Lieve leukerds en leuke lieverds,
Een veranderingsproces in jezelf is niet makkelijk.
Geloof me, ik weet er alles van. Ik ben mezelf nu voor op zijn minst de derde keer aan het uitvinden. Als het niet de vierde keer is.
Het wrange eraan is dat ik ondertussen weer terug aan het gaan ben naar de dame die ik was, voordat mij werd wijsgemaakt dat ik niet goed genoeg was en niet deugde. Dat ik allerlei dingen aan moest passen. Maar volgens mij heb ik dat hier al meermalen verteld. Joh, soms val ik in herhaling. Sorry, maar ik schrijf dit niet alleen voor jou, ook voor mezelf. En ik moet mezelf geregeld herhalen en mijn neus op mijn eigen feiten drukken, anders red ik het echt niet.
Verandering gaat niet zonder slag of stoot.
Er zijn anderen die je ervan moet overtuigen dat het beter is voor jou. Ja, sommigen moet je overtuigen. De meesten om je heen zullen accepteren dat je veranderd (of niet), want zij houden van je. Van het hele pakketje, met alles wat erop en eraan zit. Ook de minder leuke en minder mooie kanten. Want dat al bij elkaar maakt je uniek en dat mooie mens dat je bent.
Op zich zou je degenen die je in die ontwikkeling willen remmen de deur uit moeten schoppen en nooit meer aan moeten kijken. Maar ja, soms is er iemand die je niet wil laten ontwikkelen die je niet zo snel de deur kunt wijzen. Een familielid bijvoorbeeld, of een collega. En die zul je moeten overtuigen dat het beter is voor jou.
Nu werk ik niet en is mijn omgeving enthousiast over wat ik aan het doen ben met Tim en mezelf. Ze zien dat ik er beter van word. Dus hoe je mensen moet overtuigen.... Ik heb er geen praktische tips voor, laat staan de oplossing. Maar daar gaat dit log ook niet over.
Ik wil het hebben over het gevecht met jezelf.
In je leven heb je een heel scala aan overtuigingen opgebouwd. Er is een volledig kantongerecht in je hoofd, compleet met jury, rechter en wetboek. Dat heeft allemaal overtuigingen en waarheden verworven door de jaren heen, waar al je acties aan getoetst en veroordeeld worden. Ik kies hier bewust voor het woord veroordeeld en niet beoordeeld. Je oordeelt immers over jezelf best hard. Oké, ik in ieder geval wel. Over mezelf heb ik een bikkelhard oordeel en ik leg mezelf regels op en toets me op een lat die hoog ligt. Wat jij doet, daar kan ik niet over oordelen.
Mijn gevecht is in ieder geval zwaar. Die jury houdt er allerlei regels op na, met verschillende overtuigingen. En die overtuigingen, die door de jaren zijn opgelegd door mijn omgeving, zijn niet mals. De jury voedt zich met angsten en twijfels, de grootste onzin. Ze willen je ketenen en lamslaan. Je als een mak lam naar het schavot leiden en daar offeren aan onderdanigheid. Dat je voor de rest van je leven minzaam hun leugens volgt.
-Je verdient dit niet, want je bent dom
-Je bent dik
-Je bent lelijk
-Je mag niet genieten
Ach. Ik kan nog een heel scala aan zinnen invullen. Jij misschien ook. Omdat je ze zelf in je hoofd hebt, of misschien vroeger tegen jongens of meisjes geroepen hebt. Tegen mij is het vaak genoeg gezegd. Ik heb de ergste dingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen. En die zinnen en overtuigingen zijn mijn jury en rechter geworden. In 'Het Grote Boek' (HGB) staan al die zinnen en al mijn acties worden daaraan getoetst.
Over mezelf oordeel ik met die rechters. En ik krijg straf. Niet één keer, niet twee keer. Nee. Ik wordt voor elke kleine misstap die ik maak minstens 100 keer gestraft. Eerlijk is het niet, maar het gebeurt dagelijks.
Over anderen ben ik een stuk milder. Je doet iets dat ik niet leuk vind. Ik geef dat aan, maak misschien voor deze dag een einde aan ons samen-zijn. Maar morgen bel ik je alweer om te vragen of alles goed met je gaat en of je er een beetje overheen gekomen bent. En door.
Ik ben bezig met die jury en die rechter. Maar vooral met dat HGB. Want dat staat vol met onzin. Ik wil dat aanpassen. Er moeten andere zinnen in. Deze jury, met zijn nare gif, verkondigt een mening. Met als enige voedingsbodem de leugens en waanzin, waar je steeds naartoe terugkeert, als ware het een drug. Het is immers het enige dat je kent. Er is je niks anders verteld en het wordt steeds herhaald. Dus dan moet het wel waar zijn; toch?
NEEN! Herken het voor de leugens die het zijn, lieverd. JIJ BENT MOOI. Er bestaan geen lelijke mensen. Er bestaan geen mensen zonder charme. Wel mensen die zo in leugens zijn gaan geloven dat de manier waarop ze naar de wereld kijken lelijk is. Dat ze ervan overtuigd zijn dat vrouwen alleen mooi zijn wanneer ze maatje 36 hebben, dikke tieten en een curvy kont. Dat een man altijd een stierennek moet hebben en armen als boomstammen om mannelijk te zijn. Dat je liters make-up en de plastisch chirurg nodig hebt om het beste uit jezelf te halen.
Allemaal leugens. Allemaal even onzinnig.
Misschien is de één charmanter dan de ander, maar iedereen is mooi. Je moet alleen wel goed kijken. En wat jij niet mooi vindt, kan voor een ander aantrekkelijk zijn. Ik ben op amoureus vlak een keer afgewezen omdat ik nog maagd was. En later een keer omdat ik het niet meer was. Nu jij weer. Maak daar maar wat van.
Die jury in mijn hoofd moet een nieuwe voedingsbodem krijgen.
-Ik ben mooi genoeg
-Ik ben charmant
-Ik ben hartstikke slim.
-Ik kan alles krijgen dat ik hebben wil.
-Ik ben het waard
Ik ben zoveel waard. Ik ben het waard oom geadoreerd te worden als een godin. Ik heb immers ook op die wijze lief. Dus waarom zou ik genoegen nemen met een persoon die mij voor lief neemt of mij 'wel aardig' vindt?
Ik verklaar die jury de oorlog. Net zoals ik die kilo's de oorlog heb verklaard. Ik ben er klaar mee, ik laat me niet meer temmen.
En ja, ik blijf gerust nog make-up op mijn gezicht smeren. Ik laat nog steeds alle beharing van mijn lijf waxen en ik besteed nog steeds weet ik het hoeveel geld aan mijn haar. En nee, dat staat niet haaks op wat ik nou de hele tijd aan het tikken was. Want weet je.. Ik doe dit allemaal om me tevreden met mezelf te voelen. Ik word er zelf blij van als ik dat doe. En wat jij er dan van vindt.... Het is een bonus als jij mij ook mooi vindt.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten