Lieve leukerds en leuke lieverds,
Mijn leven neemt steeds raardere wendingen. En ik weet niet meer of ik nu op het juiste spoor zit, of dat ik nu dingen ga zien en interpreteren die er niet zijn.
Heel vervelend om in die onzekerheid te zitten, Omdat het maar rond blijft tollen in mijn hoofd en ik dus in cirkeltjes ga lopen, in die gedachten van mij.
Wat is er gebeurd?
Voor de tweede lockdown was er een goede vriendin langs geweest. Daar heb ik het al eerder over gehad. Zij en ik zijn allebei Asatrú. Zij zei dat ik geroepen was door Odinn. Ik ontkende dat. Ik zag het nog voor me, dat beeld dat ik toen had. Er stond een hoge troon aan de rand van een bos en daarop zat Odinn. Hij zei dat ik erbij hoorde, maar dat ik niet van hem was. Toen mocht ik gaan.
Ik was daar maar wat blij mee. De goden zijn indrukwekkend en ontzagwekkend groot, kan ik je vertellen. Ik voelde me er nietig en onbelangrijk bij.
Ik ben altijd blij geweest met wat het is. Ik kan niet van Odinn zijn. Hij is onder andere van oorlog. En alles wat met geweld te maken heeft, daar ben ik gewoon bang voor. Ik houd daar niet van, wil er niets mee te maken hebben.
Maar de laatste tijd begint alles te veranderen.
Het begon ermee dat ik onderzoek deed naar opleidingen. En ik kwam toen uit op Geestelijk Verzorger, of Geestelijk Begeleider. Ik las wat het inhield en waar de lesstof over gaat. Ik herkende mezelf er helemaal in en hoorde ook een stem zeggen 'Dat ben jij meid'. Ik doe nog steeds onderzoek en ik ben me goed aan het inlezen. Maar ik zocht ook nog naar tekenen ter bevestiging dat dit ook echt is wat ik moet doen.
Welnu. Vraagt en gij zult krijgen. Op een groep opende iemand een discussie over het elkaar ondersteunen, als heidenen binnen defensie. Ik kon dan ook niet anders dan met reageren dat ik eraan kom. En dat kreeg een like en ik kreeg een verzoek om vrienden te worden. Prima, is goed.
Ondertussen zet het me wel aan het denken. Ik moet me inlezen, dingen van een andere kant bekijken. Want ik kom dus van pacifistische huize. Mij is altijd geleerd dat militairen enkel betaalde moordenaars zijn. Einde verhaal, ze zijn niet goed. Door de groep waar ik lid van ben, wordt mijn hele visie op het leven ondersteboven gegooid. Want ik krijg aan de zijkant een inkijkje in hun breinen. En daaruit kan ik maar één conclusie trekken: Alles dat mij tot nu toe geleerd is over het leger, al die opvattingen... Ze kunnen allemaal zo bij het oud vuil. Er klopt niets van, ik moet alles vergeten en eens opnieuw kijken naar de heren (en enkele dame) in het groen. En daar loop ik ook al een aantal weken mee te worstelen.
Nog een reden dat ik blij ben met dat vriendschapsverzoek. Want nu kan ik zo aan de zijkant eens meekijken in die wereld. Hij weet gelukkig niet dat ik uit pacifistische kringen kom. En dat wil ik graag zo houden, zodat hij onbevangen en open laat zien wat hij altijd laat zien. En dat zijn blik naar mij niet van te voren al met meningen is ingevuld. Ik kan later altijd nog uitleggen waar ik vandaan kom. Maar dat doe ik dan liever onder mijn voorwaarden en op mijn eigen tijd.
Maar nu komt het pas echt even binnen. Want vannacht heb ik gedroomd. Een hele rare en intense droom.
Ik liep door het bos, richting een hal. Een ouderwetse boerderij-achtige hal, die veel wordt vertoond in films over Germanen en Vikingers. Ik hoorde voetstappen achter mij en wilde mij omdraaien. Maar ik werd de lucht in getild. Een hand pakte mij om mijn middel en ik rees de lucht in.
Het volgende moment was ik in de boerderij. Ik stond netjes op de grond, maar kon mij niet omdraaien. Ik wist dat er vijf a zes figuren achter mij stonden, maar ik moest kijken naar Odinn. Ik zag hem zitten in zijn troon, voor het haardvuur. Zijn rug naar het vuur, troon aan een lange tafel. Er waren nog wel veel meer figuren in het gebouw, maar die waren vaag en meer schimmen. Niet van belang in dit verhaal.
Odinn keek mij van opzij en schuin aan.
Ik voelde me haast betrapt. Alsof ik geen recht had om te bestaan en of ik iets gedaan had dat niet mocht. Ik wilde me ook al gaan ver-excuseren. Dat ik niet wist dat ik er niet had mogen zijn. Maar voordat ik mijn mond open kon doen, sprak hij al.
'Waarom is zij hier? Ik claim haar, maar zij is niet van nut voor mij. Ze is voor mijn mannen. Zend haar daarheen.'
Ik schrok mij te pletter. In mijn hoofd schoten er allerlei triggers naar nare dingen die gebeurd zijn.
'Wat moet ze doen?' vroeg een vrouwenstem achter mij.
'Helpen' was het korte antwoord. 'Ik claim haar, maar ze is geen krijger. Leidt haar op'
'Van wie is ze dan?' Andere stem. Onduidelijk of het een man of vrouw was.
"Kies.'
En spontaan waren er meerdere stemmen achter mij, die claimden. Vier tot zes stemmen. Maar exact weet ik niet.
En toen werd ik wakker.
Ik begrijp het niet. Odinn claimt mij niet, maar bemoeid zich wel met mij? Ik weet dat hij echt niet alleen maar voor oorlog staat. Hij doet immens veel meer. Maar met mijn achtergrond...
Hoe kan ik in vredesnaam helpen? En waarom zijn er dan minstens vier à vijf goden geïnteresseerd? Waarom laten die zich dan niet zien? Waarom kan ik geen kennis met ze maken?
Wat willen ze dat ik ga doen? En hoe?
Of is dit allemaal een onderbewust verlangens en gewoon een trucje van het brein? Omdat ik er zo mee bezig ben de laatste tijd. Dat mijn brein tekenen gaat maken in het onderbewustzijn?
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten