Deel ik/je te veel?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Inspiratie haal ik overal vandaan. Ook van een kanaal als youtube.

Ik volg verschillende mensen, verschillende kanalen. Ik volg twee dating coaches. -Ja, ik weet het. Op zich zou ik die helemaal niet nodig hebben, ik heb reeds een relatie. Maar ze vertellen over nog veel meer dan enkel 'hoe score je die ene leukerd', dus ik volg ze.- Gedachtegoed valt nu eenmaal makkelijk te delen met de sociale media.

Nadeel is dat je ook te veel kunt delen. En daar heb ik dus een berichtje over gezien. Met stip op nummer één: Persoonlijke informatie delen met volslagen vreemden.

Kuch.... Gewoon kuch.

Wat doe ik hier? Mijn gehele ziel en zaligheid ligt hier open en bloot op straat. Ik ben geen open boek meer. Alle pagina's dwarrelen openlijk in het rond. Wanneer jij als gewaardeerde lezer alle logs hebt gelezen die ik in de afgelopen tien jaar hier heb neergezet, weet jij wie ik ben. Je kent mij waarschijnlijk beter dan mijn eigen moeder. Je weet waar ik bang voor ben, wat mijn zwakten zijn. Waar ik van op til sla, waar ik zielsgelukkig van word.

En in het 'echte' leven vertel ik ook best veel, als dat goed voelt.

Ik ben reeds tot de conclusie gekomen dat dit niet altijd handig is.

Op je werk... Niet doen. Ik flap er eigenlijk eerder gewoon heel makkelijk dingen uit. En niet iedereen kan dat altijd even goed aan. Soms vinden ze het gewoon niet leuk, soms interesseert het ze niet.

Mij valt wel op dat ik te veel deel wanneer ik mij emotioneel voel. De baan die ik kreeg bijvoorbeeld, drie maanden nadat mijn vader zelfmoord had gepleegd. Man, dat gaat echt de boeken in als een mega fout. Je raakt nu eenmaal tijdelijk ontoerekeningsvatbaar, wanneer je vader of moeder komt te overlijden. (Of een ander die echt heel dicht bij je staat en die rol geregeld voor je vervult.) Ik werd daar geconfronteerd met een paar dingen die triggerden. Daarnaast was het daar gewoon om best wel veel te drinken tijdens feesten. Wanneer ik na twee wijntjes dan zei dat ik genoeg had gehad, werd daar niet naar geluisterd. En je wilt mij gewoon niet meemaken wat betreft emoties wanneer ik te veel alcohol in mijn bast heb. Dat is geen goede combinatie.

En als het nu bij deze ene baan gebleven was... Nee dus. Nu moet ik er eerlijk bij bekennen dat ik de eerste drie jaar na zijn dood gewoon een wrak was. En omdat ik mezelf wilde bewijzen en door wilde, MOEST ik met alle geweld werken en 'normaal doen'. Dus ik ging van baan naar baan, waar ik uiteraard geconfronteerd werd met tegenstand en onbegrip. Gevolg: escalaties en een Mystic M die uiteindelijk altijd degene was die het gedaan had en het onderspit delfde. Het heeft geresulteerd in meerdere vroegtijdige vertrekken.

Het enige dat het mij heeft gebracht, is een dieper begrip voor het fenomeen rouw en de wetenschap dat de westerse maatschappij totaal geen ruimte geeft aan rouw en al zijn facetten. En dat je al helemaal geen tijd krijgt. Je moet gewoon aan de slag. -Ik moest op vrijdag eerder weg, want er was iets met mijn vader. Hij bleek dood. Maandag stond ik gewoon achter de receptie. Door sommigen die mij vrijdag hals over kop hadden zien vertrekken werd gevraagd wat er nou was. NIEMAND die mij weer naar huis stuurde die dag.- Mensen negeren de dood en willen er niet mee geconfronteerd worden. Wanneer er iemand in hun omgeving in rouw is, wordt die persoon vaak gemeden.

De hardste lessen heb ik ervan geleerd. Simpelweg omdat ze steeds terugkwamen en mij het leven onmogelijk maakten. Ik heb direct en zonder filters het lelijkste gezicht van mensen gezien. Hun afkeer, hun angst, hun onbegrip en ongenoegen. Dat gif krijg je ongenadig over je heen en dan leer je na een aantal keer vanzelf wel je mond dicht te houden.

Maar even ophoudend met geklaag. - Daar zit je immers ook niet op te wachten.- Ik word makkelijk heel open. Echt niet wanneer je me voor het eerst ziet in de kroeg aan de bar. Dan komen we echt niet verder dan het algemene koetjes-en-kalfjes gesprek. Of het is de ander die zijn of haar verhaal aan mij uit de doeken doet, want op de één of andere manier nodig ik mensen altijd uit om dat te doen, zonder dat ik één woord rep.

Het is niet dat ik echt àlles wil vertellen dat er door mij heen gaat. Maar ik klets graag met mensen. En nee, ik vind het niet erg als er een stilte valt, dat kan best. Maar ik vind het leuk om dingen van je te horen en dingen te delen. En ik praat liever over jou en wat jou bezig houdt of mezelf en wat mij bezig houdt, dan dat ik over een ander ga zitten kletsen.

Roddelen over anderen vind ik echt 'not done'. Ik heb er een hekel aan. Want je weet niet zeker of wat je over die persoon zegt waar is, je schaadt zijn of haar reputatie en het zegt over het algemeen meer over jou dan over die ander.

Ik heb mogen samen werken met een 'dame' die mij niet mocht en allerlei aanname's over mij deed. Ze projecteerde dat alsof ìk degene was die vooroordelen had en aanname's deed, naar aanleiding van een paar vragen die ik gesteld had. Zij liep te brullen dat ik mij te goed voelde en het hoog in de bol had. Ook bleef ze maar brullen dat dit onder andere kwam omdat ik op dat moment aan het verhuizen was naar het Gooi. 'En niet iedereen kan dat betalen'. Bij elk gesprek bleef ze maar zaniken over die verhuizing.

Ik kan je vertellen... We hadden dat huis gevonden en ik was enthousiast aan het vertellen over het huis. Dat het zo mooi en zo ruim was. Punt. Ik heb één keer gezegd waar het lag, verder heb ik er niet meer bij stil gestaan. Mij maakt het namelijk niet uit waar ik woon, als ik me er maar thuis voel en leuke en lieve mensen om me heen heb.

Maar deze dame was de populaire meid en was niet op haar mondje gevallen. Dus ik kwam er niet bij. In deze situatie is mijn grootste fout geweest dat ik me wilde verdedigen. Dat ik haar en de anderen wilde  laten inzien dat de aanname fout was. En dat kan helemaal niet. Bij de meeste mensen is het namelijk zo dat, wanneer ze eenmaal een mening over je gevormd hebben, ze weigeren deze aan te passen. Je kunt hoofd en laag springen, ze passen niet aan. Dat kost moeite, men moet toegeven een fout te hebben gemaakt. En het toegeven van fouten, dat kunnen de meesten niet. En nee, dit is geen waarde-bepaling, het is enkel een observatie. En iedereen doet het. Ik ook. Er zijn nog steeds mensen die ik mijd. Ik heb het zelfs in dit blog over die ene dame als voorbeeld. Mijn mening over haar is ook nog steeds dezelfde. En de kans dat ik die ooit aanpas is ook bijzonder klein. Ze heeft mij zo gekwetst, dat ik haar niet wil spreken. Ik doe dus ook allerlei aanname's

En Mystic M, je bent zelfs aan het roddelen. Dit zou je kunnen beweren.

Ja en nee. Ik zeg inderdaad wat onaardige dingen over iemand. Maar ik zal je nooit zeggen over wie het gaat. Zij kan zich immers niet verdedigen. En ik vind het gewoon niet netjes.

In ieder geval deel ik een hoop. Hier, op Facebook, bij de mensen die ik tegen kom. In kleine stukjes komt mijn hele levensverhaal er nu uit bij mijn yoga leraressen. Zij vertellen ook wel wat over zichzelf, maar niet super veel. Ik vertel van alles.

Deels omdat ik mezelf opnieuw aan het uitvinden ben en dit nu eenmaal bij mijn ontwikkeling en verwerking hoort, deels omdat ik het idee heb dat ik tegen hen dingen kan zeggen zonder dat het gelijk raar klinkt.

Ik ben er nog steeds niet uit. Hoe breng ik de balans? Hoe blijf ik eerlijk en oprecht, zonder gelijk mijn hele ziel op tafel te gooien? En waar praat ik dan over? Want eerlijk is eerlijk... Ik zit niet te wachten op praatjes over koetjes en kalfjes. Ik ben geen onbenulligheden persoon. Ik wil praten over iets dat je raakt. En dat mag best je hobby zijn. Maar dan moet je er wel bevlogen over kunnen kletsen. Dan kan ik zelfs enthousiast worden over voetbal. En daar is niks mis mee, maar ik heb er in principe helemaal niks mee.

Mocht je een idee hebben.... Laat dit dan vooral weten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.