voor later op werk als op persoonlijk vlak.

Op het moment hebben we de vakken Psychologie en Metafysica en Psychologie van de menselijke emoties.

Tot nu toe was metafysica nog erg theoretisch en gewoon informatie die door de docent over ons uit is gestort. Ik weet ook niet wat ik van hem en het vak moet denken. Ik wacht nog even met het geven van een mening daarover.

Op zich is dat al een heel punt. Dat ik wacht met het vellen van een oordeel. In eerdere tijden vormde ik binnen drie minuten al een mening. En die kon ik dan ook gelijk aan de grote klok gaan hangen. Tuurlijk, die mening werd bij tijd en wijlen aangepast. Maar meestal pas wanneer er al van alles gebeurd was, met soms best grote gevolgen.

Nu zat ik wat ongemakkelijk op mijn stoel, niet te weten wat ik denken moest. Het is niet dat ik de man niet volgen kan. Het is gewoon het feit dat hij maar blijft praten, van alles over ons uitstort en er geen rekening mee lijkt te houden dat we af en toe een pauze nodig hebben, extra verklaring en dat hij rond één uur echt moet gaan afronden. Maar misschien is dit eenmalig en moet ook hij nog een beetje zijn draai gaan vinden in deze nieuwe klas.

's Middags was geweldig. Ik wil nu al de lerares voor eeuwig in mijn hart sluiten. Wat een energiek, eerlijk, open, geweldig mooi en inspirerend mens zeg. Haar vak is geweldig. Al vind ik het boek dat we ervoor moeten lezen -De emotionele mens van Ad Vingerhoets- geen geweldig boek en ga ik ook naar de beweegreden vragen waarom dit boek op de verplichtte lijst staat. Waar ik me stijf aan erger is dat hij veel meningen van zichzelf verwerkt in het boek. Dat er hier en daar twijfel-taal in zit snap ik. De emotie van de mens is immers niet in een vaste vorm te gieten. Dat fluctueert uiteraard enorm en daar dient rekening mee gehouden te worden. Maar tot nu toe kom ik in elk hoofdstuk wel minstens één keer de mening van Ad tegen en geeft hij ook informatie die of niet klopt of incompleet is. En dat is informatie die simpelweg te vinden is, waar je helemaal niet super veel werk voor hoeft te verrichten. Dus waarom heeft hij zijn werk niet goed uitgevoerd?

Ik ben erg benieuwd naar de beweegredenen van de lerares.

Wat ik wel fijn vind van het boek van Ad, is dat ik erachter kom wat er gebeurd is in mijn eigen leven. Al anderhalve week -de tijd waarin ik dat boek aan het lezen ben- loop ik elke dag te huilen. Oud zeer dat er uit komt. Maar ook huilen om de straf die ik mezelf volkomen onterecht heb opgelegd. Ik kom nu tot de conclusie dat mijn jeugd en opvoeding volkomen toxisch waren. Dat het overgrote deel van waar ik mij schuldig over voel, helemaal mijn schuld niet is.

Tuurlijk... Ik ben degene die ermee zal moeten omgaan. Ik ben degene die het zal moeten verwerken en met compassie en liefde naar zichzelf moet gaan leren kijken. Maar alle schuld kan ik naast mij neer gaan leggen. Het is grotendeels het oordeel van externe factoren die mij klein hielden, traumatiseerden en van mij het leven onmogelijk maakten.

Nadeel? Ik kom tot de conclusie dat het echt tijd wordt om te breken. Voor altijd met mijn zus en voorlopig met mijn moeder. Ook kom ik tot de conclusie dat ik mijn moeder aan het verstand mag peuteren dat -als zij ooit weer contact wil met mij- zij bepaald gedrag NOOIT meer mag vertonen, zij mijn grenzen moet gaan respecteren en dat zij mij zal moeten accepteren zoals ik ben. Dat de tijd dat ik me aan haar wil onderwiep voorbij is en dat ik niet meer naar haar verwachtingen wil leven. Domweg omdat die altijd veranderen en ik daar nooit aan kan voldoen. Har kritiek uit ze maar bij haar vriendjes, vriendinnetjes en familie, niet bij mij. Als zij niet aan mijn wens wil voldoen, ben ik geen familie.

Heftige keuze en hoe ik dat op moet lossen weet ik nog niet, maar het gaat gebeuren. Komt tijd, komt raad. Wat echt helpt en waar ik de Goden eeuwig dankbaar voor ben, zijn yoga en ademhalingstechnieken. Dat helpt zo om in mijn centrum te komen, mocht ik overspoeld worden.

Dit inzicht begon toen ik in gesprek was met mijn mentor. Mijn moeder had het verslag waardoor ik was aangenomen ook gelezen en de kritiek was niet van de lucht. Vooral over mijn eigen religie en mijn eigen verhaal was ze bijna alles aan het afkraken. Alles waarvan mijn mentor vervolgens helemaal volliep en waar ik op ben aangenomen. En dat is de rode draad. Datgene waar anderen mij om prijzen, kan op kritiek rekenen van mijn moeder. Het zal worden bekritiseerd, er zal een imperfectie gevonden worden.

Dat werkt niet. Dat is funest voor mijn ontwikkeling en ik kan daar niet meer tegen. Nu ik geen reden meer heb om dat misbruik te accepteren, ben ik dat dus ook niet meer van plan.

Een hoop veranderingen in mijn leven dus. En ik ben echt oprecht benieuwd of ik de enige ben die zulke ingrijpende dingen en veranderingen meemaakt. Tuurlijk zullen andere studenten ook een verandering en groei ondergaan. Dat is inherent aan de opleiding. Ik had dat ook verwacht, die groei en dat veranderingsproces. Sterker nog.. Het is één van de redenen dat ik die opleiding überhaupt wilde starten. Het is deels voor werk, maar ook zelfontplooiing speelt een rol. Dat het nu al zo ingrijpend zou zijn, had ik nooit kunnen bevroeden.

En ondanks dat er gepaard gaat met pijn, teleurstelling, wanhoop, angst, frustratie en tot nu toe bijna elke dag een tranendal, ben ik er dankbaar voor. Het zijn groeipijnen. Ik ben bezig te worden wie ik moet zijn.

Wat een opluchting.

Geheel de Uwe,

Nieuw (extra) doel: Het zijn van een Stijlvolle Dame.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb een nieuw doel in mijn leven. Een doel waar ik al een tijdje mee speel, maar nog niet echt mee aan de gang ben gegaan. En nu is het tijd om dat te gaan doen. Namelijk: Een stijlvolle dame worden. (Alsjeblieft, houd op met lachen. Ik meen dit serieus.)

Wat houdt dit precies in?

Ik wil graag elk (al dan niet lokaal) accent dat ik in mijn leven heb opgepikt mijn stem uit krijgen. Ik wil keurig net Algemeen Beschaafd Nederlands bezigen, met de bijbehorende woordenschat. Zo min mogelijk leenwoorden uit andere talen, alleen woorden die kies zijn en geen gevloek en getier meer. Verwijzingen naar 'nachtelijke bezigheden' komen niet meer uit mijn mond. Noch als grap, noch als vergelijking. Ik kan beter.

Ik doe hard mijn best om aan mijn lichaamshouding te werken. Afvallen ben ik eeuwig mee bezig, maar ook hoe ik sta en beweeg gaat er nu bij. Ik mag gezien worden. Die naar binnen gekeerde blik en bolle rug zijn klaar. Rechte rug en neus in de luch(t)!

Waarom?

Het wordt tijd dat ik laat zien wie ik daadwerkelijk ben. En dat is een dame van niveau. En daarmee wil ik niet uit de hoogte klinken, het werk- en denkniveau zijn ondergeschikt aan hoe netjes jij je gedraagt, dat staat er los van. Nee, het gaat er echt om hoe ik mij verhoud ten opzichte van de rest van de wereld en hoe ik me daarbij uit. De woorden die ik gebruik, het beeld dat ik van mijzelf wil schetsen. Hoe ik me gedraag.

Vroeger

Als 17, 18 en 19 jarig meisje dat van toeten noch blazen wist moest ik mij staande houden in een kroeg vol truckers, bikers en een paar verdwaalde militairen. Daar had ik dus geleerd om grof uit de hoek te komen, hoog van de toren te blazen en me heel sterk op te stellen. Of ik dat ook was? Natuurlijk niet. Of de heren doorhadden dat ik toneel aan het spelen was? Eerlijk gezegd geen idee. Wat ik wel weet is dat het destijds relatief werkte.

Dat grofgebekte, soms seksistische gedrag ben ik altijd blijven vertonen. Eerst omdat ik dacht dat dit nodig was, later omdat ik er simpelweg niet meer bij stilstond en het ook het enige is dat ik ken. Maar gelukkig ben ik er nooit mee geweest en de laatste tijd begint het steeds meer te wringen. Ik wil dit serieus anders gaan doen.

Hoe aan te pakken?

Eerlijk gezegd heb ik daar maar een vaag idee over. Vloeken deed ik al niet. Ik heb het over ships en fudge, al vind ik de officiële echte termen eigenlijk helemaal niet erg. Je moet toch op een manier je frustratie kwijt. -Al vind ik dat de mens tegenwoordig wel erg snel gefrustreerd raakt en met allerlei termen begint te smijten.- Schelden met ziekten heb ik volgens mij nooit gedaan. Ik begrijp daar de meerwaarde simpelweg niet van en ken wel de uitwerking die een aantal van die gebezigde ziekten kunnen hebben. Ik heb iets te veel respect voor hen die eraan zijn overleden en hun nabestaanden, om daarover te gaan beginnen in mijn frustratie.

Maar zoals eerder gezegd kan ik wel wat doen aan mijn lichaamshouding en de woordkeuze. Proberen netjes te praten en nog eens kritisch te kijken naar mijn kledingkast.

Misschien moet ik daar eens wat hulp bij vragen, van iemand die ik als stijlvol beschouw. -Zou mijn overbuurvrouw daar eens bij willen helpen? Zij ziet er altijd zo goed uit.- Ik weet het nog niet helemaal.

Net zoals mijn opleiding -waar dit besluit een direct gevolg van is- is dit een kwestie van gewoon gaan doen en gaandeweg aanpassingen maken en zien waar het schip strand.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Mezelf blijven en toch blijven rennen.

Lieve leukerds leuke lieverds,

Afgelopen week was ik met mijn gezin in België. In de hoop afleiding te vinden van wat er de afgelopen weken is gebeurd.

Meer kans en geld in de staatsloterij, kan ik je verzekeren. Het is oorlog, in het hoofd van Mystic.

Nu begrijp ik de psychologische processen erachter echt wel. Het is simpel gezegd je brein, dat in conflict komt met nieuw aan te leren gedrag. Liever gaat het door op de oude manier, omdat dat immers bekend en vertrouwd is. Het maakt daarbij niet uit dat het oude gedrag destructief is, we hebben immers een coping-mechanisme dat daartegen werkt. (Dat dit ook alles behalve gezond is, maakt dat brein niet zoveel uit.)

Dus ik loop al sinds halverwege oktober in kringetjes in mijn hoofd. Te foeteren op wat ik te horen heb gekregen aangaande mijn moeder en familie, stukjes geschiedenis in mijzelf op te blazen, zowel in overdrachtelijke zin als dat ik het groter maak dan dat het is.

En al die tijd staat meneer Mystic er machteloos bij. Ik heb oprecht medelijden met hem en houd mijn hart vast, met beide handen.

Want ik weet niet of we het gaan redden samen. Ik wil heel graag, maar er staat zoveel in de weg.

Allereerst mijn eigen onzekerheid. Dat monster dat blijft brullen dat ik het niet waard ben. Dat ik terug moet naar de straat waar ik vandaan kom, terug naar alle misbruik en geweld, want meer dan dat ben ik niet waard. Onzin natuurlijk. Maar het is iets waar ik meer dan dertig jaar mee leefde.

Daar komt nog eens bij dat recent mijn ogen zijn geopend en ik nu zie hoe toxisch en manipulatief mijn moeder altijd is geweest. Hoe zij een blok is aan mijn been, dat enkel tegenwerpingen had en negativiteit. Nog steeds vindt zij voor elk positief punt dat ik opwerp minstens twee negatieve. En dan wordt het positieve onder het tapijt geschoven. Nog steeds weet zij heel goed de aandacht volledig te vestigen op datgene dat ik fout doe, hoe klein en onbelangrijk dat ook is. Nog steeds weet zij te konkelen en te manipuleren. Op zo'n manier dat al het negatieve bij mij terecht komt en zij kan pronken met de mooie veren.

En daar loop ik uren over te foeteren. Omdat ik simpelweg begin te begrijpen dat de kans dat ik 20 miljoen win groter is dan de kans dat mijn moeder ooit toegeeft dat zij fout zit en er wat aan zal doen. Nooit zal ze sorry zeggen, maar nog veel belangrijker..... Een stap zetten om verandering in haar gedrag te bewerkstelligen.

Tot haar dood zal ze beweren te hebben gehandeld naar haar beste kunnen en dat zij nu eenmaal het recht heeft om met mijn veren te pronken, omdat ze mijn moeder is. En dat ze helemaal niet manipuleert maar eerlijk de waarheid zegt, in goed overleg met iedereen.

Dat eerste klopt. Ze handelde naar het beste van haar kunnen. Maar wat daarna komt klopt niet. Dat weet ze, maar ze zal dat nooit erkennen. Want ze wil niet erkennen dat ze fouten maakt en de oorzaak is van verdriet.

Met als gevolg dat ik maar tot één conclusie kom.... Ik zal met haar moeten breken. Om ervoor te zorgen dat ik er niet zelf aan onderdoor ga, hetzelfde wordt en mijn eigen dochter ga beschadigen. Om ervoor te zorgen dat ik stop met alle pijn en verdriet weg te drinken en mezelf te verdoven zodat ik de schreeuw niet meer voel. Ik zal haar uit mijn wereld moeten bannen, zodat ik mezelf kan helen, sterker kan worden en kan zijn wie ik daadwerkelijk ben, in plaats van de jonge vrouw die nog steeds bedelt om erkenning, herkenning en genegenheid.

De situatie is niet gezond. En ik kan er in mijn eentje niet veel aan doen. Als dat anders moet, zal zij moeten meewerken. En dat doet ze niet.

Met pijn in mijn hart, want ik ontzeg mijn dochter haar grootmoeder. Ik gooi een heel deel van mijzelf weg en in de praktijk komt het erop neer dat ik bijna geen familie meer heb. Ik heb mijn nichtje, één tante en oom, mijn aangenomen broer en zijn vrouw. En dat was het dan. Ik zal zelf een nieuwe familie moeten creëren. Eentje die niet gebaseerd is op een bloedband, maar op genegenheid en waardigheid. En hoe ik dat doe zal ik allemaal zelf uit moeten vogelen.

Alsof mijn leven zonder dat drama nog niet zwaar genoeg was.

En daar mag manlief dan mee omgaan. Dat, en het feit dat ik hem doodleuk heb verteld dat ik denk verliefd te zijn. Nou nee, dat denk ik niet. Ik weet dat het zo is. En ik hoop dat het een bevlieging is, nep en niet echt. En aan de andere kant hoop ik van niet. Het is zo'n half tiener-achtig verhaal van afstoten en aantrekken. Maar ondertussen ook een verhaal van energie Energie die heen en weer stroomt, communicatie zonder woorden en weten dat hij me de hele tijd in de gaten houdt, ondanks dat ik mijn best doe zijn blik te ontwijken, niet naar hem te kijken en voor hem weg te rennen. Simpelweg omdat het zo overweldigend is. En ik al getrouwd ben. En ik houd van mijn man, hoe je het ook wendt of keert.

Waar daar ook niet bij helpt... De laatste keer dat ik mijn bevlieging zag was eind september begin oktober. Ik dacht... Mooi, voorlopig zie ik die niet meer. Tijd om het gevoel te begraven en weg te stoppen. Tijd om me op mijn man te storten, zeker met de vakantie.

Maar wat ik ook doe, hij blijft meedraaien op de achtergrond. Regelmatig denk ik aan hem, dagdroom ik over hem, denk ik terug aan die paar intense momenten.

Ik spreek mezelf streng toe en zeg dat ik er veel meer in zie dan er daadwerkelijk is. Dat hij gewoon interesse heeft omdat ik op bepaalde punten dezelfde achtergrond heb, we over een aantal dingen hetzelfde denken. En dat ik me aangetrokken voel, omdat hij nu eenmaal ook op mijn opleiding zit en dus op dezelfde golflengte. En mijn man is nu eenmaal atheïst. Hij steunt me in mijn opleiding, weet en voelt dat het voor mij heel belangrijk is en doet er dus alles aan om mij de ruimte te geven om dit te doen. Maar zijn passie is het niet. Ik vind bij die ander dus wat ik mis in mijn man.

Ik hoop zo dat het een bevlieging is en een projectie van mijn gemis. En dat hij niet mijn andere kant is. De kop of munt van hetzelfde kwartje, of hoe je dat ook noemt.

O grote Goden. Ik vroeg om hulp op mijn pad. En dat krijg ik. En hoe. Maar ik vroeg niet om Mijn betere helft, mijn Maarschalk. Ik had al gezegd dat het daar te laat voor was. En nu lijkt het er toch op dat....

Nee. Als een tiener wil ik die zin niet eens afmaken. Te dramatisch.

Gewoon, daar niet heengaan en blijven rennen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.