Uiterlijke eisen. De verschillen zijn exorbitant.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik schrok me een hoedje.

Dat er een dubbele moraal is wat betreft het uiterlijk tussen mannen en vrouwen, weten we allemaal. niks nieuws onder de zon.

De man moet sterk zijn, stoer en mannelijk. Dit houdt tegenwoordig vaak in dat je geen borsthaar hebt en kortgeknipt haar, soms een klein baardje. Je moet goed in proportie zijn en spieren hebben. Verder wordt er van je verwacht dat je je goed wast, je haar verzorgt en dat je lekker ruikt. En dat was het dan wel.

Op vrouwen wordt er veel meer gefocust. Je moet niet alleen slank zijn, je moet ook een grote boezem hebben, glanzend en glad haar, mooi zijn, grote ogen, een rode en volle mond. En als je dat niet hebt, zijn er allemaal producten om je erbij te helpen.

De vrouw krijgt een bombardement van reclame over wat ze allemaal moet zijn en hoe dit product wel even helpt dat te creëren.

Gaat natuurlijk nooit lukken. Want laten we eerlijk zijn. Tuurlijk wil ook ik slank zijn. Ik heb een diëtiste in de arm genomen en doe praktisch dagelijks aan yoga. Maar ik heb nu eenmaal een peuter op te voeden. Mijn man is hard aan het werk en ik verwacht dus niet dat hij veel doet in het huishouden. Dus daar ben ik mee in de weer. En dat neemt altijd meer tijd in beslag dan je zou willen. Dus ik zal echt prioriteiten moeten stellen in waar ik allemaal extra aan wil besteden. En aangezien ik geen make up artist ben, ben ik niet in staat de make up perfect aan te brengen, zodat ook ik er uit kan zien als Nicole Kidman,  Keira Knightly of Rihanna. Ik heb ervoor gekozen mij te focussen op mijn krullen, dus ik ben twee keer in de week een uur bezig met allerlei huis tuin en keuken middeltjes om de perfecte krul te creëren. Gaat natuurlijk ook nooit van zijn leven gebeuren, maar het ziet er al beter uit dan pak hem beet twee jaar geleden. Het is voller, krult meer en is minder pluizig. Hopelijk staart men zich wat minder blind op mijn imperfecte huis en wordt de aandacht door mijn voluptueuze haardos veel te veel afgeleid.

Maar wanneer een vrouw niet mooi is, heeft ze echt een probleem. Je kunt zomaar die ene baan niet krijgen omdat je een tikkeltje minder mooi bent dan die andere sollicitante, ook als jij beter gekwalificeerd bent. Naar een mooie vrouw wordt beter geluisterd, ze wordt serieuzer genomen en komt in het leven verder dan een gemiddelde vrouw.

Als je gaat kijken naar de website van een grote fabrikant van cremes, zie je voor mannen misschien zes producten. Voor niet gespecificeerd (en dus gericht op vrouwen) minimaal 110 producten. Van rollers voor ogen, naar dagcreme, naar bronzers, naar nachtcreme. En het dan maar gek vinden dat de koffers op vakantie van vrouwen uitpuilt en de koffer van de man ter grote van een rugzak is.

Wat een bombardement zeg. ?Dat zou toch drastisch anders moeten. Ten eerste omdat niet elke vrouw minstens 1.72 is, ten tweede omdat niet elke vrouw ooit aan het plaatje zou kunnen voldoen en ten derde omdat we uiteindelijk gewoon allemaal ouder worden. En dat zou helemaal niet erg gevonden moeten worden! Dat zou nu juist gevierd moeten worden en op waarde geschat.

En denk nou niet dat ik denk dat mannen het makkelijker hebben. Ook zij krijgen wel een bombardement aan waar ze aan moeten voldoen. Je moet immers een kop vol kortgeknipt haar hebben. Kom je aan met je genen die je al vanaf je 28e kaal laten worden. Je moet een super getraind lichaam hebben. Ook niet elke man kan daar aan voldoen. En vandaag de dag schijnt een man ook weinig lichaamsbeharing te moeten hebben. Leuk als je borstkas nu juist helemaal vol zit. Je kunt het weg scheren. Maar vaak staat dat dan weer niet. Je lichaam vormt zich ernaar. Wanneer jij van nature een borst vol haar hebt, staat een kale borst vaak van geen kant.

Gelukkig ben ik echt niet de enige vrouw die het warm krijgt van borsthaar. Dus het hangt ook nog van personen af. Leuk dat er een cosmetische standaard is, wat je er zelf van vindt telt nog steeds wel. Al is de vrouw meer aan de grillen onderhevig dan de man, wat uiterlijk betreft.

Hopelijk doen we er snel wat aan. De man moet wat meer aan zijn verzorging doen, de vrouw kan wel wat minder op haar uiterlijk worden afgerekend.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Eerste concrete stappen zijn gezet.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het was een tijdje stil. En het zal hier ook wat rustiger worden. Ik ben een beetje door mijn filosofische spinsels heen en ik heb geen zin om mezelf met detailverschillen te gaan herhalen. Daarnaast heb ik het gewoon druk. Ik ben stappen aan het ondernemen.

Dat lichaam wordt weer hard aan het werk gezet. Ik heb mezelf echt als doel gesteld om in het aankomende jaar alle kilo's er af te krijgen en te houden. De yoga moet weer een vast stramien worden en ik wil meer informatie.

Ik heb informatie opgezocht over de opleiding die ik wil gaan doen. Zo kwam ik ook uit op een website waar je een gesprek aan kon vragen. Dus ik heb een mailtje gestuurd dat ik niet wil praten over 'de zin van het leven', maar over het vak Geestelijk Begeleider.

Weet je, ik ben best bang, maar ik ga gewoon. Lopen, het pad vormt zich vanzelf. Ik kom er wel, als ik de eerste stappen maar zet. Me tegen laten houden door angst wil ik niet meer. Ik schier er immers niks mee op. En ik kreeg opdracht om dit te gaan doen.

Odinn wil dat ik dit doe? Welnu, ik zal gehoorzamen. (Bel de krant! Ik luister niet alleen naar wat me gezegd wordt, ik handel er ook nog naar!)

Straks mag ik vier jaar lang, vier avonden in de week naar school. Dat wordt roosters maken en gedisciplineerd aan de gang gaan.

Het klinkt nu nog een beetje onrealistisch. Maar hé, ik was vroeger ook niet van het poetsen en tegenwoordig is het huis kraakhelder. Ook dacht ik dat ik nooit moeder zou worden. En als je 10 jaar geleden had gezegd dat ik zou trouwen had ik je vierkant in je gezicht uitgelachen. Om vervolgens te vragen of jij al je pilletjes wel geslikt had, of wat het was dat je slikte. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, het kan verkeren en een mens kan veranderen. Kijk maar naar mij!

Wanneer ik informatie lees op de website van de opleiding, word ik steeds enthousiaster. Echt, ik kan haast niet wachten.

Geheel de Uwe, Mystic M

Ben ik geroepen? Of speelt mijn onderbewustzijn een spelletje met me?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mijn leven neemt steeds raardere wendingen. En ik weet niet meer of ik nu op het juiste spoor zit, of dat ik nu dingen ga zien en interpreteren die er niet zijn.

Heel vervelend om in die onzekerheid te zitten, Omdat het maar rond blijft tollen in mijn hoofd en ik dus in cirkeltjes ga lopen, in die gedachten van mij.

Wat is er gebeurd?

Voor de tweede lockdown was er een goede vriendin langs geweest. Daar heb ik het al eerder over gehad. Zij en ik zijn allebei Asatrú. Zij zei dat ik geroepen was door Odinn. Ik ontkende dat. Ik zag het nog voor me, dat beeld dat ik toen had. Er stond een hoge troon aan de rand van een bos en daarop zat Odinn. Hij zei dat ik erbij hoorde, maar dat ik niet van hem was. Toen mocht ik gaan.

Ik was daar maar wat blij mee. De goden zijn indrukwekkend en ontzagwekkend groot, kan ik je vertellen. Ik voelde me er nietig en onbelangrijk bij.

Ik ben altijd blij geweest met wat het is. Ik kan niet van Odinn zijn. Hij is onder andere van oorlog. En alles wat met geweld te maken heeft, daar ben ik gewoon bang voor. Ik houd daar niet van, wil er niets mee te maken hebben.

Maar de laatste tijd begint alles te veranderen.

Het begon ermee dat ik onderzoek deed naar opleidingen. En ik kwam toen uit op Geestelijk Verzorger, of Geestelijk Begeleider. Ik las wat het inhield en waar de lesstof over gaat. Ik herkende mezelf er helemaal in en hoorde ook een stem zeggen 'Dat ben jij meid'. Ik doe nog steeds onderzoek en ik ben me goed aan het inlezen. Maar ik zocht ook nog naar tekenen ter bevestiging dat dit ook echt is wat ik moet doen.

Welnu. Vraagt en gij zult krijgen. Op een groep opende iemand een discussie over het elkaar ondersteunen, als heidenen binnen defensie. Ik kon dan ook niet anders dan met reageren dat ik eraan kom. En dat kreeg een like en ik kreeg een verzoek om vrienden te worden. Prima, is goed.

Ondertussen zet het me wel aan het denken. Ik moet me inlezen, dingen van een andere kant bekijken. Want ik kom dus van pacifistische huize. Mij is altijd geleerd dat militairen enkel betaalde moordenaars zijn. Einde verhaal, ze zijn niet goed. Door de groep waar ik lid van ben, wordt mijn hele visie op het leven ondersteboven gegooid. Want ik krijg aan de zijkant een inkijkje in hun breinen. En daaruit kan ik maar één conclusie trekken: Alles dat mij tot nu toe geleerd is over het leger, al die opvattingen... Ze kunnen allemaal zo bij het oud vuil. Er klopt niets van, ik moet alles vergeten en eens opnieuw kijken naar de heren (en enkele dame) in het groen. En daar loop ik ook al een aantal weken mee te worstelen.

Nog een reden dat ik blij ben met dat vriendschapsverzoek. Want nu kan ik zo aan de zijkant eens meekijken in die wereld. Hij weet gelukkig niet dat ik uit pacifistische kringen kom. En dat wil ik graag zo houden, zodat hij onbevangen en open laat zien wat hij altijd laat zien. En dat zijn blik naar mij niet van te voren al met meningen is ingevuld. Ik kan later altijd nog uitleggen waar ik vandaan kom. Maar dat doe ik dan liever onder mijn voorwaarden en op mijn eigen tijd.

Maar nu komt het pas echt even binnen. Want vannacht heb ik gedroomd. Een hele rare en intense droom.

Ik liep door het bos, richting een hal. Een ouderwetse boerderij-achtige hal, die veel wordt vertoond in films over Germanen en Vikingers. Ik hoorde voetstappen achter mij en wilde mij omdraaien. Maar ik werd de lucht in getild. Een hand pakte mij om mijn middel en ik rees de lucht in.

Het volgende moment was ik in de boerderij. Ik stond netjes op de grond, maar kon mij niet omdraaien. Ik wist dat er vijf a zes figuren achter mij stonden, maar ik moest kijken naar Odinn. Ik zag hem zitten in zijn troon, voor het haardvuur. Zijn rug naar het vuur, troon aan een lange tafel. Er waren nog wel veel meer figuren in het gebouw, maar die waren vaag en meer schimmen. Niet van belang in dit verhaal.

Odinn keek mij van opzij en schuin aan.

Ik voelde me haast betrapt. Alsof ik geen recht had om te bestaan en of ik iets gedaan had dat niet mocht. Ik wilde me ook al gaan ver-excuseren. Dat ik niet wist dat ik er niet had mogen zijn. Maar voordat ik mijn mond open kon doen, sprak hij al.

'Waarom is zij hier? Ik claim haar, maar zij is niet van nut voor mij. Ze is voor mijn mannen. Zend haar daarheen.'

Ik schrok mij te pletter. In mijn hoofd schoten er allerlei triggers naar nare dingen die gebeurd zijn.

'Wat moet ze doen?' vroeg een vrouwenstem achter mij.

'Helpen' was het korte antwoord. 'Ik claim haar, maar ze is geen krijger. Leidt haar op'

'Van wie is ze dan?' Andere stem. Onduidelijk of het een man of vrouw was.

"Kies.' 

En spontaan waren er meerdere stemmen achter mij, die claimden. Vier tot zes stemmen. Maar exact weet ik niet.

En toen werd ik wakker.

Ik begrijp het niet. Odinn claimt mij niet, maar bemoeid zich wel met mij? Ik weet dat hij echt niet alleen maar voor oorlog staat. Hij doet immens veel meer. Maar met mijn achtergrond...

Hoe kan ik in vredesnaam helpen? En waarom zijn er dan minstens vier à vijf goden geïnteresseerd? Waarom laten die zich dan niet zien? Waarom kan ik geen kennis met ze maken?

Wat willen ze dat ik ga doen? En hoe?

Of is dit allemaal een onderbewust verlangens en gewoon een trucje van het brein? Omdat ik er zo mee bezig ben de laatste tijd. Dat mijn brein tekenen gaat maken in het onderbewustzijn?

Geheel de Uwe,

Mystic M

De man en vrouw zijn een twee-eenheid, niet apart.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondertussen zul jij ook wel doorhebben dat ik meer niet begrijp dan wel.

Soms loop ik hier leuk te preken, maar meestal neem ik je enkel mee in mijn eigen onzekerheid en mijn zoektocht. In de hoop dat jij er ook wat van kunt leren. En misschien, àls er ooit iemand reageert, kan ik daar dan weer wat van opsteken.

Er borrelt nu al weken van alles door me heen. Simpelweg omdat ik veel lees en luister naar wat men te vertellen heeft. Dat is een heerlijke inspiratiebron. En daar valt me iets bij op. Namelijk het gekunstelde idee van de verschillen tussen man en vrouw.

In zo veel religies en culturen worden de verschillen uitgemeten, opgeblazen en vergeleken. En daar begrijp ik werkelijk niets van.

Niet dat ik de verschillen niet erken. Ik zoek ze zelf immers ook op. Mijn hele hormoonhuishouding is erop gericht. -Waarom gebeurt er anders van alles in mijn onderlijf wanneer ik een behaarde borstkas zie en kan een 'kale' borstkas mij minder bekoren? Het is het verschil tussen hem en mij. Want ik heb geen haar daar en ik zorg er ook fanatiek voor dat er zo weinig mogelijk haar bij mij te bespeuren is op allerlei plekken. En waarom heb ik anders iets met kale mannen. Al moet je me serieus niet vragen om een onderbouwde reden. Verder dan 'Op het hoofd van mannen die nadenken groeit geen haar. Dat wordt weggebrand door het harde denkwerk' kom ik ook niet.- De verschillen zijn er en ik ontken niets. Die zijn prachtig en ik vind het wonderlijk om die te zien.

Maar waarom moeten we er gelijk allerlei waarden aan hechten en stempels op drukken? Waarom is de vrouw 'het zwakke geslacht'? Waar komt die onzin vandaan. Waarom is de man superieur?

De man is niet superieur. De man is inderdaad beter in staat fysiek zwaar werk te doen dan een vrouw. Hij is er anatomisch gezien beter op gebouwd. Het schijnt ook zo te zijn dat mannen gemiddeld intelligenter zijn dan vrouwen. Met een gemiddelde van drie hele punten op die idiote IQ test. Drie hele punten mensjes. Wow. Ja. Dat maakt een man echt vele malen intelligenter dan een vrouw. O wacht... Nu sijpelt er wel veel irritatie en sarcasme door.

Een vrouw is beter in het herkennen van kleuren. Daarom heeft een vrouw het over purper en violet, terwijl een man niet verder komt dan 'paars'. Dat is omdat hij een heleboel details daarvan simpelweg niet ziet. -Dus niet meer boos worden als manlief het over witte gordijnen heeft terwijl jij toch echt weet dat de gordijnen crème kleurig zijn, dames. Hij kan er echt niks aan doen.- Een vrouw kan ook sneller schakelen tussen verschillende taken, waardoor het erop lijkt dat ze aan het multi-tasken is.

Maar waarom. Serieus, waarom? Waarom moeten we zeggen dat mannen beter zijn? Waarom is de hele wereld ingericht op mannen en moeten vrouwen zich daar maar een beetje omheen vouwen? Waarom wordt er van vrouwen verwacht dat ze zich aanpassen aan allerlei omstandigheden, terwijl de omstandigheden enkel op mannen berekend zijn? (Kijk voor de grap maar eens naar de mobiele telefoon. De breedte ervan is berekend om de hand van de man. Hij ligt bij mannen veel makkelijker in de hand en is door mannen veel beter met één hand te bedienen dan door vrouwen.) En waarom kunnen we dat niet als één geheel zien?

Ik heb al hele blogs volgeschreven over mijn frustratie dat de vrouw moet volgen en onderdanig moet zijn aan haar man. Dat de hedendaagse maatschappij daar nog steeds op ingericht is. Maar wees eerlijk. Een echte koning wil toch dat zijn koningin ook schittert? Hij wil toch niet dat zij stilletjes op een stoeltje zit en alleen maar ja en amen zegt over alles wat hij roept?

Een ware man hoeft zijn gevoel van mannelijkheid toch niet te bewijzen door haar te onderdrukken? Hij weet immers wat hij waard is en wat hij kan. En wanneer zij schittert in haar kracht, dan geniet hij daarvan en geeft hij haar alle ruimte en kansen. Sterker nog...... Hij zal haar ondersteunen om haar doelen te bereiken. De vrouw doet dat immers naar hem ook.

De vrouw ondersteunt haar man wanneer hij carrière wil maken. Ze geeft hem de ruimte om te studeren, de mogelijkheid om te doen wat nodig is om de juiste stappen te zetten. Dus waarom zou een man beter zijn en alle aandacht naar zich toe moeten trekken?

Ik hoop serieus dat we vanuit de maatschappij wat minder kunnen inhakken op de verschillen. Dat die wat minder worden uitgebeeld. Let wel, je hoeft ze echt niet te ontkennen. Dat zou ook weer onzin zijn. Maar maak er eens wat minder een ding van. En blaas het eens niet meer zo op als dat het ene beter is dan het andere. Want dat is het helemaal niet. Het is gewoon anders, meer niet. En die verschillen moet je vieren en er vervolgens een volmaakte eenheid van maken. Wanneer we met zijn allen zouden besluiten om eens te gaan samenwerken in plaats van alleen maar het ene beter te vinden dan het andere, zouden we een stuk verder komen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Één 'soulmate'? Bestaat niet in mijn boekje. Je hebt er minstens 5

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De technologie staat voor niets. En alles gaat steeds beter en sneller.

Prachtig. Maar ik begin nu onderhand wel een gruwelijke rot-hekel te krijgen aan die algoritmen. Je zit er super snel in en komt er met geen mogelijkheid meer uit.

Ik volg (zoals al eerder geschreven) een aantal dating coaches. Niet omdat ik aan de man of vrouw zou moeten, maar omdat ik gewoon wil weten hoe ik beter met mensen om kan gaan. En dan is het volgen van zo'n coach echt fantastisch. Ik merk nu al verschillen op in hoe mensen op mij reageren. En ik ben pas sinds de zomer wat actiever bezig om die technieken toe te passen.

Maar vervolgens kom je dus wel in het vizier van allerlei neven-diensten. Tarotleggers die je de toekomst voorspellen, astrologen die je vertellen of je de liefde van je leven al kent en zo nee wanneer dan wel, spirituelen die je 'soulmate' voor je tekenen voor 30 dollar.

Ik krijg vooral veel dat te maken heeft met mijn zogenaamde soulmate. En daar wil ik graag wat over kwijt.

Ik geloof in connecties tussen zielen. Ik geloof dat een band zo diep kan gaan, dat je weet wat de ander voelt en denkt. Dat je in het brein van de ander kunt kruipen en exact doorhebt waar de ander doorheen gaat. Zo'n band heb ik met iemand. Mijn band met hem gaat nog dieper dan de band die ik heb met mijn man. En ik weet dat hij de band ook als dieper ervaart dan die die hij heeft met zijn vrouw. Wij zijn een eenheid die volledige overleggen heeft in één enkele blik.

'Zullen we het maar doen?'

'Ja, is goed.'

Dat is het enige dat we zeggen. We hebben elkaar enkel aangekeken. En vervolgens voeren we een actie uit, die volledig op elkaar aansluit, alsof we er jaren op gestudeerd hebben. We vloeien in elkaar over en doen dingen synchroon, want we weten precies wat de ander doet en gaat doen. Geen verder overleg of uitleg nodig.

Die band, die connectie, hebben wij vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen. En ja, hij is een soort van zielenbroeder. En ik voel mij gezegend dat ik hem heb mogen ontmoeten en nu nog steeds mijn broer mag noemen.

Maar die soulmate. Alsof er één persoon op deze wereld gezet is om bij jou te zijn. Geloof jij daar echt in? Ik niet.

Ik geloof dat er een hele groep mensen zijn, die zeer geschikt zijn om je partner te worden, niet maar eentje. En wie het uiteindelijk wordt is afhankelijk van de keuzes die jij maakt. 

Ik bedoel... Stel je voor dat er maar wel eentje is. Wie zegt dat je die dan ooit ontmoet? We leven op een wereld met zeven miljard mensen. Wie zegt dat je dezelfde taal spreekt? Zul je zien. Wordt de één geboren in Finland, loopt de ander over de gronden in Nieuw-Zeeland. Ze zullen elkaar niet snel vinden, laat staan verstaan.

Geloof je echt dat het zo geregeld wordt dat de tweelingziel drie straten verderop in het dorp woont? Ik niet. En ik geloof wel degelijk in het lot. Maar het lot geeft altijd meerdere opties.

Ik ging bijvoorbeeld op een avond met een vriendin en een maat van haar naar een voorstelling over het leven van Oscar Wilde. Die maat van haar, John,  bleek mij leuk te vinden. Dat wist ik helaas niet. Anders was ik na de voorstelling echt nog wel met hen meegegaan om een drankje te doen.

Ik ging naar een andere kroeg, waar een kennis van mij op aan het treden was. En dus leerde ik mijn nu ex kennen.

Ik heb een keuze gemaakt. Misschien was het beter geweest wanneer ik met die vriendin en John meegegaan was. Er zou me in ieder geval een hoop ellende bespaard gebleven zijn, want John was een helder denkende en vrijgevige man. (Ik hoop dat het hem goed gaat en dat hij een mooie en lieve vrouw getroffen heeft.)

Ik ging een pad op. Het lot gaf mij keuze en ik heb die gemaakt. Dat heb ik zelf gedaan. Niemand die mij stuurde, niemand die de beslissing voor mij heeft gemaakt. En ik heb dus geen 'partner van mijn leven' ontmoet op die bewuste avond. Maar dat had ik misschien wel kunnen doen, in die John.

Het vriendje dat ik kreeg was niet goed, maar daar zal ik niet over uitweiden. Het eerste wat al dom was van mij was dat ik dacht dat ik wel verliefd was, maar het niet zeker wist. Teken aan de wand nummer één natuurlijk. Want laten we eerlijk zijn. Je weet het toch wanneer je verliefd bent?

Maar goed. Ik had met hem. En ik ging met een andere maat naar een metal-matinee. Omdat vriendjelief nogal bezitterig was (wat ik toen nog niet wist) schoof hij een ring om mijn vinger, om iedereen te laten weten dat ik reeds bezet was. Hij was er blij mee.

Op het metal-matinee ontmoette ik een jongen. Geen idee hoe hij heet, maar de tijd stond stil. We keken elkaar aan en de rest van de wereld vervaagde. Was niet meer aanwezig en we verdronken in elkaars ogen. En dit keer wist ik zeker dat het een wederzijdse ervaring was, want hij schrok er net zo erg van, werd net zo rood als ik en keek ronduit teleurgesteld toen ik de ring om mijn vinger liet zien.

Als ik die ring niet had gekregen van 'vriendjelief' had hij geheid om mijn nummer gevraagd. En dat had hij gekregen ook. Kans is groot dat ik nu dan aan de andere kant van het land had gewoond.

Weer een potentiële 'liefde van mijn leven' wat niet gebeurd is.

Ik ben nu getrouwd, met een liefde van mijn leven. Maar ik geloof niet dat hij de enige is met wie ik gelukkig zou kunnen zijn. Er lopen op zijn minst nog drie mannen rond, enkel in Nederland, met wie ik gelukkig had kunnen zijn. En er zullen er in het buitenland ook nog wel een stapel rondlopen. Maar dat weet ik niet, want ik heb ze niet ontmoet.

Dat hele soulmate gedoe vind ik maar raar. Een hele vervelende manier om mensen te manipuleren en ze geld af te troggelen. Want wie wil nu niet weten wanneer er liefde in het leven komt? Zeker wanneer men eenzaam is en zoekende. Dat ben je veel vatbaarder voor die 'soulmate' onzin. Ik geef eerlijk toe dat ik dat zelf ook was, toen ik nog niet begreep dat ik eerst van mezelf moet houden en naarstig op zoek was naar heling in een ander.

Lieverds, ik hoop zo dat jullie je niets op de mouw laten spelden. Er bestaat echte liefde, puur en hoe het moet. Je kunt versmelten met een ander tot in de kern van je ziel. Dat bestaat echt, daar twijfel ik niet aan. Maar het is de grootste onzin dat je daarvoor moet wachten op die ene speciale en dat er maar eentje zou zijn. Lieverds, er zijn er minstens vijf met wie je dat zou kunnen bereiken. Wie je ontmoet, is afhankelijk van welke keuzes je maakt op bepaalde momenten in je leven.

Voel met je hart, beredeneer met je geest en maak je keuze. Je komt hem of haar vanzelf tegen. En houdt dan hartstochtelijk van je geliefde. Dan wordt hij of zij vanzelf je soulmate. Niet omdat hij of zij dat al was, maar omdat jullie er samen naar werken.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Ik laat het christendom toch maar weer voor wat het is. Niet mijn religie.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Gisteren kwam een goede vriendin van mij over de vloer. Ik had haar door omstandigheden al zeker een jaar niet gezien, dus het was heerlijk haar weer eens te mogen verwelkomen. En erg verdrietig dat we elkaar nu geen knuffel mogen geven, want de goden weten hoe graag ik haar weer eens stevig tegen me aan zou willen drukken.

We kletsen over van alles. En het fijne is dat praten met haar ook zonder welke vorm van taboe is. Ik kan alles er uitflappen over seks, zonder schaamte. Ik kan in huilen uitbarsten over wat me dwarszit, ze benadert me zonder oordeel. En zij flapt er ook heerlijk alles uit. Er borrelen de mooiste dingen in dat brein van haar. En die deelt ze zonder gene. Heerlijk.

Zo kwamen we ook op geloof. Ik vertelde dat ik onderzoek deed. En dat ik er wel achter was gekomen dat ik toch niet doorga met het christelijke pad. Het hoort bij mij, is onderdeel van mij in de gebruiken waar ik mee ben opgegroeid. Maar het is niet langer mijn geloof.

De reden dat ik me er een tijdje toch weer toe aangetrokken voelde maar dat het mijn religie niet is, werd me dankzij Guus Kuijer duidelijk, met zijn serie over 'De Bijbel voor Ongelovigen'.

Wat trok me precies aan?

Om eerlijk te zijn was dat een behoefte, bleek. Een behoefte om samen een religie te kunnen belijden. Om niet alleen in rituelen te staan. Om met anderen te kunnen praten, onderzoeken en van elkaar te leren. Om mensen te kennen die begrijpen wat mijn religie inhoudt en die ik niet uit hoef te leggen waarom er uit dank een plens wijn/bier/mede in de vlinderstruik eindigt. (Dat is mijn offerplaats) De christelijke wereld zal natuurlijk nooit begrijpen waarom die plens drank daar eindigt. Ik heb vroeger wel eens gezegd dat ik daar een goed gevoel bij kreeg, maar dat maakt het onbegrip alleen maar groter.

Maar in een kerk is er een vast omlijnde dienst. Er wordt gesproken, uitgelegd. Je kunt er leren en samen komen met gelijkgestemden. En dat mis ik,.

Het maakt me niet uit of de samenkomst in een gebedshuis is, of gewoon bij iemand thuis. Het is mij om het even of het een samenkomst is van vier mensen, of 400 personen. Het gaat mij om het zien van gelijken.

Ik word er zo moe van dat ik een beetje in mijn eentje aan het ronddobberen ben. Ik heb het idee dat ik maar een beetje in het wilde weg aan het leren ben, zonder vast omlijnd kader. Ik heb geen idee waar ik naartoe moet. Ik wil leren over en van van alles. Maar door enkel te lezen en filmpjes te kijken, weet ik niet zeker of wat ik denk te weten nu juist is. Er is namelijk ook zo veel onzin te koop die niet correct is.

Omgang met een groep Paganisten zal ook voor verschillen zorgen, dat kan niet anders. Maar dat is niet erg. Dat hoort erbij en is in mijn ogen juist wenselijk. Maar ik wil graag kunnen praten met anderen. Leren.

En de samenkomsten in kerken, zeker met speciale gelegenheden als kerst en pasen, trokken en trekken. Al weet ik ondertussen dat ik niet thuishoor in de kerk.

Waarom ik niet thuishoor in de kerk.

Ik ben mij nu door de serie van Kuijer aan het werken, die eerder genoemde Bijbel voor Ongelovigen. Deze serie wil ik allereerst aanraden aan iedereen om te gaan lezen. Je leert er een hoop van. Al was het alleen al waar de basis structuur van onze maatschappij op is gebaseerd. Daarnaast krijg je een inkijkje in de geest van belangrijke figuren uit de Bijbel. Een menselijk inkijkje, zonder verheerlijking, zonder dat de mensen er beter op worden gemaakt dan dat ze zijn. En er worden een aantal simpele vragen gesteld over details in de verhalen, die je tot nadenken aansporen. (Zoals bijvoorbeeld: Is het echt heel erg aannemelijk dat Batseba, waar David verliefd op werd, zat te baden op het dak om hem te verleiden?  Is het logisch dat een vrome vrouw gaat baden in de open lucht? Was het niet logischer dat ze gewoon de was aan het uithangen was of zoiets?) Simpele vragen over kleine dingen, die je niettemin heel anders naar de verhalen laten kijken. En die mij uitleg gaven over waarom ik niet thuishoor in welke monotheïstische religie dan ook.

De vrouw delft àltijd het onderspit. Zij moet volgen en dingen lijdzaam ondergaan. Tong afbijten, zwijgen, volgen. Een vrouw is altijd ondergeschikt aan de man en wordt geketend.

Het spijt mij. Ik ben een wilde vrouw. Ik fik, ik vlam en ik spuw vuur. Ik dans op blote voeten door de keuken. Ik zet koffie voor mijn man, maar tier tegelijk dat hij geen doekjes in proppen over het aanrecht moet laten slingeren. Ik spreid mijn armen en knuffel mijn dochter in hartstocht. En ik ben zo gek dat ik in het midden van de nacht in mijn blote kont het water in zou duiken. Velen noemen mij te veel. Ik ben soms wat dramatisch. Dat past niet in de christelijke leer. Ik ben van het theater en praat niet alleen met mijn stem. Mijn hele lijf, mijn mimiek, mijn timbre, hoogte van stem, àlles praat mee. Ik ben één stroom van emotie en tekst en ik zal gehoord worden. Dat past niet binnen een religie waar de helft moet zwijgen en volgen.

Ik weet nu wat ik niet wil. Nu maar uitvogelen wat het is dat ik wél wil. Wanneer we weer een beetje met groepen bij elkaar mogen komen, maar eens kijken of ik in de buurt van mijn stad een groep gelijkgestemden kan vinden en samen kan laten komen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Alles is balans. Balans is het toverwoord.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Yoga is echt niet enkel halleluja. Tenminste.... Niet voor mij.

Ik vind het heerlijk dat ik bezig ben met mezelf. Navel-starend mijn lichaam in de raarste houdingen gooien en kijken of ik 'ruimte kan creëren'. Het klinkt gek, maar ik ben het uit pure ellende letterlijk op gaan vatten. Ik lag in een onmogelijke houding, waardoor ik spanning in mijn lijf voelde. Met elke inademing ben ik in gedachten allemaal autootjes met lucht, licht en ruimte naar de zere plek gaan sturen. Met elke uitademing namen de autootjes de pijn en irritaties mee en die blies ik dan uit. En verdomd... Het werkt. Na een tijdje was de houding niet meer zo irritant. Tegenwoordig merk ik dat ik langzaam maar zeker na een halve minuut dieper in de houdingen begin te zakken en de spieren dus steeds meer rek. Heerlijk.

Je leert anders kijken naar je eigen zijn. Tijdens de ontspanningsoefeningen word je aangemoedigd enkel te observeren wat je voelt. In je hoofd, in je lijf. Je mag er de labels aan hangen. Elke emotie benoemen, elk gevoel bestempelen. Maar wat niet mag is vervolgens daar op ingaan. Ervaar enkel en doe er niks mee. Ook wel eens lekker. Gewoon voelen dat je boos bent. Misschien dat je ook weet waarom je boos bent, maar als dat niet zo is, ook best. Je bent boos en daar is niks mis mee. Je leert er wat afstand te creëren tussen jou en je emoties. En dat is een kunst waar ik naar snak. Dat wil ik echt graag leren, want ik verzuip in mijn emoties.

En ja, ik ben een emotioneel mens. Mijn hart wint elke discussie met mijn verstand. De emoties zijn heilig voor mij. Maar ik wil me er niet meer door laten overheersen. Ik wil de willekeurigheid van mijn gemoedstoestand niet meer laten dicteren hoe ik door de wereld huppel. Ik wil balans in wat er door mij heen gaat en een persoon zijn waar je gemakkelijk mee om kunt gaan.

Maar soms word ik er ook helemaal gek van de enthousiaste dames om mij heen. Want ja, het zijn over het algemeen dames. Ik heb tot nu toe vier heren voorbij zien komen. En die vallen echt op, tussen al die lange blonde haren. (Ook opvallend, hoe veel van de dames (hoog)blond zijn. Ik ben tot nu toe de enige rossige die ik heb gezien.) Ze lijken helemaal op te gaan in het leven van de yogi's. Hun leven lijkt er op ingericht. Alles is minimalistisch, 'in balans' en 'helemaal zen'.

Maar we moeten vooral 'leven in het nu'. Die kreet heb ik nu al meerdere keren voorbij horen komen.

Nou heb ik dat boek van Eckhart Tolle (De Kracht van het Nu) niet gelezen. En hoe vaker ik de term voorbij hoor komen, hoe erger de weerstand in mij om dat boek eens te bestellen en uit te zoeken hoe het nu echt zit. In ieder geval weet ik wel zeker dat Tolle er iets totaal anders mee bedoeld moet hebben, dan dat die meiden doen wanneer ze weer eens hysterisch brullen dat ze meer willen leven in het nu. Je kunt niet de hele dag enkel naar je navel staren en verder niets. Dan komt het niet goed.

In deze westerse maatschappij kijken we enkel vooruit. We zijn altijd bezig met wat we willen bereiken in de toekomst, hoe veel we moeten gaan verdienen, hoe we het voor elkaar krijgen dat we dat ene huis kunnen bekostigen. Allerlei aardse en materialistische dingen die ons behoorlijk leeg kunnen zuigen en waar we in principe helemaal niks aan hoeven te hebben.

Want natuurlijk willen we een dak boven ons hoofd. Maar waar moet dat nu allemaal echt aan voldoen? Wil je echt dat hok van 150 m4? Of zou de helft ook genoeg zijn? Dat kleinere huis kost minder, waardoor je minder hoeft te werken en meer tijd over zou houden om lekker met je familie door het bos te ravotten. Met dat grote huis zitten je kinderen in grootse kamers en hebben ze allerlei luxe spullen, maar jij bent er niet bij om er ook van te genieten. Die spullen moeten immers bekostigd worden. Maar je hebt wel in de kelder je eigen 'mancave' met Bang en Olufsen installatie zodat je van topkwaliteit geluid kunt genieten, in plaats van een simpel stereootje in je schuurtje.

Het is maar waar je voor kiest.

Dat leven in het nu roept ons westerlingen op om wat meer stil te staan bij wat we al hebben. Om iets minder materialistisch te zijn en wat meer te kijken naar de spirituele kant van het verhaal. Maar wat ik vaak proef bij die 'verlichtte' zielen is een dromerigheid die een beetje van de aardbol dreigt te fladderen. Want als ik alleen maar bezig ben met leven in het nu, kan er niets structureels meer komen voor de toekomst. Dan ben ik niet meer bezig met wat er over een maand gaat gebeuren, of over een jaar. En dan kom je dus in ene voor omstandigheden te staan waar je niet op bent voorbereid. Terwijl je, wanneer je even uit je 'hier en nu bolletje' was gekropen en verder had gekeken dan je neus lang is, dit aan had zien kunnen komen. Wanneer je niet vooruit kijkt, kunnen er allerlei nare dingen gebeuren die je had kunnen voorkomen.

En het lijkt wel of al die guru's alleen maar zweven op hun moment. De wereld de rug toekeren en zweven in hun eigen bol van waarheid, dat verkondigend aan de zoekende zielen.

Ik mis, in één woord, de balans. De middenweg van het in de toekomst kijken, plannen maken, uitvoeringen bedenken en daar een weg in vinden aan de ene kant. En navel-starend genieten van het moment, waarin ik één ben met waar ik mee bezig ben. Genieten en enkel bezig zijn met die kleine bal, die ik aan het over-rollen ben met mijn dochter, terwijl ik me verbaas over hoe groot haar woordenschat al is. En genietend van hoe die hummel nu al precies weet wat ze wil. Half verdrietig dat ze zo snel gaat, half genietend van de speer die ze is, die alles onderzoekt en als een spons alles opzuigt wat ze ziet en hoort.

Balans, mensen. Alles is balans. Balans is het toverwoord, niet dat leven in het nu, niet dat plannen van je toekomst. Je moet het allemaal doen. Een beetje zweven, maar wel met een koord om je middel dat stevig aan de grond vastzit.

Kijk naar de lucht en verwonder, maar vergeet niet dat je leeft, eet, slaapt en poept op de grond.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

De diepe betekenis van Yoga.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Yoga is niet alleen je lichaam in allerlei houdingen gooien.

Yoga is een levenswijze, een visie. Yoga confronteert je met jezelf. Je bent je eigen leraar en student.

Tenminste... Zo ervaar ik dat. En vrijdag werd ik daar weer even soepeltjes met mijn neus op gedrukt, toen ik huilend in de wc van de studio stond te staren naar mezelf. Ik was een poel van opstandige emoties, één bron van ellende. En ik wist zelf niet waarom.

Wat was er gebeurd?

Één van de 'yogi's' gaf aan dat ze iets een keer gedaan had, of althans het begin ervan en dat ze verder wilde. Het had iets met op je hoofd staan te maken. Dus werd de les spontaan aangepast en zouden we allemaal dingen doen om op te warmen en uiteindelijk op onze hoofden gaan staan. Of er in ieder geval een poging toe wagen.

Ik was er al direct niet super blij mee. Ik zag mezelf dat niet doen. En of ik het ooit zal kunnen, ik heb werkelijk geen idee. Dan zal ik het eerst moeten willen kunnen.

De lerares had het over de vijf stapjes er naartoe. En dat je voor jezelf moet volgen of je ze allemaal af kunt lopen. En dan na moet denken. Want je kunt het altijd moeilijker maken en door naar een extra stapje. En yoga is er niet voor het spectaculaire. Je hoeft er niet de clown mee uit te hangen op feesten en partijen. Het kàn wel, maar het hoeft niet en dat is ook de bedoeling op zich niet.

We begonnen met opwarmen en het rekken van de spieren. Dat was al pittig voor mij. Ik trok het, maar vraag niet hoe.

Vervolgens gingen we in houdingen die in elkaar overliepen, waarbij je snelle acties uit moest voeren. Vraag mij niet welke houdingen het waren, ik weet het niet meer. De enige die ik me herinner is de downward facing dog. Maar het ging allemaal veel te snel voor mij en ik zat al snel op mijn matje, enkel naar de andere dames te kijken. En ondertussen me te verbijten, omdat de lerares maar enthousiast bleef brullen dat iedereen het zo goed deed.

"Heb je mijn kant al opgekeken? Of besta ik niet?" brulde het giftige stemmetje in mij.

Het deed zo'n pijn, om al die slanke mooie dames te zien springen en doen, terwijl ik niet mee kon. Ik lag daar, een gevecht te voeren met mezelf en mijn eigen giftige gedachten. Al die vrouwen waren enthousiast bezig. En de dame die aanleiding gaf tot deze les zat enthousiast te vertellen dat zij waarschijnlijk de oudste is in de groep, met haar 50 jaar.

Zij deed het. Iedereen deed het. En er waren er meerderen ouder dan ik. En ik kon het niet, als enige.

Op zo'n moment word je pijnlijk geconfronteerd met de limitaties van je eigen falende lijf. Dus ik vloog de wc in. Want ik was het na 5 minuten in de kind-pose wel zat om daar mijn tranen onder controle te krijgen.

En in de wc keek ik eens naar mijn eigen behuilde gezicht, me afvragend wat het nu was dat me ècht dwarszat. Want ik hoefde van mezelf helemaal niet op mijn kop te staan. Geen idee of ik dat überhaupt ooit wil kunnen, of wat de meerwaarde ervan is. Dus daar maak ik me nu niet druk om. Dus wat is dàn de reden dat ik hysterisch loop te janken? En waarom kan ik er niet mee op houden? 

Ik wil ook slank zijn en zo'n fantastisch flexibel lijf hebben. Dat is het. Ik wil in gracieuze houding door de wereld schrijden. Ik wil mooi zijn. Blakend van zelfvertrouwen, in de wetenschap dat ik dat lijf volledig onder controle heb. Dat ik een godin ben in de kracht van haar bestaan. Stralend, blinkend, een lust voor het oog, een warm bad voor de ziel.

En, in de wc kwam ik tot de conclusie, in mij is er nog steeds een klein onzeker meisje dat zich tot competitie laat verleiden door haar oudere zus. Mijn zus -waar ik al eerder over schreef- doet ook aan yoga. Zij staat steeds te vertellen over hoe flexibel ze is en wat ze allemaal kan. Dat zij in allerlei topposities kan en zo sterk geworden is. Dat is yoga.

Dat is ook yoga. Maar in de wc kwam ik achter nog een diepe betekenis van wat het is. Je eigen grenzen kennen, opzoeken en respecteren. Ze steeds proberen een beetje op te rekken, kijken of je wat aan kunt passen. Maar niks overstrekken, niet dingen doen die te veel gevraagd zijn. Zie waar je grens is en respecteer deze.

En op dit moment ligt mijn grens nog heel erg dicht bij mij. Veel dichterbij dan dat ik zelf zou willen. Er is nog een hoop wat ik te leren heb. En het gaat allemaal niet zo snel als dat ik wil. Mijn weg is lang en ligt vol obstakels, omdat ik de limitatie van onwillige spieren moet zien te overwinnen.

Is er ook een pluspunt in dit hele huilebalk verhaal?

Yups.

1: Ik heb zelf kunnen uitvogelen wat ik nu werkelijk voelde, waar het vandaan kwam en wat ik ermee kon. Het ging niet direct weg en het was echt niet direct koek en ei, maar het heeft mijn verdere dag niet gelimiteerd, zoals gewoonlijk.

2: Ik heb wel mezelf 20 keer weten op te drukken. Oké, vanaf de knieën. Vanaf de voeten lukt nog even niet. Maar met die manke arm heb ik ondertussen wel genoeg kracht om mezelf op te drukken. Iets wat ik een half jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden.

3: Ik heb een minuut in de plank gelegen. En ik ging daarbij niet dood van de pijn. Dat ik van de zomer nog aan de oefeningen op mijn telefoon deed, kwam ik niet verder dan een halve minuut, waarvan de laatste tien seconden op pure wilskracht.

Ik kom er wel. Dat lijf krijg ik ooit onder controle. En ondertussen leer ik dan ook nog verschrikkelijk over en van mijzelf. Dank je wel, sifu guru.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Deel ik/je te veel?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Inspiratie haal ik overal vandaan. Ook van een kanaal als youtube.

Ik volg verschillende mensen, verschillende kanalen. Ik volg twee dating coaches. -Ja, ik weet het. Op zich zou ik die helemaal niet nodig hebben, ik heb reeds een relatie. Maar ze vertellen over nog veel meer dan enkel 'hoe score je die ene leukerd', dus ik volg ze.- Gedachtegoed valt nu eenmaal makkelijk te delen met de sociale media.

Nadeel is dat je ook te veel kunt delen. En daar heb ik dus een berichtje over gezien. Met stip op nummer één: Persoonlijke informatie delen met volslagen vreemden.

Kuch.... Gewoon kuch.

Wat doe ik hier? Mijn gehele ziel en zaligheid ligt hier open en bloot op straat. Ik ben geen open boek meer. Alle pagina's dwarrelen openlijk in het rond. Wanneer jij als gewaardeerde lezer alle logs hebt gelezen die ik in de afgelopen tien jaar hier heb neergezet, weet jij wie ik ben. Je kent mij waarschijnlijk beter dan mijn eigen moeder. Je weet waar ik bang voor ben, wat mijn zwakten zijn. Waar ik van op til sla, waar ik zielsgelukkig van word.

En in het 'echte' leven vertel ik ook best veel, als dat goed voelt.

Ik ben reeds tot de conclusie gekomen dat dit niet altijd handig is.

Op je werk... Niet doen. Ik flap er eigenlijk eerder gewoon heel makkelijk dingen uit. En niet iedereen kan dat altijd even goed aan. Soms vinden ze het gewoon niet leuk, soms interesseert het ze niet.

Mij valt wel op dat ik te veel deel wanneer ik mij emotioneel voel. De baan die ik kreeg bijvoorbeeld, drie maanden nadat mijn vader zelfmoord had gepleegd. Man, dat gaat echt de boeken in als een mega fout. Je raakt nu eenmaal tijdelijk ontoerekeningsvatbaar, wanneer je vader of moeder komt te overlijden. (Of een ander die echt heel dicht bij je staat en die rol geregeld voor je vervult.) Ik werd daar geconfronteerd met een paar dingen die triggerden. Daarnaast was het daar gewoon om best wel veel te drinken tijdens feesten. Wanneer ik na twee wijntjes dan zei dat ik genoeg had gehad, werd daar niet naar geluisterd. En je wilt mij gewoon niet meemaken wat betreft emoties wanneer ik te veel alcohol in mijn bast heb. Dat is geen goede combinatie.

En als het nu bij deze ene baan gebleven was... Nee dus. Nu moet ik er eerlijk bij bekennen dat ik de eerste drie jaar na zijn dood gewoon een wrak was. En omdat ik mezelf wilde bewijzen en door wilde, MOEST ik met alle geweld werken en 'normaal doen'. Dus ik ging van baan naar baan, waar ik uiteraard geconfronteerd werd met tegenstand en onbegrip. Gevolg: escalaties en een Mystic M die uiteindelijk altijd degene was die het gedaan had en het onderspit delfde. Het heeft geresulteerd in meerdere vroegtijdige vertrekken.

Het enige dat het mij heeft gebracht, is een dieper begrip voor het fenomeen rouw en de wetenschap dat de westerse maatschappij totaal geen ruimte geeft aan rouw en al zijn facetten. En dat je al helemaal geen tijd krijgt. Je moet gewoon aan de slag. -Ik moest op vrijdag eerder weg, want er was iets met mijn vader. Hij bleek dood. Maandag stond ik gewoon achter de receptie. Door sommigen die mij vrijdag hals over kop hadden zien vertrekken werd gevraagd wat er nou was. NIEMAND die mij weer naar huis stuurde die dag.- Mensen negeren de dood en willen er niet mee geconfronteerd worden. Wanneer er iemand in hun omgeving in rouw is, wordt die persoon vaak gemeden.

De hardste lessen heb ik ervan geleerd. Simpelweg omdat ze steeds terugkwamen en mij het leven onmogelijk maakten. Ik heb direct en zonder filters het lelijkste gezicht van mensen gezien. Hun afkeer, hun angst, hun onbegrip en ongenoegen. Dat gif krijg je ongenadig over je heen en dan leer je na een aantal keer vanzelf wel je mond dicht te houden.

Maar even ophoudend met geklaag. - Daar zit je immers ook niet op te wachten.- Ik word makkelijk heel open. Echt niet wanneer je me voor het eerst ziet in de kroeg aan de bar. Dan komen we echt niet verder dan het algemene koetjes-en-kalfjes gesprek. Of het is de ander die zijn of haar verhaal aan mij uit de doeken doet, want op de één of andere manier nodig ik mensen altijd uit om dat te doen, zonder dat ik één woord rep.

Het is niet dat ik echt àlles wil vertellen dat er door mij heen gaat. Maar ik klets graag met mensen. En nee, ik vind het niet erg als er een stilte valt, dat kan best. Maar ik vind het leuk om dingen van je te horen en dingen te delen. En ik praat liever over jou en wat jou bezig houdt of mezelf en wat mij bezig houdt, dan dat ik over een ander ga zitten kletsen.

Roddelen over anderen vind ik echt 'not done'. Ik heb er een hekel aan. Want je weet niet zeker of wat je over die persoon zegt waar is, je schaadt zijn of haar reputatie en het zegt over het algemeen meer over jou dan over die ander.

Ik heb mogen samen werken met een 'dame' die mij niet mocht en allerlei aanname's over mij deed. Ze projecteerde dat alsof ìk degene was die vooroordelen had en aanname's deed, naar aanleiding van een paar vragen die ik gesteld had. Zij liep te brullen dat ik mij te goed voelde en het hoog in de bol had. Ook bleef ze maar brullen dat dit onder andere kwam omdat ik op dat moment aan het verhuizen was naar het Gooi. 'En niet iedereen kan dat betalen'. Bij elk gesprek bleef ze maar zaniken over die verhuizing.

Ik kan je vertellen... We hadden dat huis gevonden en ik was enthousiast aan het vertellen over het huis. Dat het zo mooi en zo ruim was. Punt. Ik heb één keer gezegd waar het lag, verder heb ik er niet meer bij stil gestaan. Mij maakt het namelijk niet uit waar ik woon, als ik me er maar thuis voel en leuke en lieve mensen om me heen heb.

Maar deze dame was de populaire meid en was niet op haar mondje gevallen. Dus ik kwam er niet bij. In deze situatie is mijn grootste fout geweest dat ik me wilde verdedigen. Dat ik haar en de anderen wilde  laten inzien dat de aanname fout was. En dat kan helemaal niet. Bij de meeste mensen is het namelijk zo dat, wanneer ze eenmaal een mening over je gevormd hebben, ze weigeren deze aan te passen. Je kunt hoofd en laag springen, ze passen niet aan. Dat kost moeite, men moet toegeven een fout te hebben gemaakt. En het toegeven van fouten, dat kunnen de meesten niet. En nee, dit is geen waarde-bepaling, het is enkel een observatie. En iedereen doet het. Ik ook. Er zijn nog steeds mensen die ik mijd. Ik heb het zelfs in dit blog over die ene dame als voorbeeld. Mijn mening over haar is ook nog steeds dezelfde. En de kans dat ik die ooit aanpas is ook bijzonder klein. Ze heeft mij zo gekwetst, dat ik haar niet wil spreken. Ik doe dus ook allerlei aanname's

En Mystic M, je bent zelfs aan het roddelen. Dit zou je kunnen beweren.

Ja en nee. Ik zeg inderdaad wat onaardige dingen over iemand. Maar ik zal je nooit zeggen over wie het gaat. Zij kan zich immers niet verdedigen. En ik vind het gewoon niet netjes.

In ieder geval deel ik een hoop. Hier, op Facebook, bij de mensen die ik tegen kom. In kleine stukjes komt mijn hele levensverhaal er nu uit bij mijn yoga leraressen. Zij vertellen ook wel wat over zichzelf, maar niet super veel. Ik vertel van alles.

Deels omdat ik mezelf opnieuw aan het uitvinden ben en dit nu eenmaal bij mijn ontwikkeling en verwerking hoort, deels omdat ik het idee heb dat ik tegen hen dingen kan zeggen zonder dat het gelijk raar klinkt.

Ik ben er nog steeds niet uit. Hoe breng ik de balans? Hoe blijf ik eerlijk en oprecht, zonder gelijk mijn hele ziel op tafel te gooien? En waar praat ik dan over? Want eerlijk is eerlijk... Ik zit niet te wachten op praatjes over koetjes en kalfjes. Ik ben geen onbenulligheden persoon. Ik wil praten over iets dat je raakt. En dat mag best je hobby zijn. Maar dan moet je er wel bevlogen over kunnen kletsen. Dan kan ik zelfs enthousiast worden over voetbal. En daar is niks mis mee, maar ik heb er in principe helemaal niks mee.

Mocht je een idee hebben.... Laat dit dan vooral weten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Wat inspireert jou?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

In een groep waar ik lid van ben, werd een interessante vraag gedropt. En dat doe ik hier dus ook. Want ik inspireer jou ook graag, mijn gewaardeerde lezer(es). De vraag was:
Wat inspireert jou.

Bij mij gingen er spontaan allerlei raderen draaien. Want er is zo veel waar ik ideeën uit haal. Zo veel waardoor er in mij van alles gaat borrelen.
En nu kan ik een heel relaas gaan ophouden over hoe ik aan inspiratie kom. Inspiratie om hier te schrijven, om überhaupt de kracht te vinden om mijn bed uit te komen, niet elke dag minstens 35.000 keer uit mijn vel te springen. -Dat laatste is voor mij een hele opgave, kan ik je vertellen. Echt wel een dagelijkse uitdaging te noemen.- Maar dat doe ik nu eens een keertje niet. Ik wil me tot jou richten vandaag.
Buiten het feit om dat jij waarschijnlijk allang een idee hebt over hoe ik aan mijn inspiratie kom, wil ik iets anders benoemen. Wat inspireert jou, mijn beste lezer?
En begin nu alsjeblieft niet gelijk te brullen over je familie, je vrienden, je partner en eventuele kinderen. Laat je baan ook even los, hoe inspirerend en zinvol hij ook vast zal zijn.
Adem in, adem uit. Laat.. Los...
En nog een keer de vraag... Wat inspireert jou?

Wat is het dat jij wilt bereiken? Waar verlangt je hart nu meer naar dan wat ook. En laat daarbij al je verplichtingen even los en voor wat ze zijn. Tuurlijk moet er brood op de plank, dus ondertussen kun je die carrière om professioneel voetballer te worden nu wel los laten. Maar dat houdt niet in dat Messi jou niet kan inspireren om elke zaterdag het beste te geven wanneer je met de F-jes op het veld staat en die jochies heerlijk achter de bal aan ziet rennen.

En dan denk ik... Als jij er zo veel genoegen in schept om die jongens de fijne kneepjes van het spel te leren.. Is het dan nog steeds Messi die jou inspireert? Of was hij enkel de katalisator? Staan al je bronnen niet wekelijks op het veld? Die jochies zijn toch tien keer beter voor jouw gemoed dan dat Messi ooit zal kunnen zijn?
Droom eens even weg. Wat wil jij bereiken in je leven? Wat inspireert jou om dagelijks je bed uit te komen? En dat kan groots zijn, maar ook heel klein.
En vervolgens is mijn vraag dan.... Kun je die inspiratie en die droom verwezenlijken? Kun je iets doen waardoor je dichter bij de inspiratie leeft dan de dagelijkse sleur van wat er van je verwacht wordt? Kun jij je leven omvormen naar het vervullende, waar je al zo lang van droomt?

Je zult er dingen voor moeten laten. Je zult er impopulaire keuzes voor moeten maken. Waarschijnlijk zal niet iedereen je begrijpen en krijg je verzet uit een hoek die je niet verwacht had. Maar je zult ook een bron van energie krijgen, positieve gedachten, positieve mensen. En misschien zelfs wel gelijkgestemden, die je leven een stuk makkelijker maken.

Kom op, mijn leuke lieverds en lieve leukerds. Denk na over wat je inspireert. En laat dat je voedingsbron zijn naar een vervullender leven.




Geheel de Uwe,

Mystic M.