Zal het UWV het dan toch leren?

Een paar weken geleden heb ik een brief gekregen van het UWV.

Ergo: De stress vloog uit mijn oren, nog voordat ik die brief überhaupt had geopend. Iedereen die langer dan 2 maanden te maken heeft gehad met het UWV weet dat dit, samen met de Belastingdienst, de meest dramatische instantie is van ons gehele land. Wollig taalgebruik, wijzen van het kastje naar de muur. Jou bij voorbaat zien als fraudeur…

Vergeet ik nog een drama? Vast. Maar je hoeft het lijstje niet aan te vullen. We weten het allemaal.

Desalniettemin…. Ik kreeg een brief. Hoop wollig taalgebruik. Iets over de wijziging van de wet en het opnieuw beoordelen van de gerechtigden. Het systeem vertelde dat ik inkomen heb uit werk. Dus ik word 5% gekort op mijn uitkering, per 1 januari 2018. Als ik het ermee eens ben hoef ik niets te doen. Als ik het er niet mee eens ben, moet ik reageren.

Wat. Denk. Je zelf? Wie gaat ermee akkoord dat ze 5% minder krijgen? Mocht je zo iemand kennen… Die mag die 5% maandelijks storten op mijn rekening.

Maar goed. Ik schrijf dat ik het er niet mee eens ben. Dat die 5 % extra niet is om van uit eten te gaan, maar voor mijn zorgverzekering. Dat ik niets extra’s heb op mijn basis verzekering, enkel voor mijn handicap. Meer kan ik niet betalen.

Vanmorgen ben ik gebeld. De man aan de lijn vertelde dat de brief gewoon uit de computer kwam rollen. Ze willen het koren van het kaf scheiden. Er zijn aardig wat mensen met een uitkering, die daar officieel geen recht op hebben. En de computer ziet alleen maar: Mevrouw werkt. Dus minder uitkering.

Meneer heeft mijn dossier bekeken en enkele vragen aan mij gesteld. Hij kwam tot de conclusie dat participatie voor mij niet makkelijk is en ik dus niet gekort mag worden. Dit krijg ik op papier van meneer. Dat vind ik wel fijn. Dan heb ik iets zwart op wit staan.

Ik hoef niet meer mee te doen aan allerlei herintredingsprogramma’s en werkervaringsplekken. Als ik daarom vraag, dan krijg ik dat. Maar wat meneer betreft mag ik doen wat ik wil, als straks mijn werk ophoudt in februari. Hij vond het prima als ik dan enkel vrijwilligerswerk ga doen.

Wat ik ga doen is mij nog niet helder. Ergens wil ik gewoon nog steeds meedoen in de maatschappij. Maar die hete adem van de overheid lijkt wel weer weg te zijn.

Ik ben voorzichtig in mijn optimisme, omdat dit mij enkel gezegd is. Ik hang pas echt de vlag uit wanneer ik het duidelijk zwart op wit heb.