Onderwerp U aan de Liefde. Deel 11: Adoreer de vrouwelijke schoot.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Wij vrouwen zijn wonderbaarlijke en onbegrijpelijke wezens.

En ik geen ruiterlijk toe, ik begrijp ons ook niet.  Hopelijk is deze ontboezeming verfrissend. Ik begrijp mezelf soms niet eens. Laat staan dat ik chocola kan maken van wat sekse-genoten allemaal bedenken.

Zelf probeer ik de wereld altijd zo simpel mogelijk te maken, alles overzichtelijk te houden en zo min mogelijk drama te creëren. Niet dat dit lukt, want het drama zoekt mij altijd op. Drama komt geregeld voor in huize Mystic M, kan ik echt niets aan doen. Waarschijnlijk heeft dat te maken met mijn genetische aanleg voor depressie en de hersenbeschadiging die ervoor zorgt dat bepaalde belangrijke hormonen minder goed hun weg vinden in mijn lichaam.

In ieder geval... Vrouwen zijn onbegrijpelijk. En magisch.

Wij creëren en vermeerderen alles wat we krijgen. Op zich heb ik het daar wel eerder over gehad, maar het kan geen kwaad dat nog eens te herhalen.

Omdat wij in het verleden echter klein gekregen zijn door middel van het inbinden van onze schoot, ga ik het daar nu maar eens over hebben.

Seks en vrouwen is een vreemde verbintenis. Aan de ene kant moeten we er met zijn allen van genieten. Het is mode om lekker te doen wat je wilt en ik lijk geen jongere meer te kennen die niet aan open relaties doet. (Of ik ken gewoon de wildere jongeren, dat kan ook.) Aan de andere kant moeten wij nog steeds oppassen met wat we doen. Een meisje kan heel snel als slet te boek staan en als hoer. -Ik kan het weten. Ik werd als slet en hoer weggezet omdat ik vriendschappelijke banden onderhield met mannen. Ik was nota bene nog maagd, maar dat deed er in het verhaal niet toe.- 

De vrouwelijke schoot is een thuishaven voor de man, welke hij maar wat graag uitdiept en onderwerpt.

Maar lieverds, de vrouwelijke schoot is heilig. Het is een plek van creatie. Een plek die je zou moeten betreden in aanbidding en adoratie. Het is geen bezet gebied waar mannen zich dronken, gefrustreerd, woedend of in machtswellust toegang toe kunnen forceren. Als man dien je nederig te zijn en de plek met liefde te benaderen. (Wat er vervolgens tussen jullie twee gebeurt.... Daar bemoei ik me niet mee. Have fun.)

Vrouwen van nu zijn meer dan enkel de dochters van heksen die men niet heeft weten te verbranden. En wij hebben ongekende krachten, die voortvloeien uit de schoot. Ook de kracht om mannen aan ons te onderwerpen. Dat kunnen wij met diezelfde schoot en één hitsige, broeierige kus. Wanneer een vrouw dat goed aanpakt, ligt hij voor haar op de knieën. -Je moet je alleen afvragen of dat is wat je wilt, maar dat is natuurlijk weer een ander verhaal.- 

De schoot is waar ideeën vandaan komen. De stroming van leven, nieuwe bronnen.  Zij is de bron van leven, letterlijk en figuurlijk. Herstel haar dus in de eer die haar toekomt. En dat is vele malen meer dan enkel een broedplaats voor nageslacht of een opslagplaats van zaad. Haar vruchtbaarheid bestaat niet enkel om om een man te dienen. Zij dient zichzelf en de hele gemeenschap, met de ideeën waar ze mee komt en de plannen die zij uitwerkt.

De vrouw dient haar schoot zich weer toe te eigenen. Te erkennen, er niet bang voor te zijn of te denken dat deze enkel gericht is op seks. Dat is zij ook, dat is een belangrijke basis. Maar er zit meer in. Wat dat is varieert van vrouw tot vrouw. Ieder heeft immers haar eigen talenten. Maar haar schoot verbergt de basis van haar essentie, de plek waar alles wat mooi, heilig en goed is ontstaat en ontkiemt.

Ben je de weg kwijt? Weet je niet hoe je de aanbidding van je eigen schoot moet doen? Waar je beginnen moet? Volg dat ene dunne stroompje. Zij zal je leiden naar de bron.

En heren.... De volgende keer dat jij je een weg baant naar het heilige der heilige van een vrouw, sta even stil bij de plek die je betreedt. Neem drie minuten de tijd om te beseffen wat er daar allemaal gebeurt en geniet daarna met volle teugen, in nederigheid, van het wonder dat je betreden mag. 

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Who are you becoming? - Taylor Rose Godfrey

 Who are you becoming?

I don’t care how spiritual you are. How long you can melt in the sweat lodge. How many peyote journeys that have blown your mind, or how well you can hold crow pose. Honestly. I don’t. I don’t care what planets fall in what houses on your birth chart, how many crystals you have or how vegan your diet is.

I want to know how human you are. Can you sit at the feet of the dying despite the discomfort? Can you be with your grief, or mine, without trying to advise, fix or maintain it? I want to know that you can show up at the table no matter how shiny, chakra- aligned or complete you are- or not. Can you hold loving space for your beloved in the depths of your own healing without trying to be big?

It doesn’t flatter me how many online healing trainings you have, that you live in the desert or in a log cabin, or that you’ve mastered the art of tantra.

What turns me on is busy hands. Planting roots. That despite how tired you are, you make that phone call, you board that plane, you love your children, you feed your family.

I have no interest in how well you can ascend to 5D, astral travel or have out of body sex. I want to see how beautifully you integrate into ordinary reality with your unique magic, how you find beauty and gratitude in what’s surrounding you, and how present you can be in your relationships.

I want to know that you can show up and do the hard and holy things on this gorgeously messy Earth. I want to see that you can be sincere, grounded and compassionate as equally as you are empowered, fiery and magnetic. I want to know that even during your achievements, you can step back and be humble enough to still be a student.

What’s beautiful and sexy and authentic is how well you can continue to celebrate others no matter how advanced you’ve become. What’s truly flattering is how much you can give despite how full you’ve made yourself. What’s honestly valuable is how fucking better of a human you can be, in a world that is high off of spiritual materialism and jumping the next escape goat for 'freedom'.

At the end of the day I don’t care how brave you are. How productive, how popular, how enlightened you are. At the end of the day, I want to know that you were kind. That you were real. I want to know that you can step down from the pedestal from time to time to kiss the earth and let your hair get dirty and your feet get muddy, and join the dance with us all.

Author: Taylor Rose Godfrey

Bom op mijn gedachten

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het is was weer zo ver van de week.

Ik droom weer heerlijk over die ene jongeman van vroeger. Het laat me maar niet los.

Ondertussen vraag ik me af wat er mis is in mijn koppie. Ik bedoel.... Het lijkt me ondertussen voor zo'n beetje iedereen glashelder dat ik een geweldige man getrouwd heb, die mij adoreert en van me houdt. Ik kom niets te kort en krijg alles wat ik nodig heb en meer. Onder andere de ruimte en steun om mezelf volledig opnieuw uit te vinden.

Al die dromen zaaien twijfel. Twijfel over alles waar ik mee bezig ben, op die cursus zelf-inzichten na. Mijn hele levenshouding, gedachtengoed en manier van handelen liggen onder een vergrootglas. Alleen maar goed. Een aanpassing hier en daar kan nooit kwaad. Het is niet erg wanneer je af en toe eens iets veranderd. Dat hoort bij de ontwikkeling in je leven, daar groei je door. Maar is het dan ook de bedoeling dat je dan gelijk hartstochtelijk gaat twijfelen aan al het goede dat je tot dan toe hebt opgebouwd? Zeker wanneer daar keuzes bij zijn gemaakt die niet meer terug te draaien zijn?

Waarom gooit mijn brein überhaupt altijd een bom op alles wat er in mijn leven gebeurt zodra het er ook maar even naar riekt dat het langer dan drie maanden goed gaat in mijn toko? Wat is dat toch in mijn systeem dat alles magnifiek torpedeert?

Nu ja.. Magnifiek niet. Ik ben het ondertussen meer dan zat en ben er ten zeerste tegen aan het vechten. Ik heb de laatste maanden nogal wat dingen die mij niet aanstaan de oorlog verklaard.

Even teruggaande naar de droom over Ruben...

Echt spectaculair was hij niet hoor, die droom. Ik liep ergens en Ruben kwam mij tegemoet gelopen. Hij liep een stenen bouwsel op, in de vorm van een piramide met op de top een hek. Dat hek was zo neergezet dat je gevaarlijke capriolen uit moest halen om aan de andere kant te komen. Hij liep in ieder geval dat bouwsel op en was in ene vertrokken. Ik wilde achter hem aan, want er voelde iets niet goed. hij had mijn hulp nodig. Dus ik dat bouwsel op en gevaarlijke capriolen uithalen met dat hek. Ik ben bijna veilig aan de andere kant, laat ik toch nog los. Uit het niets echter komen er twee volslagen vreemde mannen die mij opvangen en terug zetten aan de goede kant van het hek.

Vervolgens werd ik wakker. Wat er met Ruben is gebeurd weet ik dus niet. En volgens mij doet het er ook niet echt toe. Als ik dit al moet duiden met betrekking tot hem, laat dit eerder een te creëren afstand zien. Prima, geen probleem. Denk ik.

En dat is dus dat torpederende dingetje. Want ik dènk het. Ik weet niet meer waar mijn eigen hart naar uitgaat. Ik ben ondertussen zo verstrikt geraakt in verlangens van vroeger, twijfels over het heden, angsten voor de toekomst en een aantal waanideeën, dat ik haast niet meer kan onderscheiden wat er nu echt bij mij hoort en wat ik het belangrijkste vind in mijn leven.

Ruben heeft mij alleen maar weer aan het twijfelen gemaakt. Verder doet hij er in dit verhaal dan ook totaal niet toe. Niet om onaardig te zijn over de beste man. Maar de beste man heeft er in het echt ook helemaal niks mee te maken, laten we eerlijk zijn.

Het liefste gooi ik er ondertussen het bijltje bij neer. Laat ik de boel de boel, vlucht ik weg uit de hele situatie. Ik trek de stekker uit alles wat ik heb opgebouwd en begint, voor de derde keer onderhand, ergens in mijn eentje opnieuw.

Tot drie jaar geleden had dit ook gewoon gekund. Het had wat voeten in de aarde gehad, omdat ik was begonnen met niets, zonder enige vorm van financiële buffer. Dus dan was ik, net zoals in 2010, geëindigd op een minuscuul klein kamertje dat ik ergens zou huren bij een huisjesmelker. In de ellendige bende van een half wurgcontract. Zit ik eerlijk gezegd ook niet op te wachten. Fijn was dat niet geweest, al was het alleen al omdat ik er echt niet jonger op word. Maar net als destijds had ik het gedaan. En was ik er nog goed uitgekomen ook.

Ik doe het echter niet. Ik heb ja gezegd tegen een bepaalde man. Ik ben met hem getrouwd. En toen hij zei dat hij wilde trouwen, heb ik hem nog gevraagd of hij het zeker wist. Ik zei dat hij nooit meer van me af zou komen, ik onderteken geen scheidingspapieren. Trouwen doe je tot de dood je scheidt van elkaar, punt. Pas na de dood mag de achterblijver verder met iemand anders, niet eerder.

En even een vette disclaimer... Mocht jij er anders over denken en wel gescheiden zijn... Ik heb ook al eerder samengewoond het. Alleen nooit met een papiertje. Voor mij persoonlijk is dat papiertje echter zo waardevol. Een volledig zakelijk contract dat niks met liefde te maken heeft. Het is er enkel voor om elkaar in te dekken wanneer er iets gebeurd. Dat de ander niet zomaar zonder geld of goederen op straat kan komen te staan. Dat hele liefdesverhaal is er later aan toegevoegd. En ja, ik ben getrouwd uit liefde. Maar dat contract heb ik ondertekend om elkaar in te dekken. Veiligheid creëren voor ons beiden. Dàt doe je uit liefde, dus dat is wat voor mij het huwelijk heilig maakt. En ik wens dat niet te verbreken. Wanneer jij daar anders over denkt, even goede vrienden. Ik zit hier niet om jou van mijn gelijk te overtuigen. Ik wil mijn ideeën niet aan je opdringen. Ik geef je hier enkel een inkijkje in mijn ziel en zaligheid. Doe er mee wat je wilt. Denk erover na, neem het mee en blijf als je dat wilt vooral bij je eigen standpunt.

Maar naast dat ik getrouwd ben, is er nog een punt. Een veel belangrijker punt. En dat heet mijn dochter. Ik kan haar niet zomaar in de steek laten. Ik kan niet zomaar vertrekken en haar aan haar lot overlaten. Dat zou mij tot een verschrikkelijke moeder maken. En ik weet dat ik er niet super veel van bak en ook maar wat aan het aankloten ben, maar ik besef wel dat ik haar dat niet aan kan doen. Ze verdient een liefhebbende vader èn moeder. Ze verdient een moeder die alles op alles zet om haar eigen leven op orde te krijgen en haar relatie tot zichzelf, haar partner, de wereld in het algemeen en bovenal haar dochter te herstellen.

Daar ben ik ook mee bezig, dat is wat je al die blogs al maanden lang ziet en leest. Het gevecht in mij, met mezelf. Want geloof me, je bent je eigen grootste vijand. Ik knok me door mijn twijfels heen, al komen er steeds meer bij, lijkt.

Wat zou ik graag weten wat mijn kernwaarden zijn. Ik kan van alles noemen dat er belangrijk voor me is. Manlief en dochterlief zijn de eersten die in mij opkomen. Maar dingen die mijzelf aangaan. Wat wil ik? Waar sta ik? Wat ben ik nog meer, behalve de moeder van en de vrouw van? Wat is mijn doel in het leven?

Want ik heb op het moment echt geen doel in het leven. Ik zorg voor manlief en dochter. Ik poets het huis schoon en haal geluk uit de wandelingen die ik (bijna) elke dag maak. Verder lees ik mij suf en kots de kronkels die ik daardoor in mijn koppie krijg uit over dit virtuele papier. En dat was het dan wel zo'n beetje. Niet echt iets spectaculairs. En nee, ik verwacht niet dat de geschiedenisboeken melding gaan maken van de grote Mystic M.. Noch dat ik onderdeel word van de meest geniale actie uit de 21e eeuw. Maar ik wil meer zijn. En ik weet niet hoe  en wat. En daar raak ik gefrustreerd door. Ik voel me minderwaardig, ongelukkig en nutteloos. Krijg te veel tijd om op elke slak zout te leggen en elke fout tot in detail uit te lichten, op te blazen en uit te vergroten. Niet handig.

Sorry voor dit lange epistel. Verandering gaat niet zonder slag of stoot. Twijfels en verdriet horen daar ook bij. Net als negatieve gevoelens. En ik wil dit blog eerlijk, open en oprecht houden. Dus ik kost die ellende ook uit. Niet alles is altijd Koek en ei in huize M. Verre van zelfs. Maar al deze frustraties even tomeloos over het virtuele papier kunnen kwakken is wel erg fijn. Of het oplucht, geen idee. Maar ik ben het voor nu wel weer even kwijt.

Geheel de Uwe

Mystic M.

De Jury, de Rechter en Het Grote Boek.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Een veranderingsproces in jezelf is niet makkelijk.

Geloof me, ik weet er alles van. Ik ben mezelf nu voor op zijn minst de derde keer aan het uitvinden. Als het niet de vierde keer is.

Het wrange eraan is dat ik ondertussen weer terug aan het gaan ben naar de dame die ik was, voordat mij werd wijsgemaakt dat ik niet goed genoeg was en niet deugde. Dat ik allerlei dingen aan moest passen. Maar volgens mij heb ik dat hier al meermalen verteld. Joh, soms val ik in herhaling. Sorry, maar ik schrijf dit niet alleen voor jou, ook voor mezelf. En ik moet mezelf geregeld herhalen en mijn neus op mijn eigen feiten drukken, anders red ik het echt niet.

Verandering gaat niet zonder slag of stoot.

Er zijn anderen die je ervan moet overtuigen dat het beter is voor jou. Ja, sommigen moet je overtuigen. De meesten om je heen zullen accepteren dat je veranderd (of niet), want zij houden van je. Van het hele pakketje, met alles wat erop en eraan zit. Ook de minder leuke en minder mooie kanten. Want dat al bij elkaar maakt je uniek en dat mooie mens dat je bent.

Op zich zou je degenen die je in die ontwikkeling willen remmen de deur uit moeten schoppen en nooit meer aan moeten kijken. Maar ja, soms is er iemand die je niet wil laten ontwikkelen die je niet zo snel de deur kunt wijzen. Een familielid bijvoorbeeld, of een collega. En die zul je moeten overtuigen dat het beter is voor jou.

Nu werk ik niet en is mijn omgeving enthousiast over wat ik aan het doen ben met Tim en mezelf. Ze zien dat ik er beter van word. Dus hoe je mensen moet overtuigen.... Ik heb er geen praktische tips voor, laat staan de oplossing. Maar daar gaat dit log ook niet over.

Ik wil het hebben over het gevecht met jezelf.

In je leven heb je een heel scala aan overtuigingen opgebouwd. Er is een volledig kantongerecht in je hoofd, compleet met jury, rechter en wetboek. Dat heeft allemaal overtuigingen en waarheden verworven door de jaren heen, waar al je acties aan getoetst en veroordeeld worden. Ik kies hier bewust voor het woord veroordeeld en niet beoordeeld. Je oordeelt immers over jezelf best hard. Oké, ik in ieder geval wel. Over mezelf heb ik een bikkelhard oordeel en ik leg mezelf regels op en toets me op een lat die hoog ligt. Wat jij doet, daar kan ik niet over oordelen.

Mijn gevecht is in ieder geval zwaar. Die jury houdt er allerlei regels op na, met verschillende overtuigingen. En die overtuigingen, die door de jaren zijn opgelegd door mijn omgeving, zijn niet mals. De jury voedt zich met angsten en twijfels, de grootste onzin.  Ze willen je ketenen en lamslaan. Je als een mak lam naar het schavot leiden en daar offeren aan onderdanigheid. Dat je voor de rest van je leven minzaam hun leugens volgt.

-Je verdient dit niet, want je bent dom

-Je bent dik

-Je bent lelijk

-Je mag niet genieten

Ach. Ik kan nog een heel scala aan zinnen invullen. Jij misschien ook. Omdat je ze zelf in je hoofd hebt, of misschien vroeger tegen jongens of meisjes geroepen hebt. Tegen mij is het vaak genoeg gezegd. Ik heb de ergste dingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen. En die zinnen en overtuigingen zijn mijn jury en rechter geworden. In 'Het Grote Boek' (HGB) staan al die zinnen en al mijn acties worden daaraan getoetst.

Over mezelf oordeel ik met die rechters. En ik krijg straf. Niet één keer, niet twee keer. Nee. Ik wordt voor elke kleine misstap die ik maak minstens 100 keer gestraft. Eerlijk is het niet, maar het gebeurt dagelijks.

Over anderen ben ik een stuk milder. Je doet iets dat ik niet leuk vind. Ik geef dat aan, maak misschien voor deze dag een einde aan ons samen-zijn. Maar morgen bel ik je alweer om te vragen of alles goed met je gaat en of je er een beetje overheen gekomen bent. En door.

Ik ben bezig met die jury en die rechter. Maar vooral met dat HGB. Want dat staat vol met onzin. Ik wil dat aanpassen. Er moeten andere zinnen in. Deze jury, met zijn nare gif, verkondigt een mening. Met als enige voedingsbodem de leugens en waanzin, waar je steeds naartoe terugkeert, als ware het een drug. Het is immers het enige dat je kent. Er is je niks anders verteld en het wordt steeds herhaald. Dus dan moet het wel waar zijn; toch?

NEEN! Herken het voor de leugens die het zijn, lieverd. JIJ BENT MOOI. Er bestaan geen lelijke mensen. Er bestaan geen mensen zonder charme.  Wel mensen die zo in leugens zijn gaan geloven dat de manier waarop ze naar de wereld kijken lelijk is. Dat ze ervan overtuigd zijn dat vrouwen alleen mooi zijn wanneer ze maatje 36 hebben, dikke tieten en een curvy kont. Dat een man altijd een stierennek moet hebben en armen als boomstammen om mannelijk te zijn. Dat je liters make-up en de plastisch chirurg nodig hebt om het beste uit jezelf te halen.

Allemaal leugens. Allemaal even onzinnig.

Misschien is de één charmanter dan de ander, maar iedereen is mooi. Je moet alleen wel goed kijken. En wat jij niet mooi vindt, kan voor een ander aantrekkelijk zijn. Ik ben op amoureus vlak een keer afgewezen omdat ik nog maagd was. En later een keer omdat ik het niet meer was. Nu jij weer. Maak daar maar wat van.

Die jury in mijn hoofd moet een nieuwe voedingsbodem krijgen.

-Ik ben mooi genoeg

-Ik ben charmant

-Ik ben hartstikke slim.

-Ik kan alles krijgen dat ik hebben wil.

-Ik ben het waard

Ik ben zoveel waard. Ik ben het waard oom geadoreerd te worden als een godin. Ik heb immers ook op die wijze lief. Dus waarom zou ik genoegen nemen met een persoon die mij voor lief neemt of mij 'wel aardig' vindt?

Ik verklaar die jury de oorlog. Net zoals ik die kilo's de oorlog heb verklaard. Ik ben er klaar mee, ik laat me niet meer temmen.

En ja, ik blijf gerust nog make-up op mijn gezicht smeren. Ik laat nog steeds alle beharing van mijn lijf waxen en ik besteed nog steeds weet ik het hoeveel geld aan mijn haar. En nee, dat staat niet haaks op wat ik nou de hele tijd aan het tikken was. Want weet je.. Ik doe dit allemaal om me tevreden met mezelf te voelen. Ik word er zelf blij van als ik dat doe. En wat jij er dan van vindt.... Het is een bonus als jij mij ook mooi vindt.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Gesprekje: Het leed dat krullen heet.

Ik kijk en zie dat het niet zo happy gaat. Tijd dus voor een gesprekje, want gisteren waren we nog zo blij. Tijd dus om uit te vissen wat er nu aan de hand is.

'Gaat het vandaag goed met je?

'Mmmm.' *Zucht.* 'Ik weet het niet'

'Hoe voel jij je vandaag dan?'

'Beetje slapjes. Ik weet niet wat er is.'

'Maar gisteren was je zo blij met wat ik deed! Je leefde helemaal op en voelde je de koning te rijk.'

'Ja, nou... Je moet ook niet altijd hetzelfde willen hè. Jij dankt dat je er bent met één formule, maar dat is niet zo. Ik wil graag aandacht.'

'Eén formule?! Eén formule?!!! Ik geef verdorie meer geld uit aan jou dan aan al het andere! Jouw voeding domineert de planken en ik ben minstens twee keer per maand op jacht naar extra methodes en spullen om het jou naar de zin te maken!'

'Ja, tja. Dat weet ik niet hoor. Maar vandaag ben ik niet zo blij. Je moet eens wat meer begrijpen wat ik nodig heb. Ik heb niets aan al die verschillende voedingsmiddelen. Je maakt het gewoon niet lekker.'

´Ik maak het gewoon niet lekker?! Gisteren ging je helemaal uit je plaatje. Je slorpte alles op wat ik je gaf en danste dat het een lieve lust is. Je liet je van je beste kant zien en liet alles met je doen wat ik maar wilde. Vanmorgen deed ik weet alles zoals gisteren. Je hangt er lusteloos bij en gedraagt je als een verveelde tiener. Wat ìs er dan, in vredesnaam? Wil je meer cafeïne? Meer cacao?'

'Ik weet het niet. Ik heb er gewoon even geen zin in vandaag. Misschien morgen weer, wanneer je iets nieuws gekocht hebt om te proberen.'

'Je weet wat ik allemaal voor je in huis heb gehaald en dat ik je allemaal geef. Kun je niet aangeven welke producten je hebben wilt?'

'Nou, nee. Ik zal erover nadenken, maar ik geef je geen garantie.'

'Er is regen voorspeld voor morgen. Wil je dat ik dat probeer? Moet ik een uur in de regen gaan staan en dan 'ploppen'?*'

'Mmmmzzzz. Ik weet het niet.'

*Zucht...*

Ja mensen... Dat is het leed dat krullen heet. Om die bos een beetje gezond en blij te maken, ben ik dagelijks bezig. Wat er zoal op de plank staat? En wat er allemaal in gaat?

Twee verschillende shampoos (zónder siliconen, parabenen en zo min mogelijk alcohol), twee verschillende conditioners, drie soorten masker, twee verschillende soorten gel, aloë vera, avocado, honing, yoghurt, bier, ei, haver, koffie, cacao, thee, afwasmiddel en zelfs glijmiddel op waterbasis. Ik slaap met mijn haar op een speciale manier, heb bij het wassen een speciale droog techniek en doe ook moeilijk met HOE ik de producten in mijn haar doe. Ik heb twee verschillende borstels en twee soorten kam. En ben gemiddeld twee keer twee uur van mijn tijd in de week. Dat is exclusief de dagelijkse verzorging van het haar doen en ervoor zorgen dat ik op die speciale manier kan slapen. Dat kost per dag ook nog een minuut of 20. Besef dit even, wanneer je weer verzucht dat je krullen wilt. ;)

Af en toe is het heerlijk om te klagen. En dit vond ik wel een lekker luchtig onderwerp om dat mee te doen. (En een typisch vrouwen-ding. Ik moet immers wel af en toe bewijzen dat er een vrouw aan deze kant van het scherm zit.)

Geheel de Uwe,

Mystic M.


*Ploppen: https://krullentemmer.nl/ploppen/

De krachten van de man: Eer en Moed.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik lees me helemaal suf. Maar ik geloof dat dit een gegeven is dat hier allang bekend is.

Ik één van de boeken die ik recentelijk gelezen heb, las ik iets dat mij aan het denken heeft gezet. Want het is een boek gericht op vrouwen, mannen werden er in genegeerd. Maar er werd toch iets gezegd, waar ik mee aan het spelen ben. Dit omdat ik het ermee eens ben, maar ik weet niet goed het hoe en waarom. Ik ben immers geen man.

Er werd gezegd: De krachten van de man zijn eer en moed. Niet ego.

Waarom het klopt dat ego dat niet is, kan ik kort over zijn. Ego maakt meer kapot dan je lief is. Mannen geven op omwille van hun ego, voeren oorlog, bedreigen en bedriegen voor hun ego. Het ego van de man is teer en soms immens verraderlijk. Eigenlijk iets dat je zo veel mogelijk zou moeten indammen en in ieder geval moet sturen. Niet omdat een man geen ego zou mogen hebben, maar om het gevaar dat erin schuilt wanneer ego het enige is dat hij heeft. Ik verwijs hiervoor weer naar de eerder genoemde oorlogen die ontstaan. Hoeveel mannen gaan er om gekrenkte trots en het ego wel niet met elkaar op de vuist?

Eer en moed zijn de sleutel tot het zijn van een man.

Ik vind me hier meer in. Want wat is eer en moed? In ieder geval niet iets dat enkel te vinden is in een lichaam dat enkel is volgestopt met testosteron. Eer en moed zijn te behalen doelen voor een veel grotere groep mannen dan enkel het strelen van het ego kan doen. Ook zijn eer en moed een leidraad, die verwachten dat ze getoetst worden op waarheid en dat er wordt nagedacht over de acties. De kans dat het mis gaat en er ruzie komt is derhalve kleiner. Wanneer er echter ruzie ontstaat, is er wel gelijk extra veel stront aan de spreekwoordelijke knikker.

Maar wat is moedig? En wat is eervol? Die definitie is door de eeuwen heen ook veranderd. Twee eeuwen geleden was het moedig en eervol om voor je geloof ten strijde te trekken. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ken vandaag de dag velen die niet meer uit naam van hun geloof een slagveld op zouden gaan. Zij die dat nog wel doen, staan tegenwoordig meer te boek als een terrorist.

Dus wat is moedig in de 21e eeuw? En wie bepaalt dan dat het zo is? Ik weet wat ik moedig vind, waar ik het warm van krijg. Maar wat ik daarvan vind is voor de rest van de wereld totaal irrelevant. Dat is dus iets waar ik nu over nadenk. Mocht je een idee hebben.... Laat vooral een berichtje achter. Ik zit er zowaar om verlegen.

Eervol... Voor mij is dat sowieso iemand die uit principe weigert te liegen. Maar ook daar denken hele hordes mensen anders over. Liegen schijnt heel normaal te zijn en haast verwacht te worden. (En is dus iets waar ik mee in de knoop kom te liggen, want ik kan het totaal niet. Het druist tegen mijn principes in en ik wil het gewoon niet.)

Linksom of rechtsom. Eer en moed zijn in ieder geval principes waar de man meer mee kan dan een ego. Ik begrijp dat hij iets wil om zich aan vast te houden. En in deze woelige tijden, waarin er van alles wordt verwacht op allerlei vlakken, is het fijn om iets in zichzelf hoog te houden. Hopelijk zullen dat vanaf vandaag vaker 'eer en moed' zijn en niet 'ego'.

Er is niets mis met het zijn van een man. Sterker nog... Ik ben er dol op en ben dus juist op zoek naar de verschillen tussen de man en mij. Vandaar dat ik een man met borsthaar wel kan waarderen. Ik heb dat immers niet. Er is niets mis met sterk willen zijn en dit uitstralen. Maak van moed en eer je kracht. En geef hier een eigen definitie aan.

En nogmaals voor wanneer je voor jezelf hebt uitgevogeld wat eer en moed zijn.... Stuur mij dan even een berichtje.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Onderwerp U aan de liefde. Deel 10: Spreek honing, geen zuur

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Om liefde te ontketenen, zul je in liefde moeten spreken. In elke vorm van liefde. En laten we eerlijk zijn, dat zijn nogal wat vormen. De manier waarop je van je partner houdt is immers anders dan de manier waarop je van een huisdier houdt, of van een kind, je moeder, zus, vader, broer etcetera enzovoort. Liefde valt te vieren in vele vormen en maten. Dus hoe valt daar dan één mal op toe te passen?

Hier zijn vier basisregels, die je een eind op weg helpen:

Spreek met integriteit, zeg enkel wat je echt meent.

Vermijd het om kwaad te spreken over jezelf of te roddelen over een ander. Gebruik de kracht van je woorden om voort te stuwen richting de waarheid en liefde.

Vat niets persoonlijk op.

Niets wat een ander doet komt door jou. Wat anderen doen en zeggen is enkel een projectie van hun eigen realiteit, hun eigen droom of nachtmerrie.  Wanneer jij immuun bent voor de acties en meningen van een ander val je nimmer ten prooi aan nodeloos lijden.

Doe geen aanname.

Vind de moed om vragen te stellen en uit te drukken wat je ècht wenst. Communiceer zo duidelijk mogelijk naar anderen om verwarring, verdriet en drama te voorkomen. Met slechts het uitvoeren van deze regel, kun jij je volledige leven veranderen en het tij ten goede keren.

Doe altijd je best.

Je best doen zal veranderen van moment op moment. Wanneer je moe bent zal het zich anders uiten dan wanneer je blaakt van energie. Doe simpelweg onder elke omstandigheid je best. Hierdoor kun je zelfverwijten, zelfkritiek en teleurstelling in jezelf vermijden.

Doe dit al met liefde. Liefde naar de ander, maar ook zeker naar jezelf.

Oefen met deze vier regels. In het begin zal het moeilijk gaan. Ik ben er al een hele tijd mee bezig en het lukt nog niet. Simpelweg omdat ik de regels in mijn enthousiasme vergeet, of omdat ik zo graag vrienden wil helpen dat ik allerlei aannames doe. En als ik eerlijk ben, neem ik dingen bijna altijd persoonlijk op.

Er is wat aannames doen betreft een heerlijk regeltje: NIVEA. Niet Invullen Voor Een Ander. Ik kan je verklappen, ik heb aardig wat potten van die rotzalf leeg gesmeerd. En ik vrees dat ik er nog wel een aantal te pakken zal hebben, voordat ik deze leefregels onder de knie heb. Maar elke dag is een nieuwe dag. En met frisse moed mag ik weer mijn best gaan doen.

Lieverds, ik zeg niet dat deze regels makkelijk uit te voeren zijn. Het zijn de simpelste regels. Iedereen begrijpt wat ermee bedoelt wordt. (Toch?) Maar nu nog 'even' ten uitvoer brengen.

Doe je best om ze uit te voeren. Spreek het eventueel uit. En help een ander om hetzelfde te doen. Spreek in honing en verbeter daar uw leven en de wereld mee.

In en uit liefde,

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Onderwerp U aan de liefde. Deel 9: Ontketen je kracht.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Claim je kracht!!!!

Zo, we gooien hem er maar gelijk in. Claim. Je. Kracht. En dan met name de vrouwelijke kracht.

Voel de energie stromen door je lijf. Waar gaat die heen? Waar komt zij vandaan? Weet je nog waar ze voor staat? Of zit je al zo vast onder het juk van wat geaccepteerd is en wat niet, dat je haar vergeten bent? Weet je nog wat ze naar je fluisterde; die ene magische dag? Of is je al zo vaak gezegd dat je in moest dammen en je aan moest passen aan wat de mannelijke wereld van je verwacht, dat haar stem is overschreeuwd door allerlei onmogelijke verwachtingen?

Zoek jij je eigen kracht? Lukt dat een beetje? Of denk je niet te kunnen komen, daar waar je moet zijn? Dat het komt omdat je chakra is gesloten, of omdat Mars in retrograde is?

Nope. Het antwoord is nee. Geen idee of er iets mis is met je chakra. Ik leef hier in de westerse maatschappij en heb daar geen verstand van. Niet dat ik denk dat chakra's onzin zijn... Ik denk zelfs dat er meer in zit dan dat wij toe willen geven. Het gaat immers om stromen van energie. En dat is wel waar het misgaat bij vele vrouwen. Al eeuwen en eeuwen lang.

Laat mij beginnen met een stukje geschiedkunde.

De eerste beelden die gevonden zijn wat betreft aanbidding. Het waren beeltenissen van vrouwen. Zowel in beeldjes (Er is er eentje gevonden in Scandinavië van 30.000 jaar oud) als in tekeningen op de muur, werden er vrouwen afgebeeld. En dan met name haar genitaliën. Omdat dit de bron is van al wat leven is en dat was heilig. Het kruis en de borsten van de vrouw waren het waard om vereerd te worden. In de vrouw vond je het ultieme genot en derhalve het goddelijke, want dit gaf leven.

De aarde werd als vrouwelijk aangegeven. Voedsel is vrouwelijk, veel drank is vrouwelijk. De vrouw geeft en vermeerdert al wat haar geschonken wordt. En de mens mag zich daar aan laven.

Ten tijde van de Romeinen kwam hier verandering in. Langzaam werd het vereren van de vrouw aangepast. Bij het overheersen van volkeren werden hun gebruiken overgenomen, maar een beetje aangepast zodat het paste binnen het systeem van Rome. En daarbij werd veel van de kracht en macht van de vrouw ingeboet. Met name haar seksuele kracht.

Om tot sommige goden te komen, moest je eerst tot een priesteres zien te komen. Via haar schoot, haar orgasme, kon je tot het goddelijke komen.

Het Romeinse, georganiseerde leger moest er aan te pas komen om al die vrouwen op hun knieën te krijgen. Deze priesteressen werden onder Romeinse regels omgedoopt tot Vestaalse maagden.  Van vrouwen van sensualiteit, verworden tot een celibataire orde. Vergis je niet. Deze dames hadden evengoed een macht waar menigeen enkel van kon dromen. Men ging voor deze maagden op de knieën. Heiligen waren het. Maar hun schoot werd gesloten. De bron, de lamp, die werd gedoofd.

Vervolgens werd de wereld christelijk. En in het jaar 367 was daar bisschop Anathasius van Alexandrië die bepaalde welke 27 boeken het nieuwe testament moesten gaan vormen. Alle andere boeken moesten per direct in de ban. En je raad het al.. Dat waren de boeken over de vrouwen en haar heiligheid.

In het jaar 325 had de man al als secretaris het Concilie van Nicea opgetekend. En daarin was verklaard dat Maria, moeder van Jezus, eeuwig maagd was. En toen hij 40 jaar later bisschop werd, kon hij verder met het uitwerken van zijn macht. Hierdoor werd maagdelijkheid verheven tot het hoogste goed.

En ruim 500 jaar later schreef aartsbisschop Hincmar van Reims dat Maria haar zoon ter wereld had gebracht met gesloten schoot en vulva.

Bam... In één klap werd de bron van kracht bij de vrouw weggevaagd. Datgene dat zij te bieden heeft. De kracht waar geen enkele man tegenop kan, werd in één brief met de grond gelijk gemaakt. Haar kracht om leven te schenken werd vermaakt tot iets zondigs. Want ze zou moeten kiezen. Maagdelijk blijven en dus goddelijk maar kinderloos, of menselijk en moeder.

Besef je dit...

Ooit was seks een handeling waar het leven zelf mee werd geschapen. Seks was goddelijk, een bron van genot en de ultieme vorm van geluk. Het was een heilige daad waarbij extase voor zegen, genade en  leven zorgde. Alles om zo dicht mogelijk bij de goden te komen.

Vind het goddelijke in jezelf terug. Open de kanalen naar je schoot. Laat de energie weer stromen, laat de vlam ontwaken. 

Lieve dames.. Je vagina is zoveel meer dan enkel een gaatje om mee te plassen en het mannelijk lid te ontvangen. Je moederschoot is meer dan enkel een broedvijver van nageslacht. Het is dat allemaal. Maar ons geslacht is heilig. En tot veel meer in staat dan enkel seks. Claim. Die. Kracht.

In onze schoot schuilt kracht, een vuur. Een oersterk gefluister. En elke keer wanneer ik daarnaar luister, ervaar ik geluk en genot.

We noemen het 'onderbuikgevoel', het weten zonder je vinger erop te kunnen leggen. Dit komt uit je schoot, mijn lieve schat. Het is de stroming naar je onderlichaam, de bron van al het leven. AL het leven. Ook van gedachten die leven bevatten, al denken we vaak dat dit uit het brein komt. Dit is de bron van liefde. Leven is liefde, liefde is leven. Hart en schoot zijn  één. Bron van licht, goddelijke verlichting.

Ik leef sinds korte tijd op mijn gevoel. Ik luister naar wat mijn schoot mij vertelt. We noemen het ook wel 'wispelturig' en 'impulsief'. Het is ook niet dat ik totaal niet nadenk voordat ik de gevoelens volg. Ik kijk echt wel even of mijn idee geen schade kan berokkenen. En of er geen grootse (financiële) gevolgen aan kunnen hangen. Is het antwoord daarop nee, dan doe ik het. Waarom? Omdat de levensstroom in mijn lijf dat zei. Die stroom weet beter wat er goed is voor mij, dan dat een cursus astrologie dat doet, dus ik ga ervoor. En wat denk je... Het gaat steeds beter met mij.

Ik krijg langzaam weer meer energie, mijn huis is geen bende meer en ik ruim op. Er staan allerlei dingen op de planning om te gaan doen die leuk en leerzaam zijn, zoals een conversatiecursus Frans en een Aqua Fitness club om weer gezond en slank(er) te worden.

En dat al omdat mijn levensstroom zei: Open die krant, ga naar die fitness cursus. Ga naar de open dag van de Vrije Universiteit en loop dat hoekje van de school in, waar ik de cursus vond. En op datzelfde gevoel, dat schreeuwde 'praat met haar en doe dit!' toen ik de lerares Frans zag zitten, heb ik me ingeschreven. Ergens volgend jaar zal ik wel updates geven over hoe het met mijn Frans gaat en of ik nu ben afgevallen. Want eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat dat Aqua Fitness pas in januari begint.

Onderwerp jij je ook al aan je eigen kracht? Durf jij naar het water te luisteren dat er door je lendenen stroomt? Durf jij je vrouwelijke kracht weer te omarmen en niet meer je vuur te doven omdat dit van je verwacht wordt?

Of ben je de weg een beetje kwijt?

Begin dan met dat kleine stroompje. Je zult het vast wel voelen, wanneer je heel goed luistert naar je eigen lijf. Dat stemmetje, dat die ene keer fluisterde dat je iets niet moest doen. En toen je het wel deed ging het mis. Weet je nog? Dat stemmetje dat je waarschuwde... Wat verteld dat nog meer? Luister daar eens naar. Wat heb je immers te verliezen... Niets; toch? Luister naar het gefluister en handel.

Open je schoot. Open het leven. Open de genade en leef in het licht. Het licht van je eigen kracht.

En het spijt me, eventueel lezende heer. Ik kan u in dit log niet van dienst zijn. Ik weet dat u ook zo'n kracht bezit. Maar ik denk dat deze mannelijke kracht nooit onderdrukt is. En daarnaast weet ik niet hoe u die zou moeten ontketenen en waar hij vandaan komt. Maar mocht u ook zo'n stem ervaren, volg hem dan eens.

Dames, omarm uw kracht. Laat uw licht niet langer doven. Wanneer u gezegd wordt dat u te vurig bent hoeft u uw licht niet te doven. U heeft mensen om u heen nodig die beter tegen vuur kunnen.

Val neer als het moet. Brand op en verga tot as. Maar kom weer overeind als de vuurvogel die u bent. Vlieg en vlam!!!

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Leuk online. Maar deze is speciaal voor mijn lief.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Dit is een brandbrief. En ik zet hem leuk online, maar eigenlijk is hij voor mijn lief.

Ik doe het echter wel online. Misschien kan een ander dan ook leren van mijn gemaakte fouten.

Misschien ga ik toch ietwat te snel met mijn veranderingen.

Zeker wat betreft de relatie, geloof ik dat manlief het niet helemaal bij kan benen. En dat hij denkt dat ik dingen van hem verwacht, die ik helemaal niet verwacht. Of in ieder geval niet zoals hij denkt dat ik ze van hem verwacht.

Ik drijf hem blijkbaar in het nauw met al mijn gesprekjes over wat ik wil en wat ik nodig heb. Dat haal ik in ieder geval wel op uit zijn verhaal.

Ik had het erover dat hij zich wat meer op moest stellen als een man. Dat ik een beetje klaar was met zijn 'Ik weet het niet" als antwoord op elke vraag die ik hem stelde. Dat ik wilde dat hij duidelijker was in wat hij wil, dat zou zeggen en ernaar handelt.

Hij krijgt er gelijk allerlei He-Man-achtige beelden bij van gespierde borstkassen en mannen die door roeien en ruiten gaan om exact te krijgen wat ze willen. Daarbij houden ze geen rekening met de wensen en behoeften van anderen en zeker niet die van een eventuele vrouw in hun leven.

Euhmmm... Nou... Nee?!

Dat wens ik niet. Ik wil gewoon niet elke keer 'dat weet ik niet' horen. En dan pas weer eens een halfbakken antwoord krijgen, als ik er nog drie keer naar gevraagd heb. Ik wil niet alleen dat er naar me geluisterd wordt, ik wil dat er daadwerkelijk iets gebeurt met de gegeven informatie.

Ik begrijp dat er niet gelijk een pasklaar antwoord is op elke vraag die ik stel. Soms zijn er vragen waar nog nooit eerder over is nagedacht. Simpelweg omdat de kwestie nooit aan de orde is gekomen, we er nooit bij stil hebben gestaan. Ik begrijp best dat er dan niet direct een antwoord is. Maar het zou fijn zijn als er dan gezegd wordt dat er over gedacht gaat worden. En dat dit dan ook gebeurt. Misschien zelf op teruggekomen wordt, zodat ik ook weet dat er wat mee gedaan is.

Wat eigen initiatief zou ook fijn zijn. Waarom ben ik steeds degene die met van alles aan komt zetten? Google is het vriendje van iedereen. Dus ook jij kunt dingen opzoeken en uitvogelen. Of het dan wat is, kom je maar op één manier achter: uitproberen. Hoe vaak zijn we nu dingen wezen proberen? Een aantal keren. En we zijn ook tot de conclusie gekomen dat er zat is dat in de theorie leuk klinkt, maar voor ons niet werkt. Dan zul je terug moeten naar de tekentafel. Niet erg, dat hoort bij het leerproces. Maar ik zou het zo leuk vinden als ook jij met ideetjes aan zou komen zetten. Ik voel me nu zo vaak een nymfomane die aan niets anders kan denken dan aan seks. (Wat ook de definitie is van een nymfomane)

Maar bovenal lief. Weet je.. Ik zou zo graag ZIEN dat je bezig bent. Het lijkt allemaal zo lethargisch en apatisch. Alsof je het allemaal wel best vindt en achterover hangt. Want vrouwlief doet toch wel al het werk. Zij neemt wel initiatief, je hoeft er enkel maar in mee te gaan. Dat stimuleert allemaal triggers naar vroeger, waar ik niets meer mee te maken wil hebben. Ik wil niet herinnert worden aan die tijd. En ik wil al helemaal niet dat het zo eindigt als toen. Daarom ben ik zo aan het hameren.

Ik verwacht niet dat de wereld in ene verandert en dat je exact brult wat wel en niet. Dat de problemen opgelost zijn, want je doet het allemaal wel even. Ik snap dat er dingen zijn waar je over na moet denken. Ik ook.

Maar datgene waarvan ik het weet, daar maak ik stapjes in. Hoe klein ook, ik ben bezig. En ik hoop dat jij dat ook ziet. En ik hoop dat dit een voorbeeld is. Je kunt toch een klein stapje zetten? Ik verwacht geen zevenmijlslaars-mega-stap. Ik hoop op een voetje. Al was het maar een voetje. Met vele voetjes kom je er vanzelf. Rustig aan. Het hoeft niet snel. Als je af en toe maar een pasje zet.

En ik hoop dat dit is voor alles wat je wilt bereiken, niet alleen wat er gebeurt in de slaapkamer. Want het is fantastisch, al dat geëxperimenteer, we moeten daar vooral mee doorgaan. Maar daar houdt het niet op. Het gaat ook om wat je verder wilt in je eigen leven, in onze relatie, wat je van mij verwacht.

Ik ben nu ook maar aan het rond rotzooien. Ik doe maar wat, in de hoop at je er tevreden mee bent. Ik heb werkelijk geen benul of je het nu fijn vindt wat ik allemaal voor je doe, op relationeel vlak, in de huishouding, in bed. Ik heb geen idee of wat ik doe überhaupt is wat je wilt, of dat ik iets heel anders voor je deed als het aan jou lag. Want je zegt dat soort dingen niet. Ik heb nog nooit gehoord dat iets wat ik (niet) doe wel of niet op jouw wensenlijst staat.

Ook weet ik niet wat jij verwacht van onze relatie, of welke energie jij er graag in wilt stoppen of juist niet. We zijn er bijna tien jaar geleden mee begonnen. Toen keken we het maar een beetje aan. We zouden wel zien waar het schip strandt. Dit is gegaan met horten en stoten, drama en succes. Een aantal keren hebben we op breken gestaan, het is ook een aantal keer bijna mis gegaan. Maar uiteindelijk kwamen we beiden tot de conclusie dit toch te willen doen.

Maar hebben we ooit uitgesproken wat we van elkaar wensen? Hebben we ooit gezegd wat er verwacht wordt?

Ik wil niet meer de enige zijn die van alles aankaart. Ik begin me onderhand een zeur te voelen, door alle gesprekken die ik begin. Alsof ik de enige ben die met dingen zit. En alsof ik de enige ben die er energie in wil steken. Alsof alles vanuit mij komt en jij er of geen interesse in hebt, of dat je het allemaal niet interessant meer vindt. Dat jij je neer hebt gelegd bij het feit dat het nu eenmaal zo is en dat het zo zal blijven. Ik weet dat het niet zo is, maar zo voelt het niet.

Je hoeft niet de stoerste en de sterkste te zijn. Je moet communiceren. En dan ook het liefste vanuit jezelf.

Geheel de Jouwe,

Mystic M. (En al die andere vrouwen)

Spiegel van mijn lichaam en ziel.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mystic M. heeft ook een heel gewoon, misschien ietwat saai leven.

Een leven dat bestaat uit ontbijten bij de Hema met het gezin, boodschappen bestellen bij de supermarkt. Wanneer de Corona crisis weer voorbij is gewoon een dagelijkse wandeling naar de lokale super. En soms een familiaire wandeling door een bos. Na jaren wild leven en doen en laten wat Mystic zelf wil, heeft ze zich toegelegd op het leven als een moeder.

En eerlijk gezegd... het is veel moeilijker dan ik gedacht had. En af en toe sta ik echt te twijfelen of dit nu is wat ik echt wil en of ik het nu had moeten doen. Want het leven met een peuter is absoluut niet makkelijk.

Ik dacht dat ik impulsief was... Kinderen zijn daarin geboren sterren. Op de één of andere manier krijgen we ze dat in de loop der jaren een beetje afgeleerd, al moet je mij niet vragen hoe. Ik breek me nu al de hersens over hoe ik bepaalde dingen aan zal moeten pakken en heb nog steeds geen idee hoe ik haar zindelijk ga krijgen. Ze is al twee, pakt die po geregeld op, maar doet er niks op en wil er verder niks van weten.

Bij mij zorgt dit voor allerlei triggers die brullen dat ik een slechte moeder ben, een ontaarde vrouw en dat ik waardeloos ben. Een rij termen waarvan ik vrees dat menig vrouw exact weet waar ik het over heb. Wij schijnen haast te zijn gekweekt om te lijden aan een chronische vorm van onzekerheid en twijfel. En als we die twijfels nog niet uit onszelf hebben, dan helpen de beelden van de tv en de wereld om ons heen wel aan een hoop interne strijd. De vrouw is immers altijd niet goed genoeg. Want er moet nog minstens 6 kilo van af, we moeten verleidelijker zijn dan we nu zijn, succesvoller dan nu, sterker, afhankelijker, zelfstandiger, meer naast onze mannen staan, onze kinderen overal naartoe brengen, perfecte huisvrouwen zijn, een geweldige carrière hebben, feministischer, volgzamer en vooral: eeuwig jong en vruchtbaar. Al deze termen, daar worstelen vele vrouwen mee. En misschien lees je de tegenstrijdigheden in wat we allemaal moeten zijn. Ik hoop het wel in ieder geval. En anders hoop ik dat je het bij dezen ziet. En ook gelijk inziet dat het schier onmogelijk is om al die ballen in de lucht te houden. Nog even los van het feit dat de meesten elkaar tegenspreken. En dan vinden mensen het gek dat vrouwen spontaan allemaal bij psychologen op de bank eindigen, aan verslavende middelen raken en wat dies meer zij.

Oké, ik ben misschien weer eens een beetje aan het overdrijven. Dat doe ik eerlijk gezegd wel vaker en ik vind het soms nog leuk ook. Dit keer hoef je het zelfs niet eens met me eens te zijn, maar ik moet dit gewoon kwijt. Ik word gèk van wat er allemaal van ons vrouwen verwacht wordt. Hoezo moet ik èn èn èn? Wie zegt dat ik dat wil? En ik wil ook wel eens weten of er vrouwen zijn die het allemaal kunnen zijn, daar gelukkig mee zijn èn het idee hebben dat ze dit ook nog eens hun hele leven vol kunnen houden.

Mannen hoeven alleen maar stoer, sterk, de kostwinner en zorgzaam te zijn. Vaak wordt er niet eens van ze verwacht dat ze een geweldige, zorgzame en toegewijde vader zijn. Wanneer ze een 'papa-dag' hebben, is het geweldig dat ze helpen in de opvoeding. Iedereen is dan lyrisch en de vrouw mag blij zijn dat hij haar daar ook bij wil helpen en dat hij oppast.

Euhm... Mensen... Ben ik serieus de enige die denkt: Hij past niet op, hij helpt niet, hij heeft verdomme net zo'n verantwoordelijkheid wat betreft de opvoeding als de vrouw. Een kind krijg je namelijk samen. Daar moet je dan ook samen voor zorg dragen. En ja, vaak is het zo dat de vrouw meer doet in de opvoeding dan de man -waar ik ook van alles van vind, maar dat staat er even los van-, maar dat geeft hem geen vrijbrief. Wanneer een man zijn kind opvoedt, dan doet hij waar hij voor gekozen heeft toen ze samen besloten voor dat kind te gaan. Dat is niet iets wat je bij hem in ene de hemel in moet prijzen. Het is iets waar je de 'vaders' die dat niet doen de grond voor in zou moeten boren.

Daarnaast is ook niet elke man in de wieg gelegd om groot, stoer, sterk en wat nog meer te zijn. Er zijn ook mannen eerder zorgzaam, die liever thuis zitten en voor de kinderen zorgen dan dat ze een carrière ambiëren. En dat is ook prima, daar vinden ze vast de juiste vrouw bij.

Maar ik ben hier nu even niet om het op te nemen voor de man. Ik moet mijn eigen frustraties kwijt over wat ik allemaal voel dat er van mij verwacht zou worden. Ik zit daar namelijk helemaal niet op te wachten en ga maar weer eens een heftige poging doen om mij daarvan los te maken.

Ik wil niet kijken naar wat er verwacht wordt. Ik wil kijken naar wat ik zelf wil. Wat er goed voelt voor mij en dàt aanpakken.

Een heftige nieuwe poging? Yups. Wanneer je door mijn blogs heen gaat zul je zien dat dit niet de eerste keer is dat ik dit op probeer te pakken. En blijkbaar is er iets gebeurd in de afgelopen jaren waardoor ik toch weer mijn oor heb laten hangen naar de negatieve stemmen die mij niet verder hielpen, of die mij vertelden dat ik anders moest zijn dan wie ik daadwerkelijk ben. Niet omdat die verandering mij dan direct verder zou brengen, maar omdat dit de maatschappij of de wereld om mij heen beter uit kwam. Of degene die mij zei dat ik iets anders moest doen. Dat laatste zal regelmatig gebeurd zijn.

Nu zijn er in de afgelopen jaren een aantal mensen mijn leven uit vertrokken. Dit door verschillende redenen. Onder andere eentje die het nodig vond om mijn vrijgezellenfeest te verzieken door te verklappen wanneer dat was en dat we iets met chocola gingen doen. Daarnaast beweerde ze dat ze niet wist dat ze niet mocht zeggen wanneer het was en dat ik moest doen alsof ik het niet wist. Ik moest van haar dus gaan liegen. Aangezien ik een hartstochtelijke hekel heb aan liegen, deed ik dat dan ook niet en heb het eerlijk gezegd. De 'vriendin' die zei dat ik moest liegen heb ik een gepeperde brief geschreven. Ze stuurde mij een kaart met daarop een formeel excuus wat helemaal niet als haarzelf klonk, maar op zich was ik daar al blij mee. Totdat ze mij uit haar vriendenkliek gooide van facebook. Ik heb alle banden verbroken en en ze is niet meer welkom. Niet dat het nog lukt, want we zijn intussen verhuisd en haar heb ik niet op de hoogte gesteld. Ook geen idee of zij in de tussentijd niet ook verhuisd is. Ze wilde wel weg, destijds.

Het uit mijn leven bannen van negatieve mensen was niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. En nu is dat niet met iedereen gelukt -er zitten ook wat brokjes ongeluk in de familie en die zet je natuurlijk niet zomaar aan de dijk-, maar het gaat allemaal al een stuk beter. De brokjes in de familie mijd ik eerlijk gezegd zo veel mogelijk.

Ook de stappen naar meer sporten en dingen voor mezelf doen, zijn keuzes die ik zelf maak. En ze zijn vóór mezelf. Want tuurlijk, ik wil strakker in mijn vel zitten. Ik wil graag weer een verleidelijk lijf hebben, zoals op foto's die eerder op dit blog geplaatst zijn. -Want ja, al die foto's.... Dat ben ik zelf. Al een tijdje geleden, maar dat ben ik. Zonder corrigerende spullen en weinig verhullend.- Ik ben misschien niet de mooiste dame uit de klas, maar ik mag er toch best zijn. En ik hoèf de mooiste ook niet te zijn. Ik wil mooi zijn en slank. Niet voor jou, maar voor mezelf. Omdat ik dan zekerder ben van mezelf en een kleinere kans heb op allerlei nare westerse ziekten die je kunt krijgen omdat we vervetten en wat nog meer. Ik wil niet eindigen met suikerziekte, 40 kilo te zwaar en allerlei extra hart- en vaatziekten. 

Ik wil dat gekke omaatje zijn dat achter haar rollator door de gangen van het verzorgingstehuis nog kilometers loopt op best wel hoge hakken en meebrult met Metallica en Rammstein. Die oude vrouw die nog slank is en niet achter de geraniums zit te verpieteren, maar jou kan vertellen waar je lekker kunt eten, want ze is vorige week zelf nog in dat restaurant geweest. En die jurk die ze draagt is wel voorzien van bloemetjes, maar voldoet absoluut niet  aan het standaard beeld van de oude oma-jurk. Nee. Ik word een eigenwijs en rebels vrouwtje. Dat happy is in haar eigen lijf en doet wat ze zelf wil. Een dame die blij is, wanneer ze in de spiegel kijkt. Zowel die van haar lichaam, als die van haar geest en ziel.

En als jij het dan ook leuk vindt om naar mij te kijken, is mooi meegenomen.

Geheel de uwe,

Mystic M.

Misschien moet ik vaker gaan luisteren naar impulsen.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Misschien moet ik wat vaker gaan luisteren naar mijn impulsen en daar naar gaan handelen.

Ik doe onderzoek naar van alles de laatste maanden. Veel gaat over seks. Ik raakte gefrustreerd omdat ik al jaren een soort van vast zat in mijn eigen lijf. Als ik heel eerlijk ben, ben ik nooit echt los geweest.

In mijn 'jonge jaren' kon ik mijn frustraties nog wel kwijt. Ik danste me kapot, tot ik hijgend en piepend niet meer verder kon. Weer iets later kon ik los in de SM-wereld, waar ik eerder in werd ingewijd dan in het fenomeen dat copulatie heet. Daar kon ik ook los. Alle energie die ik in mij had kon ik daar loslaten. Mijn woede, mijn frustratie, mijn angst en pijn. Alles kon ik loslaten in de touwen waar ik in gelegd werd. Al mijn macht en manipulatie kon ik loslaten op mijn slaafjes, die ik als adders over de grond liet kronkelen, de hakken van mijn schoen liet strelen en de punten schoon liet likken.

Mijn eerste vriend was ook van de SM. Al was hij echt een dominator en kon ik mijn eigen dominante kant bij hem dus niet meer kwijt. En dat loslaten op andere 'slachtoffers'.... Dat zag hij dan weer niet zitten. Ondanks dat dit enkel een machtsspel was en er geen seks bij zou komen kijken, wilde hij het niet hebben. Hij wilde mij voor zichzelf hebben.

Wat ik daarvan dacht, ik weet het niet meer. Ik was er verbaasd over, omdat ik een deel niet kon vervullen waarvan ik dacht dat hij dat begrijpen zou. Daarnaast waren we beiden biseksueel en verwachtte hij van mij dat ik hem met een man zijn gang zou laten gaan. (Wat hij gelukkig in 'mijn carrière' nooit heeft gedaan.) Omdat ik hem daarin vrij moest laten, had ik gehoopt op de wederdienst. Maar blijkbaar werkt dat bij mannen toch even anders. Ze willen zelf alle vrijheid, maar geven weinig terug. Dit, of ik heb wederom een niet al te beste keuze in partners.

In ieder geval... Nu ben ik op zoek naar alle lust in mezelf. En ook voor mezelf. Om de schaamte voor lust los te laten, mezelf te ontdekken. Orgasmes te ervaren van ongekende hoogte, waar ik tot nu toe enkel van gehoord heb.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet zo'n sneu geval dat niet weet wat het is om een orgasme te hebben. Ik heb ze wel degelijk ervaren. Maar niet echt in mijn jonge jaren. Ik was te frigide, te onzeker, te bang. En ervan overtuigd dat ik niet mocht genieten omwille van de meest idiote, onzinnige en onjuiste redenen. Soms zit je eigen geest je meer in de weg dat wie dan ook.

Ik ben nu op zoek naar dat alles verzengende genot tussen de benen. Die straal die omschreven wordt. Van een deur die open gaat naar een ander universum en dat er een stroom van genot door je lijf gaat. Beginnende in het kruis, dat langzaam uitwaaiert naar de rest van het lijf, alles verzengend en verterend. Omdat ik ietsje zekerder ben over mijn partner, gaat het beter. De eerste stap, namelijk praten over seks met mijn man, was een belangrijke. Ik durf af en toe gewoon te zeggen wat ik wil. Hij doet niet altijd wat ik zeg, maar hij luistert wel. En ik mag bij hem veel meer dan bij zijn voorgangers. Hij reageert enthousiast op mijn genot, de geluiden die ik maak. Ik zeg wat er in mij opkomt, tijdens de daad. Dat zijn niet de meest eloquente teksten, maar het windt hem overduidelijk op wanneer ik hitsig rasp dat ik het fijn vind dat hij mij doet. Daar reageert hij direct op, zowel fysiek als mentaal. En dat heeft dan weer een leuk effect op mij.

Ik heb de laatste maanden vaker een orgasme dan ooit te voren. En ze zijn dan misschien niet het alles verzengende waar ik nog steeds naar op zoek ben, ze zijn in ieder geval heftiger en intenser dan hun voorgangers. Dus voor de toekomst heb ik wel degelijk hoop. En het is in ieder geval iets waar ik volop van geniet.

Jee, wat ben ik blij met de impuls om eens wat te gaan zoeken, met google onder mijn vingertoppen.  Een relatie-coach had het er over dat ik beter kon worden in seks. Dat een hoop mannen nooit zouden zeggen dat ze eigenlijk niet tevreden zijn, maar dat er een hoop gefrustreerde heren rondlopen omdat hun vrouw er niks van bakt. En dat dit niet direct haar schuld is, want ze heeft het nooit geleerd. Tegelijkertijd lopen er even veel vrouwen net zo gefrustreerd rond omdat de mannen een beetje aan het rond kloten zijn bij de vagina, maar vaak de clitoris niet weten te vinden. En al helemaal geen benul hebben van wat de erogene zones zijn van het vrouwelijk lichaam en hoe je die kunt bespelen.

Ik heb inderdaad regelmatig haast de neiging gehad om een diagram te maken en die op niet subtiele wijze onder lief zijn neus te drukken. En nog gaat er geregeld het één en ander mis. Maar het is geen bron van frustratie meer. En ik hoop dat ik manlief ook beter behaag.

Ik heb het idee van wel. Hij reageert in ieder geval vaak enthousiast wanneer ik weer met een ander standje aankom, of langzaam naar beneden ga, zijn hele lichaam gebruikend als een soort van landkaart waar ik mijn vingers, mond en tong een route op uitstippel, om hem vervolgens oraal te bevredigen of hem met mijn vingers te bespelen. Hij zegt dat hij blij is met de verandering en tot nu toe krijg ik enkel signalen die dat bevestigen.

Uiteraard zit er een monstertje in mijn hoofd dat beweert dat dit de grootste onzin is. Dat ik er niks van bak en dat ik dingen zie die er helemaal niet zijn. Dat ik weer gewoon moet doen wat ik veilig en vertrouwd altijd deed.

Gelukkig weet ik dat er geen weg meer terug is. De saaie standaard vierkwartsmaat behoort tot de verleden tijd. Manlief is veel te blij met alle variatie en verrast over wat ik allemaal met mijn lippen, mond en tong kan. (Zoals bijvoorbeeld de R laten rollen en deze overal doorheen laten resoneren. Zo hard of zo zacht als je maar wenst.)

Zo jammer dat ik niet jaren geleden op dit idee kwam. Dat ik bij het verruimen van je seksuele blik gelijk dacht dat je er dan allerlei speeltjes bij moest halen, of dat er dan allerlei onmogelijke standjes uit de kamasutra voorbij zouden komen. Geen seconde stond ik er destijds bij stil dat je zonder al die poespas en met misschien het gebruik van enkele attributen -die je toch al in huis hebt, want bijvoorbeeld blinddoeken kan ook met een sjaaltje- een hele wereld open gaat.

Hopelijk mag ik nog heel veel ontdekken en uitvinden. En is dit het begin van een orgastisch seksleven, waarin manlief en ik nog heel lang en gelukkig van elkaar en met elkaar mogen genieten. Ik word hier gewoon helemaal gelukkig van.

En dit allemaal omdat ik in een impuls besloot naar die coach te luisteren.


Geheel de Uwe,

Mystic M.

ANWB stelletjes zijn mijn nachtmerrie

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik kijk mijn ogen uit, de laatste maanden. Nu ik aan mezelf werk en kijk naar de mensen om mij heen, schrik ik vaker en vaker van de eenheidsworst waar we ons met zijn allen mee omringen.

Althans, velen. Ik doe er niet aan mee. Hoe meer ik de grenzen tussen de seksen zie vervagen, hoe meer ik de behoefte krijg om mijn vrouwelijkheid te accentueren. Ik laat ondertussen elke haar die niet te definiëren is als wimper, wenkbrauw of hoofdhaar rucksichtslos verwijderen. Ik ben mezelf aan het trainen om weer vaker op hakken te lopen. Broeken vermijd ik al jaren, tenzij het om mijn looptenue gaat. Maar dat looptenue draag ik ook maar maximaal anderhalf uur per dag. Ik heb ergens een spijkerbroek, maar vraag me niet waar. Ik zal hem wel weer eens opduiken als het ècht koud wordt. En dan moet ik eerst bekijken of dat ding niet ondertussen twee maten te groot is.

Maar als ik door het centrum loop, schrik ik me rot. Mannen en vrouwen lijken uit exact dezelfde schappen hun kleren te pakken. Alles even vormeloos, even kleurloos, even ondefinieerbaar. Vrouwen lopen met opgeschoren korte coupes, mannen lopen met in ieder oor een oorbel en lijken even lang achter de spiegel te staan 's morgens als hun vriendin.

Waar is de man gebleven? Met een gladgeschoren gezicht, of een mooi verzorgde baard. De nette broek met messcherpe vouw en smetteloos overhemd, al dan niet voorzien van manchetknopen. Trek weer eens een gilet aan, haal je colbert weer eens uit de kast. Of... Laat mijn hart nog sneller kloppen. Maak er echt een driedelig kostuum van. En voeg er ook nog een pochet en hoed aan toe.

Waar is de behaarde borst van de heren heen? Waarom moeten ook zij elke maand naar de waxsalon? Wat is er mis met een vachtje? Ben ik echt de enige die nog helemaal gelukkig wordt van beharing die begint op het gezicht en dan gewoon doorloopt naar beneden?

Waar zijn de vrouwen gebleven met accentuerende rok, mooi decolleté en hakjes? Lange haren, al dan niet weggestoken in fraaie coupe. Een vleugje make-up op het gezicht.  Niet te veel, dat werkt weer afschrikwekkend. Gewoon een klein beetje, om de ogen of mond te accentueren.

Begrijp mij goed. Lang niet elke man wordt gelukkig in een maatpak. Lang niet elke vrouw wordt net zo wild van man in (rok)kostuum als ik. En niet elke vrouw wordt er blij van als ze in een jurk of rok moet rond paraderen. Dat hoeft ook niet. Er zijn ook prachtige vrouwelijke broeken te koop. Maar de vervaging tussen de seksen wordt mij iets te extreem. Ik  wordt er een beetje bang en moedeloos van.

Zeker wanneer ik een 'praktisch ANWB stel' tegenkom. Je kent ze vast wel. Je ziet ze meestal lopen over wandelroutes. Of ze zijn gezellig fietstochten aan het houden.

Er is niks mis met een wandeltocht en ook fietstochtjes zijn heerlijk. Maar die sekseloze stellen zouden bij wet verboden moeten worden.

Wat een ANWB-stel is? Simpel. Allebei dragen ze dezelfde praktische wandelschoenen. Ze hebben een afritsbroek in dezelfde kleur. (Ja, die dingen bestaan nog steeds. Ze zijn niet blijven hangen in de jaren '90, helaas.) Daarboven hebben ze een fleecetrui of -vest in gelijke kleur. En zelfs de kapper die ze samen bezoeken lijkt maar één coupe te kunnen knippen. Wanneer ze op de fiets zijn, heb je kans dat je alleen ziet wie het mannetje is en wie het vrouwtje door het model van de fiets. Wanneer het stel wandelt, moeten ze eerst gaan praten om de verschillen te kunnen onderscheiden. Ze zijn voorzien van hetzelfde uiterlijk en hetzelfde figuur.

Mocht jij je nog afvragen waarom ik in ene zo fanatiek ben op afvallen en mijn eigen vrouwelijkheid accentueren, dan heb je hier je antwoord. Mijn ultieme schrikbeeld is denk ik wel eindigen als een ANWB stelletje. Niets mis met wandelen. Ik doe het dagelijks. Ook van een fietstocht kan ik immens genieten. Maar de trappers van mijn fiets worden beroerd door hakschoentjes.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Onderwerp U aan de liefde. Deel 8: Verwerk uw angsten.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Liefde voor een ander is onmogelijk te geven als je niet houdt van jezelf. Elke relatie die je aangaat zonder jezelf lief te hebben zal vroeg of laat stukgaan, met deze reden als grondslag. Je kunt nu eenmaal niet verwachten dat een ander van je houdt als je dat zelf niet doet.

Iets in deze strekking zal ik vast eerder op deze pagina hebben gezet. En als ik het niet met zoveel woorden heb gezegd, dan zal deze boodschap wel luid en duidelijk naar voren zijn gekomen in alles wat ik gezegd heb. Zo zonneklaar dat je dit er zelf wel uit hebt kunnen filteren.

Daarnaast hoop ik dat duidelijk is dat je de angsten die jou belemmeren aan moet pakken. Alles wat je tegen houdt om waar dan ook te komen in je leven, omdat het je mentaal tegenhoudt moet je stuk voor stuk uit de weg ruimen. En dat stuk voor stuk is in dezen heel erg belangrijk. Niet alles tegelijk aanpakken, dan gaat het geheid mis. Tenzij het gaat om een aantal kleine dingetjes die te overzien zijn, zul je rustig en stap voor stap te wek moeten gaan. Maar pak je angsten aan.

Voorbeeld met een eigen trauma. Ik schrijf hier bewust over wat mij zelf is overkomen. Dan kan ik een ander niet kwetsen. En dan kan ook niemand zeggen dat ik makkelijk praten heb. Ik kom uit een diep dal. Een heel diep dal. En, -raar maar waar- ook ik heb nog een lange weg te gaan. Ook ik ben nog regelmatig bezig met het bevechten van mijn angsten. Dit voorbeeld is niet een les over HOE je angsten aanpakt, maar dát het kan. En dat dit een verlossing betekent.

 

Ondertussen is het geen geheim meer dat ik te maken heb gehad met de meest gemene kant van mannen. Ik ben geslagen, geïntimideerd, vernederd, genegeerd, geslagen en geschopt, aangerand, misbruikt en verkracht. En niet door maar één persoon. Mijn negatieve ervaringen betreffen meer mannen dan het aantal mannen waar ik positieve ervaringen mee heb, wat betreft amoureus vlak. Ik heb echt 12 jaar lang een abonnement op players, verkrachters en ander naar egoïstisch en narcistisch gespuis gehad. (Tja, ik hield niet van mezelf dan trek je klootzakken aan.)

Mijn leven werd jaren lang beheerst door angst. Angst om buiten de groep te vallen, anders te zijn, voor afwijzing, bindingsangst, verlatingsangst, bel-angst, regel-angst, hoogtevrees, watervrees. Mijn hemel, waar was ik niet bang voor.

'Spinnen!' brult nu een stemmetje in mijn achterhoofd. Inderdaad. Ik ben absoluut niet bang voor spinnen. Sterker nog... Ik heb geen arachnofobie, ik heb een arachnomanie. Ik ben dol op die achtpotige kruipers. Maar ik dwaal weer af, we hadden het over angsten.

Doordat ik mijn onschuld tot twee keer toe bijna aan een verkrachting ben kwijtgeraakt en na mijn eerste echte vriend door iemand daadwerkelijk ben verkracht, werd ik banger en banger voor alles wat man en jongen heet en is. Ik was al bang, want op de lagere school werd ik getreiterd, gepest en minstens één keer in de week door drie jongens in elkaar gebeukt. Mijn start was dus al niet best. Ik werd bang voor mannen en jongens en hield me, ondanks alle sociale aangelegenheden waar ik naartoe ging, een beetje afzijdig. Ik ging eerder om met de homoseksuelen of mannen waarvan overduidelijk was dat ik er niets van te vrezen had. Een 'gewone' jongen, waar ik daadwerkelijk misschien iets mee kon aanknopen vermeed ik angstvallig. Ik durfde niet, ik wilde niet, ik hield me vast aan mijn angst. In het verleden behaalde resultaten mogen dan misschien geen garantie zijn voor de toekomst, het toekomstbeeld dat me tot nu toe geschetst was stond mij alleszins niet aan. Dan bleef ik liever alleen.

Dat beeld werd een beetje bijgesteld en mijn eerste vriendje kwam. Geluk alom. Ik was verliefd, dus hem vertrouwde ik wel en ik ging blind achter hem aan. Waarschijnlijk is dat ook de reden geweest waarom hij het uiteindelijk uit heeft gemaakt. Mijn blindelingse adoratie, ik dacht totaal niet meer over mezelf na.

Vriendje twee was een hel. Eigenlijk ben ik al die tijd gemanipuleerd en bewerkt. Ik mocht niks zonder zijn medeweten, al pakte hij dat mooi in. Hij stuurde gewoon elke dag berichtjes om te vragen hoe mijn dag was geweest. Ik had totaal niet door dat hij me uithoorde en aan het bewerken was zodat ik precies deed wat hij wilde.

Er is nog een hoop gebeurd, waar ik grotendeels over heb verteld. Alles bij elkaar heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik doodsbang werd voor mannen en ze niet direct in mijn buurt wilde hebben. Uiteindelijk vermeed ik ook bepaalde sociale contacten waarbij de kans aanwezig was dat daar ook mannen zouden zijn. En als ik dan echt moest, dan wilde ik altijd zo staan in de ruimte dat er niemand achter mij kon komen te staan. Ik wilde altijd en overal elke man in de gaten kunnen houden, om te zien wat hij deed.

Ik neem aan dat ik je niet hoef te vertellen dat dit dodelijk vermoeiend is. En dat je wereldje dan steeds kleiner wordt. Ik had dan ook paniek aanvallen en weet nog dat ik in tranen uitbarstte dat de afdelingsmanager van mijn werk ermee stopte. Haar kantoor zat pal achter mijn werkplek. Maar zij was een vrouw, dus was ik er helemaal oké mee. Haar vervanger zou wel een man worden. Ik schoot totaal in paniek en heb drie weken geregeld last gehad van hyperventilatie.

Dat was het moment dat er bij mij een belletje ging rinkelen. Hier moesten we wat aan gaan doen, dit kon zo niet langer.

Dus... toen mijn tweede samenwoon project op de klippen liep, moest ik in mijn eentje gaan wonen. Ik heb er toen bewust voor gekozen om in een omgeving te gaan wonen waar ik nog niemand kende. Dan zou ik gedwongen worden om dingen te ondernemen, zodat ik mensen zou gaan leren kennen. En dan moest ik wel. Ik moest dingen regelen, zelf gaan bellen. -De bel angst is nog steeds niet weg. Ik vind dat nog steeds eng. En het wordt er niet beter op, nu je alles online kunt regelen. Ik omzeil mijn angst gewoon, in plaats van dat ik die aanpak. Maar ik zie er nu dus ook even de noodzaak niet van in.- Maar wat ik nog het grootst heb aangepakt is waar ik ging wonen. Ik ben gaan wonen in een huis dat is opgedeeld in kamers. In die kamer had iedereen een eigen kitchenette, maar wc, douche en wasmachine waren gedeeld. Er waren vier kamers te huur. En ik ben daar gaan wonen, tussen drie mannen. Doelbewust tussen enkel mannen.

Was dit makkelijk? Nee! Ik heb huilend in mijn bed gelegen, met de deken over mijn hoofd of een fles drank naast me en een glas in de hand. Ik heb mezelf vervloekt en de wereld daarbij, zo moeilijk als het was. Ik was als de dood voor mijn huisgenoten Johan, Wilmar en Stephan. Al was Stephan ook wel weer interessant, want die was van mijn leeftijd en ook erg bezig met muziek. Maar ik probeerde hem vooral te negeren.

Gelukkig had ik met Johan best snel een klik. Hij was de enige ander die de algemene ruimten ook schoonmaakte. En hij kletste gewoon altijd tegen iedereen aan, dus ook tegen mij. Hij was de eerste die ik vertrouwde. En dat ging rap goed. Geregeld hing ik in zijn deurpost voor een kletspraatje, ongeacht wat ik aan had of het tijdstip. Ik heb er gezeten in mijn uitgaansjurk, mijn pyjama en mijn spijkerbroek met t shirt.

Hoe ik me dat kan herinneren? Het was een keer in het weekend. Ik was wezen douchen en kwam met druipend haar de badkamer uit. Johan wilde echter iets weten en we raakten aan de klets. Ik heb er minstens een half uur gestaan, voordat Stephan naar beneden kwam om naar de wc te gaan. Hij keek me aan en zijn mond zakte open, maar ik snapte niet waarom. Totdat ik de blik van Stephan nog eens naar beneden zag gaan en hem overduidelijk zag slikken. Ik stond daar met een badhanddoek om me heen geslagen, meer niet. Die handdoek was het enige tussen mijn lijf en de rest van de wereld. (Sorry sorry sorry, Stephan) En al die tijd dat ik in de deurpost hing, had ik dat niet door gehad. Op dat moment besefte ik dat mijn angsten een stuk had losgelaten.

 

Tijd voor de volgende stap.

Dus toen ik mijn baan kwijtraakte, solliciteerde ik als receptioniste op een fabrieksterrein. De hele dag was ik in de weer met mannen wegwijs maken waar ze naartoe moesten op het terrein en hun papieren in orde maken en checken. Ik kwam terecht op een terrein met een man of 80 en één vrouw, namelijk ik. Op dat terrein was ik letterlijk de enige vrouw. En ik werkte de hele dag met vrachtwagenchauffeurs. Dat is een apart slag. Meestal grof gebekt. Al zijn het ook de grootste lieverds als je van je af kunt bijten en je hun respect hebt. De vaste chauffeurs, die ik meestal toch wel minstens één keer in de week zag, waren uiteindelijk mijn beste maatjes en droegen me op handen.

Ook dit was niet makkelijk en ik ben de eerste maand iedere keer intern snikkend naar huis gegaan. En in de trein naar huis zat ik vaak te trillen en te bibberen. Ik hield hele dialogen met mezelf. De ene Mystic M. wilde de handdoek in de ring gooien en vond het allemaal maar onzin. Zo ver hoefden we er toch niet voor te gaan? Maar de andere Mystic M, de vrouw die harder is en deze naam niet voor niets heeft gekregen in de SM wereld, hield vol. Zij zei dat ik ervoor moest gaan tot het bittere eind. Pompen of verzuipen. Tot je tot de conclusie komt dat het werkt of dat je ontslagen wordt omdat blijkt dat je waardeloos bent in je werk.

Ik heb er 14 maanden gediend, terwijl het in eerste instantie maar zes weken de bedoeling was. Vanaf hoger hand was er besloten dat de receptie anders gedaan werd en er was daarin voor mij geen plaats. De mannen van het fabrieksterrein waren behoorlijk verontwaardigd en waren absoluut niet blij dat ik weg moest. En hetzelfde gold voor menig vast chauffeur.

Les? Je zult door de hel moeten. Elke keer dat je denkt dat je op de bodem van de put zit, blijk je nog even dieper te kunnen zakken. En je zult er doorheen moeten. Ik kan het echt niet mooier maken.

Maar het wordt er wel beter op. Ik kan in ieder geval weer normaal een gesprek aangaan met mannen. En ik ben niet meer continu bezig met in de gaten houden waar ze zijn. Ook kan een man nu gewoon achter me langs lopen, zonder dat ik ga hyperventileren. Tuurlijk, het litteken zit nog steeds op mijn ziel en ik heb niet de illusie dat dit litteken ooit weggaat. Maar het is allemaal leefbaar. Ik kan door en kan in stapjes werken aan het volgende probleem dat er op mijn pad ligt.

Mijn onder-water-vrees bijvoorbeeld. Ik heb echt een haat en liefde verhouding met het water. Ik ben een scout, dus water vind ik prachtig. Het geeft het leven, je kunt er zo veel mee. Ook jammerlijk verdrinken dus. En aangezien ik echt niet goed kan zwemmen, ben ik daar bang voor.

Dus mijn afvalrace wordt ook daarbij ingezet. Om af te vallen wil ik aan aqua fitness gaan doen. Dat is in het water. Stapje voor stapje wil ik gaan kijken of ik langer onder water kan blijven. Rustig aan en niet te snel. Al doe ik er vijf jaar over. Ik kom er vanzelf.

Schrijf voor jezelf op waar je bang voor bent. Echt alles waar je bang voor bent. Stap één is voor jezelf te erkennen dat je angsten hebt en welke dat zijn.

Zoek er dan eentje uit die je wilt aanpakken. En als dit de eerste keer is dat je het probeert, pak dan niet gelijk je alles omvattende en ergste angst aan, begin met iets kleins als bijvoorbeeld je angst voor pissebedden.

Zoek voor jezelf uit wat kleine stapjes zouden kunnen zijn om van je angst af te komen. Wat heb je daarvoor nodig? Wat zou je moeten doen? Kun je dat alleen of zou je in het begin graag iemand bij je willen hebben die je steunt?

Zoek het uit, maak een plan voor jezelf. En kijk wat je kunt bereiken. En wees onderweg niet te streng voor jezelf, maar wel ferm.

En kijk af en toe achterom, om te zien hoe ver je al gekomen bent. Wees trots op jezelf en vier elk succes, hoe klein of groot het ook mag zijn. Vier je overwinningen. Dat is onderdeel van je verwerking.

Geheel de Uwe,

Mystic M.