Lieve leukerds en leuke lieverds,
Eerste blok lessen op school is klaar.
De stress omwille van de tentamens giert als een malle door mijn lijf. De angst dat ik het niet kan, de gillende stemmen dat ik te dom ben. Het is allemaal ook best zwaar.
Maar ik kijk naar de angst, luister naar de stemmen en weet in mijn kern: Dit is een oude ik. Een oud mechanisme waarop ik overleefde.
Ik kan er met mildheid naar kijken en weet dat ik loslaat. en daarom schreeuwt de boel nog harder.
Maar weet je.... Ik druk mezelf door de spleet, wring mezelf door het smalste gaatje. Omdat elke vezel van mijn lijf en essentie brult dat ik eindelijk het pad heb gevonden dat ik moet bewandelen.
Geen idee waar ik over vijf jaar ben, of waar ik over tien jaar mijn geld mee verdien. Als ik ondertussen iets heb geleerd, dan is het wel dat de wereld raar in elkaar steekt. En dat bijna niets loopt zoals jij het gepland hebt. (Bij mij in ieder geval niet.) Maar dat het ergens in deze richting ligt, dat weet ik nu wel.
Ik ben zo dankbaar voor de mensen die de afgelopen twee jaar op mijn pad kwamen. Voor hen die met mij meeliepen, al was het maar even.
En dankbaar voor hen die ik nu mag leren kennen en nog steeds mee oplopen.
Ieder blok weer is een bron van kennis, een wereld vol cadeautjes aan wetenswaardigheden over mijzelf en mijn omgeving. De wereld is lang zo onbegrijpelijk niet meer voor mij als dat hij twee jaar geleden was.
Dat zegt niet dat alles nu in ene klip en klaar is, helemaal niet zelfs. Maar ik heb wel meer beschikking over hoe ik mij ertoe verhoud, hoe ik ernaar kijken wil en te articuleren wat ik nodig heb.
En als het mij gegeven is, mag is straks mensen bijstaan in hun eigen proces dit allemaal te mogen ontdekken.
Wat een prachtig toekomstig vak heb ik toch.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten