Nog niet uitgestreden

Lieve leukerds en leuke lieverds,

"Maar je hebt zo veel om dankbaar voor te zijn! Je hebt yoga, een toegewijde echtgenoot en een prachtige dochter."

Ja schat, maar zo werkt depressie niet. Het is niet dat ik niet weet hoe gezegend ik ben. Ik kan het beter vertellen wat dat betreft dan menigeen.

Ik bedoel... Met mijn handicap ben ik geboren in Nederland. Je kunt zeggen wat je wilt over de zorg. En ja, deze wordt uitgeknepen en uitgekleed. Maar we hebben nog steeds hele goede zorg die voor iedereen toegankelijk is.

Wanneer ik in bijvoorbeeld Frankrijk was geboren, had ik er letterlijk niet zo mooi bijgelopen als ik nu doen. Dat ik 14 was en we op vakantie waren in Noord Frankrijk zag ik een leeftijdgenoot met hetzelfde handicap als ik. Het verschil? Zij had overduidelijk niet de medische hulp die ik wel heb gekregen. En geloof me.. Ik loop er beter bij.

Lang! Leve! Nederland! Zo gelukkig dat ik hulp heb gekregen. Waardoor ik op een gewone fiets rijd, op stijldansen heb gezeten, boog heb geschoten en nu minstens 5 keer in de week op mijn yoga mat los kan. En waarom niet. Er komt een dag dat ik zal schermen. Gewoon omdat het kan.

Ja, ik zie het wel.

Maar een depressie heeft niets te maken met wat er is om dankbaar voor te zijn. Depressie is alles zo zwart zien, dat het al een hele opgave is om überhaupt je bed uit te komen. In de spiegel te kijken en alleen maar ellende te zien. Depressie is het zo koud hebben, dat ze je in de hel zouden kunnen zetten en dan nog vraag je of de kachel niet een tandje hoger mag. De lust van het leven is weg, je vonk is dood. En alles is zo kil en koud. Zo duister en grijs. En alles is zo doods, dat vergetelheid zoet begint te klinken.

Daar vecht ik tegen. En dat is niet sinds kort. Dit soort zwarte perioden heb ik al sinds mijn tienertijd. De gevechten putten uit en er zijn dagen dat ik verlies. En dat zijn de dagen waarop ik me extra waardeloos voel. Omdat het voelt alsof ik opgegeven heb. Mezelf, mijn huwelijk, mijn dochter. Alles lijk ik op te geven aan die zwarte wolk op zo'n dag.

Ik zet zo veel mogelijk het patroon erin van regelmaat. Regelmatig lopen, 5 keer per week die yoga mat op, dagelijks magnesium, vitamine D, vitamine C, ijzer. Ik probeer dagelijks een kwartiertje te zingen (al is het met krakende of gebroken stem, openen die stembanden.) en ik dans met mijn dochter in de armen door de kamer en keuken.

Want wat er ook gebeurt...

Ik wil dat mijn dochter mij als een voorbeeld van licht ziet. Een moeder die haar leerde op zich te uiten. Om te dansen, zingen, vrolijk te zijn. Om emoties toe te laten en er het mooiste van te maken.

Voor haar ben ik zo hard aan het werken aan mezelf. Voor haar wil ik gelukkig zijn met wie ik ben. Want ik wil niet dat ze een voorbeeld krijgt over hoe ze zichzelf zou moeten haten. Of hoe ze pas wanneer ze 40 is leert eindelijk een beetje gelukkig te worden. Wat ik laat aan het leren ben, wil ik haar al meegeven nu ze nog klein is.

En wat mijn man betreft... De goden weten wat hij in mij ziet. Ik maak het hem er echt niet makkelijk op. Ik weet dat ik een grillige dame ben. Er is met mij geen tijd voor verveling, want ik gooi wel weer mijn kont tegen de krib. Maar van alle fouten die ik maak, wil ik ook leren. En ik maak nu eenmaal fouten.

Zo ook mijn man. Maar ik zal ervoor vechten om hem te laten zien dat, van alle fouten die hij gemaakt heeft, mij naar het altaar slepen er daar NIET eentje van was.

Geheel de Uwe, Mystic M

#nognietuitgevochten