Lieve leukerds en leuke lieverds,
Afgelopen maandag was het 'blue monday'. De meest depressieve maandag van het jaar dus.
Welnu, voor mij is het ondertussen een 'blue week'. Niets gaat zoals ik wil dat het gaat.
Ik voel me al drie dagen lamlendig en heb gisteren zowaar voor het eerst sinds jaren weer een (lichte) migraine gehad. Hij was gelukkig snel weg, maar toch. Hij was er weer, voor het eerst sinds 2012.
Yoga lukt niet omdat:
1: Ik ben uitgeblust
2: de internetconnectie werkt voor geen meter
3: De zoomles connectie heeft me geen personal-id gestuurd, dus ik kan niet inloggen
4: De youtube les staat nog steeds gesloten dus ik kan er niet op.
Naar buiten gaan en lopen gaat op het moment ook niet. Want het regent en waait nu ook mij echt veel te hard. Ik waai niet alleen uit mijn jas, ik waai zo nog het water in.
Daarnaast heb ik sinds dinsdag een extra voet-blessure. Ik liep naar beneden met mijn chromebook in mijn armen. Op de derde tree van onder zipte ik onderuit. Met mijn linkervoet die om klapte op de houten trap, zo hard dat mijn man dat beneden over onze tetterende dochter heen hoorde. En mijn rechtervoet schoot vooruit, onder de badkamerdeur door en kwam pijnlijk vast te zitten tussen deur en dorpel. Kermend van de pijn naar mijn bed gestrompeld, gillend om nieuwe tenen voor mijn linkervoet. Want hemel, dat deed pijn.
Manlief vroeg nog of ik niets gebroken had. Nee, want ik kon gewoon rondlopen. Maar fijn was het dan weer niet. Ik kon niet op mijn tenen gaan staan, dat deed te pijn.
"Maar Mystic M... Waarom zou je in godensnaam op je tenen willen staan?'
Welnu lieverd, zoek een gemiddeld yoga lesje op youtube op van laten we zeggen 10 minuten en tel hoe vaak je de instructeur via allerlei houdingen op de tenen gaat staan. Dat is vaak, kan ik je verklappen. Mijn downward-facing-dog gaat echt nog niet met platte voeten op de grond. Ik sta daarvoor nog steeds op de tenen, al komt de boel steeds lager. En hoe vaak leg je je voet wel niet met de wreef naar de mat? Dat vinden mijn teentjes nu even niet leuk.
Daarnaast ren ik op mijn tenen. Geen idee of dat goed is, maar ik doe het. Ik rol mijn voet niet af, ik spring van tenen naar tenen. Ik heb ook het idee dat ik eerder over de weg veer dan dat ik ren of loop. Alsof ik springveren onder mijn voeten heb.
Zal absoluut overdreven zijn en niet de realiteit, maar zo voelt het voor mij. Beter kan ik het niet omschrijven.
Maar het ergste vind ik nog wel de oorlog die nu gaande is in mijn hoofd. Aan de ene kant dat stemmetje dat beweert dat ik me er maar even bij neer moet leggen en dat het echt wel goed komt, aan de andere kant die overwerkte dril-sergeant die brult dat ik een prul van een vrouw ben. Dat het mijn taak is, zeker nu, om ervoor te zorgen dat mijn man een goed verzorgt huis heeft. Dat ik de taken perfect dien uit te voeren (En dat datgene dat ik doe uiteraard ver beneden pijl is) en dat ik me daar maar makkelijk van af maak.
Ik zit in een compleet gevecht. Manlief werkt zich drie slagen in de rondte. Dat is echt een feit en observatie, geen mening. Derhalve vind ik het ook echt mijn taak om ervoor te zorgen dat:
Zijn huis schoon en opgeruimd
Zijn kleding gewassen
Zijn blouse gestreken
Zijn broek geperst
Zijn pak naar de stomerij geweest
Zijn koffie gezet
Zijn drankje gepakt
Zijn potje gekookt
En zijn bed schoon, opgemaakt, warm en uitnodigend
is.
En dat lukt me de laatste maanden maar niet. Althans, niet afdoende. Zo vaak als hij toch nog van alles aan het doen is. Ik raak er een beetje teleurgesteld van. Teleurgesteld in mezelf
Ik hoop maar dat alle belemmerende maar o zo nodige maatregelen niet lang meer duren. Dat dat stomme vaccin snel komt en dat ik me snel mag laten enten. Dit trek ik zo echt niet lang meer.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten