Waarom ik ga branden deel 6: Ik verloochen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Deze vind ik eerlijk gezegd een beetje moeilijk uit te leggen. Misschien van al de epistels wel DE moeilijkste. Onder andere omdat ik ook niet helemaal wist wat ik ervan denken moest, toen ik het voor de voeten geworpen kreeg. En het zo nou samen hangt met andere zonden hangt waar ik voor ga branden. Ze zijn zo met elkaar verstrengeld en lopen in elkaar over. En omdat ik het er ook nog eens deels mee eens ben dát ik verloochen. Alleen met een andere oorsprong dan wat er tegen me gezegd werd.

Waarom ik ga branden deel 6: Ik verloochen

 

De reden waarom ik zou verloochenen, vind ik zelf meer ongehoorzaamheid. Ik doe namelijk niet wat me gezegd wordt.

We moeten weer terug naar de tijd van het kerkje. Er was daar een bepaald verwachtingspatroon. En rollenpatroon. De man is daar echt het hoofd van het gezin. Wat hij zegt is welgedaan, als vrouw ga je niet in discussie en doe je klakkeloos wat hij zegt.

Is er tussen twee mensen een geschil? Wanneer dit is tussen een man en een vrouw, heeft de man per definitie gelijk. Als vrouw hoor je niet tegen de man in te gaan. Of dit nu jouw man is, of een andere. Enige waarbij een volwassen vrouw meer te zeggen heeft, is wanneer het om een jongen onder de 18 a 21 jaar betreft. Verder heb je te luisteren en te doen wat hij zegt. (Wanneer het binnen het eerbare is natuurlijk, want we moeten maagd blijven tot het huwelijk.)

Vrouwen volgen wat de heren zeggen. Stoppen met werken zodra ze trouwen en gaan dan thuis zitten wachten tot er kinderen komen. Studeren mag best, maar schop het vooral niet verder dan je man. Een man met een universitaire studie mag prima met een vrouw met HBO opleiding of lager. Maar andersom (Lees: Zij zou meer verdienen dan hij) is uit den boze.

 

Ik dreef daar altijd tegenin. Ik kan niet verkroppen dat ik geen gelijk krijg, enkel en alleen omdat de andere partij een man betreft. Dat vind ik een smoes, geen reden. Wanneer jij gelijk hebt, krijg je dat. Op voorwaarde dat je dat ook kunt bewijzen. En als je dat bewezen hebt, is het gelijk aan jouw kant en geef ik dat ruiterlijk toe. Of je nu man of vrouw bent, dik of dun, wit of bruin, volwassene of kind. Eerbaarheid staat in dezen bij mij hoog in het vaandel. Heb je geen gelijk, dan kun je op je hoofd gaan staan. Wat ik eventueel toegeef is dat wij ieder een andere mening hebben en daar zul je het mee moeten doen.

Daar moest ik gewoon de kop buigen. Ook al kwam ik met 1000 bewijzen dat ík gelijk had en niet hij. Ook al had ik er 100 Bijbelteksten bij die aangaven dat ik in ieder geval niet verkeerd zat en er dus meerdere interpretaties mogelijk waren, ik moest mijn mond houden en zwijgen. Want in Kolossenzen staat dat de vrouw onderdanig moet zijn aan de vrouw. Dat heeft Paulus gezegd en dus is dat zo.

Dat ik weiger me zomaar te onderwerpen, werd niet gewaardeerd en dus ga ik branden. Ik had gewoon braaf onder elke man moeten dienen.

Ja, hallo!! Ik kan er niets aan doen dat Paulus (schrijver van de brief aan de Kolossenzen) gefrustreerd was omdat hij geen vrouw kon krijgen. Ik snap dat hij dan gaat roepen dat we onderdanig moeten zijn en doen wat de man opdraagt, want dat komen die mannen aan hun trekken. Ik wil daar echter niet op die manier aan meewerken. Geloof me, een gewillige vrouw is nog altijd leuker tussen de lakens dan een dame die jij je wil oplegt. Maar daar zul je als man dan wel een beetje je best voor moeten doen. Doe iets aan je voorspel.

Maar ik dwaal af, ik had het over verloochening.

Ik volg nu wel degelijk mijn man. En het feit dat ik niet op mijn knieën val houdt echt niet in dat ik mijn man niet liefheb. En dat hij niet de belangrijkste zou zijn is ook niet waar.

Dat brengt me wel op het feit dat ik inderdaad aan zelfverloochening heb gedaan. Ik werd best wel feministisch opgevoed. Studeren was belangrijk, een hoge studie doen gaf status en aanzien. Mijn ouders -nu ja, vooral mijn moeder- hamerden erop dat ik als vrouw onafhankelijk moest kunnen zijn. Dat ik het in mijn eentje moest kunnen en vooral gaan leren. Niet afhankelijk zijn van een man, zelf nadenken en niet volgen. Wees je eigen persoon.

En jaren heb ik er dan ook voor gestreden om dat te doen en te zijn. Ik heb me te barste geleerd om maar dat havo diploma in de wacht te slepen. Vervolgopleidingen liepen niet, omdat de scholen mij te groot waren en ik altijd de verkeerde opleiding koos. Ik heb nooit geweten wat ik exact wilde worden. Ik wilde gaan schrijven. Want dat kan ik, daar heb ik talent voor en ik vind het leuk. Ik kan uren vertoeven achter die laptop, met klassieke muziek op de achtergrond. Maar wat ik exact ermee doen moet is mij nog steeds een mysterie, verpakt in een enigma.

Wel ging ik overal tegenin. Door dat kerkje was ik allergisch geworden voor iedereen die zei wat ik moest doen. Zodra een man met een idee kwam, ging ik er eigenlijk bij voorbaat al tegenin. Want ik zou me niet laten vertellen wat ik wel en niet zou laten doen en zeker niet door een man.

Ik heb het mezelf om deze reden heel moeilijk gemaakt. Het zal me niets verbazen als ik daardoor menig potentieel partner weggejaagd heb. En ik ben nog steeds een vurig en intens type.

Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik helemaal geen feministisch type ben. Ja, ik heb een eigen mening. Ik wil worden uitgedaagd, ik verwacht dat er naar mijn mening en wensen geluisterd wordt.

Wanneer er besluiten moeten worden gemaakt, heb ik een stem in het kapittel. Ik ren niet klakkeloos achter mijn man aan. En op sommige punten wil ik gewoon mijn zin.

Gaat het bv om een nieuwe wasmachine, dan wil ik de keuze maken. Ík ben degene die het meeste met dat ding werkt. Dus ik moet hem fijn vinden. Ik zoek uit wat de zuinigste is, wat het kost, het meest bewust is en kom met een berekening om te vertellen dat het echt die ene MOET worden. En dan wil ik die ook. Ik heb het immers uitgezocht, al zou ik het wel vinden als hij nog even de berekening nagaat. Ik ben geen reken wonder en maak daar wel eens fouten. Dus check het svp even. Maar als de berekening klopt, wordt het gewoon DIE wasmachine. Punt.

Op andere punten ben ik heel volgzaam. Als het gaat om bv een nieuwe auto... Dat zoekt hij maar uit. Ik heb niet eens een rijbewijs. Dus hij moet ermee overweg kunnen. Het enige dat ik vraag, is dat hij let op de instap en de stoelen. Ik heb last van mijn rug en heb dus een goede instap en stoel nodig. Ford en Skoda vallen dus af, na  een half uurtje kom ik al gebroken uit die auto. Verder zoekt hij maar uit wat hij wil. (O, wacht. Schat... Wordt het svp een rode? Look at al the pretty colours!!!!)

Geeft manlief over 5 jaar aan dat hij toch weer wil verhuizen, dan gebeurt dat. Ik wil niet naar de andere kant van het land, want dan mis ik vrienden en familie zo. Maar dan wordt de boel toch echt ingepakt en vertrekken we. Ik zal hem volgen.

En wanneer er beslissingen moeten worden gemaakt waarin wij beiden evenveel rechten zouden hebben, dan krijgt hij zijn zin. Ik ben helemaal niet zo feministisch.

Ik sta verdorie het huishouden te doen, onze dochter op te voeden, huishoudelijke zaken te regelen en zijn blouses te strijken en broeken te persen. Ik ben een vleesgeworden stand by your man type. En daar voel ik me een stuk gelukkiger bij dan dat ik een carrière zou moeten hebben.

Tuurlijk wil ik mijn eigen dingen doen. Ik wil uitgedaagd worden om verder te ontwikkelen en na te denken. Maar toch... Dat kerkje heeft zijn zin gekregen. Ik volg mijn man. En dat uit eigen vrije wil.

 

Maar ik heb dus wel jarenlang mezelf verloochend. Door te zeggen dat ik iets was, wat uiteindelijk helemaal niet zo bleek te zijn. En ik was daar jaren diep ongelukkig mee. Ben erdoor met partners in zee gegaan die helemaal niet bij mij pasten, heb keuzes gemaakt met verkeerde beweegredenen en dus desastreuse uitkomsten.

Dat was dom. Dat was verdrietig en ik heb het mezelf onmogelijk gemaakt. Maar ik denk niet dat ik daarom zal branden. Ten eerste heb ik er berouw van en heb ik ervoor geboet in alle fouten die gemaakt zijn. Ten tweede doe ik het niet meer.

Ik ben nog steeds even onstuimig. Nog altijd hartstochtelijk en fel. En ik weiger nog steeds mijn kop te buigen voor wie dan ook. Maar ik doe het nu op mijn manier. En ik geef je gelijk wanneer je dat hebt.

Met passie, compassie, hartstocht en vol overgave wil ik mij toeleggen op alles. En anders doen we het maar niet.

Velen vinden mij er te intens en te vurig door. En dat zorgt geregeld voor verdriet, teleurstelling en pijn. Banen die ik niet krijg of me weer worden afgenomen, relaties die stuk lopen. Maar ik kan niet anders meer. Ik ga me niet indammen voor een ander. Liever 10 mensen om mij heen die mij waarderen voor mijn hartstocht, dan 100 mensen die mij accepteren onder bepaalde voorwaarden.

 

God heeft mij zo gemaakt en daar zal Hij vast een doel mee hebben. Dat kán niet zijn om voor mijn hartstocht te eindigen in een oventje.

 

Geheel de Uwe,

 

Mystic M.