En nu ben ik bang.
Je gaf aan dat de spanning eraf is. Je houdt van me, vindt het fijn, maar de spanning is weg. Waar het aan ligt weet je niet.
Allerlei gedachten tollen daar over in mijn hoofd rond.
Misschien ben ik erg enthousiast. Maar dat is logisch. ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoelt, nooit iemand zo dichtbij laten komen.
Je wandelde mijn wereld binnen en hoorde daar gelijk. Daar hoort een spannende tijd bij. Vervolgens kan dat doorgroeien in liefde. Maar die waarheid zul je zelf moeten vinden. Daar kan ik je niet bij helpen.
Ook denk ik dat je beeld van een relatie anders is. Het kan niet spannend blijven. Je kent elkaar uiteindelijk en raakt eraan gewend. De spanning valt dan uiteindelijk weg.
Wat ik wel weet, is dat ik me een beetje lam geslagen voel. Mijn emoties gaan op slot. Ik voel een donderwolk aankomen. En ik ben als de dood om gekwetst te worden. En ik vrees dat dat er wel aan zit te komen. Ik vrees dat je op me uitgekeken bent.
Ik zit met een brok in mijn keel en ben bang. Ik schrik wanneer ik je naam zie in mijn telefoon, omdat ik nare meldingen verwacht. Ja, ik ben bang om je kwijt te raken.
En ik vrees, dat ik je al kwijt ben.
