Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik ben nog steeds knalhard aan mezelf bezig.
Leuk dat ik heb uitgevogeld welke opleiding ik zou willen doen, dat zegt niet dat ik er op persoonlijk vlak nu ook ben. Helemaal niet zelfs. Ik merk dat ik door kleine tegenwerkingen helemaal van de rel ben. Dat de beoogde opleiding mij op het eerste gezicht niet aanneemt bijvoorbeeld, omdat ik niet al op hbo niveau werk en ook geen propedeuse bezit. Ik heb hakkelend een voicemail ingesproken na mijn onbeantwoorde telefoontje, maar toen was de energie weer even helemaal op. En nu borrelt er van alles door mijn hoofd om op schrift te zetten en ze dan maar een mail te sturen, maar ook dit komt nog niet uit mijn vingers.
Maak je er geen zorgen om. Het komt echt wel goed. Die mail gaat er morgen of overmorgen echt uit. Ik wil me niet zomaar tegen laten houden. Ik zal een weg vinden. Als de academie beweert me niet te kunnen helpen, neem ik wel contact op met een overkoepelend orgaan van de vaklieden. Misschien dat ik met hen dan eens kan sparren en ideeën op kan doen.
Maar dat was niet waar ik het over wilde hebben. Nee. In het kader van de zelfontplooiing heb ik ook weer een cursus op de kop getikt. Dit keer eentje van Happinez, die me zou helpen om dichter bij mijn gevoel te kopen en daar vandaan te leven. Ja ik weet het, dit klinkt super zen en zweverig. Ik moet ook nog even bezien hoe het allemaal in mijn leven past en of er niet een aantal dingen in zitten die er gelijk weer uit gemieterd worden en die ik nooit toepas.
Maar tot nu toe is de eerste opdracht om vanuit de zintuigen te registreren al leuk. Elke dag een zintuig nemen en van daaruit registreren. Klinkt simpel, maar ik weet al uit ervaring dat dit dat niet is. En ik kijk ernaar uit om daar morgen mee te beginnen.
Vervolgens keek ik naar de volgende werkopdracht. En zat vervolgens alweer half te huilen. De opdracht was redelijk simpel:
*Schrijf vijf dingen op die je leuk vindt aan jezelf en waarom
*Schrijf vijf dingen op die je leuk vindt om te doen. Maak gelijk ruimte in je agenda, zodat je die ook gaat doen.
Ja, yoga en lopen vind ik leuk. Daar ben ik al dagelijks mee bezig. Eigenlijk moet ik ook weer, wanneer dochterlief slaapt, mijn Frans oppakken. Dat vind ik immers ook leuk en door de lockdown (lees: voorlopig geen school) zit daar ook alweer de klad in.
Dingen om te doen gaat moeizaam. Die laatste twee kom ik even niet op. Maar ik zal het laten bezinken en dan komt het allemaal vanzelf. Dat is het probleem dus niet.
Waardoor ik bijna gelijk met de tranen in mijn ogen stond, was dat ik op moet schrijven wat ik leuk vind aan mezelf en waarom. Dat kan ik namelijk niet. Mijn brein slaat volledig op slot en ik weet het niet. Ik zou niet weten wat ik leuk vind aan mezelf, of waarom. Het lijkt alsof er ijskoud water door mijn hersenen sijpelt en mij met grote angstige ogen naar het scherm laat staren. Elke spier verstramt, mijn brein schakelt zichzelf volledig uit.
Oftewel... Ik mag ook weer volledig opnieuw beginnen met de cursus zelf-liefde en -acceptatie die ik aan het volgen ben/was. Die was ik opnieuw gaan doen, maar even mee gestopt door omstandigheden thuis. Daarnaast dacht ik dat het al redelijk in mijn systeem was en dat ik behoorlijk vriendjes aan het worden was met mezelf. Daar doe ik in ieder geval kneppel hard mijn best voor en ik ben er op dagelijkse schaal mee bezig. Onder andere door alle aangeboden hulp gewoon te accepteren zonder tegen te sputteren, af en toe eens wat tijd voor mezelf te nemen en te proberen om niet meer zo hard over mezelf te oordelen. En geloof me, vooral dat laatste is een hele dobber, want ik ben goed in mezelf afzeiken en de grond in te boren.
Maar blijkbaar ben ik toch niet zulke goede vriendjes als ik de afgelopen weken dacht. Met een simpele opdracht om lieve dingen over mezelf op te schrijven loopt het immers al volledig de mist in en zit ik met de tranen in de ogen. Het pluspunt -en dus ook het bewijs dat ik op de goede weg zit- is dat ik niet eerst een half uur daadwerkelijk met de de waterlanders zat. Ik bevroor, snapte dat ik het even niet wist en besloot dan maar even wat anders te gaan doen. En terwijl ik dit zit te tikken bedenk ik me dat ik er in de loop van de dag misschien wel op kom en het dan op kan schrijven voor mezelf, om het later uit te werken. Ik kom er wel, al is het traag. Traag is ook een tempo. En nog altijd beter dan achteruitgang of stilstand.
Maar het is wel jammer dat ik niet zo ver ben als dat ik hoopte.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten