Wind der Verandering. Of eigenlijk weer terug naar hoe het was.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

 

Je verhaal uit de doeken doen doet nogal wat stof opwaaien

Men begrijpt niet wat ik bedoel, vrees ik. Want ik kreeg op mijn log de reactie dat men vind dat ik het moederschap moet waarderen. Okay, het werd anders geformuleerd. Meer als vraag dat of ik me dat niet besefte.

Tuurlijk doe ik dat.

De naam "mama" is heilig op de lippen van een kind.(Citaat uit de film The Crow) Mijn kleine meid kijkt op dit moment naar mij en ik ben haar godin. Ik ben haar lichtend baken. Haar wereld, DE manier waarop het moet.

Ook prijs ik me nog elke dag gelukkig met de man die ik getrouwd ben. (Of is het getrouwd heb?) Hij begrijpt me beter dan al zijn voorgangers bij elkaar, heeft me lief en staat me bij. Hij begrijpt dat ik dingen uit wil vogelen, maar dat er ook dingen zij n waar je mij niet mee moet terroriseren. (Alles wat maar met cijfertjes te maken heeft. Ik kan dat gewoon niet en weet niet of ik dat nu überhaupt nog wens te leren.)Ik sta hem bij, wil dat hij leert. Joh, ik ben zelfs in de leer gegaan om zijn blouses te strijken en zijn broeken te persen, want zo'n ongestreken blouse en pantalon zonder scherpe vouw kunnen echt niet.

Wat bijzonder is aan deze 'cursus'? Op zich niks. Ik volg hem bij mijn moeder. Die streek ook altijd alles voor mijn vader, toen hij nog leefde. (Werkte bij een bank en moest elke dag in pak.) Maar ik en strijken... Ik heb er een hartstochtelijke bloedhekel aan. Ik vind het nog ondankbaarder werk dan afwassen of de vloer dweilen. Maar niks is mooier dan een gladgestreken jurk, of een pantalon met haarscherpe vouw. En dus zet ik mezelf aan het werk. Ik doe mijn 'cursus' en ontwikkel.

 

Maar ik wil meer!

Ik zou wel weer inspiratie op willen doen. Weer hele vellen volschrijven met mijn sketches. Gedichten kladden op bierviltjes, omdat ik wel een pen heb meegenomen maar het papier weer eens ben vergeten. Twee boeken per week willen lezen, mijn horizon verbreden.

 

Ik ben gelukkig in het zijn van moeder. Maar het geeft me ook een 'Is dit alles?' gevoel. Als een andere vrouw haar doel heeft gevonden in haar kinderen, prima. Ik keur dat niet af. Sta je man bij, wees de beste moeder. Als dat is wat jou gelukkig maakt, heb je mijn zegen en die van God.

Maar het is niet het enige waar ik voor gemaakt ben. Ik moet spreken, ik moet dwalen. Alle paden die ik bewandeld heb, alle stegen waar ik mijn heil zocht. Dat is niet geweest om er niets mee te doen. Ik voel en weet al jaren dat ik daar iets mee moet. Ik weet alleen niet wat.

Ik draag de titel 'moeder' met trots, met dankbaarheid. God weet dat het lang geduurd heeft voordat ik het eindelijk werd. Ik ben na de tiende gestopt met het tellen van mijn miskramen. Ik heb zelfs jaren mezelf ervan overtuigd dat ik geen moeder wilde worden. Dat was helemaal niet waar, maar de waarheid kon ik niet aan. De partners die ik op dat moment had waren niet geschikt. En ik kon het aanhoudende krijgen van miskramen niet aan. Ik heb wat dat betreft een muur om mijn hart gebouwd, die er nog steeds is. En ik breek hem niet af, want dan ik zak door de knieën en barst ik in huilen uit. En dat houdt het eerste half jaar niet op. Dat verdriet om al die kindjes zit zo diep.

Ik wilde zo graag moeder worden van een groot gezin. Van mezelf maar twee of zo. Mijn lijf kan veel kinderen krijgen niet aan. Maar elk kind dat een dak en liefde nodig had zou welkom zijn. 'Wij hebben nog wel een plekje vrij, kom maar hier. Heb jij een huisje en wat liefde nodig? We máken ruimte voor je.' Ruimte genoeg in dit hart.

Het is niet zo gegaan. En ik had de hoop al opgegeven, toen ik leven in mij voelde. Leven dat dit keer sterk was en klopte.

Ondanks dat ik mijn dochter soms met liefde achter het behang plak (zoals vanmorgen, toen ze wéér één van mijn grote en dus favoriete bekers sloopte), houd ik zielsveel van haar. Haar opvoeding staat bij mij op de eerste plek.

 

En nu ik gewoon te veel tijd over ga houden zodra zij op school zit, MOET ik iets te doen hebben. Iets dat zin geeft.

Ik ben gewoon zo bang te sterven en niets gedaan te hebben met mijn talenten. Dat is zo zonde. En een zonde in God's ogen. Dus ik moet weer worden zoals ik was. Een onverzadigbaar kennisvat. Hongerend naar meer en meer kennis. Dorstend naar zelf-innovatie en een hoger doel. En nee, dat gaat niet zonder slag of stoot. Daar horen miscalculaties bij, tegenslag. Boze buien en misschien nog wel een stapel depressies. Maar ik lijd al heel mijn leven aan depressies. En die heb ik altijd overleefd. Dus dat zal ik nu ook wel doen. En dit keer heeft het tenminste een doel.

Neem mij mee in je gedachten,
Voer een rite voor mij uit,
Bid voor mij vanavond.


Geheel de Uwe,

Mystic M.