Leven volgens de gebaande paden

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms begrijp ik helemaal waarom mensen kiezen voor dogma´s binnen een religie of levensovertuiging. Waarom mensen ervoor kiezen om zich volledig toe te leggen op en te houden aan de regels die binnen een gemeenschap zijn ontstaan. En er dan ook alles aan doen om die regels vast te houden en vooral niets te laten veranderen.

Het biedt namelijk houvast. er is geen ruimte voor twijfel, je weet precies wat er van je verwacht wordt. Je kunt langs gebaande paden gaan en zo een veilig leven leiden. Tuurlijk zijn er tijden van stress en verdriet. Iedereen krijgt een keer te maken met dood, ziekte en verlies. Maar ook dan zijn er voorschriften en wegen die je kunt bewandelen om te leren ermee om te gaan. Van je wieg tot je graf kun je, zonder er verder al te hard bij na te denken, je leven leiden zonder existentiële crisis.

Voor mensen zoals ik is dat een stuk ingewikkelder. Niet alleen omdat ik een Ikea of Lego geloof heb -wat inhoudt dat je een hoop geschriften krijgt te samen met archeologische en historische wetenschap en vervolgens zelf maar moet bouwen aan je geloofswereld en hoe dit zich uit-  maar ook door mijn karakter.

De vele religies houden er allemaal een stapel regels op na. Velen komen overeen. Hoe verschillend de religies onderling ook beweren te zijn, in de praktijk hebben ze heel veel gemeen. Daarnaast is vaak niet helemaal duidelijk wat een regel is vanuit de religie die wordt aangehangen en wat nu cultuurgoed. Dat komt omdat cultuur en religie deels in elkaar overlopen, maar ook omdat men het deels vaak niet weet. En daarnaast is het ook nog eens zo dat er vaak niet aan je regel wordt getornd wanneer je aangeeft dat het moet of juist niet mag van je religie. Als je beweert dat iets niet gewoon is vanuit jouw cultuur, dan kan eraan getornd worden.

En verder is een gebaande religie makkelijk omdat deze geaccepteerd is. Er is immers niemand die je vreemd aankijkt wanneer je zegt te geloven in Jezus als verlosser en zoon van God. Niemand die zal vragen wat het is dat het aannemelijk maakt dat Hij over water liep, iets van 1000 man te eten gaf met 3 vissen en 5 broden (neem de aantallen me even te goede), opstond uit de dood en water veranderde in wijn. Hooguit krijg je de vraag of men bij het wijn verhaal gezeurd zou hebben over de druivensoort.

Wanneer ik vertel de Noorse en Germaanse Goden aan te hangen en toch wel een versie van Ragnarok aan te hangen, kijkt men mij met lede ogen aan als ik geluk heb. Wanneer ik pech heb, vraagt men of ik niet moet worden opgenomen.

Daarnaast heb ik een temperament waar je U tegen zegt. En eenieder die mij een beetje kent - of mijn blogs een beetje heeft gelezen- zal dit alleen maar beamen. Je kunt zeggen van de culturen wat je wilt... Zodra het niet een Latijnse cultuur is, worden vrouwen die uitbundig en hartstochtelijk zijn niet gewaardeerd. Haar wordt verteld dat ze te veel is, te emotioneel. Dat ze eens wat meer zou moeten nadenken. in plaats van altijd maar haar hart te volgen.

Dat vind ik persoonlijk nog het meest pijnlijke. Omdat ik een emotioneel mens ben, een hartstochtelijk mens, gaat men er automatisch vanuit dat ik niet nadenk. Men beseft niet half hoe hard je moet nadenken om jezelf de ruime te kunnen geven om je hart achterna te gaan. Noch van wat je er allemaal voor op moet geven en de kritiek die je zult moeten accepteren.

Ik heb nog nooit zoveel kritiek gehad. Toen ik besloot mijn hart en water te gaan volgen. Toen ik besloot te volgen wat mijn essentie en dus mijn emoties vertelden dat ik zou moeten gaan doen. Het heeft me zo veel gekost. Ik ben verstoten door het grootste deel van mijn familie. Dat deel dat nog wel toenadering zoet komt niet verder dan koetjes en kalfjes. Over mijn opleiding hoef ik het niet te gaan hebben, over wat mijn drijfveer is zeg ik al helemaal niks.

Ik sta met weinig tot niets in een wereld die op bijna wekelijkse schaal fikse kritiek uit op al wat ik doe. Er wordt verwacht dat ik mij verantwoord en ik zal moeten verklaren. Aan alles wat ik zeg wordt getwijfeld en ik zal met bewijzen moeten komen.

Noem mij een religie op waar om objectieve bewijsvoering wordt gevraagd, wanneer ze zeggen die leefwijze aan te hangen. Noem mij een cultuurgoed op dat je actief zult moeten verdedigen, wanneer er een gebruik wordt aangereikt. Noem mij een vrouw op die aan de schandpaal wordt genageld, wanneer zij niet haar hart maar de voorschriften volgt.

Ik voel mij ongewenst. Omdat ik niet begrepen word door de wereld om mij heen en ik ook niet uitgelegd krijg wat mijn wereldbeeld is. Ze willen blijkbaar niet begrijpen dat mijn visie anders werkt. En om dat uit te kunnen leggen, zul jij je vastomlijnde ideeën los moeten laten. Laat jij niet los, dan krijg ik niet uitgelegd wat ik geloof. Simpelweg omdat ik een heel andere visie heb op hoe de wereld werkt dan jij. En dat is zo vermoeiend.

Was ik maar minder temperamentvol. Kon ik maar meegaan in de meute en het volgen van de regels. Kon ik maar volgzaam zijn aan één man en doen wat hij van mij verlangt, zonder daar vragen bij te stellen. Mijn leven zou zoveel makkelijker zijn.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Laat. Het. Los. En. Vertrouw.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ruzie maken is klaar.

De Corona is bij mij gekomen en weer weg, ik ben een beetje aan het navelstaren geslagen. Toch weer over de familie.

En dan met name over de ruzie in mezelf, over waarom het me toch nog zoveel doet. Het antwoord is simpel. Omdat ik een groot hart heb. Omdat ik weet hoe het voelt om afgewezen te voelen. Omdat ik weet hoe het is om te leven in de achterhoede. Omdat ik weet hoe het voelt om weinig tot geen mensen om je heen te hebben die het wat interesseert wat er met jou gebeurt. Ik weet dat, doorvoel dat. En dus laat ik het liever niet zover komen dat een ander dat overkomt. Bijkomend punt van het hebben van zo'n hart is dat de rest van de wereld daar ook in past. Ook als ze het niet verdienen. Ook als het hen geen klap uitmaakt of ik nu wel of niet wat om ze geef.

En dat kan ik twee dingen doen:

A: Ik doe alsof ik net zo hard ben als de rest van de wereld. Ik ruk mijn hart uit mijn lijf, verbrand het ritueel en leef door alsof er niets gebeurt is. Ik meet mezelf een harnas van onverschilligheid aan en ´doe mijn ding´. Met de kans van bijna 100% dat ik vroeg of laat in een identiteitscrisis kom. Waar de familie dan weer van zegt dat het mijn eigen schuld is, want ik ben niet trouw aan mijzelf.

B± Ik ga met de stofzuiger door mijn familie en vriendenkring heen, laat hen die geen nut hebben of mij ten gronde richten links liggen en ga leven vanuit mijn kernwaarde. Daar kan ik dan eventueel een eigen familie bij creëren. De zogeheten geestelijke familie, in plaats van een bloedband.

Lange tijd heb ik gekeken en geleefd naar een mogelijkheid die ergens tussen A en B in hing. Om tot de conclusie te komen dat dit simpelweg niet mogelijk is. Om dat voor elkaar te krijgen, zal ik de familie moeten laten meewerken. Geloof me, de kans dat jij de hoofdprijs wint in een willekeurige loterij is vele malen groter. Ze zijn eigenwijs, het niet met me eens, vinden dat ik overdrijf. Linksom of rechtsom, ik ben het zwarte schaap en degene die zich in hun opinie zal moeten aanpassen.

Daar is natuurlijk iet voor te zeggen, ik ben immers degene die het hardste aan de bel trekt. Maar de rest van de familie lijkt er, diep van binnen, ook niet zo gelukkig mee te zijn. Het zal me niks verbazen als meer dan de helft het diep van binnen met me eens is dat het niet werkt. Iedereen zit echter zo in zijn/haar eigen copingsmechanisme en heeft zich zo leren aanpassen, dat teruggaan niet meer lijkt te werken.

Vreemd eigenlijk, hoe systemen binnen families lijken te ontstaan. Of ze nu werken of niet, of ze nu gezond zijn of niet, ze ontstaan en wanneer ze er eenmaal zijn mag niemand nog morrelen aan de status quo. Althans, zo werkt het wel in de families van Mystic.

Welnu, Mystic heeft er geen zin meer in. Jaren heb ik geprobeerd me aan te passen, te voldoen aan de eisen die steeds veranderden en me werden opgelegd. Tevreden was men nooit en zal men ook nooit zijn. En ik? Ik verzonk in zelfhaat en depressie. En was alles behalve gelukkig. Dus kies ik nu maar voor mezelf. Ik doe waar ik gelukkig van denk te worden. Het is geen garantie tot succes, maar ik raak in ieder geval minder in depressie. 

Wel vreemd, ik zit dus ook enigszins in een identiteitscrisis. Nu ja, eigenlijk niet zo vreemd. Ik laat immers de aannames en voorwaarden los die mij van huis uit waren opgelegd. Die hebben alles zo lang verstikt, dat ik nauwelijks nog weet wie ik nu daadwerkelijk zelf echt ben. En ik zit nu dus een beetje in angst. Ik dacht dat het weer een depressie was, maar het is angst. Ik heb immers weggedaan wat niet meer diende of zelfs tegenwerkte. De oude Mystic is dood, maar de nieuwe is nog niet geboren. Ik zit in een transformatie-proces. En dat is gewoon een beetje eng. Eng, maar niet onoverkomelijk. En ik kom daar echt wel doorheen. Zaak is alleen me niet meer te laten verleiden tot de oude patronen. Die ben ik misschien wel gewend, maar ze werken niet.

Dat is het punt.... Ik moet loslaten en vertrouwen hebben. Vertrouwen in het AL, in mezelf, in het pad dat ik op ben gegaan. Vertrouwen hebben dat het goedkomt, ook al zie ik de weg nu nog niet, laat staan helder.

Dat is eng, spannend en vervult mij met afschuw. En tegelijkertijd geeft het mij een enorme boost en tomeloze energie. Ik heb er helemaal zin in.

Geheel de Uwe,

Mystic

Mediteren op emoties, in plaats van stilte.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag hoorde ik iets, waar ik even op aan het kauwen ben. Iets waar ik denk dat ik er daadwerkelijk iets mee kan en dat nog gaat helpen ook.

Normaal gesproken mediteer je om stil te worden. Om de kalmte en sereniteit in jezelf te vinden. Emoties en gedachten worden geobserveerd in hun voorbijgang. Want dat is de bedoeling. Dat je ze liefdevol maar ferm weer wegstuurt. Er is nu even geen tijd voor, we zijn kalm en sereen aan het mediteren.

Op het moment van mediteren word je kalm. Je legt het wereldse even naast je neer, om tot jezelf te komen en met jezelf in contact te komen. Dus, beweerde de persoon, is het logisch dat er dan emoties naar boven komen. Dat is immers het moment dat je tijd neemt om iet alleen maar met externe factoren bezig te zijn. Je keert naar binnen. Dus dan komen vanzelf de sterkst geldende emoties van dat moment naar boven. En, ging de persoon in kwestie door, misschien moeten we die emoties dan eens doorvoelen. Dus mediteren om emoties te doorvoelen.

Daar denk ik nu dus eens over na. Want ja... Ik mediteer dus al sinds halverwege december ´22 elke dag. En als ik eerlijk ben al langer, maar dan niet dagelijks. Ik deed het bij yoga al, iedere keer wanneer we nidra yoga deden. Sterker nog, yoga is überhaupt de reden dat ik uiteindelijk die meditatie app heb geïnstalleerd en er een poging toe gewaagd heb.

Niet dat ik nooit eerder wilde mediteren. Dat wilde ik wel degelijk, want de emoties en gedachten zijn in mijn hoofd een dagelijks bombardement waarin ik lijk te verdrinken. Maar eerder mocht ik domweg niet mediteren van mijn moeder. Vraag me niet waarom, maar het was slecht. Het was niet goed voor de mens. (Maar ik moest wel rustig worden. Want met al doe woede uitbarstingen was ik niet te genieten.)

Lange tijd had ik er niet meer over nagedacht. Ik heb zelfs een tijd gedacht dat meditatie niets voor mij zou zijn, omdat ik stomweg te druk zou zijn. Ik zou niet stil kunnen zitten, heb te veel issues.

Tijdens de sessies in de yoga studio boekte ik wisselend succes. De ene keer schoot ik als een echte Alle Dagen Heel Druk stuiterbal door de wereld heen, de andere keer was ik zo'n gevorderde zen-meester dat ik in slaap dreigde te vallen.

Wat alle sessies wel gemeen hebben... Er komen dus emoties omhoog. Soms emoties van iets dat recent is, soms gewoon een losse emotie. Verdriet, of angst. Blijdschap of opluchting. Vaak is er een verhaal aan op te hangen, soms ook niet.

Op het moment probeer ik de verhalen te negeren. Dat zijn sowieso vaak verhaaltjes die we aan onszelf vertellen, om de emotie een plek te geven. tegelijkertijd maken we er ook een associatie mee. En dat is waar het mis gaat. Want dan geven we er immers ook een waarde bepaling aan. 'Deze emotie is goed, deze niet. Deze emotie moeten we te allen tijde vermijden, deze willen we juist bereiken voor de ultieme ervaring van geluk.' En meer van dat soort dingen.

Nu doe ik al maanden erg mijn best om geen waarde meer toe te kennen aan emoties. Boos zijn is een nuttige emotie. Het vertelt je iets. En altijd maar blij zijn vertelt dat je óf een notoire ontkenner bent, óf een deurmat die alles maar over zich heen laat komen en vrolijk verder gaat. Geen van twee is gezond, noch goed.

Dus... Mediteren om emoties te doorvoelen. Een emotie ter hand te nemen en daar eens een tijd over na te gaan denken. En dan heb ik het niet over alle emoties die er omheen hangen. Maar echt met hart en ziel en zonder oordeel enkel op het moment dat het zich aandient de emotie echt te doorvoelen. Hoe ben ik, als ik verdrietig ben? Waar uit zich dat? Welke organen reageren? Wat doet het met mijn lijf? Waar wil het heen? Wat wil het dat ik doe? (Waarvan acte, we gaan er nog niet direct naar handelen.)

Ik denk dat ik dat eens een tijdje ga proberen. maar dat wordt nog wel even zoeken naar een weg, want ik ben nog steeds een beginneling op het gebied van meditatie. Gewoon gaan liggen en kijken wat er gebeurt?

Ach, wat is het ergste dat ik te verliezen heb?

Geheel de Uwe,

Mystic M

Mystic is Dood. Leve de nieuwe Mystic!

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondanks alles zit Mystic toch weer in een depressie.

Ondertussen ben ik echter ook wel een beetje uit gezanikt over mijn familie. Ik ga er een beetje van uit dat jullie dat nu wel weten.

Ik moet wat meer naar mezelf kijken. Naar de volgende stappen in mijn transformatie. Doe ik dat niet, dan is de kans aanwezig dat ik blijf hangen in zielige verhaaltjes en zelfmedelijden.

Streep eronder en doorgaan. Uitzoeken wie ik zelf nu ben, waar ik gelukkig van word en wat ik nu wil met dit leven. Accepteer de stierenpoep van een ander niet meer, maar verzuur ook niet in haat. Het is leuk dat ik een spiritueel wezen ben, dat houdt niet automatisch in dat ik alles maar moet accepteren. Ik ben Jezus niet en ik lijd ook niet aan Alzheimer. Klinkt dat cru? Misschien. Maar ik zit hier ook niet om alles met satijnen handschoentjes aan voor te kauwen.

Misschien is het wel helemaal geen depressie. Gewoon de angst voor het onbekende. De oude ik is dood. Ik heb een streep gezet onder het verleden en besloten mijn toekomst verder zelf in te richten. Daar horen de verregaande gevolgen dus ook bij. De oude ik is dood, de nieuwe is nog niet geboren. En dus zit ik angstig te wachten op wat komen gaat. het is gewoon een kwetsbaar moment. Misschien dat ik dat als een depressie zie. Gewoon, omdat ik ondertussen zo gewend ben aan negativiteit en negatieve reacties vanuit mijn omgeving, dat ik die waarde automatisch en bij voorbaat al ga toekennen aan wat mij overkomt.

Ik voel me gewoon heel naakt. En dat is eng. Dus gaat mijn automatische systeem in overdrive, neemt de boel over en gaat in de verdediging.

Ik hoop dat ik dat een tijdje stil kan zetten. Dan kan de nieuwe ik groeien. En ik ben best benieuwd naar wie zij is.

Geheel de Uwe,

Mystic.

Leren van Podcasts

Lieve leukerds en leuke lieverds,

In Huize Mystic draaien er vele podcasts.

Ik heb op mijn mobiel Spotify en Podbean geïnstalleerd en elke dag wordt er wel iets afgedraaid. Op heb moment ben ik bezig met Dungeons and Daddies en ik volg al langer Gods of Appalachia. Iedereen die van horror houdt... Episodes | Old Gods of Appalachia zoek ook op in de app. Maar op deze site kun je verslingerd raken.

Mystic is in ieder geval helemal verslingerd. Nooit gedacht dat ik iets typisch Amerikaans mooi zou kunnen vinden. Maar zie, Gods of Appalachia heeft mij helemaal om. Tot en met de stem van Steve aan toe. Die is echt fantastisch. En dan hebben ze ook nog goede stemacteurs ingehuurd om kleur te geven aan allerlei karakters.

Mijn dochter luistert ook. Vandaar dat de favorieten bij Spotify een tweedeling zijn van hooror en fabtasy shows aan de ene kant, doorspekt met heksen podcasts en een groep over vrijmetselarij, aan de andere kant Mega Mindy, Woezel en Pip, Ridder Muis en Musti.

Di Ridder Muis is leuk. Er worden punten aangesneden over de late middeleeuwen. En ik pik daar dus ook af en toe wat van op. Wist jij bijvoorbeeld dat in die tijd echt wit brood een teken van rijkdom was? Dus hoe lichter je brood, hoe rijker je was.

Dat verklaard wel waarom er nog veel mensen graag witbrood eten.

Ik wist dat dus niet. Ik noem witbrood alleen maar stopverf, want er zit geen meerwaarde aan voedingsstoffen in.

Ik hunker naar een huis van liefde.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

We mogen weer naar school.

En Mystic die zit thuis. Want Mystic heeft donderdag voor het eerst in haar carrière een positieve Covid test gescoord. En ja, ik weet het. Sinds donderdag hoeven we niet meer in quarantaine en kunnen we gaan en staan waar we willen. Maar ik vind het gewoon niet verantwoord om rond te gaan lopen, in de volle wetenschap dat ik anderen ergen mee kan besmetten. Mijn geweten laat zich dan horen. (En mijn gedachte gaat met de idee op de loop en verzint allerlei dramatische doom scenario's. Dat dan ook nog eens.)

Lang leve het internet en de technologie. Geheel van school ben ik niet verstoken, ik zocht mijn heil in zoom.

Maar goed. We hebben dus les, waaronder zingeving. Wat is zingeving? Wat is dat voor jou? En hoe verhoudt zich dat?

En voor het geval jij nu zoiets hebt van: 'Mystic, meid. Vind je dat niet een beetje zware kost? Wil jij je daar nu echt mee bezig houden?' Ja pop. Dat is waar ik me mee bezig wil houden. Dat is het vak dat ik opzoek, de verbinding die ik zoek. In verhalen, communicatie. In stilte, in vasthouden.

Geef mij je hand en staar met mij. Voorbij de luchten en de sterren. Verdrink met mij, in de zee die ligt in de ogen van een ander.

En meer van dat soort poëtisch taalgebruik. Maar dat heeft dan weer niet direct iets met dit vak te maken.

De vraag wat het voor de mens is, komt dan ook naar voren. En dan komen er definities. En detail verschillen, vanuit verschillende oogpunten. Eigenlijk -als je het aan Mystic vraagt- belichten alle kenners hetzelfde, maar geven ze er andere woorden aan. En dat komt deels door de tijdgeest waarin het geschreven is, maar ook door de culturele achtergrond van de schrijvers en de wereld waar zij zich in begeven.

In ieder geval kwam er iets voorbij over zinloosheid. Dat dit het gevoel hebben is van dat wat jij zegt of doet, er niet toe doet. Dat je niet van toegevoegde waarde bent.

En dat kwam even hard binnen. Juist omdat ik in het afgelopen half jaar los ben komen te staan van mijn familie.

Nu was ik al tot de conclusie gekomen dat ik niet ben weggegaan, zij hebben mij jaren geleden al afgeschreven. Met precies dat... Wat ik zeg en doe, is niet belangrijk. En dat doet ZOOOO pijn.

Ik heb er het gevoel van thuisloos door gekregen. Als ik mijn leven vergelijk met een boot. Mijn anker is van mijn boot afgeslagen. Ik heb nog wel een kompas, maar de zee is erg woest en slaat mijn bootje als een tobbe overal heen. Ik weet waar ik naartoe wil. Of, dat kan ook: Ik heb in ieder geval een idee. Maar door het lot wordt ik alle kanten op gestuurd. En ik heb geen anker meer om even een pas op de plaats te kunnen maken. Ik ben niet geworteld.

En dat zorgt voor een heleboel onrust. Want ik kan daardoor slecht tot mezelf komen. Slecht de rust vinden die ik nodig heb om een grondplaats te zijn.

En die grondplaats... Die grondplaats heb ik nodig om mijn eigen netwerk van 'familie' te creëren.

Al mijn hele leven wil ik naar huis. Al mijn hele bewuste leven ben ik op zoek naar mijn grond van halve zolen en hele gekken. Dit klinkt wat negatief. Maar weet je... Doe mij maar de mensen die niet geheel passen in de maatschappij. De buitenbeentjes, de buitenstaanders en de loners. Dat zijn vaak de mooiste zielen, met de prachtigste ervaringen en lessen.

Heb jij een anger issue? Wist je dat dit vaak een verwaarloosd verdriet is? Een gevoel van gemis? Gefeliciteerd! Dat betekent dat jij een hoog gevoel van ethiek hebt. Jij kunt geen onrecht zien en bent eerbaar. Jou wil ik in mijn vriendenkring. Met je woede problematiek en al. Ik heb je lief, onnoemlijk lief. Bij dezen mijn liefdesverklaring, kom in mijn armen en hart. Ga nooit meer weg, kom aanzitten aan mijn vuur van nieuwe familie.

Ik hoop serieus dat dit één der laatste beproevingen is wat mijn thuisfront betreft. Het maakt me onderhand bijna niet meer uit of het nou een landhuis betreft, een woonboot is of een hutje op de heide. Ik wil naar huis. Daar waar ik welkom ben. Daar waar ik weet dat ik ertoe doe. En nu eens niet omdat ik kan koken, of een trui kan maken. Nee, gewoon. Omdat ik Mystic ben. Met al mijn plus- en minpunten.

Ik hunker naar een huis van liefde. En dat vond ik niet in bloed. Hopelijk vind ik het in de geest.

Geheel de Uwe,

Mystic

Rusteloze zielen, rusteloze soulmate

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het licht staat een beetje op zwart, in de wereld van Mystic.

Simpel omdat ik geen school heb. Dan is het leven saai. Er is gewoon geen kloot te doen en ik heb nauwelijks gesprekken die ik boeiend vind. Dat en ik heb veel te veel tijd om over mijn stalker na te denken.

En dat is moeilijke stop te zetten dan ik zou willen. Toegeven doe ik het nu wel. Wat heeft het immers voor zin om te ontkennen? Het is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. En dat valt uiteindelijk echt wel op. Dus dan kan ik gaan ontkennen, maar uiteindelijk ben ik dan alleen mezelf nog maar aan het bedotten. De rest van de wereld heeft allang al door hoe de vork in de steel zit.

Het wordt wel rustiger, gelukkig. En dus wil ik graag nog even teruggrijpen naar een ervaring in de laatste lesdag. Want sinds ik op school zit, lijkt mijn eigen gave ook weer tot bloei te komen. En dat uit zich nu vooral in beelden en visioenen. Wat ik op zich wel apart vind, want dat was vroeger niet zo. Toen had ik vooral stemmen die af en toe tegen mij praatten -en nee, geen enge dingen dat ik iemand moest vermoorden- en vertelden wat ik moest doen. Meestal waren dat combinaties van theesoorten om iemand te helpen snel weer beter te worden. Of ik maakte contact met iemand die niet meer onder de levenden is. Dat kan zijn voor een nabestaande, of ik krijg contact met een rusteloze ziel.

Vooral in de buurt van plekken waar veel moerasland is of was, dolen er nogal wat zielen van overledenen. Deze hebben zelden kwaad in de zin, maar kunnen de weg niet vinden. Het nadeel hierbij is dat ze vaak al zo lang dood zijn, dat ik me afvraag of ze zelf nog wel door hebben wat er aan de hand is. En of ze überhaupt wel iets hebben meegekregen van hun eigen dood. Helpen kan ik ze vaak in ieder geval niet, ze zien mij niet.

En begrijp me goed. Ik voel en zie ze nog steeds. Ik woon in een omgeving waar we leven met water. Er was genoeg water. Alles hier is drooggelegde grond. En er dolen in mijn buurt zielen zat rond. Allemaal rustelozen, die op zich niets kwaads in de zin hebben. Af en toe komen ze 'bezit nemen' van mijn huis. Dat kan gebeuren. Dan claimt een ziel een huis voor zichzelf. Dan voelt de grond waar het huis op staat goed, of de ziel heeft iets anders met die specifieke plek. Zelf verwijs ik de ziel dan vriendelijk edoch dringend en dwingend de deur. Om een maand later hetzelfde ritueel nog eens te herhalen met een andere ziel.

Heb je al het idee dat ik klaar ben voor een dwangbuis? Dat mag. Maar houd er rekening mee dat dit toch echt mijn dagelijks leven is. Dat het iets is waar ik als klein kind al mee bekend was en niet eng. Voor zover ik weet ben ik niet ziek, is er niets mis met mijn brein en werkt dat hooguit een beetje anders.

En ja, het was jaren stil op dat vlak. Er roerde zelden wat. Dit omdat ik het verzweeg -ik kan ook lezen en horen en snap ook wel dat het overkomt alsof ik getikt ben- en het weer iets was waardoor ik anders was, waar ik totaal geen zin in had. Ik drukte mijn snor, als het ook maar even kon. Dat gaat waar ik woon gewoon niet meer lukken, omdat ze met zovelen zijn, die rustelozen. En ik loop tussen ze door, op zoek naar die enkeling die ik de weg nog kan wijzen. Al waren het er maar een paar. Dan heeft mijn talent toch nog zijn nut gehad.

Maar nee. Dat was niet waar ik het over wilde hebben. Ik wilde het hebben over mijn ervaring met mijn surfer, tijdens een muziekstuk dat ik hoorde op school.

We moesten naar een muziekstuk gaan luisteren. En dan intuïtief gat tekenen, kleuren, schrijven. Wat we maar wilden. Als het maar uit onszelf kwam en betrekking had op de muziek.

Ik kwam uit op een strand, waar ik een heerlijke wandeling over maakte. In de verte vlogen vogels, af en toe spatte er een dier op uit het water. Nog verder weg donkere wolken met af en toe gedonder. Heel zacht en erg ver in de verte. Maar de flitsen lichtten de lucht prachtig op.

Ik was daar, fijn schelpjes aan het rapen en helemaal zen aan het wezen met mezelf, toen hij voorbij kwam surfen. Uit het niets kwam daar in ene een man voorbij scheren over de golven. Zijn scherm hield hem overeind, zijn hoofd in de wind, om de spinnenwebben uit zijn hoofd te waaien.

Ik wist gewoon... Daar is hij weer... De man die eigenlijk bij mij zou moeten zijn. En dus nodigde ik hem ook uit om bij me te komen op het strand, schelpen te zoeken en eventueel een kampvuur te bouwen met zijn twee.

Maar nee. Hij vertelde dat hij nog moest scheren over de golven. Zijn pak zat niet goed -wat verwees naar zijn werk en iets in zijn eigen leven- en er was een probleem met zijn oudste zoon.

Ik zag verderop op het strand een blonde vrouw met twee kinderen staan, echt helemaal apart. Zodat duidelijk was dat ze er echt buiten stonden. De oudste had donker haar, de jongste was blond. Ik denk dat het twee jongens zijn. Maar alleen van de oudste weet ik het zeker. En hij -mijn surfer- vertelde dat er wat is met zijn oudste zoon. Nou heb ik het vermoeden dat hij gescheiden is. Dus dan is er inderdaad iets met de kinderen. Vaak kunnen vaders naar hun kinderen fluiten, wanneer een relatie met nageslacht eindigt. Dat zal hier ook het geval zijn, maar het gevoel was sterker en vertelde mij dat het veel dieper ligt.

Verder vertelde de surfer dat hij graag wilde leren ademhalen. Hij moest nog scheren, adem halen en uitzoeken waar hij nou naartoe moest, dus hij kwam nog even niet.

Ik ervaarde dit als echt. Ik ervaarde het, terwijl ik bij mijn volle bewustzijn was en weet toch zeker dat het klopt. Ik heb een ervaring opgepikt van gedachten en emoties die van een ander zijn. En het meest recent van 2019/2020. Dus ik ben wel nieuwsgierig hoe het nu met hem gaat.

Waarom ik weet dat het om een ander gaat? Simpel. Ja, ik heb iets met water. Maar ik kan niet surfen. Kun je überhaupt windsurfen op de zee? Of is dat een raar beeld in mijn brein? Daarnaast... Ik zag weinig van de surfer. Ja, hij is slank. In ieder geval tot het moment dat dit beeld is ontstaan, deed hij veel aan sport. En iets zegt mij dat hij dat nog steeds wel zal doen. Maar wat ik zag, klopt niet met mijn verlangens. Sowieso dus dat surfen, wat ik niet kan. Als het uit mijn brein kwam, dan kwam hij voorbij zeilen. Het is lang geleden, maar in theorie kan ik zeilen. Dat en hij had kort haar en was glad geschoren. Iedereen die mij een beetje kent kan je vertellen dat ik ga voor baarden en óf kaal, óf lang haar. Ik heb serieus nog nooit een partner met kort haar gehad.

Toegegeven. Het kan best zijn dat meneer de surfer in de verstreken tijd de kolder in de kop heeft gekregen en niet alleen zijn pak in de wilgen heeft gehangen, maar zichzelf ook lang haar en een baard heeft aangemeten. Maar dat zal dan niet zijn omdat hij een beeld heeft binnengekregen van een rossige krullenbol die langs het strand loopt terwijl ze schelpjes aan het verzamelen is.

En wat voor mij de deur dichtdeed: Ik was er senang bij. Ik wenste hem geluk. Zei een beetje boos te zijn dat hij ook dit leven er weer vandoor ging, maar het was goed. Ik zit op het strand, bouw mijn kampvuren en verzamel mijn schelpjes. Ik hoop dat hij gelukkig is op het water. Dat hij zijn schaduwwerk doet en leert. Dat hij terugkomt en zich bij mij voegt. Zo nee, dan is het ook goed. Ik heb een man, een dochter en het strand. En ook ik moet nog leren adem halen.

Dat is dan weer wel een geruststelling. Weten dat we allebei moeten ademhalen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Spirituele Stalker Partner

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik merk nu dat ik het er nog helemaal niet over gehad heb.. Mijn mentale stalker. Al wordt het ondertussen wel wat rustiger, in het lijf van Mystic M.

Maar laat ik bij het begin beginnen, wat ergens in oktober/november '22 geweest moet zijn. Het begon met het gevoel dat er iemand was die me aaide over mijn haar. Echt heel liefdevol. Een simpele aai, zoals je krijgt van iemand die je liefheeft, die genegenheid voor je voelt. Ik had geen idee wie het was die het deed, maar ik voelde me er helemaal senang door. Ik werd er blij van, voelde me gelukkig en bemind en begon er zelfs naar uit te kijken. Ik voelde me gewild en geliefd.

Eerst was het af en toe, op de raarste plekken. Wanneer ik in de Hema een kop koffie dronk, voordat ik mijn dochter van school ging halen. Ik zat gewoon een beetje voor mij  uit te dromen en te kijken naar de kleine ukkies die aan het spelen waren in de speelhoek. En uit het niets werden mijn hoofd en slapen gemasseerd. heerlijk ontspannend. Maar wel eng omdat ik geen idee had wie het was.

Langzaam aan werd het echter wat intiemer. Ik zat in mijn stoel, beetje Netflix te kijken. Mijn man lag naast mij op de bank. En het gevoel kwam weer, verplaatste zich naar mijn rug en begon zachtjes te spelen en circuleren aan de randen van mijn borsten.

Fijn, intiem en genot. Dat wil ik echt wel toegeven. Puur genot. Wie het ook is die ermee bezig is, hij kan het en weet hoe hij beminnen moet. Dat geef ik grif toe. En ik weet ook zeker dat het van een man. Dat is iets in de energie die vrij komt. Een vrouw heeft dat soort energie niet, hoe ´mannelijk´ ze ook is. Maar het gaat nu toch wel een beetje over het randje.

En toen er zelfs sensaties loskwamen in mijn kruis, was het toch echt wel zaak om er paal en perk aan te stellen, want dit kan echt niet meer.

Ik had echter geen idee wie het was/is. Een licht vermoeden, maar logisch was het niet. Logisch is het nog steeds niet. Want wanneer ik hem zie, negeert hij mij hoofdzakelijk. Dus waarom zou hij mij dan thuis en in de nacht manifesteren? De logica ontgaat mij daar een beetje van, maar daarover later meer.

Ik zocht en werd een beetje gek van het feit dat ik niet kon vaststellen wie het was. En dat werd best wel een beetje een obsessie. Ik moest er namelijk wat aan gaan doen.

Mijn gedachten kwamen steeds terug bij dezelfde persoon. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon mijn wens zijn. Ik vind hem namelijk een interessant en magisch man. Er is iets ongrijpbaars en hij is erg intelligent. Combineer dat met het feit dat hij ook erg spiritueel is ingesteld en je snapt dat ik een zwak voor hem heb. Zeker omdat mijn man me wel steunt en het geweldig vindt wat ik allemaal doe, maar er geen jota van snapt. Dus ik dacht steeds aan deze specifieke man.

Linksom of rechtsom. Het werd erger en erger. Ik dacht aan hem, ik dacht aan wat er gebeurde. En stiekem niet zo stiekem keek ik er steeds naar uit. Maar ik werd bang voor de man in kwestie. Want als hij het dus is, heeft hij macht en is hij sterk. En wanneer wij in de buurt zijn van elkaar, negeert hij mij, zoals ik al aangaf. Bijna elk contact dat er is, komt van mij uit. Op een enkele keer na, wanneer het toevallig gebeurt.

Maar een goede vriendin van mij zei, nadat ze zijn foto had gezien, dat hij het best eens zou kunnen zijn. Ik twijfelde, ik weifelde. Dus toen er een tijdje rust in de toko kwam, was ik blij. Ik had mijn man ervan op de hoogte gesteld en hij gaf aan blij te zijn dat ik me er wel tegen verzet, hoe moeilijk dat ook is.

Vervolgens was het een tijdje stil en rustig. Er gebeurde niets meer, ik voelde af en toe een vlaag, maar verder was het stil. Tot een paar weken geleden het gedonder weer begon. En ik had nog steeds het gevoel dat het die ene persoon is.

Dit keer verzuchtte ik en besloot ik het spelletje mee te spelen, dat ik de aanwezigheid voelde. Ik zei hardop een paar runen te trekken, over hoe ons samenzijn eventueel zou verlopen. Ik trok mooie runen. Welke doen er voor het verhaal niet echt toe. Het zou in ieder geval charmant zijn.

"Je bent wel lekker bezig hè?' zei ik en toen heel duidelijk zijn naam. Weg was de energie. Nog geen drie seconden later was alles weg.

De vriendin van eerder gebeld. En ze zei dat het hem dan wel moest zijn.

Vervolgens hing ik met een andere vriendin aan de lijn, die aangaf dat het hem zeker weten was. Dat voelde ze. Ze vroeg om een foto. En toen ze die eenmaal gezien had zei ze het nu helemaal zeker te weten.

'Maar dan kan hij toch ook tegen me praten? Pak een kop koffie erbij, spreek me aan en vertel wat je wilt. Ik bijt niet.' Zei ik.

'Maar hij wil helemaal geen koffie met je drinken,' was haar antwoord. 'Hij wil iets heel anders van je. En zodra hij heeft wat hij wil, zal hij je laten vallen. Tot die tijd zal hij alles doen wat er verwacht wordt. Netjes, attent, de hele rimram. De ideale man, tot hij heeft wat hij wil. Dan is het klaar.'

Ik weet het nog steeds niet. Dit meer, omdat mijn eigen onderbuik zegt dat ik iets met die man moet. En dat heeft dan te maken met het verwerken van verleden. We hebben overeenkomsten, zeg maar.

Dat, of ik heb er nog een soulmate bij. (Je kunt er -mijns inziens- meerderen hebben.) En wat ik er dan mee moet, geen idee. Het is in ieder geval niet dat het volgens de gebaande paden gaat. Daar zijn we beide de mens niet voor.

Komt dat nu werkelijk uit mijn vingers? Dat ik het mens niet ben voor de gebaande paden?

Ja. Dat komt inderdaad uit mijn vingers. En hoe meer ik er over nadenk, hoe beter ik weet dat het waar is. Ik bedoel... Ik heb het wel jaren gedaan 'zoals het heurt', maar dat liep nooit goed. Dat liep altijd uit op niets. Ik deed dat om te behagen.

Niet dat mijn eigen keuzes nou desastreus anders zijn dan de gebaande paden, maar anders ben ik wel. En ik weiger daar nog langer tegen te vechten.

Geheel de Uwe,

Mystic M

School update en de familie naar de vuilnisbak.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb mijn cijfer voor metafysica terug. Het is een zeven, waar ik enigszins in teleurgesteld ben.

Er werd gevraagd om twee situaties die ik uit moest werken. Dat moest ik op 2 A4 zien te klappen.

Ik kreeg als reactie dat metafysica wetenschap is en dat wat ik inleverde eerlijk en oprecht was, maar niet echt afdoende.

Tsja. Wat wil je dan? Ik wil best een wetenschappelijk verslag schrijven. Maar dat stond niet duidelijk in de opdracht. Er stond dat ik een situatie uit moest schrijven en daarbij moest kijken naar de gevolgen op verschillende niveaus.

Dat wil ik best uitgebreider en op wetenschappelijk niveau doen, maar dan zul je moeten kiezen. Óf maar één situatie, óf meer pagina's. Met één situatie kan ik het -wellicht, met aangepaste marges en een kleiner lettertype- op 2 A4 proppen. Wil je twee situaties? Dan zul je moeten accepteren dat Mystic met een Silmarillion aan komt zetten. Ik ben gewoon wat breder van stof, kan ik ook niets aan doen.

Maar goed. het is een voldoende. Hij vroeg niet om een andere versie en het is een voldoende. Maar ik hoopte dat de gegeven 8 van de allereerste module het laagste cijfer zou zijn. Ik wilde graag cum loude afstuderen. Dat gaat nu dus niet meer lukken.

Hopelijk krijg ik voor Autobiografisch schrijven en Kabbalah hogere cijfers. Maar ik begin daar nu dus aan te twijfelen.

Soms zou ik willen dat ik niet zo'n groot hart had. Dan kon ik niet overdenken, over-voelen en me van alles wat aantrekken.

Ik doe zo hard mijn best om dingen te leren. Om grenzen te stellen. En tot nu toe doet dit alleen maar heel erg zeer. Ik krijg een hoop indirecte verwijten en de schuld van dingen waar ik niet eens invloed op heb gehad.

Waarom? Geen idee. Maar het doet zeer tot in mijn kern. En ik begrijp niet waarom, omdat het gedrag is dat al dik 30 jaar vertoont wordt. Het is dus niets nieuws. Het is alleen frappant dat er zo extreem heftig op gereageerd wordt, nu ik besloten heb de ander op dezelfde manier te behandelen zoals hij/zij mij behandelt.

Waarom mag een ander mij wel als een voetveeg behandelen, maar ik hen niet? (En ja, Mystic heeft het weer eens over de familie.) Ik vind het serieus frappant.

Een andere keer meer. Mystic heeft het een klein beetje gehad. Wil niet meer nadenken over ondankbare familie. Daar word ik alleen maar depressief van. En ik moet me focussen op mijn eigen energie, een ander doet het immers niet voor me.

Sterker nog, ik heb iemand die me aan het manifesteren is. Maar daarover later meer.

Geheel de Uwe,

Mystic