Maar missen doe ik je wel.

Het enige dat ik zag, waren je ogen en die kop vol haar. Maar vooral die kwinkel-oogjes van je.

Ze straalden branie uit. Een jongensachtige stoutheid die niet te stoppen was. Pret, lol.

Op het strand watergevechten houden, tot het einde der tijden. In de Efteling keer op keer de Python in. Net zolang tot je kotsmisselijk dat karretje uit komt. Een Peter Pan, in het lichaam van een volwassen man.

Tegelijkertijd een overwicht. Iemand die weet wat hij wil en daarvoor knokt. Iemand die iedereen aan het lachen maakt, de clown uit hangt. Omdat hij niet wil dat iedereen weet wat er onder die show zit. Maar een rust heeft gevonden, die alleen gekend wordt door een volwassen man.

Dat trok mij aan. Intelligentie is het nieuwe sexy. En intelligent ben je.

Je maakte me aan het lachen, bent spitsvondig. En de manier waarop jij je beweegt schreeuwt voor mij seks. Onder negen atmosferen. Zo vaal je wilt, waar je wilt, hoe je maar wilt. Het maakt me niet uit hoe je me doet. Als je me maar doet. Als je me maar laat weten dat je een man bent. Als je mij maar laat weten, dan je kunt heersen. Al was het enkel maar tussen de lakens.

Je bent onder mijn huid gekropen, ondanks dat ik dat niet wilde. Je bent gaan heersen in mijn dromen, ondanks dat ik ervoor waakte. Via een slinkse weg ben jij mijn gedachten gaan domineren. En heb je chaos weten te creëren, in alles wat mijn wereld was.

En ik weet niet meer, of het nu het droombeeld is, of dat jij het bent.

Ik heb een tijdje gedacht dat je mij wel leuk vond. Puur door een aantal reacties die jij gaf op mijn opmerkingen. En de plotselinge afstand die je creëerde, toen je er achter kwam dat ik een partner had.

Maar de laatste tijd die we samen spendeerde, was je koel en koud. Reageerde je alsof ik het naarste was dat in je omgeving was. Weigerde je alles wat ik je aanbood.

Ik zal je niet meer zien. De rust kan dus weer wederkeren, in de wereld die mijn emoties zijn. Jij bent mijn wereld uit. En ik blijf achter met twijfels. Want ik zou niet weten hoe. Maar iets in mij zegt dat jou lot en dat van mij verbonden zijn. Juist omdat we zo verschillend zijn. En jij dingen belichaamd die ik maar wat graag zou willen, maar domweg niet ben. En elke vezel in mij schreeuwde dat jij hier hoort. Dat jouw stem mijn leven moet verrijken.

Mijn hoofd vertelt dat het beter is zo. Dat ik me gelukkig moet prijzen met wat ik heb en het zo moet houden. Dat ik moet gaan voor de vastigheid. En dat jij je toch geen seconde van je tijd af zult vragen hoe het met mij is. Dat ik niets meer van je horen zal. En dat je me straal voorbij loopt, mocht ik je ergens tegen komen.

De tijd zal leren wat het beste is. Maar missen doe ik je wel.