Taal is een wonderlijk iets. En je moet er iets mee hebben. Heeft het, om wat voor reden dan ook, je interesse niet, dan zul je er nooit een ster in zijn.
Maar ondertussen ben ik er achter, dat er wel ineresse in hebben geen garantie is voor succes. Sterker nog, het zegt helemaal niets.
In het Nederlands ben ik relatief goed. Ik zeg relatief, omdat mijn spelling regelmatig te wensen over laat. Ik herlees de stukjes die ik plaats bijna altijd. En toch kom ik iedere keer weer spelfouten tegen. Mijn brein wil sneller dan mijn vingers. En blind typen kan ik niet. Maar toch, schrijven en spreken gaat mij goed af. Lezen doe ik veel en dus heb ik een wat grotere woordenschat.
Engels is als een tweede taal. Of ik een boek in het Nederlands of het Engels lees... Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik ga zo op in het verhaal, dat de taal waarin dat gebeurt totaal ondergeschikt is. En dus ook iets wat ik niet kan vertellen. Ik weet of ik een boek gelezen heb en wat ik ervan vond. In welke taal dat was, kan ik niet reproduceren.
Wanneer eer een vraag gesteld wordt in het Engels, schakel ik om en praat Engels. Ik ga denken in de taal. Nederlands verdwijnt naar de achtergrond, tot ik weer alleen ben of iemand mij aanspreekt in mijn eigen taal.
Frans is echter een ander verhaal. Wanneer er iets gezegd wordt in het Frans, kraakt mijn brein. De woorden moeten herkent worden. Vervolgens gaat er een mannetje in mijn brein hard op zoek naar een woordenboek. En er wordt hard vertaald. Elk woord wordt bekeken en gekeurd. Net zolang tot ik de strekking van de zin begrijp. Ja, de strekking. Exact lukt het me niet. Vaak kom ik niet verder dan begrijpen wat er bedoelt wordt. Vervolgens moet ik een zin in elkaar gaan zetten. Het antwoord bedenken in het Nederlands is totaal niet moeilijk. Maar dan de vertaling. Ik doe er toch op zijn minst 15 seconden over om een antwoord te hakkelen. En dan op simpel niveau. Ik praat echt op het niveau 'Ik jou slecht begrijpen'. Als ik dat niveau al haal. Het is schrijnend slecht.
Hetzelfde geldt voor Duits. Al kan ik dat wel een stuk beter begrijpen en lezen dan Frans. En dat komt dan weer omdat Nederlands en Duits beiden Germaanse talen zijn. (Waarbij het Nederlands sterk beïnvloed is door de Latijnse talen.)
Ik schakel niet om in Frans of Duits, zoals ik doe in het Engels. Zinnen maken is een opgave, die steeds net iets te moeilijk lijkt. Ik hoop altijd maar dat ik niet een al te grote flater sla en dat men begrijpt wat ik bedoel.
En zo kwam ik tot de conclusie, terwijl ik aan het hakkelen was in het Frans, dat ik te weinig woorden ken. Geen idee wat een lieveheersbeestje is in het Frans. Of een klaproos. Wat is gras in het Frans? Of een strakblauwe lucht? Hoe leg ik uit waarom ik zo veel mogelijk in de schaduw zit; zelfs als het 'slechts' 27 graden is? Geen idee hoe ik moet vertellen dat ik verbrand zodra ik de zon zie. En dat ik dan toch naar zongebieden ga, omdat ik de warmte nodig heb.
In het Engels leg ik zo uit wat er met mijn lijf aan de hand is. In drie zinnen heb ik uitgelegd wat een cerebrale parese is en hoe je dat kan krijgen. Wat de gevolgen zijn in het brein en het lichaam. En ja, dat is vermoeiend en ja, je hebt altijd pijn.
Iemand enig idee wat een cerebrale parese is in het Frans? Of in het Duits?
Volgens mij ordt het tijd voor een opfriscursus. En dan een manier zie te vinden om het te kunnen onderhouden. Ouderwets woordjes stampen. En vervolgens veel praten.
Wanneer eer een vraag gesteld wordt in het Engels, schakel ik om en praat Engels. Ik ga denken in de taal. Nederlands verdwijnt naar de achtergrond, tot ik weer alleen ben of iemand mij aanspreekt in mijn eigen taal.
Frans is echter een ander verhaal. Wanneer er iets gezegd wordt in het Frans, kraakt mijn brein. De woorden moeten herkent worden. Vervolgens gaat er een mannetje in mijn brein hard op zoek naar een woordenboek. En er wordt hard vertaald. Elk woord wordt bekeken en gekeurd. Net zolang tot ik de strekking van de zin begrijp. Ja, de strekking. Exact lukt het me niet. Vaak kom ik niet verder dan begrijpen wat er bedoelt wordt. Vervolgens moet ik een zin in elkaar gaan zetten. Het antwoord bedenken in het Nederlands is totaal niet moeilijk. Maar dan de vertaling. Ik doe er toch op zijn minst 15 seconden over om een antwoord te hakkelen. En dan op simpel niveau. Ik praat echt op het niveau 'Ik jou slecht begrijpen'. Als ik dat niveau al haal. Het is schrijnend slecht.
Hetzelfde geldt voor Duits. Al kan ik dat wel een stuk beter begrijpen en lezen dan Frans. En dat komt dan weer omdat Nederlands en Duits beiden Germaanse talen zijn. (Waarbij het Nederlands sterk beïnvloed is door de Latijnse talen.)
Ik schakel niet om in Frans of Duits, zoals ik doe in het Engels. Zinnen maken is een opgave, die steeds net iets te moeilijk lijkt. Ik hoop altijd maar dat ik niet een al te grote flater sla en dat men begrijpt wat ik bedoel.
En zo kwam ik tot de conclusie, terwijl ik aan het hakkelen was in het Frans, dat ik te weinig woorden ken. Geen idee wat een lieveheersbeestje is in het Frans. Of een klaproos. Wat is gras in het Frans? Of een strakblauwe lucht? Hoe leg ik uit waarom ik zo veel mogelijk in de schaduw zit; zelfs als het 'slechts' 27 graden is? Geen idee hoe ik moet vertellen dat ik verbrand zodra ik de zon zie. En dat ik dan toch naar zongebieden ga, omdat ik de warmte nodig heb.
In het Engels leg ik zo uit wat er met mijn lijf aan de hand is. In drie zinnen heb ik uitgelegd wat een cerebrale parese is en hoe je dat kan krijgen. Wat de gevolgen zijn in het brein en het lichaam. En ja, dat is vermoeiend en ja, je hebt altijd pijn.
Iemand enig idee wat een cerebrale parese is in het Frans? Of in het Duits?
Volgens mij ordt het tijd voor een opfriscursus. En dan een manier zie te vinden om het te kunnen onderhouden. Ouderwets woordjes stampen. En vervolgens veel praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten