Drie jaar

Vandaag drie jaar.

Drie jaar, waarin ik twee keer verhuisd ben. Ben gaan samenwonen, verloofd ben. In mei gaan we trouwen. En daarna gaan we toch nog proberen om een kindje te krijgen.

Allemaal mijlpalen, waar jij niet bij bent. Om wat je vandaag drie jaar geleden hebt gedaan.

Ik mis je nog steeds.

Zoals een vriendin zei: De rauwe randjes gaan ervan af. 

Ja. De randjes gaan eraf. En daar blijft het dan wel bij. Het gemis overdondert me nog regelmatig. Uit het niets komt het verdriet op mij af, zonder aanwijsbare reden. We waren gewoon wat leuks aan het doen. Ik moest lachen. En bam! Jij bent er niet meer. Zult er nooit meer zijn.

Afgelopen donderdag heb ik met mijn moeder lingerie gekocht. Voor de bruiloft. Nu zou jij daar niet bij zijn. Maar het feit blijft, dat ik een jurk uit had willen zoeken met jou erbij. Voor mij geen pas-sessies in een speciaalzaak. Ik heb daar het geld niet voor. En mijn moeder nu ook niet, zonder jou.

Ook zij heeft daar nu het geld niet voor. Al zie ik wel in haar ogen dat ze dat graag gedaan had. Maar ze kan het niet betalen.

Bij een bruiloft schijnt het gebruikelijk te zijn dat de openingsdans gedaan wordt door de bruid en haar vader. Kan niet. Jij bent er niet. En ik heb er heel even aan zitten denken om je foto mee te nemen en dan daar maar mee te dansen. Maar dat staat zo raar, denk ik. 

Ik ben nog steeds boos op je, pa. Omdat je nooit iets gezegd hebt. Omdat nu blijkt, dat mijn hel ook de jouwe was. En ik heb mij jaren alleen gevoeld. Nooit geweten, dat jij daar ook doorheen ging. Ik had me zoveel minder eenzaam gevoelt, als ik dat geweten had.

Ik mis je. Nog steeds. Elke dag, altijd.