Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik wilde zo veel. Maar tegelijkertijd zo weinig.
Net als iedereen zou ik geen nee zeggen tegen een groot geldbedrag, een baan die dik verdient. Wanneer het werk is waar ik voldoening uit haal en die in lijn is met mijn visie (laat de wereld een beetje beter achter dan hoe je haar gevonden hebt) is dat helemaal prima.
Ik verzoende me met het feit dat je over het algemeen niet veel geld verdient met het uitvoeren van werk dat er echt toe doet (op artsen en chirurgen na).
Ik wilde een baan waar ik verschil mee maak. Dat wil ik nog steeds. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit de weg van de Geestelijk Verzorger is. Geen idee waar het pad me heen brengt, geen benul wat de Goden van me willen. Ik had een jaar of drie helemaal een idee waar ik heen moest en ik dacht te weten wat er van me verwacht werd.
Ik zit nu al anderhalve week te blokken op twee tentamens. Ik raak afgeleid, weet niet wat ik antwoorden moet, raak volledig in verlamming. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik barst in tranen uit en ik geloof dat ik nog nooit zo onzeker van mijn zaak ben geweest als nu. Of überhaupt over mijn eigen leven.
Ik voel me weer die onzekere jongeling, vol van pijn. Alsof er een cocon is opengebroken die jaren lang dicht zat en nu leegloopt. En er komt weer een hoop uit.
Op zich is dat echt niet erg. Wil ik een goed verzorger zijn, dan dien ik ook voor mezelf te zorgen. Wat mij wel frustreert is dat een hoop van wat er dwars zit, daar al vaak uit is gekomen. Het is niet de eerste keer dat ik het aanpak. En iedere keer weer dacht ik het nu eindelijk eens goed te hebben aangepakt. Ik dacht dat ik met een hoop al had afgerekend. En toch komt het weer aan het oppervlak.
Bovenal het feit dat ik mij -als ik eerlijk ben- nog steeds ongewenst en ongeliefd voel. Het maakt niet uit wat ik doe, het is niet goed genoeg. Ik zal altijd moeten verklaren wat ik kom doen en waarom ik recht heb op mijn plekje. Ik zal een reden moeten geven om van mij te houden. En jij mag fouten maken, ik zal er liefdevol mee omgaan. Maar zelf zal ik geen stap buiten de lijnen moeten zetten, want dan ben ik verloren.
Het is vermoeiend. Ik wil niet meer uitleggen waarom jij van mij zou moeten houden. Naast het feit dat dit vermoeiend is, komen de redenen die ik gaf op mij niet authentiek over. En ik wil het gewoon niet meer.
Maar ik merk wel dat ik zo een hoop mensen kwijt ben geraakt. Ik mis een hoop genegenheid. Een hoop warmte die ik niet meer kan geven, al was de genegenheid niet wederkerig.
Misschien is het wel de schrik van hoe egocentrisch en oppervlakkig mensen kunnen zijn. Ik ben even uit de roulatie, of lig even op mijn gat. Ben een paar weken niet in staat mijn emoties goed te reguleren en mensen zetten mij buiten spel. Ik wordt weggezet als (te) dramatisch en te veeleisend. Wat op zich apart te noemen is, want ik houd het ook uit met hun drama. En dat is niet verwijtend bedoeld, maar gewoon zoals het is. Ik weet dat ik niet een makkelijke dame ben, dus ik houd het ook uit met de moeilijkheden van anderen. Als ik je niet laat zien dat jij volledig jezelf mag zijn; hoe kan ik dan van jou verwachten dat ik mezelf mag zijn?
En waarom mogen we alleen de mooie kanten laten zien? Waarom mogen we niet kwetsbaar zijn en lelijk? Met stront, snot, pijn, tranen, bloed en etterende wonden? Waarom mogen we de scheuren niet laten zien? En waarom bestempelen we het als zwak wanneer we dat wel tonen of überhaupt hebben?
In ieder geval... Ik merk dat ik overal en nergens in janken uitbarst, inclusief snot en ellende. Ik doe hard mijn best om nergens therapie van te maken. Ook begrijp ik het wanneer je mijn gejammer volledig negeert. Je zult de eerste niet zijn die dat doet, ook de laatste niet. Ik kom er wel weer uit, maak je maar geen zorgen.
Maar mocht je nog ergens tijd hebben. Ergens genegenheid voelen en een kaarsje willen branden. Ik kan het wel gebruiken. Je hoeft niet 24/7 voor me klaar te staan, ik heb niet 15 pakken zakdoeken nodig. Je hoeft me niet op de divan te leggen, of zelfs maar een arm om me heen te leggen.
Zend een kaarsje, doe een schietgebed. Ik kan de energie gebruiken. Stuur wat liefde. Een kaarsje in het duister, met een klein beetje warmte. Zodat ik inspiratie mag krijgen voor mijn verslagen. Energie voor mijn opleiding, inzichten in mijn zijn. Zodat ik door mijn crisis mag komen, waarvan ik weet dat hij onderdeel is van mijn opleiding.
Ik moet door de crisis, zodat ik een goed geestelijk begeleider kan worden.
Ik hoop alleen wel dat dat gehuil en die verlamming snel weggaan. Ik heb meer te doen met mijn tijd.
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten