Dansende treurwilg

Treurwilg aan de sloot
Zwiert zijn takken in de wind
Dansend met water
25-04-2024

Weerkaatsing

Schitterende zon
Weerkaatst regenboog kleuren
Op rustig water
24-04-2024

De haiku van vandaag

Hoofd op mijn schouder,
In een bubbel van onschuld
Bescherming zoekend
23-04-2024

Zowaar, een paar dagen geen haiku´s. Maar nu toch weer twee

Eenzaamheid verzwijgt En vergetelheid klinkt zoet In een duister brein 19-04-2024

Kille flarden mist

Tinten grijs boven een meer

Ontwakende dag

22-04-2024

Omdat de groep me geïnspireerd heeft

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Door mijn verhaaltje van gisteren, heb ik de geschreven haiku's niet gedeeld.
De eerste had ik al geschreven voor de groep. De tweede gaat over iets dat de laatste tijd bij mij voor onrust zorgt. De derde naar aanleiding van het boek 'Zen mind, Beginner's Mins' dat ik lees. De vierde is naar aanleiding van wat er gister besproken is en dat aan het landen is.

Kom maar tot rust
Scherend over zilte zee
Richting de einder


Soms zou ik willen
Dat mijn emoties stopten
Levend op verstand


Ware kunst van zen
In alledaagse taken
Boeddha-natuur zien

17-04-2024



Levende stilte
Een bevrijdende ruimte
Woordenloos verbond

18-04-2024

'De horizon als Cadeautje'

'De horizon als Cadeautje'

Vanmorgen liep ik na dik anderhalve week ziek zijn de afdeling weer op. En toen ik er twee uur later weer af liep, wist ik het weer helemaal: Dìt is wat ik doen wil!

Het onderwerp was de 'horizon'. Waar denk je dan aan?

Al bij de voorbereiding kwam er bij mij een haiku uit. Maar die laat ik op de groep zelf voor wat hij is. Ik luister graag naar wat de mensen te vertellen hebben. Waar zij aan moeten denken, wat zij zich herinneren. De mooiste verhalen komen naar voren.

En bij de eerste groep - nota bene de groep met mensen met dementie- zit nu een man die als woordsmid ter wereld kwam.

Hij zei dat de horizon in essentie een bevrijdende ruimte is. Verbindend, ongrijpbaar en dat je daar de schoonheid van mag zien.

Wanneer je op een hoog punt staat, is het stil. En dan mag je in die doodse stilte de levende stilte ervaren. Het staat voor woordenloze verbinding met de wereld.

Maar het is ook een verlangen. Een verlangen naar licht, of om iets te ontstijgen en je ergens van te onttrekken. Of juist ergens mee te verbinden. Het is de kunst en levenskunst daar juist de verbinding in te vinden. Leven in het ongewisse, waar we alleemaal in oplossen.

God vindt je wel. Er ligt in alles een heleboel een heleboel Goddelijkheid op voorraad. Je hoeft het enkel maar te openen en te ontdekken.

Het was een gesprek van een uur, met meerdere mensen. Maar dit pareltje mocht ik meenemen. Vol energie en inspiratie liep ik naar de volgende groep.

Wat kunnen mensen mooi zijn.

Geheel de Uwe, Mystic M

Nog steeds wachtend op antwoord

Spanning in het lijf Die opbouwt in afwachting Van sluitend antwoord

16-04-2024

Één dag overgeslagen, maar vandaag lever ik er drie

 Elke drup water

Oneindige potentie

Op foton niveau

15-04-2024

(De kwantumfysica houdt me erg bezig. Hopelijk is dat essay nu klaar en goedgekeurd.)

Muziek vraagt om dans

Mijn ziel verlangt een wonder

Combineer de drie

15-04-2024

Rauw licht op mijn ziel

Stilte is drijvende kracht

In mijn vertelstijl

15-04-2024

Waar ben ik trotser op?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik weet niet waar ik trotser op ben. Maar trots ben ik!

Gisteren heb ik voor school een presentatie moeten houden (net als mijn klasgenoten). Echt zenuwachtig was ik niet. Ik wist wat ik wilde zeggen. Het jammere was alleen dat ik veel meer te vertellen had dan ik in mijn tien minuten kon zeggen.

In ieder geval: een 9.

Blij en vrolijk naar het station, waar ik mijn leraar Oosterse Filosofie tref.

Ik vertel heb dat ik sinds halverwege maart weer probeer elke dag een haiku te schrijven. En dat het redelijk gaat.

"O. Is zij degene die geschreven heeft in haiku?' vraagt een andere student die er ook bij staat.

Wat blijkt? Hij vertelt nu regelmatig in zijn lessen dat hij een leerling heeft gehad die een verslag heeft geschreven in haiku's. En niet alleen dat.... Hij heeft ook nog een aantal van mijn haiku's opgenomen in zijn lesstof.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Dansen

 ‘Dansen’

Berk op het schoolplein
Zwiert zijn takken in het rond
Spelend met zonlicht
13-04-2024

Witte port en laat me zijn.

'Witte port'

Goud glijdt door mijn keel
In schitterende kleuren
Van ware luxe

12-04-2024




Ik vraag geen begrip
Daar ben ik te wazig voor
Laat me gewoon zijn

12-04-2024

Jouw observatie en ik rijk buiten mezelf

Zie je me groeien Of zie je me opbloeien Tot mijn ware zelf

10-04-2024



Pijn in de hersens
Door denken buiten grenzen
Van eigen idee

11-04-2024

Depressie

Kronkel in mijn brein
Het vierkant in mijn cirkel
Duister in mijn Geest
10-04-2024

Eerste stralen zon

Wonderlijk wezen
Zoekt zoemend de zomerzon
Hommel in een bloem.
09/04/2024

Twee nieuwe

Eenzame takken Rijken verlangend omhoog In rood paarse lucht 07-04-2024

Liever voor een paar

Het glas echt goede whiskey

dan ieders kop thee

08-04-2024

Lege handen

Voor iemand die zegt
Dat hij niets te bieden heeft
Geef je wel heel veel

06-04-2024

Start een groepje. Als ik maar mee mag doen op zondag

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het is echt niet alleen maar haiku wat de klok slaat, er gebeurt nog van alles.

Al heb ik er even over gezwegen. Ik kan het niet echt goed verwerken. Dat bekende plekje dat je het geven moet, dat lukt niet. En ik heb sowieso een gruwelijke hekel aan iets 'een plekje geven'. Donder op met je plekje, schuif het in je.....

Maar goed.... Degene waar ik regelmatig mee mediteer, die ik ken van school. Die gaf te kennen te stoppen met de opleiding. Hij voelt niet meer de motivatie om de opleiding te doen.

Nu zag ik dat al aankomen, begrijp me goed. Vaak en echt te laat, niet aanwezig, weg. Hij gooide er al een tijdje met de pet naar. Maar toch. De gesprekjes die we hadden, de meditaties die we voor de lessen deden, die koester ik. Simpelweg omdat hij met interessante opmerkingen kwam, goede boeken aandroeg. Ik miste hem al eerder, vanaf september. Hij zat niet meer bij me in de klas, omdat hij een jaar mocht overslaan. En zijn aandeel miste ik al enorm. Omdat hij grappig uit de hoek kan komen, wijs is, veel weet. 

Ik had hem ook al aangegeven (eerder) dat ik hem graag vaker wilde zien. En de gevolgen daarvan heb ik al in een eerder log gezet. (Over dat ik weer mediteren wil en een volgend log dat het weer mag, ergens september oktober vorig jaar) Ik denk dus niet dat ik hem, buiten de meditaties om via internet, nog zal zien.

Nu ben ik verdrietig. Dat hij afscheid kwam nemen afgelopen zaterdag, gaf hij aan dat hij nog wel wat lessen zou komen volgen en hoopte mij nog te zien. De manier waarop hij dat zei en de blik in zijn ogen. Ik geloof echt dat hij het meende. Dat hij me echt nog een keer zou willen zien. Dat het niet het standaard verhaal is dat je zegt. -Je kent het wel. Je zegt bij het vertrek van de opleiding of het afsluiten van een carrière dat je elkaar nog ziet. En het moment dat je het zegt wéét je gewoon: nope. Die zie ik nooit meer.- Maar hij leek het te nemen. Mijn gevoel gaf aan dat hij het echt wil.

Maar ik zie dat niet zo snel gebeuren. Het enige contact dat we hebben is immers die stilte-meditatie en het fysieke was op school. Nou, vooruit... Af en toe mailen we wat heen en weer. Maar dat is meer zakelijk en mag niets heten.

Ik ben verdrietig. Ik begrijp heel goed dat hij gestopt is. En hij is vrij te gaan. Maar ik hoop echt dat hij nog eens langskomt. En dat hij iets van een meditatie club of boek-bespreek groep opricht. Bijvoorbeeld beginnend met Zen mind, Beginners mind. Voor elke samenkomst een aantal hoofdstukken lezen en dan met zijn allen bespreken. Meditatie erbij, misschien een thee-ceremonie. Lijkt me fantastisch en ik hoop dat hij dat dan op zondag doet. Ik wil meedoen.

Geheel de uwe,

Mystic

Weer twee dagen, drie haiku's

Het zoemende scherm
Vertelt mij hoe te denken
Vraagt geen mening meer
04-04-2024


Altijd vrij te gaan
Maar geloof me als ik zeg
Dat ik van je hou
05-04-2024


Niet te serieus
Ook jij kunt het mis hebben
Zie menselijkheid
05-04-2024

Kabbelende beek

Ook de rots wordt klein Door alle druppels water Die zijn bast kussen

03-04-2024

Weer twee dagen

Elfjes op bankjes
Rij na rij op dode boom
Een waar flatgebouw
01-04-2024


Vele uitingen
In een bewust gewaarzijn
Wezenlijk bestaan
02-04-2024

Stampende herrie
Vliegende poepmachine
Ook wel de zeemeeuw
02-04-2024

Een haiku is niet altijd vrolijk, lichtzinnig, filosofisch of abstract. Soms is het ook gewoon een chagrijnig inzicht.

Elke dag posten lukt niet. Maar schrijven gaat tot nu toe aardig

 Rood oranje gloed

Met paarse wolk blauw omlijst
De zon gaat onder
30-03-2024



Vlinder gaat zitten
Op bloem die groeit in beton
Natuur versus stad
31-03-2024

We gaan gestaag door

Een enkele streek
Kwast beroert sierlijk het doek
In kleur licht en vorm
28-03-2024



Je zegt me tot ziens
Eenzaamheid in je ogen
Ik zie je nooit weer
29-03-2024

Nog eentje van gisteren

Een rode ballon
Hangt vergeten aan een haak
Vrolijk in de trein
27-03-2024
 

Haiku van 27 maart

Damp als gedachte

Draaiend in kleuren van bruin

Geurende kop thee

Ontluikend groen blad

In gouden gloed van zonlicht

De lente begint

27-03-2024

Begin opnieuw

In het weekend is het wat moeilijk om ruimte te maken om te schrijven. Al was het maar omdat er gewoon veel gebeurt op sociaal en huiselijk gebied.
Maar toch. Ik ga wel door met schrijven. De limitatie van de lettergrepen. Het kort en bondig moeten uitwerken van de situatie. Ik merk dat ik er een uitnodiging tot denken van krijg. Wat ik reeds eerder zei: zie de kunst van je pijn.
Dus ik schrijf door, met vallen en opstaan 

Geheel de Uwe,

Mystic M

Haiku

Geur van magnolia
Rood kleurende horizon
Ochtend in lente
23-03-2024

Golven van onrust
Als kolkende stroom verdriet
Onstuimig wild hart
25-03-2024

Haiku van 22 maart 2024

Liefdevolle zwier In erotisch minnespel Met eigen schaduw

Is dit nou mijn ganbatte?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van een haiku gaat lekker.
Voorlopig heb ik nog wel inspiratie. Want eigenlijk... Je hoeft niet eens zo heel erg diep na te denken om een onderwerp te hebben. Je kunt het bij wijze van spreken hebben over een kop thee. Als je maar verder komt dan alleen een omschrijving van de kleur en het glas. En aan de andere kant... Zou het echt zo erg zijn wanneer je nier verder komt dan een omschrijving?

Maar dat is het idee niet dat achter mijn poging om iedere dag te schrijven zit. Het is een uitdaging aan en voor mezelf. Om anders naar de wereld om mij heen te kijken. Om de schoonheid te zien in iets eenvoudigs, zoals dat eerder genoemde glas thee. Want omschrijf de essentie maar eens. Wat betekent dat theemoment? Wat is het echt? En zegt dat in 17 lettergrepen. Alsof je een afbeelding compleet schildert, met enkel 4 streken van de schilderskwast.

O.... Ik heb mezelf alweer inspiratie gegeven in deze alinea's. Nu gaat het nog wel. Maar straks zak ik dieper moeten graven. Omdat ik nu eenmaal geschreven heb, verteld heb wat er is. En honderd variaties op hetzelfde thema gaan vervelen.
Maar is dat deels niet ook de uitdaging? De kunst van het omschrijven? En soms enkel wat je ziet. En dat elke dag te vinden, omdat je opnieuw je ogen opent en opnieuw de wereld ontmoet, als ware het de eerste keer.

Is dat de ware kunst van leven? In liefde en ontvankelijkheid enkel de schoonheid beschrijven. Zelfs de schoonheid van immense pijn, een woedende oorlog. De parel van vernietiging.

Ligt hier een stukje roeping? Ik denk het. Ik voel het in elke vezel van mijn lijf, terwijl mijn wateren nog nooit zo sereen en spiegelglad geweest zijn. Laat mij over deze wateren gaan scheren. En kijken of ik deze emoties in haiku kan vatten.


Geheel de Uwe,

Mystic M

Eerste officiële lentedag.

 Haiku

Kabbelende beek

Sereen sturende oerkracht

Boomblad raakt zacht aan

21-03-2024

Zoals beloofd. En zelfs 2

Haiku

Gedachten vliegen

Waaien mee met elke wind

Raadsels in woorden

Zwevend op de stroom

Onder kolkende wolken

Kalm vliegende meeuw

20-03-2024

Tijdelijke gril? Geniet ervan zolang het kan!

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Misschien wel een nieuwe (kortstondige?) gril in mijn leven. Elke dag een haiku.

Kijken of dat lukt. Ik bedoel…. Het zijn 17 lettergrepen. Hoe moeilijk is het om in 17 lettergrepen een emotie of waarneming te vatten? En het zorgt er wel voor dat ik ga proberen iets waar te nemen in mijn omgeving. Dus ook vandaag een haiku:

Mijn lijf valt uiteen

In onnoemlijk veel deeltjes 

Mijn ziel is nog steeds

Geheel de Uwe,

Mystic M

Haiku van de Dag

 Mijn ziel is zo moe

Kleed zich in onrust en leed

Zit in niet weten

Het kan bijna niemand iets schelen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben altijd een schrijver geweest, Vanaf het moment dat ik genoeg kennis had om iets meer te doen dan alleen wat losse woorden op papier te zetten, ben ik de door mij verzonnen verhaaltjes op gaan pennen. Des te ouder ik werd, hoe meer ik me terugtrok in dat zelf gecreëerde wereldje. De wereld om mij heen was domweg te hard en ik kon het niet aan.

Schrijven is iets dat ik altijd zal blijven doen. Ik kan er domweg alles in kwijt en het helpt me met ordenen. Door op te schrijven geef ik het een plek. En hoe irritant het ook is, het houdt nogal eens in dat ik in meerdere variaties hetzelfde verhaal 100 keer opschrijf. Boeiend is dat niet. Aan de andere kant.... Mensen vertellen ook 100 keer hetzelfde verhaal. Ik schrijf het op.

Maar sinds een jaar zwijg ik ook geregeld.

Op school was er een dag waarin er lessen werden georganiseerd door de leerlingen zelf. Één daarvan was een uur stiltemeditatie. Aangezien er 'zogenaamd grappig' tegen mij gezegd werd dat ik geen uur mijn mond dicht zou kunnen houden, volde ik mij geroepen. Er kwam een boosheid los die mij dreef het tegendeel te bewijzen. Nou was dat uur mijn waffel houden het probleem niet. Stil zitten. Dat is iets waar ik nog steeds moeite mee heb. En die stemmen in mijn hoofd de kop indrukken.

Ik had al een app geïnstalleerd om te kijken of ik mezelf wat rust kon geven, maar dit was wel iets anders, zo'n uur stilzitten en niets doen.

Het brengt wel een hoop inzichten, die stilte. Er komen varianten van mijzelf naar voren waarvan ik dacht dat ze er al heel lang niet meer waren. Dat ze verloren waren gegaan in de mist van de tijd, gestorven. En van een deel dacht ik dat het verwerkt was. Maar niets blijkt minder waar.

Door de opleiding ben ik een hoop verloren. Ik heb een stuk autonomie en authenticiteit terug gekregen, maar dat heeft mij onder andere mijn familie gekost. En dan met name mijn moeder. Ik kwam erachter dat we een erg ongezonde band hadden, waar ik niet goed uit kwam. Daarin is het niet de vraag wie er schuld heeft. Het gaat erom at het niet gezond is. Voor haar waarschijnlijk ook niet, maar in ieder geval niet voor mij. En ik heb haar dus losgelaten. Ik merkte dat dit beter is voor mij.

In mij maakt dit van alles los. Er kwam wat onverwerkt leed. En eentje ervan blijft terugkomen.

Ik heb me erbij neergelegd dat ik het zwarte schaap ben van de familie. Dat ik me had moeten aan de geldende norm, hoe toxisch deze ook is. En dat ik dat niet deed, heeft als gevolg dat men mij een soort van verstootte, wat tot gevolg heeft dat ik zelf heb gezegd dat het klaar was.

De jonge gewonde vrouw huilde daarom. Ik heb haar laten huilen. Ik hield haar vast, streelde af en toe door haar haren heen. En ze werd weer stil. Ze droogde haar tranen en leek daar vrede mee gekregen te hebben.

De obstinate tiener wilde gillen en krijsen. Schreeuwen hoe gemeen de mensen zijn en dat het niet is gegaan zoals het hoorde. Dat er veel leugens over haar de ronde doen en dat men weigert te luisteren naar haar versie. Ik liet haar. Knikte, was het grotendeels met haar eens. En legde haar uit dat men nu echt niet meer zou gaan luisteren. Dat het nu eenmaal zo is, hoe verwrongen ook. Maar dat wij in ons leven al wat keren zijn opgeofferd om de blaam te ontvangen, al was het niet onze schuld. Leg je erbij neer, dat veranderd nu niet meer. Mokkend en met veel gekrakeel. Maar uiteindelijk legde ook de tiener zich erbij neer.

Maar het kleine meisje. Dat meisje van de lagere school, dat naar haar moeder keek voor een veilige haven. Dat nog steeds wil weten wat ze nu precies verkeerd deed. Waar ze nu voor gestraft moest worden. Ze begrijpt dat zij de fout is. Dat -wat het ook is dat er gebeurde- haar schuld is, maar ze snapt niet wat het is dat ze dan gedaan heeft. En waarom de hele familie haar nu steeds aan het kruis moest nagelen. En als ze dan zo slecht is, waarom ze haar dan niet gewoon hebben laten sterven, op één van de momenten dat ze bezig was dood te gaan.

Ik blijf het proberen. Uitleggen dat het inderdaad niet eerlijk is, maar dat er niets aan te doen is. Dat ze het beste het verdriet eruit kan gooien en dat ik haar wil vasthouden. Dat ik voor haar zal zorgen en haar de liefde wil geven die ze nodig heeft.

Maar ze huilt door. Ze is niet stil te krijgen. Ik kan in mezelf keren tijdens mijn meditaties tot ik een ons weeg. Ik probeer vrede te vinden met het niet weten en de onmetelijke pijn die door me heen snijdt, omdat dit kleine meisje zich zo in de kou gezet voelt. Ik kan het niet uitleggen.

Ergens ben ik blij dat ik het niet begrijp. Hopelijk doe ik het daardoor mijn eigen dochter niet aan, al zal ik andere fouten maken.

Maar dat meisje in mij huilt. Ze begrijpt het niet en ik krijg haar niet stil. Iedere keer als ik haar een knuffel geef, lijkt ze bozer te worden. Iedere keer wanneer ik er zwijgend naast zit, lijkt ze harder te gaan huilen.

Hoe lang zal ik nog moeten zitten? Hoe lang moet ik haar nog laten huilen? Hoe lang nog voordat ze doorheeft dat een antwoord niet komt? Hoe gewond ben ik nu echt?

Ik zit, haal adem. Ik zit in het niet weten. Daar heb ik vrede mee. Waar ik geen vrede mee heb? Dat huilende kind. Ik begrijp haar zo goed. Ik wil haar zo graag laten uithuilen. En ik hoop zo dat ze zal begrijpen, dat er nooit een antwoord komt. Het is zij en ik, samen met al die andere vrouwen die ik herberg. Wij tegen de rest van de wereld. Wij zullen het samen moeten doen, wij zullen het zelf moeten doen. Er kijkt verder toch niemand naar. En het kan bijna niemand iets schelen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Twee Haiku´s

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Bij Mystic draait het echt niet altijd alleen maar om seks. (Al doet het dat wel vaak, eerlijk toegegeven. Maar hé. Wat wilde je daar aan doen dan? Me naar je kamer sturen? Dat maakt het er niet beter op hè?)

Soms schrijf ik zelfs ook nog over andere dingen dan over mijn depressies. Zoals bijvoorbeeld in mijn  vorig blog, over werk.

Vannacht ben ik echter wezen krabbelen. Sinds juni 2023 heb ik de wondere wereld van de haiku ontdekt. En zo af en toe vloeit er wat uit mijn brein. Zoals vannacht. En ik wil je ze niet onthouden:

Iedere dag weer
Sterft een minuscule ik
In mijn groots klein zijn

16/03/2024

Donder en bliksem
Te saam in aarde en lucht

Oorlog in hartstocht

16/03/2024


Geheel de Uwe,
Mystic M

Wankele stappen naar werk

Lieve leukerds, leuke lieverds.

Mystic is de wondere wereld van de stage lopen in gegaan. Althans.... Op dit moment ben ik bezig wat ervaring op te doen binnen het beroep dat ik uit wil gaan voeren.

En ik mag dus meekijken. Naar twee keer meekijken ontstond een variant op het volgende gesprek, met gevolgen.

'Lijkt het je leuk om één van de volgende groepen te leiden?'

Deze vraag kreeg ik na mijn tweede dag in de groepen al voor mijn kiezen.

Verschrikt keek ik de begeleider aan. Nu al?

'Euhm... Ik heb nog geen ervaring . En ik ben nog bezig met de vooropleiding,' probeerde ik zwakjes. Maar in mijn hoofd draaiden de raderen al.

'Dat is waar,' zei hij. 'Maar je observeert en ik denk dat je het wel kunt.'

Afgelopen week kwamen er al twee onderwerpen waar we het over zouden kunnen hebben, als de groep zelf niet met een onderwerp komt. En bij mij was het zaadje geplant. De groep leiden, een onderwerp aandragen en eventueel sturen.

Ik heb plaatjes gezocht, een paar mooie gedichten erbij gehaald.

Aanstaande donderdag zet ik mijn eerste stappen.

Geheel de Uwe, Mysstic M

Levensboom

 
Levensboom
 
Kalm en krachtig
Teken van het leven zelf
Maar ook van dood en wedergeboorte
Haar eeuwige kringloop
 
Altijd in beweging
Door een ritselend bladerdak
In contact met Goden
Kosmos en hemelse energie
 
Standvastig en geaard
Punt van rust en regelmaat
Stevig verankerd in de grond
Punt van groei en ontwikkeling
 
Kleine zaadjes in de grond
Vruchtbaar gemaakt door gevallen blad
De resten van de voorouders
Zijn de voeding voor de kinderen
 
Door takken verbonden
Met de wereld om ons heen
Met voorouders en nazaten
Eenieder, die je liefhebt
 
Je voeten als wortels
Stevig in de aarde
Je armen rijkend naar de hemel
Je haren in contact met de omgeving
Als zijnde takken en bladeren
Tekenen van persoonlijke groei
 
Alles is energie
Constant in beweging
Constant creërend
Constant aan het veranderen
 
De levensboom
Symbool van groei, geboorte en leven
Dood, wedergeboorte en verandering
Alles is energie
Creërend in liefde

22-02-2024

Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader stierf. Voor de familie onverwacht besloot hij een einde te maken aan zijn leven en hij sprong van een flat af.

Voor het geval dat je nu allerlei nare beelden in je hoofd hebt... Aan zijn uiterlijk is het nauwelijks te zien geweest. Hij had een schaafwond op zijn voorhoofd en iets op zijn hand, waardoor daar pleisters zaten. Verder helemaal niets. Hij was nog steeds herkenbaar als mijn vader, hij lag er best wel vredig bij.

Maar goed.... Hij is dus tien jaar dood. Destijds was het een sneltrein van allerlei dingen die op je af komen en die je regelen moet. Ook een muur van onbegrip waar je tegenaan loopt. Überhaupt wordt de dood weggemoffeld in de westerse maatschappij, maar voor zelfdoding is er nog minder begrip. Wanneer je verteld nabestaande te zijn van een zelfdoder, word je met de nek aangekeken. Of mensen worden onwennig en weten even niet meer wat ze tegen je moeten zeggen. (Niets. Er is niets dat je kunt zeggen om het beter te maken, het komt immers nooit meer goed. Een arm om me heen zou echter wel fijn zijn, misschien een kus op mijn voorhoofd als we elkaar wat beter kennen.) Hoe het ook zij.. Een paar weken maakt men zich druk om je, maar snel genoeg gaat men ook weer over op de orde van de dag.

Tijden lang leek de wereld voor mij te branden. Ik besefte en begreep dat de wereld voor de rest van de wereld door draaide. Maar voor mij stond ze stil en gilde en krijste er alleen maar van alles in mijn hoofd. En wanneer ik er iets over zei, kreeg ik geen antwoord. Men ging het onderwerp uit de weg, of zei mij dat het vanzelf minder zou worden. Dat ik het vanzelf een plek zou geven.

Je leest vanzelf allerlei dingen over de verschillende stadia van rouw. De woede, de ontkenning, verwerking en berusting. Er zijn meerdere termen voor en vaak nog wel adviezen ook.

Feit blijft dat die stadia niet achter elkaar doorlopen worden. Het is handig dat ze apart worden uitgelegd, maar je loopt ze lukraak door elkaar en tegelijktijdig door. En soms keer je weer terug in een stadium, waarvan je dacht dat je er klaar mee was.

En wat de adviezen betreft.... Het enige advies dat bij mij hout sneed was 'neem de tijd'. Er is geen eindtijd voor rouw. Het is niet iets dat je in een aangegeven periode kunt doorlopen. Er spelen vele verschillende factoren die allemaal van invloed zijn.

Maar nu ga ik alweer op de stoel van een therapeut zitten, soort van. Ik moet eindelijk terugblikken op wat vandaag voor mij betekent. Het is een dag als alle anderen. Ja, mijn depressie heeft vandaag meer invloed dan andere dagen. Mijn psychologisch weergericht: Grijze lucht met miezer, kleine kans op extra wind en in de avond kans op buien.

Maar ondertussen gaat mijn leven door. Ja, ik ben een beetje wazig. Ik ben een bepaalde afspraak straal vergeten, maal over het zijn van het zwarte schaap in de familie. Maar verder loopt mijn dag gewoon door.

Wat zegt dit over mij? Begin ik mijn leven dan toch eindelijk weer op te pakken? Begin ik dan toch meer balans in mijn leven te krijgen; dat een dag als vandaag niet meer volledig op donder, bliksem en zwart staat? Of ben ik een in en in slechte dochter, die niet denkt aan het verdriet van haar ouders en familie? Ben ik dan toch de harteloze losbol? Of ligt het antwoord toch ergens in het midden?

Geheel de Uwe,

Mystic M

Ik voel mij net een bakvis

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het bevloog me in ene. De impasse waar ik me in bevind. Als een tiener weer vastzitten.

Ik voel me zo vrij, wanneer ik alleen ben of op pad. Ik durf te zeggen wat ik denk, maak soms best schuine opmerkingen. Sensuele opmerkingen, wanneer die niet op één persoon gericht zijn, kunnen geregeld uit mijn mond komen. Ik denk er domweg niet meer over na. Het enige filter is dat het niet in een werksituatie mag voorkomen want ik loop stage op een plek waar de mensen mentaal wat teer zijn. Zij kunnen het verschil tussen grap en persoon gerichte opmerking slecht onderscheiden en kunnen het dus opvatten als een uitnodiging. Tsja, dat is dus weer niet de bedoeling. Dus daar zijn we professioneel bezig.

Maar op school en ook in de vlogs die ik tegenwoordig met twee dames aan het opnemen ben, ben ik een stuk gedurfder. De opmerkingen vliegen nogal mijn mond uit. En die liegen er soms echt niet om. Gelukkig nemen de meeste mensen het op als grap en niet echt serieus. Voordeel van een vreemde eend in de bijt zijn. Je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus. (Nadeel: je kunt doen wat je wilt, men neemt het toch niet serieus.)

En thuis... Ik lijk wel een kluizenaar. Ik durf niet meer. En elke vorm van affectie die er nog getoond wordt, bekijk ik of met angst of met argwaan. Simpelweg omdat ik niet meer weet wat er van me verwacht wordt en hoe ik dien te handelen. Er zijn geen kaders. En de laatste keer dat er iets spannends gebeurde hier, kan ik me niet heugen. Dat zal wel ergens in oktober geweest zijn. Als ik mazzel heb december. Maar omdat ik het me niet eens meer kan herinneren, zie jij ook wel dat ik daar geen lol aan beleefd heb. Dat herinnert men zich immers over het algemeen wel.

Als een angstige autist lijk ik het ook uit de weg te gaan. Ik vlieg naar boven wanneer hij nog ergens mee bezig is, om in mijn meditaties te duiden. Dan ben ik vaak al in slaap nog voordat hij de slaapkamer in komt. Of ik blijf beneden zitten en wacht minstens een half uur nadat hij naar boven is gegaan. Dan is de kans dat hij al slaapt heel groot. Hoe het ook zij.. Ik ontwijk dat rare moment van de avondkus, waarin ik als een trillend rietje mag gaan liggen afwachten wat hij nou van me wil.

Ergens wordt de angst minder. Hij heeft al weken niet meer naar me omgekeken. Ik heb het idee dat hij op me uitgekeken is. En dat snap ik wel. Ik ben niet meer zo slank als toen we elkaar net leerden kennen. En de spontaniteit is er door al het gedoe met huishouden, kind opvoeden en studeren ook wel van af.

Maar ik merk dat, na het geruzie zo lang geleden dat ik te veel aandacht vroeg, ik me als een gewond dier heb teruggetrokken. En dat verdriet is omgeslagen in boosheid. Boosheid een een kwetsuur die tussen ons in is gaan staan in de slaapkamer. (Nu ja, niet alleen de slaapkamer. Ook mentaal, maar dat kan ik iets beter verbloemen, denk ik.) Ik durf me niet meer te openen.

Ik voel onrust, wanneer hij mij aanraakt. Ik voel schaamte, wanneer ik op tv een stel zie dat innig kust. Ik merk dat ik dan wegkijk, met rode koontjes. En ik voel me weer een onwennige tieners, bij wie de hormonen door het lijf gieren, maar waarvan het brein niet zo goed weet hoe dit aan te pakken.

En bovenal: Ik schaam me voor mezelf. Ik voel me niet goed genoeg. Ik kijk in de spiegel en zie mijn haren, die langzaam grijs beginnen te worden. Ik zie al mijn imperfecties en heb het idee dat ik verander in de zuurpruim, waar ik al die jaren tegen gevochten heb. Door mijn mond dicht te houden over de kleine irritaties, niet te zeggen wat ik wilde. Of op de verkeerde manier te zeggen wat ik wilde.

Want is het nu echt zo gek wat ik vraag? Ik hoef niet de hemel in geprezen te worden voor alles wat ik doe in huis. Ik zeg immers ook niet elke dag dat ik het zo geweldig vind wat hij allemaal doet op zijn werk. Ik wilde gewoon een regelmatig seksleven. Een bovengemiddeld seksleven. Mijn lijf heeft dat nodig, mijn geest vraagt om die verbintenis. Ik houd van lichamelijke en mentale connectie. Het liefst ervaar ik dat elke dag.

En ik krijg hem niet aan het verstand dat dit geen opdracht is. Dat dit een diepgeworteld verlangen is. Dat masseren, elkaar aanraken, dat dit onderdeel is van de verbintenis. Men heeft het regelmatig over de term Love-Lanquage. Mijn talen zijn eten maken en seks. Ik stop je vol met van alles dat ik aan het kokkerellen en bakken ben, als je mijn partner ben stop ik je ook nog het liefste vol met interessante boeken om te bespreken en ik neuk je suf.

Koken doe ik om de één of andere vage reden niet zo vaak meer, bakken nog wel. Maar dit beiden is voor iedereen die zich aan mijn eettafel neer laar zijgen. Boeken heb ik ook nog wel te lezen gegeven. Maar de laatste gaf ik anderhalf jaar terug, het is niet dik, leest redelijk makkelijk weg en hij heeft het nog steeds niet uit. De interesse lijkt weg te zijn. Te druk, andere prioriteiten, te moe, nu even geen zin. En wat dat suf neuken betreft... Na zo veel afwijzingen houd je het vanzelf wel voor gezien.

Hoe ik dit oplos? Geen idee. Ik weet niet eens of dit nog op te lossen is en of ik niet beter als een muis of rat dit zinkend schip moet verlaten. Al was het maar om dan mijn eigen heling op te zoeken, mijn seksualiteit weer te ontdekken in en voor mezelf en vervolgens ergens anders voorzichtig een nieuwe verbinding aan te gaan. Hopelijk met iemand die begrijpt dat wat werkt in de slaapkamer grotendeels afhankelijk is van waar de vrouw op dat moment zit in haar cyclus.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Creator and Lover

"Creator and Lover"
 
I am you
And you are me
With this whispered words
I bind you to me
 
You are mine
Forever to hold
I am thine
This lifetime foretold
 
Our future together
Unsure to behold
Is written in time
Proof our bond will hold
 
The songs in your silence
Your laughter in pain
The dance in a misstep
The lessons to gain

We both fought our battles
Our demons, our past
It’s time for our future
Our bond to stead fast
 
Come to me my loved one
My darkness in light
We’ve wondered enough
Our bonds should be tight
 
Sing songs of the Soul
Dance rhythms of mind
Make broken hearts whole
Harsh thoughts ever kind
 
Creator of havens
Of peace, space and life
A tranquil soft leader
A strong steadfast guide
 
A land of meditation
Serenity and peace
For people to come
And heal their decease
 
My master my pupil
My sun, moon and stars
My northern light and guideline
In mental dark wars
 
I will be your lady
Both darkness and light
Death and destruction
Life ever so bright
 
To create our safe haven
For the anxious of mind
The lost ones, the outcasts
Here’s their family to find
 
A haven of nature
A world full of arts
For the weary of mind
To lay down their guards
 
Our grounds are the homelands
For the lost to be found
To create their new families
Forever be bound
 
Founder of families
To come and to be
A new way of living
Starts with you and me
 
Come home to your queen
Claim wife, daughter, throne
Create the abundance
A place to come home
 
Come home to me lover
My bringer of light
I’ll hold you a lifetime
Our love will burn bright
 
01-02-2024