Lieve leukerds en leuke lieverds,
Drie jaar is het stil geweest hier.
Drie jaar, waarin ik niet heb stilgezeten. Ik ben getrouwd, ben moeder van een prachtige dochter. We hebben een huis gekocht en zijn dus weer verhuisd.
Ik merk de behoefte om toch weer te schrijven. Zal onder andere wel komen door die Corona crisis, waar we allemaal mee te maken hebben. Maar toch. Ik moet weer dingen kwijt.
En dan beginnen we maar met een aantal logs van de afgelopen week. Kun je een beetje zien wat er nu door mijn roert.
15 mei 2020
Lieve luitjes en leuke lieverds,
Even zitten. En nu met een kopje koffie.
Dochterlief heeft haar melkfles in de buik en ligt te pitten, ik ben aan het bijkomen.
Wc is gesopt, keuken is schoon en tafel is fris.
Ook heb ik een nieuwe allesreiniger die ik wil testen. Het is van Sophie Green en is een buisje met poeder dat je in een spuitfles oplost in lauw water. Minder afval en milieuvriendelijk.
Het type heet Blue Rebel. Waarom begreep ik eerst niet, tot het poeder uit het buisje het water uitrolde. Het halve smurfendorp heeft het leven gelaten om dit poeder zijn kleur te geven.
Ben benieuwd wat het gaat doen. Testen voor mijn blog!! (Op Facebook houd ik al een tijd een log bij hoe je milieuvriendelijk kunt doen en geld kunt besparen.)
Vervolgens ben ik met dochterlief in de kinderwagen naar het postpunt gegaan. Wat post inleveren en eindelijk is mijn jas aangekomen. Die had ik 30 april besteld. Hopelijk zit deze wel goed en staat hij ook een beetje. Vind het best moeilijk iets goeds te vinden.
Verder had ik tijdens het lopen weer een moment van zelf inzicht. Ik weet alleen nog niet helemaal wat ik met de uitwerking moet.
Al een tijdje heb ik me neergelegd bij wat ik ben. Een incarnatie van de 'Stand by your man' vrouw.
Ik ben temperamentvol en heb geprobeerd alles zelf te doen en super geëmancipeerd te zijn, maar dat ben ik niet. Ik laat me liever leiden. Ik was die vuile sokken wel, ik strijk dat overhemd.
Euvel is alleen dat temperament. Ik wil niet getemd worden. Ik wil vlammen.
Het mag bijgestuurd worden, geleid. Maar smoor het niet, want het blijft smeulen, ontsteekt en explodeert in je gezicht. Ik doe mijn achternaam eer aan en weiger niet voor niets hem af te leggen.
In het verleden botste dat vaak met mannen. Ze zagen het volgzame, maar begrepen niet dat ik uitgedaagd wil worden. Uitgedaagd om verder te gaan, meer te leren, boven mezelf uit te stijgen.
En je mag me best leiden, maar ik verwacht - nee, eis- dat er naar me geluisterd wordt. En dat mijn wensen serieus mee worden genomen in de beslissing.
Moeilijk, maar zo werk ik.
En in de uitdaging zit nu juist een probleem. Ik verveel me en wil weer leren. Maar wat dan?
Ik hink tussen een cursus mythologie en een uitbreiding van mijn mavo diploma. Ik denk eraan het opnieuw te proberen met natuur-, schei- en wiskunde. Maar ja. Die vakken heb ik al sinds 1995 niet meer gehad. Dus ik mag gewoon weer gaan beginnen in de brugklas.
Zou dat kunnen? Met al dat corona gedoe durf ik niet zo goed te vragen. En ik wil wel echt klassikaal. Zo'n LOI cursus motiveert mij niet.
Veel om te overpeinzen dus.
Ge zijt Gegroet!
Uw toegenegen,
Mystic M.
16 mei 2020
Lieve luitjes en leuke lieverds,
Soort van niet handig geweest. Ik heb vannacht de wc bril gesloopt. En ik weet niet eens meer hoe.
'Wees eerlijk Mystic M., dat komt omdat je te veel gedronken hebt.'
Ja. Dat is waar. Ik ben weer heerlijk aan het emotie drinken, de laatste tijd. Niet handig, maar echt mijn zwakke plek. Misschien moet ik voorlopig maar eventjes van de alcohol afblijven. Ook beter voor de lijn.
Zo raar. Ik doe zo mijn best. Om verdieping in mijn leven te krijgen. Leven vanuit mijn kern. En op de één of andere manier torpedeer ik dat dan zelf weer. Komt dat monster om de hoek kijken, dat altijd op de achtergrond in mijn hoofd zit.
Hij slaat toe op een zwak moment (momenten van angst, 3 uur 's nachts, in piekermomenten) en kotst zijn gif uit, dat door alle jaren is verzameld. En de giftige woorden volgen elkaar in rap tempo.
Ik ben lelijk
Ik ben dom
Ik zeg geen slimme dingen
Ik ben dik
Ik ben niet begeerlijk
Niemand zit op mij te wachten
Ik ben geen liefde waardig
Ik heb de gratie van een nijlpaard
Met al die littekens op mijn huid zal ik nóóit mooi zijn.
Jaren ben ik er heilig van overtuigd geweest dat dit ook zo is. Want wie zit er te wachten op die mankepoot? En waar mijn zus met leren klaar was met 15 minuten om vervolgens een 8 te halen, zat ik anderhalf uur te blokken voor een 6.(Onder aan de streep heb ik wel uiteindelijk na de mavo ook de havo gehaald en zij het vbo, dus dat harde blokken heeft me wel ergens gebracht.)
Op de gewone mavo werd mij ook door leraren gezegd dat ik niet een helder licht ben. En ook iemand heeft dat in mijn volwassen leven gezegd. Ze was toen dronken en bood de volgende dag haar excuses aan. Ze had het niet zo bedoeld.
Het ettert echter wel door, want ik had haar mening altijd hoog zitten.
Ik wil helder van geest zijn. Intelligente dingen kunnen doen en zeggen. Maar niet gezegend met het juiste intellect gedwongen om te strijden tegen mijn eigen domheid en onwetendheid.
Misschien is dat ook wel de crux. Want is het wel domheid? Of is het onwetendheid? Aan onwetendheid is wat te doen. Slimmer zal ik nooit worden. Je leert nu eenmaal op een bepaald niveau. Wat er niet inzit komt er ook niet uit, hoe hard je ook probeert. Maar ik kan wel de boeken in en me suf leren. Ook kan ik het vragen aan iemand die het wel weet. Ik vind het niet erg om gecorrigeerd te worden, daar leer ik immers van.
Maar iedere keer dat monster, dat brult dat het toch geen zin heeft om te leren en te proberen. Niemand die op mijn mening zit te wachten. Dus waarom überhaupt proberen?
En de rest van die nare zinnetjes? Ik heb vaak genoeg op de planken gestaan met eigen teksten om te weten dat ik wel degelijk grappig kan zijn. Mijn huid is nog steeds mijn huid en er zijn intussen een hele reeks littekens bijgekomen. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn huid probeer ik te helen. De aloë vera en cbd zalf doen hun werk.
Begeerlijk? Eerlijk, geen idee. Voor mij hebben ze nooit in de rij gestaan. Ik ben wat dat betreft net als spruitjes. Je moet houden van de smaak en er de charme van zien.
Nu moet ik ook zeggen dat ik oogkleppen op heb. Vroeger al. Ik zie het niet, wanneer iemand mij leuk vind. En dat ligt niet aan hem, dat hij niet zijn best doet of zo. Ik zie het gewoon echt niet. Wanneer hij me dan uiteindelijk maar gewoon kust, na maanden toespelingen en proberen, ben ik nog volkomen verbaasd. (Geloof me, ik was ook verbaasd dat mijn man me voor het eerst kuste. Volkomen niet aan zien komen. En voor de rest van de wereld was het overduidelijk. Alleen ik had de memo niet gezien.)
De andere zinnetjes winnen het helaas nog steeds.
Dit is nu een inkijkje van wat er door mijn hoofd heen gaat. Dat gevecht dat ik lever, elke slapeloze nacht, al sinds mijn tienerjaren. Ik word daar wel moe van. Zeker wanneer ik besef dat ik er al drie keer en totaal zo'n 7 jaar voor in therapie ben geweest. Waarvan 3 jaar in dag therapie. Oftewel vier dagen in de week, 5 uur per dag. En toch wint dat monster nog steeds, omdat er dan weer van alles gebeurde wat mij uit balans bracht.
Ik weet het, delen via media misschien niet handig, maar dit kan niet gelezen worden door mensen die mij direct kennen en kwaad willen.
En jij, lieve lezer, jou waardeer ik genoeg om het toe te vertrouwen. Ik ga ervan uit dat jij mij net zoveel goeds toewenst als ik jou.
Weet dat ik vecht. Tegen de demonen in mijn hoofd, de giftige dampen van mijn verleden.
Ik ben wankel en doodop, maar nog lang niet uitgestreden.
Uw toegenegen,
Mystic M.
Soort van niet handig geweest. Ik heb vannacht de wc bril gesloopt. En ik weet niet eens meer hoe.
'Wees eerlijk Mystic M., dat komt omdat je te veel gedronken hebt.'
Ja. Dat is waar. Ik ben weer heerlijk aan het emotie drinken, de laatste tijd. Niet handig, maar echt mijn zwakke plek. Misschien moet ik voorlopig maar eventjes van de alcohol afblijven. Ook beter voor de lijn.
Zo raar. Ik doe zo mijn best. Om verdieping in mijn leven te krijgen. Leven vanuit mijn kern. En op de één of andere manier torpedeer ik dat dan zelf weer. Komt dat monster om de hoek kijken, dat altijd op de achtergrond in mijn hoofd zit.
Hij slaat toe op een zwak moment (momenten van angst, 3 uur 's nachts, in piekermomenten) en kotst zijn gif uit, dat door alle jaren is verzameld. En de giftige woorden volgen elkaar in rap tempo.
Ik ben lelijk
Ik ben dom
Ik zeg geen slimme dingen
Ik ben dik
Ik ben niet begeerlijk
Niemand zit op mij te wachten
Ik ben geen liefde waardig
Ik heb de gratie van een nijlpaard
Met al die littekens op mijn huid zal ik nóóit mooi zijn.
Jaren ben ik er heilig van overtuigd geweest dat dit ook zo is. Want wie zit er te wachten op die mankepoot? En waar mijn zus met leren klaar was met 15 minuten om vervolgens een 8 te halen, zat ik anderhalf uur te blokken voor een 6.(Onder aan de streep heb ik wel uiteindelijk na de mavo ook de havo gehaald en zij het vbo, dus dat harde blokken heeft me wel ergens gebracht.)
Op de gewone mavo werd mij ook door leraren gezegd dat ik niet een helder licht ben. En ook iemand heeft dat in mijn volwassen leven gezegd. Ze was toen dronken en bood de volgende dag haar excuses aan. Ze had het niet zo bedoeld.
Het ettert echter wel door, want ik had haar mening altijd hoog zitten.
Ik wil helder van geest zijn. Intelligente dingen kunnen doen en zeggen. Maar niet gezegend met het juiste intellect gedwongen om te strijden tegen mijn eigen domheid en onwetendheid.
Misschien is dat ook wel de crux. Want is het wel domheid? Of is het onwetendheid? Aan onwetendheid is wat te doen. Slimmer zal ik nooit worden. Je leert nu eenmaal op een bepaald niveau. Wat er niet inzit komt er ook niet uit, hoe hard je ook probeert. Maar ik kan wel de boeken in en me suf leren. Ook kan ik het vragen aan iemand die het wel weet. Ik vind het niet erg om gecorrigeerd te worden, daar leer ik immers van.
Maar iedere keer dat monster, dat brult dat het toch geen zin heeft om te leren en te proberen. Niemand die op mijn mening zit te wachten. Dus waarom überhaupt proberen?
En de rest van die nare zinnetjes? Ik heb vaak genoeg op de planken gestaan met eigen teksten om te weten dat ik wel degelijk grappig kan zijn. Mijn huid is nog steeds mijn huid en er zijn intussen een hele reeks littekens bijgekomen. De littekens heb ik geaccepteerd, mijn huid probeer ik te helen. De aloë vera en cbd zalf doen hun werk.
Begeerlijk? Eerlijk, geen idee. Voor mij hebben ze nooit in de rij gestaan. Ik ben wat dat betreft net als spruitjes. Je moet houden van de smaak en er de charme van zien.
Nu moet ik ook zeggen dat ik oogkleppen op heb. Vroeger al. Ik zie het niet, wanneer iemand mij leuk vind. En dat ligt niet aan hem, dat hij niet zijn best doet of zo. Ik zie het gewoon echt niet. Wanneer hij me dan uiteindelijk maar gewoon kust, na maanden toespelingen en proberen, ben ik nog volkomen verbaasd. (Geloof me, ik was ook verbaasd dat mijn man me voor het eerst kuste. Volkomen niet aan zien komen. En voor de rest van de wereld was het overduidelijk. Alleen ik had de memo niet gezien.)
De andere zinnetjes winnen het helaas nog steeds.
Dit is nu een inkijkje van wat er door mijn hoofd heen gaat. Dat gevecht dat ik lever, elke slapeloze nacht, al sinds mijn tienerjaren. Ik word daar wel moe van. Zeker wanneer ik besef dat ik er al drie keer en totaal zo'n 7 jaar voor in therapie ben geweest. Waarvan 3 jaar in dag therapie. Oftewel vier dagen in de week, 5 uur per dag. En toch wint dat monster nog steeds, omdat er dan weer van alles gebeurde wat mij uit balans bracht.
Ik weet het, delen via media misschien niet handig, maar dit kan niet gelezen worden door mensen die mij direct kennen en kwaad willen.
En jij, lieve lezer, jou waardeer ik genoeg om het toe te vertrouwen. Ik ga ervan uit dat jij mij net zoveel goeds toewenst als ik jou.
Weet dat ik vecht. Tegen de demonen in mijn hoofd, de giftige dampen van mijn verleden.
Ik ben wankel en doodop, maar nog lang niet uitgestreden.
Uw toegenegen,
Mystic M.
17 mei 2020
Lieve luitjes en leuke lieverds,
Vandaag een rustig dagje.
Vannacht slecht geslapen, ondanks dat ik bijtijds te bed ging en gisteren braaf de alcohol heb laten staan.
Heb het gevoel dat ik niet goed aan de oplader heb gelegen, waardoor mijn batterij maar op 40% zit. Kalm aan dus.
Naar aanleiding van mijn log van gisteren heb ik wat reacties gehad. Lieve reacties, eerlijke. Reacties die mij eigenlijk alleen maar sterken in mijn gedachte om puur te blijven schrijven. Uit mijn hart, wat ik voel en denk.
Best eng, want commentaar wordt automatisch persoonlijk. Hoe kan het niet persoonlijk zijn? Ik kots hier al mijn vlinders uit de buik over het digitaal papier. Sommigen zijn de kleurrijkste, andere vlinders lijken meer op zombies.
Hoort er allemaal bij, allemaal onderdeel van het fenomeen leven.
Maar ik leg het masker van schijn af. Laat sociaal wenselijk gedrag achter, kijk niet naar of het wel zo hoort. Ik verhef mijn stem en zing, krijs, huil, smeek, bid, scheld, en heb lief tot op het bot.
Wanneer men dat niet mooi vindt, wijst men mij af. Ik laat mezelf immers in haar puurste vorm zien.
Ik plaatste gisteren met knikkende knieën. Ik voelde me zo kwetsbaar. En wat gebeurde er? Ik kreeg de tip een column of boek te gaan schrijven. Want het was zo mooi.
Vooruit. Binnenkort die ene computer opschonen. Alleen internet, Firefox en word erop en gaan. Mijn blogspot moet uit het stof.
En een echte column? Ik zou wel willen, maar ik zou niet weten hoe dat voor elkaar te krijgen.
Uw toegenegen,
Mystic M.
19 mei 2020
Lieve luitjes en leuke lieverds,
De emoties schommelen nog heerlijk alle kanten uit. Denk zelf toch echt dat het ook wel met het Corona gedoe te maken heeft. Geen mens mogen zien, niemand mogen vastpakken. Ik ben er een beetje onder aan het verpieteren.
En wie is dat niet. We lopen allemaal tegen de lockdown aan. Missen allemaal vrienden en familie. Maar ik ben er toch wat vatbaarder voor dan de gemiddelde persoon. Iets met een instabiel koppie.
Ik praat wel.
Gisteren nog overlegd met manlief. Wat hij vindt van mijn schoolplannen. En, eerlijk is eerlijk, terecht twijfelt hij of ik wel een hele schoolperiode moet spenderen aan wis-, natuur- en scheikunde. Want misschien vind ik het wel helemaal niet leuk. En de kans op drama is aanwezig. Drama omdat ik het niet begrijp, geen goede uitleg vind en dus hysterisch wordt.
Nils kan me niet helpen, want de wiskunde die hij leuk vindt is wat ik een zoveelste religie noem en totaal niet snap. (En ook niet de minste behoefte voor voel om ooit te gaan snappen.) Van die reeksen met allerlei vreemde tekens en letters in de berekening. Waarvan mensen zeggen dat het antwoord er al staat.
Het zal lieverd, het antwoord is altijd 42. En vergeet je handdoek niet.
Daarnaast zou ik de vakken gaan doen, nog steeds om te bewijzen dat ik niet dom ben. Dit keer niet meer aan de wereld, gelukkig alleen aan mezelf. Maar ik vind het nu niet echt een goede motivator. Bewijzen dat ik niet dom ben kan ook met iets anders. En is dat willen bewijzen niet iets voor pubers? Hoe oud zijn we ondertussen?
Dan toch maar weer naar de filosofie en de mythologie. Gewoon, omdat me dat interesseert en ik dat leuk vind.
Volgende jacht op een cursus. EN dat gaat niet makkelijk. Wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is in Amstelveen. Beetje te ver weg. En ook logistiek gezien niet haalbaar met Branwen.
Dus toch maar weer op de lange baan? Zo gaat het al tijden. En dat is nu juist wat me frustreert. Ik doe van alles. Voor manlief, voor Branwen. Wanneer mag ik weer eens iets voor mezelf?
Voor mezelf
Die bijbel app. Dat is voor mij.
Maar ook daar zie ik beren op de weg.
Ik lees en merk dat ik het echt mis. Ik krijg inzicht, ik leer. Als vanzelf. Ik hoef er niet eens echt hard mijn best voor te doen. En dat waardeer ik.
Maar ik erger me nog steeds aan de gebruikte versie van de bijbel. En de app werkt niet naar behoren. Ik snap hem niet echt. Dus ik lees maar lukraak stukjes uit de bijbel. Zo leer je God ook kennen.
Maar ik mis een klankbord. Iemand aan wie ik kan vragen hoe dit of dat zit. Wat de geschiedkundige achtergrond is van gebruik X of zegswijze Y.
Wil ik dat, dan vrees ik dat ik naar een theoloog moet. En die weet ik niet zo gauw te vinden. Want ik ga niet naar de kerk. Ik ben geen lid meer van een genootschap en heb ook nooit belijdenis gedaan.
Ik zie mezelf dat ook niet doen. Niet zonder dat lief daarin meegaat, want hij is mijn man. Zulke ingrijpende veranderingen in je leven doe je samen of niet. Hij niet en ik wel gaat hem hierin niet worden. Dat heb ik eerder een keer gedaan en dat is vreselijk afgelopen. Dus als hij er geen heil in zit, blijf ik naast hem staan en zal moeten thuis-dokteren.
Daarnaast durf ik de kerk niet meer in.
Door hoe ik over God denk en Jezus, heb ik al langere tijd geschillen gehad met de heersende heren in de genootschappen. Daarnaast is er aardig wat gebeurd in mijn leven. Dingen waar ik volgens diezelfde heren berouw over zou moeten hebben, wat ik niet heb. Dingen waar ik mij schuldig over zou moeten voelen, waarvan ik niet zie waarom.
En omdat ik dat anders zie, ga ik eeuwig branden in de hel. Mijn geest is als gif met duistere denkbeelden en zal voor altijd gegeseld worden.
Is dat echt zo? Ik weet het niet. De 'heren' die me dit vertelden vonden mij sowieso niet aardig. Ik weigerde ze aan te spreken met titels zei enkel u en meneer. De voorganger weigerde ik dominee te noemen, want dat was hij niet. En ik zei ook waarom.
Een dominee is iemand die een universitaire studie theologie heeft gedaan. Dat is een studie van vier jaar, met verschrikkelijk veel onderzoek en knalhard werken. En die 'voorganger' die zich dominee placht te noemen heeft enkel een aantal Bijbel cursussen gedaan.
Ja, hallo. Zo lust ik er nog wel drie. Als jij het kunt met drie cursusjes van 4 maanden.... Waarom bestaat die universitaire studie dan überhaupt? Die theologen duiken in boeken die ouder zijn dan Jezus. Spreken en schrijven meerdere talen die al eeuwen niet gesproken worden. Vaak duiken ze ook na hun studie nog allerlei geschriften in. Ze zijn eeuwig op zoek en studeren altijd. Dat veeg je niet zomaar aan de kant. Een beetje respect voor ze graag.
Vonden de heren niet leuk, toen ik dat zei. Ik moest doen wat me gezegd word.
Deed ik niet, dus nu ga ik naar de hel.
Naar de hel zal ik niet gaan omwille van die 'heren'. Dat snap ik ook wel. Maar er is genoeg gebeurd om mij te laten betwijfelen of er voor mij verlossing mogelijk is. Om wat er allemaal gebeurd is en hoe ik erover denk.
Zou ik best eens met een geestelijke over willen praten, zonder gelijk naar de kerk te moeten. Maar ook dat zie ik voorlopig niet gebeuren.
Uw toegenegen
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten