Nog niet uitgestreden

Lieve leukerds en leuke lieverds,

"Maar je hebt zo veel om dankbaar voor te zijn! Je hebt yoga, een toegewijde echtgenoot en een prachtige dochter."

Ja schat, maar zo werkt depressie niet. Het is niet dat ik niet weet hoe gezegend ik ben. Ik kan het beter vertellen wat dat betreft dan menigeen.

Ik bedoel... Met mijn handicap ben ik geboren in Nederland. Je kunt zeggen wat je wilt over de zorg. En ja, deze wordt uitgeknepen en uitgekleed. Maar we hebben nog steeds hele goede zorg die voor iedereen toegankelijk is.

Wanneer ik in bijvoorbeeld Frankrijk was geboren, had ik er letterlijk niet zo mooi bijgelopen als ik nu doen. Dat ik 14 was en we op vakantie waren in Noord Frankrijk zag ik een leeftijdgenoot met hetzelfde handicap als ik. Het verschil? Zij had overduidelijk niet de medische hulp die ik wel heb gekregen. En geloof me.. Ik loop er beter bij.

Lang! Leve! Nederland! Zo gelukkig dat ik hulp heb gekregen. Waardoor ik op een gewone fiets rijd, op stijldansen heb gezeten, boog heb geschoten en nu minstens 5 keer in de week op mijn yoga mat los kan. En waarom niet. Er komt een dag dat ik zal schermen. Gewoon omdat het kan.

Ja, ik zie het wel.

Maar een depressie heeft niets te maken met wat er is om dankbaar voor te zijn. Depressie is alles zo zwart zien, dat het al een hele opgave is om überhaupt je bed uit te komen. In de spiegel te kijken en alleen maar ellende te zien. Depressie is het zo koud hebben, dat ze je in de hel zouden kunnen zetten en dan nog vraag je of de kachel niet een tandje hoger mag. De lust van het leven is weg, je vonk is dood. En alles is zo kil en koud. Zo duister en grijs. En alles is zo doods, dat vergetelheid zoet begint te klinken.

Daar vecht ik tegen. En dat is niet sinds kort. Dit soort zwarte perioden heb ik al sinds mijn tienertijd. De gevechten putten uit en er zijn dagen dat ik verlies. En dat zijn de dagen waarop ik me extra waardeloos voel. Omdat het voelt alsof ik opgegeven heb. Mezelf, mijn huwelijk, mijn dochter. Alles lijk ik op te geven aan die zwarte wolk op zo'n dag.

Ik zet zo veel mogelijk het patroon erin van regelmaat. Regelmatig lopen, 5 keer per week die yoga mat op, dagelijks magnesium, vitamine D, vitamine C, ijzer. Ik probeer dagelijks een kwartiertje te zingen (al is het met krakende of gebroken stem, openen die stembanden.) en ik dans met mijn dochter in de armen door de kamer en keuken.

Want wat er ook gebeurt...

Ik wil dat mijn dochter mij als een voorbeeld van licht ziet. Een moeder die haar leerde op zich te uiten. Om te dansen, zingen, vrolijk te zijn. Om emoties toe te laten en er het mooiste van te maken.

Voor haar ben ik zo hard aan het werken aan mezelf. Voor haar wil ik gelukkig zijn met wie ik ben. Want ik wil niet dat ze een voorbeeld krijgt over hoe ze zichzelf zou moeten haten. Of hoe ze pas wanneer ze 40 is leert eindelijk een beetje gelukkig te worden. Wat ik laat aan het leren ben, wil ik haar al meegeven nu ze nog klein is.

En wat mijn man betreft... De goden weten wat hij in mij ziet. Ik maak het hem er echt niet makkelijk op. Ik weet dat ik een grillige dame ben. Er is met mij geen tijd voor verveling, want ik gooi wel weer mijn kont tegen de krib. Maar van alle fouten die ik maak, wil ik ook leren. En ik maak nu eenmaal fouten.

Zo ook mijn man. Maar ik zal ervoor vechten om hem te laten zien dat, van alle fouten die hij gemaakt heeft, mij naar het altaar slepen er daar NIET eentje van was.

Geheel de Uwe, Mystic M

#nognietuitgevochten

Blue week, ipv blue monday

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Afgelopen maandag was het 'blue monday'. De meest depressieve maandag van het jaar dus.

Welnu, voor mij is het ondertussen een 'blue week'. Niets gaat zoals ik wil dat het gaat.

Ik voel me al drie dagen lamlendig en heb gisteren zowaar voor het eerst sinds jaren weer een (lichte) migraine gehad. Hij was gelukkig snel weg, maar toch. Hij was er weer, voor het eerst sinds 2012.

Yoga lukt niet omdat:

1: Ik ben uitgeblust

2: de internetconnectie werkt voor geen meter

3: De zoomles connectie heeft me geen personal-id gestuurd, dus ik kan niet inloggen

4: De youtube les staat nog steeds gesloten dus ik kan er niet op.

Naar buiten gaan en lopen gaat op het moment ook niet. Want het regent en waait nu ook mij echt veel te hard. Ik waai niet alleen uit mijn jas, ik waai zo nog het water in.

Daarnaast heb ik sinds dinsdag een extra voet-blessure. Ik liep naar beneden met mijn chromebook in mijn armen. Op de derde tree van onder zipte ik onderuit. Met mijn linkervoet die om klapte op de houten trap, zo hard dat mijn man dat beneden over onze tetterende dochter heen hoorde. En mijn rechtervoet schoot vooruit, onder de badkamerdeur door en kwam pijnlijk vast te zitten tussen deur en dorpel. Kermend van de pijn naar mijn bed gestrompeld, gillend om nieuwe tenen voor mijn linkervoet. Want hemel, dat deed pijn.

Manlief vroeg nog of ik niets gebroken had. Nee, want ik kon gewoon rondlopen. Maar fijn was het dan weer niet. Ik kon niet op mijn tenen gaan staan, dat deed te pijn.

"Maar Mystic M... Waarom zou je in godensnaam op je tenen willen staan?'

Welnu lieverd, zoek een gemiddeld yoga lesje op youtube op van laten we zeggen 10 minuten en tel hoe vaak je de instructeur via allerlei houdingen op de tenen gaat staan. Dat is vaak, kan ik je verklappen. Mijn downward-facing-dog gaat echt nog niet met platte voeten op de grond. Ik sta daarvoor nog steeds op de tenen, al komt de boel steeds lager. En hoe vaak leg je je voet wel niet met de wreef naar de mat? Dat vinden mijn teentjes nu even niet leuk.

Daarnaast ren ik op mijn tenen. Geen idee of dat goed is, maar ik doe het. Ik rol mijn voet niet af, ik spring van tenen naar tenen. Ik heb ook het idee dat ik eerder over de weg veer dan dat ik ren of loop. Alsof ik springveren onder mijn voeten heb.

Zal absoluut overdreven zijn en niet de realiteit, maar zo voelt het voor mij. Beter kan ik het niet omschrijven.

Maar het ergste vind ik nog wel de oorlog die nu gaande is in mijn hoofd. Aan de ene kant dat stemmetje dat beweert dat ik me er maar even bij neer moet leggen en dat het echt wel goed komt, aan de andere kant die overwerkte dril-sergeant die brult dat ik een prul van een vrouw ben. Dat het mijn taak is, zeker nu, om ervoor te zorgen dat mijn man een goed verzorgt huis heeft. Dat ik de taken perfect dien uit te voeren (En dat datgene dat ik doe uiteraard ver beneden pijl is) en dat ik me daar maar makkelijk van af maak.

Ik zit in een compleet gevecht. Manlief werkt zich drie slagen in de rondte. Dat is echt een feit en observatie, geen mening. Derhalve vind ik het ook echt mijn taak om ervoor te zorgen dat:

Zijn huis schoon en opgeruimd

Zijn kleding gewassen

Zijn blouse gestreken

Zijn broek geperst

Zijn pak naar de stomerij geweest

Zijn koffie gezet

Zijn drankje gepakt

Zijn potje gekookt

En zijn bed schoon, opgemaakt, warm en uitnodigend

is.

En dat lukt me de laatste maanden maar niet. Althans, niet afdoende. Zo vaak als hij toch nog van alles aan het doen is. Ik raak er een beetje teleurgesteld van. Teleurgesteld in mezelf

Ik hoop maar dat alle belemmerende maar o zo nodige maatregelen niet lang meer duren. Dat dat stomme vaccin snel komt en dat ik me snel mag laten enten. Dit trek ik zo echt niet lang meer.

Geheel de Uwe, Mystic M

Seksleven in over-drive

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Worden we al gek in de tweede lockdown?

Ik in ieder geval wel. Ik dacht vroeger dat ik mijn huis wel opgeruimd kreeg wanneer ik veel tijd had en niet veel om te doen verder, maar dat blijkt nu niet het probleem te zijn. Tijd zat, nog steeds een puinzooi in huis. Maar ik heb dan ook een man en een peuter rond rennen. En om die er nu uit te gooien.... Dat is ook weer zo drastisch.

Maar alle gekheid op een stokje. Ik begin nu toch echt wel een beetje naarstig te zoeken naar manieren om mezelf bezig te houden. Internet heb ik zo'n beetje wel uit, zin om een boek te lezen heb ik ook niet altijd en hoeveel spelletjes kan een mens in zijn eentje nu spelen?

Ik merk dat ik mijn toevlucht zoek in hele banale en simpele dingen. Eentje ervan is seks. Mijn libido is de laatste maanden omhoog geschoten. Geen idee hoe het komt, of hoe ik het een beetje in de perken houd. Maar het is iets dat de hele avond door mijn hoofd schiet, wanneer mijn man ook maar in de buurt is. Het wordt haast een obsessie. Dus ik ben er een beetje op gaan zoeken. Google is immers je vriendje.

Nou.. Je wordt overstelpt met informatie! Zowel om je verslaving in stand te houden, als allerlei therapeutische informatie over hoe je er weer van af komt. Want tja, het klinkt misschien leuk en misschien dat een mannelijke lezer nu denkt: 'Die vent van haar heeft mazzel. Elke dag seks. Dat wil ik ook wel, in plaats van die saaie vierkwartsmaat die ik op zaterdag avond mag draaien.' Ja, je hebt gelijk dat een geregeld seksleven fijn is en op allerlei manieren bijdraagt aan een gezond en gelukkig leven - zowel voor jezelf als met je partner- , maar de obsessie die ik ondertussen begin te krijgen lijkt mij toch niet helemaal gezond meer. Ik bedoel... Elke dag. En als het aan mij ligt twee à drie keer. Is dat nog wel gezond?

Nou zag ik een stukje over een Britse dame die echt verslaafd was. Haar hele dag werd erdoor in beslag genomen. Ze praatte over 5 à 6 keer per dag en enkel daarmee bezig zijn. Zo erg is het bij mij gelukkig nog lang niet. Ik kan over dag echt wel denken aan de andere taken die ik ook nog moet doen. En ik heb ook nog andere hobbies waar ik me mee bezig houd.

De professional die zich ermee bemoeide gaf in ieder geval aan dat seks in vele gevallen een vluchtgedrag kan zijn. Een tijdelijke uitvlucht van andere, prangender gevoelens. Dat zijn over het algemeen emoties van:

*stress

*angst

*schaamte

*verveling

*depressie

*eenzaamheid

Bingo! Ik heb het hele kaartje vol. Ik voldoe aan al die emoties en tors deze de gehele dag met mij mee. Want ik doe er wel zo luchtig en vrolijk over, maar ergens schaam ik me te pletter voor mijn eigen drift. En ik zit door al dat opgesloten zitten behoorlijk onder de stress.

Dus misschien dat dit iets tijdelijks is, die drang naar zoveel seks. Ergens hoop ik het maar. Het is best leuk om regelmatig fysiek bezig te zijn. Maar ondertussen wordt het misschien wat te veel de andere kant uit. Van een niet bestaand seksleven een jaar geleden, naar eentje in de over-drive nu. Hopelijk kunnen we het een beetje stabiliseren naar, - wat zullen we ervan maken- 4 à 5 keer per week of zoiets?

Als je er een oplossing voor weet en die ergens gevonden hebt, houd ik me aanbevolen.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Huid Honger

Het moment tussen waken en slaap

Van slapen naar waken

Die roes, die sereniteit

Daar sta ik, met een glimlach op de lippen

En met uitgestrekte hand

Maar raak mij niet aan

Ik vervlieg

Als rook uiteen

Ik verval

Als as op de grond

Voel de wind door je haren

Het zijn mijn kroelende vingers

Die zucht langs je wang

Is mijn stem

Ik fluister je naam

Zonder geluid te maken Ik klater door je brein Als een kabbelende beek Nestel mij in je essentie Om nooit meer te vertrekken

Draag mij mee

In je hart

In gedachten

In je ziel

In de zekerheid en wetenschap

Dat wij elkaar daar zien

Waar realiteit en droom elkaar raken

Vrees niet dat je bent gekust

Door een streling van de wind

Het waren mijn lippen

Ik heb je zo lief

Ik ben toch niet zulke goede vriendjes met mezelf als dat ik hoopte.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik ben nog steeds knalhard aan mezelf bezig.

Leuk dat ik heb uitgevogeld welke opleiding ik zou willen doen, dat zegt niet dat ik er op persoonlijk vlak nu ook ben. Helemaal niet zelfs. Ik merk dat ik door kleine tegenwerkingen helemaal van de rel ben. Dat de beoogde opleiding mij op het eerste gezicht niet aanneemt bijvoorbeeld, omdat ik niet al op hbo niveau werk en ook geen propedeuse bezit. Ik heb hakkelend een voicemail ingesproken na mijn onbeantwoorde telefoontje, maar toen was de energie weer even helemaal op. En nu borrelt er van alles door mijn hoofd om op schrift te zetten en ze dan maar een mail te sturen, maar ook dit komt nog niet uit mijn vingers.

Maak je er geen zorgen om. Het komt echt wel goed. Die mail gaat er morgen of overmorgen echt uit. Ik wil me niet zomaar tegen laten houden. Ik zal een weg vinden. Als de academie beweert me niet te kunnen helpen, neem ik wel contact op met een overkoepelend orgaan van de vaklieden. Misschien dat ik met hen dan eens kan sparren en ideeën op kan doen.

Maar dat was niet waar ik het over wilde hebben. Nee. In het kader van de zelfontplooiing heb ik ook weer een cursus op de kop getikt. Dit keer eentje van Happinez, die me zou helpen om dichter bij mijn gevoel te kopen en daar vandaan te leven. Ja ik weet het, dit klinkt super zen en zweverig. Ik moet ook nog even bezien hoe het allemaal in mijn leven past en of er niet een aantal dingen in zitten die er gelijk weer uit gemieterd worden en die ik nooit toepas.

Maar tot nu toe is de eerste opdracht om vanuit de zintuigen te registreren al leuk. Elke dag een zintuig nemen en van daaruit registreren. Klinkt simpel, maar ik weet al uit ervaring dat dit dat niet is. En ik kijk ernaar uit om daar morgen mee te beginnen.

Vervolgens keek ik naar de volgende werkopdracht. En zat vervolgens alweer half te huilen. De opdracht was redelijk simpel:

*Schrijf vijf dingen op die je leuk vindt aan jezelf en waarom

*Schrijf vijf dingen op die je leuk vindt om te doen. Maak gelijk ruimte in je agenda, zodat je die ook gaat doen.

Ja, yoga en lopen vind ik leuk. Daar ben ik al dagelijks mee bezig. Eigenlijk moet ik ook weer, wanneer dochterlief slaapt, mijn Frans oppakken. Dat vind ik immers ook leuk en door de lockdown (lees: voorlopig geen school) zit daar ook alweer de klad in.

Dingen om te doen gaat moeizaam. Die laatste twee kom ik even niet op. Maar ik zal het laten bezinken en dan komt het allemaal vanzelf. Dat is het probleem dus niet.

Waardoor ik bijna gelijk met de tranen in mijn ogen stond, was dat ik op moet schrijven wat ik leuk vind aan mezelf en waarom. Dat kan ik namelijk niet. Mijn brein slaat volledig op slot en ik weet het niet. Ik zou niet weten wat ik leuk vind aan mezelf, of waarom. Het lijkt alsof er ijskoud water door mijn hersenen sijpelt en mij met grote angstige ogen naar het scherm laat staren. Elke spier verstramt, mijn brein schakelt zichzelf volledig uit.

Oftewel... Ik mag ook weer volledig opnieuw beginnen met de cursus zelf-liefde en -acceptatie die ik aan het volgen ben/was. Die was ik opnieuw gaan doen, maar even mee gestopt door omstandigheden thuis. Daarnaast dacht ik dat het al redelijk in mijn systeem was en dat ik behoorlijk vriendjes aan het worden was met mezelf. Daar doe ik in ieder geval kneppel hard mijn best voor en ik ben er op dagelijkse schaal mee bezig. Onder andere door alle aangeboden hulp gewoon te accepteren zonder tegen te sputteren, af en toe eens wat tijd voor mezelf te nemen en te proberen om niet meer zo hard over mezelf te oordelen. En geloof me, vooral dat laatste is een hele dobber, want ik ben goed in mezelf afzeiken en de grond in te boren.

Maar blijkbaar ben ik toch niet zulke goede vriendjes als ik de afgelopen weken dacht. Met een simpele opdracht om lieve dingen over mezelf op te schrijven loopt het immers al volledig de mist in en zit ik met de tranen in de ogen. Het pluspunt -en dus ook het bewijs dat ik op de goede weg zit- is dat ik niet eerst een half uur daadwerkelijk met de de waterlanders zat. Ik bevroor, snapte dat ik het even niet wist en besloot dan maar even wat anders te gaan doen. En terwijl ik dit zit te tikken bedenk ik me dat ik er in de loop van de dag misschien wel op kom en het dan op kan schrijven voor mezelf, om het later uit te werken. Ik kom er wel, al is het traag. Traag is ook een tempo. En nog altijd beter dan achteruitgang of stilstand.

Maar het is wel jammer dat ik niet zo ver ben als dat ik hoopte.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Onderwerp U aan de Liefde deel 14: Laat je emoties je karakter niet bepalen

Lieve leukerds een leuke lieverds,

Een mens bestaat uit o ontzaglijk veel. Maar ondertussen begin ik te merken, dat het veel minder zou kunnen zijn.

Een mens eigent zich heel wat emoties toe. En omwille van die emoties ook gedrag.

"Er is mij toen en toen iets aangedaan. Daardoor heb ik die emotie en daardoor doe ik zo en zo."

En daar kunnen we jaren in blijven hangen en affirmaties omheen bouwen. We bouwen onze hele identiteit om emoties. Om gevoelens die blijven hangen door gebeurtenissen.

En dat is het stomste dat we met zijn allen doen.

Ik zeg bewust met zijn allen. Als we heel eerlijk zijn, doen we het allemaal, in meerdere of mindere mate. Iedereen hangt aan emoties, positief of negatief. En daar zouden we mee moeten ophouden. Emoties zijn namelijk om tijdelijke situaties. En je moet geen levensbelangrijke besluiten maken op tijdelijke situaties. Dat werkt gewoon niet.

We moeten met zijn allen beseffen voor onszelf wat de oorzaak is van de emotie waar vandaan we handelen. Die situatie moeten we nuchter benaderen en eventueel aanpassen of verwerken. Om vervolgens met een leeg, fris blad verder te kunnen gaan.

En nee, dit is niet makkelijk. Ja, het is heel makkelijk geschreven. En nee, ik heb niet de wijsheid in pacht en leef ook niet vrij van emoties. Ik ben een emotioneel mens. Je wilt niet weten hoeveel acties bij mij direct uit emoties komen, waar het brein geen seconde ook maar iets te zeggen heeft. Ik ben een borrelende bron van gevoel. Mijn ratio zit altijd op de achterbank, mijn hart en emoties zitten achter het stuur.

En toch probeer ik dat te veranderen. Want het is niet goed om mijn karakter te laten bepalen door de pijnen en angsten die ik in mijn leven heb opgebouwd en waar ik mij jaren mee heb geïdentificeerd.

De jarenlange angst voor mannen die ik had, direct uit mijn nare verleden opgebouwd en de emoties die erbij te paard gingen. Het verleden loste ik er niet mee op, al die andere mannen die ik tegen kwam hadden niets met dat verleden te maken, waren de veroorzaker niet. Maar ze kregen wel te maken met al het gif en de pijn die ik ongenadig over ze heen spoot, als een gewond dier dat om zich heen slaat. En vervolgens vond ik het wel vreemd dat ik met veel agressie en afwijzing te maken kreeg. Ik verwachtte dat ze wel zouden zien dat ik een naar verleden had en dat ze dus rekening zouden houden met mijn gevoel van angst. En dat ze dat niet deden, nam ik ze kwalijk.

Ik hing dat altijd aan mijn uiterlijk en fysieke beperking. Runder fecaliën. Uiterlijk en beperking hadden er over het algemeen niets mee te maken. Het was mijn eigen frustratie, pijn, angst en verwijt dat de mensen afstootte. Ik identificeerde mij met de gebeurtenis en de emotie, bouwde daar mijn hele karakter en reactie omheen. En daar stootte ik dus ook mensen mee af. Als ik de emotie los had gelaten en mensen met een open vizier had benaderd waren er veel meer mensen om mij heen blijven hangen. Dan had ik het mezelf een stuk makkelijker gemaakt en had ik het leven een stukje leuker ervaren.

Ik merk het nu ook. Hoe meer ik afstand begin te nemen van mijn emoties, hoe minder ik situaties op mezelf betrek, hoe leuker mensen mij vinden, hoe meer ze warm glimlachen wanneer ik iets zeg.

Laat emoties los. Je mag ze echt ervaren. Ze zijn belangrijk en bepalen een hoop wat betreft het verschil tussen de mens en de rest van het dierenrijk. Maar elke emotie is een tijdelijke reisgezel. Ze komen, ze gaan en komen weder terug. Wanneer jij in een emotie blijft hangen, wordt het vroeg of laat een blok aan je been. Ook wanneer het positieve emoties betreft. Je kunt immers niet altijd blij zijn. Er gebeuren nu eenmaal dingen in het leven die niet leuk zijn. Vroeg of laat maakt iedereen nare dingen mee. Al was het maar omdat er een ouder overlijdt, of iemand anders die je dierbaar is. En dan mag jij je best een hele tijd heel erg rot voelen.

Maar ik spreek uit ervaring: Blijf niet hangen in die emotie. Want jouw leven gaat door. Ook zonder die emotie. Dus heb je hem echt niet nodig. Niet je hele verdere leven. Ze komen allemaal wel weer eens voorbij.

Gevoelens zijn als gasten. Hartstikke leuk dat ze komen, maar na gezette tijd wordt het ook weer tijd dat ze gaan.

Geheel de uwe,

Mystic M.

Opstart problemen

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Even aan het balen als een stekker.

Gisteren een gesprek gehad. We waren samen goede vragen aan het bedenken voor mijn opleiding. Zodat ik goed beslagen ten ijs kom. (Of is het ten eis komen?)

Ik had de website open staan van de instantie die ik op het oog heb/had. En daar stond al dat het een post-hbo opleiding is, maar ik had geen idee wat dit inhoud.

Nu wel. Het staat gewoon op de site. Je moet namelijk reeds een HBO opleiding gedaan hebben of werkzaam zijn op HBO niveau. Alleen een havo diploma is niet afdoende. En ik heb.... Havo. Punt. Dus daar kan ik waarschijnlijk niet terecht.

Volgende probleem: Er zijn niet veel opleidingen op hbo niveau. Het is over het algemeen universitair. En op hbo niveau zijn de keuzes al gelijk binnen een religieuze stroming, lijkt.

De beste optie die ik op dit moment heb is om het op humanistische basis te doen en dan in de leer bij druïden, heksen en sjamanen voor riten en gebruiken.

Dat is het nu juist... Ik heb een religie die hier niet erkend is. Als ik zeg dat ik een Asatrú of Äsatrü heks ben, staat men mij met klapperende oren en open mond aan te gapen. Dat snappen ze niet. Vanmiddag mag ik die school dus gaan bellen. Kijken of er een andere weg bestaat. En ander moet ik andere scholen gaan raadplegen.

In ieder geval zit ik met een knoop in de maag en onder de stress.

Een andere optie is kijken of ik toelatings-examen kan doen op de universiteit. En dan op de humanistische uni aan de gang, of de UU. Daar speel ik ook mee, maar is geen eerste keuze. Ik weet niet of ik dat aan kan. Zo slim ben ik niet. Ik vraag me af of ik dat tempo aan kan houden. Tenzij ik er langer dan vier jaar over mag doen. Maar ja.. ik ben ook de jongste niet meer.

Man... Ik ben rossig. Dan màg ik toch niet eens opgeven?! Ik heb een status hoog te houden.

Ik had obstakels verwacht en dat het niet makkelijk zou zijn. Maar niet de zo snel op de weg al van alles zou gebeuren. Één ding weet ik wel.... Ondanks de stress, ondanks de brandende tranen en misschien wel juist omdàt het nu onmogelijk lijkt stamp ik door. Ik laat me niet met een kluitje in het riet sturen. Ik weet dat ik dit kan. Volgens mij is dit mijn doel. De Goden hebben mij een opdracht gegeven, dus ik moet wel. Ik wil ze niet teleurstellen.

Krijsend, schreeuwend, jankend. Maar ik MOET, ik WIL, ik ZÀL!!!!!!

Geheel de Uwe

Mystic M

Vooruit kijken en terugblikken.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Een nieuw jaar, dus nieuwe kansen.

Nou ben ik persoonlijk in oktober al begonnen met al mijn goede voornemens, dus dat lijstje is niet lang. Ik doe er ook niet echt aan. Wanneer je een idee hebt dat je een gewoonte aan wenst te passen, of iets wilt gaan veranderen, moet je er gewoon gelijk mee beginnen. Het ijzer smeden wanneer het heet is. Niet wachten op een bepaald moment of tijdstip. De kans dat je er dan helemaal niet aan begint is dan namelijk groot. Vandaar dat ik in oktober ben begonnen.

Maar helemaal vrij van voornemens ben ik niet. Ook ik heb een doel in dit jaar.

1: Meer onderzoek en voorwerk doen voor mijn opleiding bijvoorbeeld. Deze maand wil ik contact gelegd hebben met de vereniging. Kijken of ik een paar dagen met een ervaren 'vakgenoot' mee kan lopen. Een soort van snuffelstage.

2: Daarnaast wil ik eind februari het eerste boek in zijn geheel hebben gelezen. Ik neem bewust twee maanden. Het is een dikke pil en er zit veel informatie in die ik goed tot mij wil nemen.

3: Ik heb een kleine drie jaar geleden een fuchsia roze jurk gekocht. Omdat ik niet goed gemeten had, bleek dat ik hem niet paste. Verdrietig als ik was propte ik het ding in de kast en keek er niet meer naar om. Vervolgens kwam hij weer te voorschijn bij de verhuizing. Ik paste hem nog steeds niet, hij kwam niet over mijn heupen. In november kreeg ik de jurk met moeite over mijn heupen, maar de rits niet dicht. Vanmorgen ging hij soepeler over de heupen en kreeg ik de rits 5 centimeter dicht. Ik wil hem kunnen dragen.

Op de verjaardag van mijn dochter (17-07) wil ik hem uiterlijk aan kunnen. Op mijn verjaardag (18-10) moet de jurk te ruim zitten.

Verder wil ik gewoon doorgaan met de goede gewoontes die ik mezelf aan het aanleren ben en met de gezonde affirmaties. Ik was daar reeds mee begonnen en ik ben er nog niet mee klaar. Maar met vallen en opstaan gaat het langzaam wel steeds beter.

Laat ik ook even stilstaan voor mezelf bij het afgelopen jaar.

Wees eerlijk, met al dat Covid 19 gedoe was het niet een al te best jaar. Er kon weinig, er mocht nog minder. Maar door alle limitaties heen waren er ook lichtpunten. Eentje daarvan voor mij was serieus mijn depressie. Het feit dat ik volledig instortte.

Dit klinkt misschien gek, maar ik ben er echt verschrikkelijk dankbaar voor. Want het heeft ervoor gezorgd dat ik kritisch ben gaan kijken naar wie ik ben en of het mij aanstaat wie en wat ik zie wanneer ik in de -mentale- spiegel kijk. Ik ben aan het strippen geslagen, om alle dingen die mij niet aanstaan te verwijderen en daar nieuw en fijn gedrag voor in de plaats te zetten. Of het gewoon weg te laten en het met minder te gaan doen. Ook hier heb ik nog een lange weg te gaan, maar met de cursus van Tim -die ik op zijn minst nog drie keer ga doen- yoga en alle affirmaties die ik in elkaar knutsel kom ik er wel. Je groeiproces is als het goed is toch iets dat je hele leven doorgaat, dit komt echt wel goed.

Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn hele gezin nog steeds Covid-vrij is. Dat we gezond zijn en een heerlijk huisje bewonen.

Mijn man heeft ervoor gekozen ook te vechten voor ons huwelijk en hij heeft me nog steeds niet bij het grofvuil gezet. Daar ben ik super dankbaar voor. Ook wij hebben met elkaar nog een dobber aan ons huwelijk. Maar ik geloof oprecht dat we er wel uit gaan komen. Ik ben in ieder geval nog lang niet bereid om hem op te geven.

Ik heb een hoop weten uit te vogelen voor mezelf en ben een gezondere leefstijl aan het ontwikkelen voor mezelf sinds oktober. Met voor het eerst in mijn leven de juiste houding. Vroeger veranderde ik altijd voor anderen. Vroeger probeerde ik dingen anders te doen voor een ander. En nu sta ik in het park, de yoga les en met gezondere voeding voor mezelf. Omdat ik dat wil en omdat ik gelukkig wil zijn met mezelf. Wat jij daar van vindt moet je zelf weten, maar ik trek me er weinig van aan. En dat is een verademing.

Met frisse moed en veel blije zin hoop ik dit jaar aan mezelf te mogen werken. Makkelijk is het niet, maar ik word er wel heel erg gelukkig van. Ik hoop jij ook.

Geheel de Uwe,

Mystic M