Wat losse ideeën

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Zoveel onrust, ik zie haast door de bomen het bos niet meer.

Het is echt tijd voor een pas op de plaats en bovenal: Mijn oude wapen weer ter hand nemen, de pen.

Ik doe dit nu een kleine week ook weer letterlijk. Ik heb een schrift met harde kaft gepakt, heb het tot mijn 'kronkel-schrift'gedoopt en ben gaan schrijven. Dingen waar ik blij van word, dingen waar ik aan denk. Dingen waar ik mee worstel en de basis voor gedichten en schrijfsels die in mij op borrelen.

Om ervoor te zorgen dat ik niet helemaal gek word en doordraai, moet ik weer als een gek gaan schrijven. Geen idee waarover en ik wil mezelf niet blijven herhalen. Maar er is nog genoeg waar ik mee worstel.

Hoe kom ik van het puriteinse idee van seksualiteit af; zonder door te schieten in pornografische perversiteit? Waar sta ik zelf binnen dat kader en wat wil ik nu precies? Waar is mijn 'kinky kantje' heen gegaan? Waarom is dat weg en hoe krijg ik haar weer leven ingeblazen?

Oke, ik weet waarom ze weg is. Ik had geen partner die erin geïnteresseerd was en het werd mij zelfs verboden om er iets mee te doen.

Mijn huidige partner verbiedt niets, maar datgene dat we hebben liggen, ligt vrolijk stof te happen in de kast. Hij heeft er geen interesse in, of onderneemt in ieder geval niets op dat vlak. En ik heb een aantal keer gezegd dat ik het mis en er graag wat mee wil doen, maar er gebeurt niets mee. Ik kan het net zo goed tegen een tafelpoot zeggen, dat heeft evenveel effect.

Hoe krijg ik de rust wedergekeerd in mijn hoofdje, op zo'n manier dat ik weer in staat ben om dingen te ondernemen? En hoe zorg ik ervoor dat ik in ieder geval door kan blijven gaan met mijn leven, wanneer ik weer inzinkingen krijg?

Als ik ondertussen iets in de smiezen heb, is het wel dat die depri buien gewoon onderdeel van mijn leven zijn. Maak het jezelf dan maar zo gemakkelijk mogelijk. Ik heb geen zin meer om ertegen te vechten, dat heeft geen zin.

Tussendoor wil ik mezelf dan maar weer suf gaan schrijven. Ik heb nog een log dat de 'Verhalen Vijver' heet. Dat is jaren geleden gestart. Ik heb er misschien vijf verhalen gepost en verder nooit meer iets mee gedaan. Misschien moet ik mijn oude tactieken voor inspiratie maar weer eens uit het stof halen en gewoon gaan schrijven. En dan tik ik 30 uur troep, er komen er vanzelf een paar uur bij die pareltjes opleveren. En aangezien ik het echt heerlijk vind om te tikken en te creëren op deze manier, moet ik er dan maar weer verder in.

Is schrijven een manier van coping?

Ook zo'n vraag die door mijn koppie vliegt. Het eerlijke antwoord is domweg ja. Ik duik weg van alles waar ik niet mee om kan gaan door te vluchten in een wereld van creatie en fantasie. Maar tegelijkertijd ben ik het ook weer aan het verwerken. Veel van wat me te veel is verwerk ik in de verhalen en gedichten die ik maak. Ik leg mijn diepste verlangens en gedachten bloot. Misschien wat verdekt opgesteld, maar ik laat de wereld zien wie ik ben. Puurder en eerlijker dan ik in het dagelijks leven doe. Ik maak er een theaterstukje van, simpelweg omdat ik daarin zo veel verschillende gezichten en maskers zou kunnen laten zien. Slechts een enkeling heeft door dat ik schuil achter het masker van de waarheid.

Nu je dit weet... Veel plezier met het terug lezen van alle gedichten die hier en daar te vinden zijn. Wees welkom in de kern van mijn ziel, mijn verlangen en essentie. Je weet nu wie ik ben, zonder harnas, verweer, show of opsmuk. Ik, in mijn puurste vorm.

Of ik bang ben voor reacties? Nee. Ik ben niet bang. Ik sterf zeven doden. Want ik heb geen enkele vorm van verweer meer. Ik laat je immers kijken in mijn meest delicate gedachten en heb mijn wapens achter gelaten.

Maar weet je. Ik word het vechten zo moe. Want tegen wie vecht ik nu nog? En waarom? Wat kan ik er nu nog mee bereiken?

Ik wil rust. Rust en liefde. Rust en reinheid. Ik wil worden wie ik altijd al had moeten zijn. Die dame die verlichting komt brengen. Die naast je komt zitten wanneer jij in de put zit. Ze zit naast je en zucht eens. Praten zal ze niet direct. Ze weet immers waar je zit, hoe het komt dat jij daar zit en wat al de dooddoeners zijn waar mensen je mee proberen 'op te beuren'. Maar uiteindelijk, wanneer jij begint te praten, zal ze je bij de hand nemen. Ze weet de uitweg uit het duistere labyrint. Ze kan de weg dromen en zal hem aan je leren. Volg het licht, volg haar stem, ze leidt je er wel uit.

Maar tot die tijd....

Neem mij in de armen

Kus mijn tranen weg

Ik ben bang

Zo bang

De demonen in mijn hoofd

De spoken uit mijn hart

Ze gillen en ze krijsen

Laten mij geen ogenblik met rust

Bij elke stap vooruit

Trekken ze mij drie stappen terug

Bestoken mij met leugens

Verdrinken mij in gif

Wees het anker in de storm

De rustige stem in de kakafonie

Geen antwoord op de vragen

Die mij tergen

Elke dag

Maar een traan als ik verzaakt heb

Bij mij oplossing een lach

Houd mij vast,

Sus mijn angst in slaap

Streel mijn rug

Je bent mijn licht in het duister
Op de weg naar buiten

Geheel de Uwe,

Mystic M