Lieve leukerds en leuke lieverds,
Yoga is niet alleen je lichaam in allerlei houdingen gooien.
Yoga is een levenswijze, een visie. Yoga confronteert je met jezelf. Je bent je eigen leraar en student.
Tenminste... Zo ervaar ik dat. En vrijdag werd ik daar weer even soepeltjes met mijn neus op gedrukt, toen ik huilend in de wc van de studio stond te staren naar mezelf. Ik was een poel van opstandige emoties, één bron van ellende. En ik wist zelf niet waarom.
Wat was er gebeurd?
Één van de 'yogi's' gaf aan dat ze iets een keer gedaan had, of althans het begin ervan en dat ze verder wilde. Het had iets met op je hoofd staan te maken. Dus werd de les spontaan aangepast en zouden we allemaal dingen doen om op te warmen en uiteindelijk op onze hoofden gaan staan. Of er in ieder geval een poging toe wagen.
Ik was er al direct niet super blij mee. Ik zag mezelf dat niet doen. En of ik het ooit zal kunnen, ik heb werkelijk geen idee. Dan zal ik het eerst moeten willen kunnen.
De lerares had het over de vijf stapjes er naartoe. En dat je voor jezelf moet volgen of je ze allemaal af kunt lopen. En dan na moet denken. Want je kunt het altijd moeilijker maken en door naar een extra stapje. En yoga is er niet voor het spectaculaire. Je hoeft er niet de clown mee uit te hangen op feesten en partijen. Het kàn wel, maar het hoeft niet en dat is ook de bedoeling op zich niet.
We begonnen met opwarmen en het rekken van de spieren. Dat was al pittig voor mij. Ik trok het, maar vraag niet hoe.
Vervolgens gingen we in houdingen die in elkaar overliepen, waarbij je snelle acties uit moest voeren. Vraag mij niet welke houdingen het waren, ik weet het niet meer. De enige die ik me herinner is de downward facing dog. Maar het ging allemaal veel te snel voor mij en ik zat al snel op mijn matje, enkel naar de andere dames te kijken. En ondertussen me te verbijten, omdat de lerares maar enthousiast bleef brullen dat iedereen het zo goed deed.
"Heb je mijn kant al opgekeken? Of besta ik niet?" brulde het giftige stemmetje in mij.
Het deed zo'n pijn, om al die slanke mooie dames te zien springen en doen, terwijl ik niet mee kon. Ik lag daar, een gevecht te voeren met mezelf en mijn eigen giftige gedachten. Al die vrouwen waren enthousiast bezig. En de dame die aanleiding gaf tot deze les zat enthousiast te vertellen dat zij waarschijnlijk de oudste is in de groep, met haar 50 jaar.
Zij deed het. Iedereen deed het. En er waren er meerderen ouder dan ik. En ik kon het niet, als enige.
Op zo'n moment word je pijnlijk geconfronteerd met de limitaties van je eigen falende lijf. Dus ik vloog de wc in. Want ik was het na 5 minuten in de kind-pose wel zat om daar mijn tranen onder controle te krijgen.
En in de wc keek ik eens naar mijn eigen behuilde gezicht, me afvragend wat het nu was dat me ècht dwarszat. Want ik hoefde van mezelf helemaal niet op mijn kop te staan. Geen idee of ik dat überhaupt ooit wil kunnen, of wat de meerwaarde ervan is. Dus daar maak ik me nu niet druk om. Dus wat is dàn de reden dat ik hysterisch loop te janken? En waarom kan ik er niet mee op houden?
Ik wil ook slank zijn en zo'n fantastisch flexibel lijf hebben. Dat is het. Ik wil in gracieuze houding door de wereld schrijden. Ik wil mooi zijn. Blakend van zelfvertrouwen, in de wetenschap dat ik dat lijf volledig onder controle heb. Dat ik een godin ben in de kracht van haar bestaan. Stralend, blinkend, een lust voor het oog, een warm bad voor de ziel.
En, in de wc kwam ik tot de conclusie, in mij is er nog steeds een klein onzeker meisje dat zich tot competitie laat verleiden door haar oudere zus. Mijn zus -waar ik al eerder over schreef- doet ook aan yoga. Zij staat steeds te vertellen over hoe flexibel ze is en wat ze allemaal kan. Dat zij in allerlei topposities kan en zo sterk geworden is. Dat is yoga.
Dat is ook yoga. Maar in de wc kwam ik achter nog een diepe betekenis van wat het is. Je eigen grenzen kennen, opzoeken en respecteren. Ze steeds proberen een beetje op te rekken, kijken of je wat aan kunt passen. Maar niks overstrekken, niet dingen doen die te veel gevraagd zijn. Zie waar je grens is en respecteer deze.
En op dit moment ligt mijn grens nog heel erg dicht bij mij. Veel dichterbij dan dat ik zelf zou willen. Er is nog een hoop wat ik te leren heb. En het gaat allemaal niet zo snel als dat ik wil. Mijn weg is lang en ligt vol obstakels, omdat ik de limitatie van onwillige spieren moet zien te overwinnen.
Is er ook een pluspunt in dit hele huilebalk verhaal?
Yups.
1: Ik heb zelf kunnen uitvogelen wat ik nu werkelijk voelde, waar het vandaan kwam en wat ik ermee kon. Het ging niet direct weg en het was echt niet direct koek en ei, maar het heeft mijn verdere dag niet gelimiteerd, zoals gewoonlijk.
2: Ik heb wel mezelf 20 keer weten op te drukken. Oké, vanaf de knieën. Vanaf de voeten lukt nog even niet. Maar met die manke arm heb ik ondertussen wel genoeg kracht om mezelf op te drukken. Iets wat ik een half jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden.
3: Ik heb een minuut in de plank gelegen. En ik ging daarbij niet dood van de pijn. Dat ik van de zomer nog aan de oefeningen op mijn telefoon deed, kwam ik niet verder dan een halve minuut, waarvan de laatste tien seconden op pure wilskracht.
Ik kom er wel. Dat lijf krijg ik ooit onder controle. En ondertussen leer ik dan ook nog verschrikkelijk over en van mijzelf. Dank je wel, sifu guru.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten