Hoe lang moet je iets blijven proberen, voordat je kunt zeggen dat de test gefaald heeft?
Al jaren ben ik gezegend met behoorlijk gele tandjes. En daar ben ik niet blij mee.
Begrijp me goed, ik ben best tevreden met mijn gebit. Ik ben *mompelmompel*.... In de 30, heb slechts twee vullingen. Een recht gebit en nooit een beugel gehad. De meeste mensen geloven dit pas wanneer ik mijn gebit laat zien, naast iemand die wel beugel rechte tanden heeft. Maar mijn glimlach is ook geel.
Jaren heb ik de schuld gegeven aan sigaretten en koffie. Ik was een straffe roker en heb jaren gelopen op twee potten koffie per dag. En die koffie was sterk. Espresso was voor mij gewone koffie. Een slap aftreksel van het zwarte goud.
Daar krijgt je glazuur een mooi kleurtje van. Meerdere variaties van de kleuren geel en bruin.
De koffie is drastisch vermindert. Nu hooguit drie kopjes (gewone!) koffie per dag. En de sigaretten worden door mij nu dik twee (bijna drie!) jaar niet meer gekocht.
Nog steeds gele tandjes, wat ik ook doe.
Tegenwoordig kun je facings laten aanbrengen, maar dat zie ik niet zo zitten. Ik wil zo min mogelijk nep. En geen gekloot aan mijn lijf. (Maar ik heb wel een tattoo en een piercing)
Er is ook een keur aan tandpasta's te koop die beweren je tanden witter te maken. En daarvan ligt de drempel een stukje lager. Dus op een goede dag heb ik eens wat meer uitgegeven aan een tandpasta dan het normale bedrag en er eentje gekocht.
De tube beweerde dat er 79 personen waren die direct wittere tanden hadden.
Mij geeft dat niet direct een gevoel van vertrouwen. want hoeveel mensen hebben het getest? Waren dat er ook 79? Of 300.100? Nee. Mij vult zo'n tekstje, geprint in mini lettertjes, niet met vertrouwen.
Maar ach. Die tube ligt nu in mijn hand. Terugbrengen kan niet meer. Testen met die hap.
Het eerste wat me opvalt: Een raar grijzig wurmpje ontstaat op mijn borstel. Met een klein paars/zwart dotje. En glittertjes. Niet wat ik gewend ben. Maar dit houd mij nog niet tegen.
Ik steek die borstel in mijn mond en begin enthousiast te schrobben.
Een wolk van schuim ontstaat in mijn mond. Vroeg of laat zal ik toch echt uit moeten spugen.
Blauw!!! Het schuim, dat rijkelijk ontstaat en zich een weg langs mijn mondhoek naar beneden baant, is blauw. Ik vermoord een heel smurfendorp hier in mijn mond man!
Ik kijk tussen het schuim door naar mijn tandjes. In het kunstlicht van mijn badkamer lijken ze zo witter ja. Maar dat wit bij blauw optisch witter lijkt, is algemeen bekend. (Toch?)
Ik schrob door, in mezelf pret belevend over de manier waarop al die arme smurfjes in mijn tube tandpasta zijn geëindigd. Ik heb een nogal levendige fantasie en kan mezelf uren vermaken met het verzinnen van allerlei manieren, waarom dit tot stand zou kunnen komen.
Deze actie is twee weken geleden begonnen.
Oke, ik drink nog steeds wel koffie. Maar ik schrob enthousiast. Zelfs langer dan ik eerst deed.
Conclusie? Ik ben overduidelijk niet eentje van die 79 personen die wittere tanden kregen. Bij mij zijn die maalsteentjes nog steeds vrolijk geel.
Online heb ik een trucje gezien. Van koolstof op een aparte tandenborstel. Koolstof schijnt kleurstof op te nemen.
De tube smurfen zal ik op maken. Anders zijn die arme beestjes voor niets mijn tube in gewandeld. Ook zo zielig. Maar ondertussen poetsen we maar eens met zwart.
Op naar de tweede poging twee. Hopelijk van gitzwart, naar stralend wit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten