En toen 'klikte' er iets.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms moet het gewoon even klikken. Er moet iets gebeuren waardoor iets blijft hangen in je brein, zodat je er bij komt. Niet alleen met je brein, maar ook in je essentie en met je hart.

Ik had een anderhalve, misschien twee weken geleden het boek 'Je bent niet je depressie' besteld van Fabian Ruijgrok. Hij gaf op de kaft aan zijn eigen gevecht met depressie op papier te hebben gezet. Aangezien één van mijn grootste ergernissen wat betreft boeken over depressie is dat het altijd geschreven lijkt te worden door behandelaars en niet door lijders, kocht ik het maar. Dan is het in ieder geval van iemand die weet waar hij het over heeft. Ik zal er geheid dingen in herkennen en weten dat ik niet de enige ben. En geloof me. Weten dat je niet de enige bent en dus niet gek, is een heel belangrijk punt in het gehele proces.

Dat Fabian weet waar hij het over heeft, is snel duidelijk. Hij begrijpt dat concentreren erg moeilijk is voor iemand met depressie. De manier waarop het boek geschreven is houdt daar rekening mee. En hij schijnt nu zelfs bezig te zijn met het maken van een luisterboek. Want ja, soms is het voor een depressieveling gewoon beter om te luisteren. Al kan dat ook al een hele opgave zijn. Soms lig je het liefste gewoon de hele dag in bed, met de deken over je hoofd. Te wachten tot de depressie over is, of jij dood bent. Net wat er eerder is.

En nee, maak je nou niet druk om mij. Ik ben niet suïcidaal (meer). Die tijden liggen gelukkig al jaren achter mij. Het leven kan voor mij af en toe nog steeds als een straf voelen, ondertussen heb ik niet meer het idee dat ik in een gevangenis zit. Het is niet meer een straf om adem te halen.

Het is echter nog niet goed genoeg. Ik sta -wanneer ik geen depressie heb- op een punt dat ik er maar het beste van ga maken nu ik er toch ben. En dat moet naar echt plezier hebben in het leven. Dat ken ik niet. Ik heb er tot nu toe altijd maar het beste van gemaakt met wat ik had. Dat moet en kan beter.

Maar daar heb je inzichten voor nodig. En eentje daarvan heeft Fabian mij gegeven, al duurde het dik 100 pagina's voordat het doordrong.

"Ik bèn niet depressief, ik hèb een depressie.'

Wat het verschil is? Spreek het eens voor jezelf hardop uit... 'Ik ben depressief.' Is er dan nog ruimte voor wat anders? Niet echt hè. Alsof alles alleen maar dat is. Terwijl je, wanneer je 'Ik heb een depressie' zegt, automatisch er ook nog ruimte lijkt te zijn voor iets anders.

En ik geef dit voorbeeld nu met de depressie, je kan het ook over andere dingen zeggen. Datgene waar jij je brood mee verdient bijvoorbeeld. Ben je alleen maar psycholoog/postbode/leraar/putjesschepper op zee? Nee toch.

Ik ben niet alleen maar depressief. Ik heb een depressie. Ik ben nog veel meer. En door te zeggen dat ik het heb en niet ben, is er ook ruimte en lucht voor andere dingen.

Dit klinkt misschien raar, maar het is echt heel belangrijk in dit proces. Zeker omdat ik weet dat depressies hebben iets is dat ik al mijn hele leven heb en de kans dat ik er ooit volledig van af kom erg klein is. Simpelweg omdat ik er erfelijk mee belast ben en door mijn hersenbeschadiging.

Blij dat dit even klikt. Het is een minuscuul klein stapje. Maar het is in ieder geval een beweging. En in de juiste richting voor balans tussen ziel, geest, hart en lijf.

Geheel de Uwe, Mystic M.