Mediteren tot het NIETS

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ergens halverwege december ben ik begonnen met mediteren.

Sindsdien heb ik welgeteld 1 dag niet een meditatie of bodyscan gedaan. Alle andere dagen ben ik wel op de één of andere wijze bezig geweest met het kalmeren en trainen van mijn geest. De ene dag boek ik daar meer succes mee dan de andere. Dat lijkt me duidelijk.

Soms duurt het een tijdje voordat mijn gedachten willen gaan liggen, hoe erg ik ook op mijn adem probeer te focussen. Soms lukt het gewoon helemaal niet en heb ik de aandachtspanne van een goudvis. En een enkele keer ben ik een volleerd zen-boeddhist en ben ik in hoger sferen. De app die ik ervoor gebruik is er al lang mee gestopt en ik zit of lig nog steeds in mijn houding, volledig één te wezen met wie of wat mij ook in vervoering heeft gebracht.

Maar goed. We kunnen stellen dat ik al jaren op zoek ben naar rust en stilte. Rust in mijn hoofd, stilte in mijn lijf. Want het is daar gigantisch onrustig. Ik durf het toch wel een soort van oorlog te noemen, die zich afspeelt binnen mijn gelederen. Een weerbarstige strijd tussen verschillende emoties en gedachten, die vechten om voorrang in mijn brein en essentie. En ze schreeuwen allemaal tegen elkaar in en door elkaar heen.

Mediteren mocht ik niet vroeger. Om de één of andere reden werd dat thuis als 'fout' bestempelt. Vraag mij niet waarom, het was zo. En volgens mij heb ik het er wel eerder over gehad, dat het niet mocht.

In ieder geval. Omdat alles borrelde en geen weg naar buiten kreeg, ben ik het wezen opkroppen. Ik merk nog steeds met regelmaat dat de onrust die ik voel van het kleine meisje in mij komt, dat naarstig op zoek is naar een manier om zich te uiten. Wanneer ik aan het mediteren ben, komt zij voor mij staan, liggen of zitten. Soms zwijgt ze, soms schreeuwt ze. Geregeld rollen de tranen over haar wangen. En ik kijk naar haar. Ik zing voor haar. Ik houd haar vast. Soms wieg ik haar, een enkele keer praat ik tegen haar. Vaker laat ik haar begaan. Stomweg omdat ik niet weet wat ik met haar aan moet en me afvraag of ze de aandacht wil. Ze weet dat ze mag komen, mocht ze de aandacht willen.

Geregeld loopt ze dus ook weer weg, nadat ze gedaan heeft wat ze wilde. Dan is er tijd voor inkeer en stilte. En dan begint dus pas de echte kunst. Want weet je wat er dan gebeurt in dat brein van mij?! Dan komen de gedachten en ideeën! Het lijkt wel alsof het niet stil mag zijn in dat brein van mij! Echt elke keer dat ik in rust ben, gefocust op ademhaling, in en uit. Steeds rustiger, steeds trager. Steeds meer verwordend tot een open ruimte van licht en stilte. Ik betreed die ruimte, wordt er één mee, ga erin op. En.... Pats!! De ideeën vliegen door het universum en besluiten te gaan nestelen in mijn brein. En beginnen rustig op me in te praten. Ik lig daar immers toch niets te doen, dus ik heb wel even tijd.

Dat wil ik even niet!! Ik wil juist even stilte in mijn kop! Helemaal nergens aan denken, gewoon zijn. Steeds meer opgaan in mijn ademhaling, net zolang tot ik zelfs die niet meer opmerk en volledig verdwijn in het zijn.

Geheel de Uwe,

Mystic M.