Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ruzie maken is klaar.
De Corona is bij mij gekomen en weer weg, ik ben een beetje aan het navelstaren geslagen. Toch weer over de familie.
En dan met name over de ruzie in mezelf, over waarom het me toch nog zoveel doet. Het antwoord is simpel. Omdat ik een groot hart heb. Omdat ik weet hoe het voelt om afgewezen te voelen. Omdat ik weet hoe het is om te leven in de achterhoede. Omdat ik weet hoe het voelt om weinig tot geen mensen om je heen te hebben die het wat interesseert wat er met jou gebeurt. Ik weet dat, doorvoel dat. En dus laat ik het liever niet zover komen dat een ander dat overkomt. Bijkomend punt van het hebben van zo'n hart is dat de rest van de wereld daar ook in past. Ook als ze het niet verdienen. Ook als het hen geen klap uitmaakt of ik nu wel of niet wat om ze geef.
En dat kan ik twee dingen doen:
A: Ik doe alsof ik net zo hard ben als de rest van de wereld. Ik ruk mijn hart uit mijn lijf, verbrand het ritueel en leef door alsof er niets gebeurt is. Ik meet mezelf een harnas van onverschilligheid aan en ´doe mijn ding´. Met de kans van bijna 100% dat ik vroeg of laat in een identiteitscrisis kom. Waar de familie dan weer van zegt dat het mijn eigen schuld is, want ik ben niet trouw aan mijzelf.
B± Ik ga met de stofzuiger door mijn familie en vriendenkring heen, laat hen die geen nut hebben of mij ten gronde richten links liggen en ga leven vanuit mijn kernwaarde. Daar kan ik dan eventueel een eigen familie bij creëren. De zogeheten geestelijke familie, in plaats van een bloedband.
Lange tijd heb ik gekeken en geleefd naar een mogelijkheid die ergens tussen A en B in hing. Om tot de conclusie te komen dat dit simpelweg niet mogelijk is. Om dat voor elkaar te krijgen, zal ik de familie moeten laten meewerken. Geloof me, de kans dat jij de hoofdprijs wint in een willekeurige loterij is vele malen groter. Ze zijn eigenwijs, het niet met me eens, vinden dat ik overdrijf. Linksom of rechtsom, ik ben het zwarte schaap en degene die zich in hun opinie zal moeten aanpassen.
Daar is natuurlijk iet voor te zeggen, ik ben immers degene die het hardste aan de bel trekt. Maar de rest van de familie lijkt er, diep van binnen, ook niet zo gelukkig mee te zijn. Het zal me niks verbazen als meer dan de helft het diep van binnen met me eens is dat het niet werkt. Iedereen zit echter zo in zijn/haar eigen copingsmechanisme en heeft zich zo leren aanpassen, dat teruggaan niet meer lijkt te werken.
Vreemd eigenlijk, hoe systemen binnen families lijken te ontstaan. Of ze nu werken of niet, of ze nu gezond zijn of niet, ze ontstaan en wanneer ze er eenmaal zijn mag niemand nog morrelen aan de status quo. Althans, zo werkt het wel in de families van Mystic.
Welnu, Mystic heeft er geen zin meer in. Jaren heb ik geprobeerd me aan te passen, te voldoen aan de eisen die steeds veranderden en me werden opgelegd. Tevreden was men nooit en zal men ook nooit zijn. En ik? Ik verzonk in zelfhaat en depressie. En was alles behalve gelukkig. Dus kies ik nu maar voor mezelf. Ik doe waar ik gelukkig van denk te worden. Het is geen garantie tot succes, maar ik raak in ieder geval minder in depressie.
Wel vreemd, ik zit dus ook enigszins in een identiteitscrisis. Nu ja, eigenlijk niet zo vreemd. Ik laat immers de aannames en voorwaarden los die mij van huis uit waren opgelegd. Die hebben alles zo lang verstikt, dat ik nauwelijks nog weet wie ik nu daadwerkelijk zelf echt ben. En ik zit nu dus een beetje in angst. Ik dacht dat het weer een depressie was, maar het is angst. Ik heb immers weggedaan wat niet meer diende of zelfs tegenwerkte. De oude Mystic is dood, maar de nieuwe is nog niet geboren. Ik zit in een transformatie-proces. En dat is gewoon een beetje eng. Eng, maar niet onoverkomelijk. En ik kom daar echt wel doorheen. Zaak is alleen me niet meer te laten verleiden tot de oude patronen. Die ben ik misschien wel gewend, maar ze werken niet.
Dat is het punt.... Ik moet loslaten en vertrouwen hebben. Vertrouwen in het AL, in mezelf, in het pad dat ik op ben gegaan. Vertrouwen hebben dat het goedkomt, ook al zie ik de weg nu nog niet, laat staan helder.
Dat is eng, spannend en vervult mij met afschuw. En tegelijkertijd geeft het mij een enorme boost en tomeloze energie. Ik heb er helemaal zin in.
Geheel de Uwe,
Mystic
Geen opmerkingen:
Een reactie posten