Zwaar weer op komst

Ja. Ik geef het toe.

Ik zit in het centrum van mijn emoties. En alles wordt daar vanuit gestuurd. En het is stormachtig en het giet van de regen, in dat centrumpje.

Mijn wereld staat op zijn kop, op het punt van instorten. En dat, juist op het moment dat ik dacht er weer een beetje grip op te hebben.

Ik had een plan getrokken. Ik weet wat ik wil.

Alles wat ik wil en altijd wilde. Het leek me altijd zo simpel.

Ik wilde altijd een parttime baan. Dan naar huis, lekker dichten en schrijven. Dat werk geef ik dan uit. Het leek me altijd fantastisch en ik weet niet beter dan dat ik schrijver wilde worden.

Vervolgens duik ik rond half zes de keuken in. Want manlief komt zo thuis. En dan wil hij eten. Dus daar zorg ik voor. Ik vertroetel en verwen dat het een lust is. Veel zal hij in het huishouden niet hoeven te doen. Want hij zal fulltime werken. Dus ik sta hem bij en steun hem, in zijn wensen en zijn carriëre. En ik zorg ervoor dat zijn pakken gestreken en geperst zijn. En dat zijn eten en drinken klaar staat.

Hij weet op zijn beurt mijn hersens bij elkaar te houden. Zegt de waarheid en corrigeert me. 

Want o mijn hemel, dat heb ik nodig. Iemand die mij corrigeert... En ik wil dat ook. Ik verlang daar naar. Iemand die mijn temperament waardeert en lief heeft. Deze intact houdt en koestert. Maar deze ook kan leiden.

Iemand die in mijn emoties mee kan gaan. En die snapt dat mijn hart heerst over mijn hoofd. En die mij daarin kan sturen.

Ik verklaar die man tot het epicentrum van mijn bestaan en de ultieme Godheid van mijn ziel.

Ik wilde altijd alleen maar gelukkig zijn. Met mijn werk, man, familie en huisje.

Rust en veiligheid. Geliefd zijn en liefhebben. Een kalme basis. Veel hoeft het niet te zijn.

En net nu ik dacht een basis te hebben gevonden, sta ik op het punt de helft te verliezen.

Ik doe zo hard mijn best... Ik wil zo graag gelukig zijn met wat ik heb. Ik wil dat koesteren, beminnen, liefhebben.

Waarom? Elke keer wanneer ik iets opbouw, wordt het onder mijn handen weggeslagen. En telkens weer raak ik datgene kwijt, wat mij het meest aan het hart ligt.

Wat heb ik misdaan? Ik wil niks meer kwijt. Ik heb al zoveel ingeleverd in mijn leven. En ik verlang zo naar rust.

Alsjeblieft.... Gun mij mijn wensen. Laat ze uitkomen. Meer dan dit wens ik niet. Hooguit dat ik er nog een kat bij wil.